Breathe

Steken staken door haar buik. En met elke steek leek het pijnlijker te worden, heviger - en korter na elkaar. Littlefish begon te hijgen en moest abrupt stoppen. Haar turquoise ogen keken met een angstige blik naar Stagtine. Was dit normaal? Moest ze iets doen? Haar hart klopte in haar keel. Haar poten konden haar niet meer houden want ze werd verscheurd door de plotselinge pijn die door haar kleine lichaam sudderde. Nee, nee, ging dit goed, was alles goed? Littlefish ging liggen op de harde grond. Ze voelde vloeistof stromen aan haar poten maar durfde niet te kijken of het bloed was. Starclan, help haar. Ze kneep haar ogen toe en kreunde luid in pijn. Waarom ging het zo snel? De steken staken door haar lichaam aan een bijna angstaanjagend tempo. Moest dit niet trager gaan, moest dit niet langer duren? Was ze de kittens aan het kwijtraken?

Haar ademhaling was gehaast en onregelmatig terwijl ze al haar spieren instinctief aanspande. Haar tanden knarsten over elkaar en haar oortjes waren stevig in haar nek gedrukt. Ze was zich niet bewust van haar omgeving, van wat Stagtine aan het doen was, of dat er tweebenen misschien naar hier kwamen door haar kreten. Ze kon niets anders dan toegeven aan het instinct dat haar lichaam uit elkaar leek te rijten. Duwen, duwen, duwen - dat was het enige woord dat door haar hoofd galmde, keer op keer, terwijl haar haart zo hard tekeer ging dat het voelde alsof het haar eigen hart niet meer was.

En toen.. Een tweede hartslag, een nieuwe. En de krijs van een kitten. Een zacht plofje. Een nieuwe ademhaling. De volgorde deed er niet toe; ze hoorde het allemaal tegelijk, kreeg alles tegelijk mee. En haar lichaam ontspande lichtjes. Leven, het leefde. Littlefish hief haar lichaam met veel moeite op en opende haar ogen - en ze keek hem aan, haar eerstgeborene. Een zoontje met een gevlekte vacht. Oh, hij leek zo hard op haar; en op hem. Op Warhound. Geen twijfel meer mogelijk in haar hoofd, deze kittens moesten van hem zijn. Hoe zou het anders kunnen?

Haar lichaam stond haar niet toe om er verder over na te denken. Ze boog zich met veel moeite over het katertje en likte hem droog  terwijl haar lichaam verder trilde en beefde en in elkaar kromp. Maar uiteindelijk moest ze zich opnieuw uitstrekken en zich overgeven aan het instinct om te duwen. Maar haar wereld was niet groter dan het hier en nu; en met elke keer dat ze moest duwen leek haar wereld net een beetje groter te worden. En daar was het dan opnieuw, voor de tweede keer, een tweede kitten. Haar lichaam stopte niet, dit keer. Het bleef doorgaan, elke kramp feller dan de vorige. Met een zware ademhaling sloeg ze erin de tweede kitten ook droog te likken; maar ze zag niet meer dan dat ook deze gevlekt was, alvorens ze zich met volle kracht inspande om de derde op de wereld te zetten.

En toen dat gelukt was, opende ze opnieuw haar turquoise ogen en boog ze zich opnieuw naar voren om de kitten droog te likken in een gebaar dat ondertussen, op zo'n korte tijd, al zo bekend leek te zijn. En ze zag ze daar liggen, de drie kittens, drie gevlekte bundeltjes liefde, en haar hart zwol op. Wat waren ze mooi. Het was zo onwezelijk dat ze uit haar gekomen waren, uit haar en uit Warhound - hoe was het mogelijk? Maar de vlekken op hun vacht was het bewijs. Met grote glanzende ogen keek ze op naar Stagtine, die ze tot nu toe volledig vergeten was.

Maar haar lichaam was niet klaar. Er moest nog eentje komen - een helse pijn schoot door haar lichaam en van schrik kon Littlefish een luide kreet niet onderdrukken. Ze klemde haar lichaam samen en legde haar kopje opnieuw op de bezwete grond. Vier kittens, vier? Hoe was het mogelijk?

Deze deed meer pijn dan de vorige, alsof hij er niet echt bijhoorde; alsof hij groter was, en sterker, maar wel hoffelijk genoeg om zijn siblings voor te laten gaan. Littlefish hijgde moeizaam. Haar lichaam was moe, doodop, maar ze kon niet opgeven, dat kon ze fysiek niet - ze kon enkel verderdoen, de pijn verbijten en overleven. Want daarover ging dit, over leven. En uiteindelijk kwam ook deze tot leven. Hij ademde. Littlefish boog zich over hem heen en zag dat hij groot was, en sterk, en zo anders dan zijn siblings. Want deze had helemaal geen vlekken op zijn vacht. Dit katertje, dat meteen zo luid piepte toen zijn longetjes vrijgemaakt waren, had net zo'n bruine bengaalse vacht als de kater die hier nu bij haar was; en met grote geschokte ogen keek ze op naar hem, en meteen schudde ze met haar hoofdje. Nee, nee, dat kon niet.  

