Hij was er achter  gekomen. Ardentheart, haar enige en beste vriend, of zou ze voormalige beste vriend moeten zeggen? Zou hij het haar ooit kunnen vergeven? Het maakte dat ze zoveel mogelijk met andere katten rond probeerde te zwerven, alles om de grotere kater maar niet onder ogen te hoeven komen. Ze wilde om zijn vergiffenis smeken, maar durfde het niet. Waarom kon ze niet gewoon een geheim bewaren? Het maakte haar misselijk, ongemakkelijk. Haar blauwe ogen stonden somber terwijl ze zichzelf mentaal uitkafferde, hij had het niet verdiend maar ze had hem ook niet langer zo gespannen kunnen zien. Zou hij het begrijpen? Soms was het beter om direct erin te duiken, meteen de waarheid te vertellen, dan af te wachtten of het ooit naar boven zou komen. Ze wist niet hoe het was om kittens te hebben, om voor kleintjes te mogen zorgen. Ze verwachtte ook niet dat ze het ooit zou doen, niet nu ze niemand had om het leven meer door te brengen. Waterpaw zou vast ook niet blij met haar zijn, immers was het duidelijk dat ze iets had gedaan dat ze nooit had moeten doen. Ze had figuurlijk de klauwen in de rug van haar nieuwste vriend gezet. Een die haar vast nooit meer had willen zien, de tranen drupten uit haar ogen. De Leader en Deputy hadden het leken te begrijpen en waren niet zo heel erg boos geweest, maar dat maakte het er niet beter op. Ze kon nooit stil zijn, waarom niet! Het was iets dat de meeste katten wel leerden, maar waarom zijzelf dan niet? Coalnose was gefrustreerd, niet alleen door haar keuze maar ook met het feit dat ze zich al dagen niet goed in haar vel voelde. De zwarte kattin draaide zich met een snelle beweging om toen ze de bekende vacht van Ardentheart zag en hapte ongemakkelijk naar adem. 'Ardent,' fluisterde ze, haar stem zwak, onhandig, en wellicht zelfs ongelovig want ze had niet het idee dat de ander graag met haar om ging om dit moment.

De kattin had een belofte gemaakt omdat ze een goede vriend had willen zijn. Ze had hem willen helpen, iets dat eindigde in dit, een ruzie die wellicht voor altijd een kloof tussen hen zou veroorzaken. Een kloof waar ze in zou vallen als het moest, ze kon simpelweg niet zonder de wedstrijdjes, zonder het gelach en de ondeugende opmerkingen. De twinkeling in de ogen van de ander als hij het over iets had dat belangrijk voor hem was, echter had ze dit allemaal weg gegooid, enkel en alleen omdat ze zich zorgen had gemaakt. Zijn angst dat de Clan er achter zou komen was zo erg geweest dat ze het niet langer geheim had kunnen houden. Was ze er wel klaar voor een Warrior te zijn? 'Ga weg,' klonk er nors waardoor het misselijke gevoel sterker terug keerde, hij was boos. Wellicht erger dan boos, haar blauwe ogen gleden naar die van hem waarna ze haar kop liet hangen. 'I-ik... Ik was bang dat je... Dat je altijd zou vrezen. Daarom heb ik het verteld. Niet om je in de problemen te brengen maar om die angst weg te nemen.. zodat je ooit je kittens kan spreken.' Mompelde ze zwakjes voordat ze zich met tranen in haar ogen omdraaide en op trillende poten op zoek ging naar iets anders. Naar een prooi dat ze kon vangen, al was ze nooit zo goed als de ander in het onderscheppen van een muis of vogel. Nooit zo enthousiast als ze was geweest toen ze samen jaagden. 'Nog gefeliciteerd met je twee Apprentices.' Haar stem klonk hol, alsof ze zichzelf en hem tegelijk pijnigde met haar aanwezigheid. Waarom ging ze niet tgewoon weg, net zoals haar moeder? Niet dat ze Rogue wilde worden en ze had al helemaal niks met Bloodclan. Ook al droeg ze wellicht bloed van hen in zich. Haar blauwe ogen gleden naar haar poten, ze had geprobeerd hem de ruimte te geven. Andere katten te spreken, met andere katers van Thunderclan te jagen, maar nooit had ze zich zo vredig, zorgeloos en zichzelf gevoeld als bij haar broer en diens beste vriend.

