Zoals je beschreven had, had je moeite om mijn patroon te vinden. Enkele keren dat je geprobeerd had om met mij in aanraking te komen had je helaas gefaald. Hoe dat kwam? Laten we dat meteen maar duidelijk maken dan: een stalker word niet gestalked. Als er iemand was die wist hoe te verdwijnen en achter andere aan te zitten dan ben ik dat natuurlijk! Het was geen moeite geweest om te weten dat er iemand achter mij aanzat, want ik ben de gene die zowat het woord stalker gemaakt heeft. Ik, Orchis, ben de definitie hiervan en ik word enkel gevonden wanneer ik wil. Ik merkte je op en ik verdween, tot mijn nieuwsgierigheid groeide en ik wou weten wie er zo naar me zat te lurken. Ik kan niet zeggen dat ik het vervelend vond, misschien vond ik het zelfs wel fijn.. iemand die eindelijk naar mij kijkt in plaats van andersom. Ik besloot dat het tijd werd en zo kwamen we elkaar tegen. Twee katten, met misschien het zelfde doel of juist niet. In ieder geval één ding hadden ze gemeen van elkaar. Ze dachten allebei van hun zelf dat ze een soort god waren. Jou verbrand is met de sterren maar ik maak mijn eigen en dat maakt mij beter. Ik werk voor mezelf, jij werkt voor een geloof en twinkeltjes die in de lucht schijnen en zover ik me herinner werkt een god niet voor andere. De geur van verse wonden ligt als karamel op mijn tanden geplakt en genietend laat ik mijn tong langs me lippen glijden. Hoewel jij meer sterkte beschikt dan mij, loop ik toch hier wondvrij met moorden op mijn naam. Is dit dan toch het bewijs? Dat brein beter was dan spier? Als het aan Orchis lag, kon hij iedereen uitroeien die hij wou zonder zelf maar een sneetje op te lopen. Dat was échte onsterfelijkheid.. want jouw bloed loopt echter al te druppelen, hoeveel nog tot je lichaam uitgelekt is? Een kat beschikt maar tot een aantal liter, ooit raakt het op als je telkens in de knoop raakt met andermans klauwen. Zijn ogen sprankelde opgewekt toen hij eindelijk zijn naam hoorde. De tom draaide lichtvoetig een pirouetje om zijn nieuwe marionet te zien. Een brede glimlach lag op zijn lippen. ''-Captain Orchis, dankje zeer.'' Verbeterde hij de ander. Hoewel de tom zijn kop hoog in de lucht stak als een trotse pauw keek Orchis er enkel met pret oogjes naar. Hij zelf had geen postuur om iemand mee te intimideren, dus moest hij het op de manier doen dat hij geen angsten toonde voor wie dan ook. Alhoewel, hij stiekem van binnen in zijn broek scheet en hij snel vluchtte als een angsthaas als het benauwd werd. Hij vroeg niet terug hoe hij hem mocht aanspreken, hij was toch maar pionnetje. Een pion die dacht dat hij koning was, maar met het schaakspel die hij speelde was de koning niet het sterkst. Orchis was de koningin en hij zal hem schaakmat zetten. Elke bedreiging zou uitgeschakeld worden en zijn kriebelige hanenkam die op zijn magere ruggengraat lag voorspelde geen goeds. Ook hij, deze nieuwe moordenaar in town, zou aan zijn bloednagels kleven.“Ik kom hier met een voorstel, een die in jouw voordeel werkt” De tom kantelde zijn kop lichtjes en vormde zijn lippen in een nieuwsgierige 'O' voor hij enkele stapjes begon te hoppelen: Zich rondom de ander heen cirkelend. Zijn houding was niet dominant, noch intimmerend.  Je kon het zelfs een beetje onderdanig noemen maar wel met lichte nieuwsgierigheid. Een zet die hij graag speelde zodat hij alles kon proberen af te lezen van de ander. Steeds een beetje dichterbij.. details opvangen, geuren ruiken, uitdagen, wie wist het. Het was een gedragkenmerk van een hyena en hun deden deze omsingeling om hun prooi te vangen. Welk doel had Orchis?

''Een voorstel zeg je? Hmm..'' De tom keek met een licht opgetrokken wenkbrauw. ''En wat mag dit wezen zijn? Wat denk jij mij te kunnen aanbieden- en in ruil voor wat?''