[Gesloten] I'd test the patience of a saint

Het was slechts een seconde geweest, slechts een enkele blik opzij - maar toen ze terugkeek bevroor het bloed in haar aderen. Hij was weg, verdwenen, alsof hij daar nooit geweest was. Haar groene ogen werden groot en paniekerig en met een snel, bijna bruut gebaar stond ze op. "Gorsekit?", klonk haar stem door de nursery. Starclanverdomme, ze was toch zo dom! Amberstorm bracht haar snuit tegen de grond en rook de geuren op. Niets bijzonders, geen indringers, geen roofdieren, geen tweebenen. Maar waar was hij dan, waarom was hij niet hier veilig bij haar? Gorsekit's geur leidde naar achteren in de nursery en leek te stoppen bij de wand. De kattin fronste. "Gorsekit?", vroeg ze opnieuw; de toon in haar stem was alarmerend. Waar was hij, Starclanverdomme, waar was hij. Ze was bang, zo ontzettend bang dat hem iets overkomen was. Of misschien was hij wel weggelopen; dat kon ze ergens wel snappen. Met iemand als haar als moeder zou je voor minder weglopen.. Ze kon niet logisch nadenken. Ze had al manen niet meer goed geslapen en dat was duidelijk zichtbaar in de wallen onder haar ogen; maar de stress maakte haar actiever dan ze ooit geweest was. Amberstorm merkte een gat op in de den, héél klein maar. Gorsekit-grootte. Nee, nee, nee. Daar was hij vast doorgeklommen. Maar daar kon zij niet door. Haar pootstappen waren gehaast terwijl ze zich omdraaide en de nursery uitsnelde; haar andere kittens waren veilig met een strenge blik op één van de andere queens. Bloed ruiste in haar oren en haar hart klopte in haar keel. Het leek bijna alsof ze in slow-motion bewoog, niet wetende wat ze aan de andere kant zou zien maar het ergste al verwachtend. Ze zag het al voor zich - zijn kleine, onschuldige lichaampje in een rare vorm verwrongen, zijn bloed dat over de aarde druppelde.. Een rilling gleed over haar ruggengraat en ze versnelde haar pas. "Gorsekit!", riep ze opnieuw, net toen ze de hoek omging. Starclan, zeg dat hij hier nog was?

Ze hoorde zijn schaterlach voor ze hem zag. Opluchting stroomde door haar aderen - maar werd bijna meteen vervangen door een withete woede. Hoe durfde hij? Alsof dit allemaal maar een spel was, alsof de wereld zo al niet gevaarlijk genoeg was? Ze had zich zwak gevoeld, zo hulpeloos en bang en verscheurd. Nee, hiervoor zou hij boeten, hier zou hij uit leren. Nooit opnieuw. Amberstorm beende op de jonge kitten af met grote pootstappen - zij was ouder en sneller dan hem. Hij was immers nog jong, nog zo jong en kwetsbaar.. Dat moest hij leren beseffen. "Gorsekit, kom nu onmiddelijk hier!", brulde ze boos, en haar stem was duidelijk waarschuwend. Oh, jongen, als je nu niet terugkwam.. Dan zou je daar serieuze spijt van hebben. Dit was geen spel; dit was harde realiteit. En hoe sneller Gorsekit en zijn siblings leerden dat de echte wereld gevaarlijk was, hoe langer ze zouden leven.