De kattin keek hem niet eens aan, ze wist dat hij het recht had boos op haar te zijn. Elke kat zou dat zijn, ze kon simpelweg haar mond niet houden. Hoe moest het ooit als ze wellicht verder zou gaan in het leven een partner zou vinden of wat dan ook, ze kon niet verantwoordelijk zijn. Wellicht moest ze vragen of ze langer Apprentice kon zijn, dit leven was veelte ingewikkeld voor een simpele geest zoals haarzelf. 'Ik kan ze niet zien als mijn kinderen, alleen als een vreemde. Zelfs nu niet. Dus je had net zo goed je mond kunnen houden,' beet hij haar toe, haar tranen negerend. Ze wist niet waarom ze huilde, om alles dat ze nooit meer zou hebben. Alles omdat ze haar mond niet had kunnen houden, omdat ze de moeite zag die hij moest doen om door de dag heen te komen. Ze had zich met andere katten bezig gehouden in de hoop de pijn, de onrust te vergeten maar het had niet mogen baten. Ze feliciteerde hem met zijn Apprentices, hij had meer ervaring, zou ze goed opleiden en nog lang niet iedereen wist er van af dat hij kittens had in Windclan. 'Ik heb ze niet dankzij jou,' siste hij waardoor ze knikte en zich langzaam naar hem om draaide. 'Dat klopt, je bent een betere Warrior dan ik ooit zou kunnen worden. Dat weet iedereen.' Haar stem klonk zacht en eerlijk voordat ze zich met een frons naar de struiken om draaide om haar ontbijt uit te kotsen. Ze was al dagen misselijk, misselijk van alles. Ongemakkelijk kuchte ze wat terwijl ze met haar staart heen en weer zwiepte. Had ze wat verkeerd gegeten? Haar blauwe ogen gleden weer naar de ander toe terwijl ze zich ongemakkelijk door de trillende poten liet zakken. Ze zei niets meer terwijl ze de rillingen onderdrukte, het was gewoon de stress, het kon niks anders zijn, toch!

De zwarte kattin wist ergens wel dat ze niet welkom was in zijn buurt. Ze miste d gesprekken en avonturen die ze hadden gehad. Het voelde ergens wellicht wel eenzaam, ze was nooit de sociaalsre geweest en hoewel ze graag rondom anderen hing was ze gewoon te onhandig om zichzelf of haar vrienden niet voor schut te zetten. Ze had gewild dat ze hem had kunnen helpen, hij het niet als verraad ging zien. Het was niet dat zij hem als minderwaardig zag, immers had ze zelf een Shadowclanner als vader. Echter kon ze de juiste, betekenisvolle woorden niet uitspreken en enkel door haar poten zakken nadat ze haar vorige maaltijden had uit gekotst. Ze had ergens het vermoeden dat ze alleen zou zijn terwijl de kracht uit haar ledematen verdween en de pijn in haar lichaam toe nam. Ze had Waterpaw moeten spreken voordat hij zijn taak in Shadowclan uit ging voeren, ze miste haar broer. Tranen verzamelden zich in haar ogen terwijl het hoopje vacht ellendig bleef liggen. 'Wat is er mis met jou?' Mauwde de kater wellicht een tikkeltje kortaf waardoor ze haar oren liet hangen en haar kop moeizaam bewoog. Alles voelde zwaar, wat was er mis met haar? Wat had ze onder de leden? Haar blauwe ogen gleden dicht voordat ze zacht mompelde. 'Behalve mijn enige vriend verraden... Geen idee.. ik kan niet meer staan.' Haar stem klonk zwak, krakend en gewoonweg stil voor haar doen. Ze probeerde haar poten nog onder haar slanke zwarte lijf te duwen maar dit lukte niet. Haar blauwe ogen gleden naar haar voormalige vriend. 'H....' ze kon geen zinnen meer vormen, ze had ergens het vermoeden dat dit een dosis van het gif kon zijn. Immers had ze nog niet zo lang geleden gejaagd en ze was een keer eerder er mee in aanraking geweest. Samen met Parsleyclaw, de andere Thunderclanner was er aan overleden en naast een beetje een onrustige maag was het daarna weer goed geweest. Deze keer was het erger, was het gif of iets anders? Was het een combinatie van dingen. De zwarte kattin hapte naar adem terwijl de tranen over haar gezicht drupten. Ze wilde nog gedag kunnen zeggen aan haar broer. Haar lichaam trilde van de inspanning voordat ze wanhopig een blik naar Ardentheart schoot. Help leek het te zeggen, hij mocht haar haten maar ze wilde nog niet dood. Starclan was er nog niet voor haar, zelfs al zou ze Herondulcet terug zien. Haar tweede moeder, de moeder die ze redelijk jong was verloren maar die altijd zoveel van de kittens gehouden had. De pijn, de pijn... Haar ogen gleden naar haar buik. 'Het doet zeer,' ze piepte bijna, alsof ze ineens een kleine kitten was. Alles deed zeer, waarom. Waarom kon het leven niet even een keer leuk en gewoon zijn.