Als een kitten, ronddrijvend en ongeboren, kon nadenken, waar zou deze dan over nadenken? Niet over dit tenminste, niet over hoe 't leven eruit zou zien als hij geboren zou worden, immers had hij geen idee hoe het er uit zag buiten de ruimte waar hij nu in zat. Ronddobberend samen met zijn siblings, met de kitten met wie hij zijn leven zou delen, met wie hij een bond zou hebben die sterker was dan wat dan ook. Totdat hij misschien iemand tegen zou komen die zijn hart zou kunnen stelen, misschien zou diegene dan iemand kunnen zijn die de sibling bond zou kunnen doen knappen. Maar hoogstwaarschijnlijk niet, dat was niet iets waar ze vanuit zouden mogen gaan. Maar voor nu had hij andere dingen aan zijn kop, zoals de plotselinge veranderingen in zijn omgeving. De wanden trokken samen, er was een of andere kracht aan de gang die hem in de richting van ... iets trok. En voordat hij het wist gleed er een koud over hem heen, al snel gevolgd door een warme ruwe tong. Een tong waarvan hij instinctief wist dat 't zijn moeder was en dat dat de richting was waar hij heen moest. Dus bewoog hij zijn lichaam in de richting van de warmte, van de volle warmte die hem gemoed kwam en viel al half drinkend in een diepe kitten slaap.

En hij claimde ze, zoals ze bang was geweest dat hij deed. Littlefish krulde haar lichaam op, begroef hun vier kleine lichaampjes onder haar dikke pluizige staart, zo goed als ze dat kon. Haar turquoise blik was kwetsbaar en bang terwijl ze naar hem opkeek, zich wegtrok van zijn liefkozingen. Nee, ze mochten niet van hem zijn, dat kon niet, dat was geen mogelijkheid. "Nee, nee, nee, niet van jou!", antwoordde ze met schrille en hese stem, nog hijgend van de pijn die nog niet volledig uit haar lichaam geëbd was. Dit waren Riverclan kittens, met Riverclan bloed. Wat ze met hem gehad had was voor één keer geweest - en niets meer. Een klein pleziertje. Maar hij mocht ze niet claimen, mocht ze niet meenemen. Ze mochten niet naar Thunderclan, ze mochten geen Thunderclan bloed hebben. Nee, nee, nee. Van Warhound. Riverclan kittens, calico's. Dat die ene zo op hem leek was puur toeval, en niets meer!

Plots was ze bang van hem, hoewel ze zich net nog zo beschermd had gevoeld aan zijn zijde. Natuurlijk had haar instinct altijd geschreeuwd - ze was slimmer dan ze deed merken, soms toch. Maar Littlefish hield niet van al die complicaties, en ze bekeek het veel liever van de simpele kant, de gelukkige kant. Starclan, ze wou weg, terug naar Riverclan, waar Warhound zijn kittens zou kunnen ontmoeten. "Van Warhound!", antwoordde ze, rotsvast overtuigd van haar antwoord terwijl ze de vier wriemelende kittens aan haar buik dicht bij haar probeerde te houden. Haar hele lichaam deed pijn, maar haar hart klopte luid in haar keel. Ze werd overspoeld door het instinct om hen te beschermen, om hen weg te houden van deze fake vader, die hen zou meenemen naar een clan die niet van hen was. Want dat zou hij willen, dat voelde ze. Maar ze moesten zwemmen, Starclanverdomme, zoals zij al op jonge leeftijd ook had willen zwemmen! Dat was hun lot!

Hij was eng, waarom was hij zo eng? Littlefish kromp in elkaar en verstrakte haar toch al uitgeputte spieren nog wat meer. Ze kon niet tegen zijn woede - een deel van haar wou nog steeds dat hij haar liefhad, zoals hij had gedaan, en ergens kon ze zijn buitenzinnige reactie niet goed snappen. Haar oortjes plooiden in haar nek maar ze kon geen woorden vinden om zich mee te verdedigen. Wat waren dat zijn zaken nu, ze was toch vrij om te doen wat ze wou?! Maar hij griste één van de kittens van bij haar beschermende omhelzing en haar turquoise blik werd groot en bang. "Néé, geef hem terug!", schreeuwde ze, en haar stem sloeg een slag over. Ze strekte een voorpoot uit naar hem en de zoon die zo hard op hem leek, maar kon haar drie gevlekte kittens niet achterlaten. Nee, want dan zou hij ze ook nemen, en stelen. Paniek was de enige emotie die momenteel ruimte had in haar hoofd. Haar jongste en grootste zoon - nee, hij moest naar Riverclan, hij moest bij haar blijven en veilig zijn. Niet in de poten van Stagtine, wiens bloed niet door hun aderen stroomde. Nee!