Nee, ze was inderdaad niet logisch aan het nadenken. De woede had haar toch al onstabiele hoofd overgenomen en ze zag rood; zonder echte reden, als je er even bij stilstond. Maar dat maakte nu niet uit. Amberstorm voelde het vuur door haar aderen stromen alsof het brandende lava was. Hij keek om, aarzelde voor een seconde - maar zijn kleine oogjes waren gevuld met zo'n pretlichtjes en het voelde alsof hij haar uitlachte en belachelijk maakte. Amberstorm versnelde haar pas; maar ze kon hem niet inhalen, en hij dook een klein gaatje in. Veel te klein voor haar om doorheen te passen. En ze hoorde hem gniffelen, Starclanverdomme, alsof dit een dom spelletje was. De kattin dook neer bij het gat, in een verlaten hoek van het camp; achter de nursery kwam amper iemand, want er was niet heel veel te beleven. En ze stak haar poot in het gat, instinctief klauwen uitgeklapt - ze dacht niet meer logisch na, ze had geen moment om stil te staan bij hoe ze reageerde. Dit was puur razend instinct, dat enkel voortkwam uit een wanhoop van schuldgevoel, slapeloze nachten en die onmacht die haar al manen achtervolgde. Al die kleine momenten kwamen samen in één klap - de klap waarmee ze Gorsekit het gat uittrok, veel te ruw voor zo'n jonge kitten, veel te hard voor zo'n teer lichaampje. Het tere lichaam dat ze had proberen beschermen. Net had ze nog in zo'n paniek naar buiten gelopen toen ze dacht dat iemand Gorsekit pijn gedaan zou hebben; en nu was ze zelf met zo'n agressiviteit haar zoon het gat uit aan het trekken.

Alle woede viel spontaan van haar af toen Gorsekit's lichaampje het gat verliet. Waar haar oren eerst nog doof geweest waren voor zijn geschreeuw, was het nu veel te stil. Haar hart klopte in haar keel, haar gedachten waren stil. Bloed kleefde aan haar poot, aan haar klauw. Nee, nee, ze was een monster, ze was een monster.. Hij lag daar zo stil, veel te stil. "Nee!", was het eerste woord dat haar mond verliet, vertwijfeld, verwart, geschokt, walgend van zichzelf. Nee, nee, nee. Dat was het enige woord dat zich herhaalde in haar hoofd. "Gorsekit!" Met ruwe likken probeerde ze de wonde schoon te maken, het bloed te stelpen, haar zoontje terug goed te maken. Nee, nee, nee. Alsjeblieft, Starclan, waaraan had ze dit verdiend? Ze was een monster. Ze had zichzelf beloofd om nooit nog een onschuldige pijn te doen en zie haar nu.
Ze was een monster.

Gorsekit schreef:

the amount of hell we've raised

we're owed some back

Gorsekit kon geen geluid meer maken. Hij kon zelfs niet eens meer trillen. Zijn hele lichaampje deed pijn en zijn bekje hing open van de woordeloze schreeuw die hij niet meer kon uitbrengen. Dood was niet mooi. Helemaal niet nu. Zijn oranje vachtje met de witte vlekjes, besmeurd met bloed. Bloed dat was gevloeid door zijn bloedeigen moeder. Hij zag niets anders meer dan vlekken voor zijn ogen, terwijl hij nog ver weg zijn moeder hoorde schreeuwen. Iets over zijn lichaam voelde strijken, maar het deed alleen maar pijn. Ze had een slagader geraakt, dus er vloeide alleen maar bloed vanonder zijn buik. Hij haalde nog één keer schokkend adem, voordat het leven hem voor eeuwig verliet. Zo onnodig, hij wilde alleen maar op avontuur, een spelletje spelen. Niemand zou nu ooit weer zijn schaterlachje horen. Hij hoopte dat die lach zijn moeder zou achtervolgen in haar dromen.

MONTY

Bloed, veel te veel bloed, nee, nee, nee. Haar hoofd kon geen gedachten meer vormen, ze kon geen woorden meer uitbrengen. Het bloed kon niet gestolpt worden, het was te veel, te snel. Ze moest iets geraakt hebben, iets heel erg, iets dat niet meer gered kon worden. Dat was ook het verhaal van haar leven, nietwaar? De ene fout na de andere. Ze was een monster. Amberstorm pakte het lichaampje op en snelde zich naar de medicine cat's den. Nee, dit moest gefixt kunnen worden, dit moest opgelost kunnen worden. Routnose.. Routnose zou weten hoe.