Verwarring. Ze begreep niet goed waar hij naartoe wilde. Hij zou zijn kittens nooit pijn doen en bleef volhouden dat ze van hem waren - en het katertje dat tussen zijn poten wriemelde alsof het terug naar haar warmte en haar melkgeur wou leek daar bewijs van te zijn. Maar nee, dat moest toeval zijn. Als er iéts was dat Littlefish van haar moeder geërfd had, hoe weinig ze Winddancer dan ook gekend had, dan was het haar koppigheid. Ze kon niet opgeven. Deze kittens zouden allevier trotse Riverclan warriors worden, want het was Riverclanbloed dat door hun aderen stroomde. Dat geloofde ze met haar hele hart. Haar blik was strak gericht op de kitten aan zijn poten; zo levendig, zo surreëel. Ze wou hem weer voelen, weer aan haar buik hebben; waar haar zoon hoorde. "Nee, ze zijn van Warhound, ze zijn Riverclan..", bleef de jonge warrior volhouden in haar bijna naïeve optimisme. Ze had de hoop nog niet losgelaten dat hij dan zou opgeven, de kitten zou teruggeven of misschien zelfs zou helpen dragen naar Riverclan. Dat hij weer de lieve Stagtine zou worden die ze tot nu toe gekend had, en niet deze enge schim die zijn uiterlijk zo lelijk vertrok.

Tranen welden op in zijn ogen en bijna automatisch begonnen ze bij haar ook over haar wangen te stromen, al had ze dat niet echt door. Haar hele focus was opgenomen door zowel de kittens aan haar buik als het katertje dat hij in zijn poten had. Zijn woorden klonken haar niet logisch in de oren, ze snapte niet wat hij zei, wat hij bedoelde - maar toen.. Maar toen.. Het was alsof het in slow-motion gebeurde. Ze zag het kleine, fragiele lichaampje van het jonge katje door de lucht suizen. Haar oren piepten, alsof er kortsluiting was in haar hoofd. Ze schreeuwde, maar hoorde haar eigen schreeuw niet. Ze bleef weerloos liggen, als een kalf dat klaar was voor de slachting. Haar spieren bewogen zich niet, leken net vastgevroren met het ijs dat door haar aderen leek te stromen. De vacht in haar nek stond recht omhoog en haar pijnlijk stijf gehouden spieren trilden. Ze kon het niet geloven, kon het simpelweg niet accepteren. Haar turquoise blik bleef vasthangen op het lichaampje van de jonge kitten, dat nu zo levenloos lag - en net nog zo levenslustig had gesparteld. Maar.. Maar.. Nee! Stagtine sprak verder, sprak woorden die niet veel goeds voor haar en haar kittens voorspelden; maar ze hoorde hem niet, ze kon niet reageren, ze kon niet denken. Ze kon enkel ademhalen, de ene moeizame ademteug na de andere, terwijl haar brein probeerde te verwerken wat er aan de hand was. Wat er te gebeuren stond. Ze zouden allemaal sterven als er nu geen mirakel gebeurde.

Daar was ze dan. Een amper volgroeid wezentje, maar groot genoeg dat het tijd werdt om de veilige ruimte waarin ze tot nu toe gegroeid was te verlaten en een eerste adem te nemen.

Tot nu toe was alles een vage stroom van lichte prikkels geweest. Af en toe botste ze ergens tegen aan. Ze wist dat er anderen hier waren met haar, maar wie ze waren en waarom ze er waren dat waren vragen die nog niet in haar kopje op waren gekomen. Daarvoor was haar kleine brein nog niet goed genoeg ontwikkeld. Nee, het stuurde alleen nog maar de basis impulsen door naar haar lichaam. Eten en slaap. Maar nu zou alles gaan veranderen.

Het gebeurde zonder waarschuwing. De krappe, warme ruimte waarin ze zich bevond was in een keer een stuk minder aangenaam. En toen ineens ook een stuk minder bevolkt. Iemand had de ruimte verlaten en zij was nu aan de beurt. Een duwende kracht werkte haar naar buiten. Het voelde helemaal niet fijn, zeker niet toen ze daarna met een zachte plof op de grond belande.

Kou greep haar natte vachtje vast, en lokte een protesterend gepiep uit haar, tot een ruwe tong deze voorzichtig maar zorgvuldig droog begon te likken. Natuurlijk wist ze niet wat er gebeurde en het maakte haar ook helemaal niet uit. Ze was warmer nu, vooral toen ze uiteindelijk tegen haar moeders buik aan lag en begon te zogen. Dit was prima.

Daar was ze dan. Specklekit, als tweede geboren en totaal ontwetende van de wereld om haar heen. Maar dat zou ze snel genoeg gaan leren.

Emberkit let out a high pitched mew in protest when the cold air brushed against her body. Squirming under her mother's protective licks she let out another more squeak like sound. This was not how things were supposed to go. She had been warm, comfortable before. Happy with her existence. As she had sucked in the cold air, filled her lungs with life, a new sensation arose. She was hungry. Emberkit lacked the words nor understanding to properly convey this message to her mom but it seemed that mewing as loud as she can did the trick, for not much later she was placed against a warm, familiar belly. The warm milk tasted sweet, as she pressed her little paws against her mom's belly. Blissfully unaware of the tragedy happening around her.

And so, Emberkit was born.