De jonge Warrior mocht wellicht niet de meest intelligente van het stel zijn, maar ze was slim genoeg om niet aan de konijnen te komen die vergiftigd werden door de twolegs. Ze had een hekel aan die wezens, en ze maakte het hem niet bepaald makkelijker, een groep om op te jagen was verdwenen en vroeg of laat zou dit honger betekenen omdat ze gewoon minder binnen konden halen. Ze hoopte op laat, het was immers nog geen Leafbare. Ardentheart leek zich geen raad te weten met de overduidelijk zieke zwarte kattin. Haar blauwe ogen sloten kort alsof ze daarmee de pijn kon onderdrukken, dit kon overwinnen maar mentaal was ze ook niet de sterkste en het was niet alsof ze de steken in haar lichaam kon vergeten. 'Ben je in contact met konijnen geweest?' Vroeg hij aan haar waarop ze haar zware kop moeizaam schudde. 'N.N-n....Nee' Haar tong voelde dubbel en onmogelijk te bewegen door de pijn. Ze klapte hierna dan ook haar kaken op elkaar terwijl ze hulpeloos naar de grotere kater keek. Hij mocht haar haten, zijzelf haatte zichzelf maar dat betekende niet dat het makkelijker werd. Makkelijk was om deze zwakte te tonen, vanochtend leek het nog goed te gaan en hoewel ze zijn gezelschap miste wist ze ook dat ze daarvan zelf de schuldige was.

Coalnose deed nog een moeizame poging om haar poten onder haar zware, pijnlijke lijf te drukken maar ook dat leek niet te lukken. Ze kon enkel als een zielig bolletje vacht blijven liggen, zwart als de nacht. Was ze ook zo slecht als de nacht, zo duister? Haar oren liet ze gepijnigd door haar gedachten, angsten en pijn in haar nek gedrukt liggen. Ze kon zichzelf niet beschermen, kon niet meer nutteloze woorden uitbrengen. Woorden die niets zouden betekenen voor de kater wiens leven ze niet geheel bewust of onbewust verpest had. Ze accepteerde hem nog steeds voor wie hij was en ooit zou de waarheid te boven zijn gekomen. Het was iets dat niet verborgen moest worden in haar ogen, maar zij was ook niet een volbloed Thunderclan. Ze was een mengelmoesje door de keuzes van haar ouders.

De zwarte kattin leek moeite te hebben geheel bij het moment te blijven, niet weg te zakken door de pijn in een half bewusteloze staat. Haar blauwe ogen leken kort wazig te worden terwijl haar lichaam in elkaar kromp en ze kort daarna iets bij haar poten voelde liggen. Klein, en nat. Grote ogen gleden naar de.. de.. was dat... Een kitten? Hoe kwam ze aan kittens. Geschokt bleef ze naar de zwarte vacht staren alsof de sterren uit de hemel vielen en alles in brand staken. Ze voelde zich misselijk, ze moest in actie komen, voor de kitten zorgen. Haar blauwe ogen gleden geschokt naar Ardentheart voordat ze onhandig half overeind probeerde te komen om de kitten te likken. Pikzwart zoals haar, zoals de nacht. Zoals hetgeen dat ze was. Was het een goed iets, een wonder of was het een duivels geschenk. Ze was geen kat om een moeder te zijn, kon ze überhaupt wel de juiste keuzes maken voor nieuw leven. Onhandig likte ze de kitten over de neus en kop, het ademde. Het was zwak maar het ademde. 'Kan niet,' Murmelde ze ongelovig en overduidelijk verward. Ze had de zwangerschap ook niet bepaald getoond, ze was altijd stevig geweest en de enige kat die ze ooit op die manier had ontmoet door de pijn. Door haar keuze richting Ardentheart was Parsleyclaw en die was overleden aan het gif. Haar blauwe ogen gleden weer naar de kitten. Het kon niet, nee ze was geen moeder. Het was gewoon een rare droom, dat was het.


Het leek niet al te lang te duren voordat een tweede kitten geboren werd, de pijn werd niet veel heftiger, het bleef onprettig, het bleef verwarrend, onwerkelijk. Haar blauwe ogen sloten zich terwijl ze het nare gevoel in haar lijf probeerde te negeren. Moest dit echt, op een moment waarop ze geen kittens kon gebruiken, alleen. Alleen in een enge wereld. Swallowflight was weg, Herondulcet was in Starclan en dan zat zij hier. Alleen, want haar broer Waterpaw kon haar niet ondersteunen. Werd oom, ze kon dit niet. In paniek probeerde ze overeind te komen, ze kon dit niet. Starclan! Nee, nee, nee. Ze kon het niet. Een tweede kitten zag het levenslicht, het was lichter dan de zwarte kitten. Net zo klein, iel. Haar blauwe ogen waren wijd opengesperd terwijl ze naar adem hapte. Het leken twee totaal verschillende kittens, maar ze waren van haar. Zou Parsleyclaw weten dat hij vader was geworden. Wat zou zijn familie zeggen. Hemel, de Clan!

Namen had ze de kittens nog niet gegeven. Ze was nog te verward, te geschrokken, haar stem klonk niet eens wat hoog ongebruikelijk was. Hij zou haar toch niet alleen laten, in de wildernis met de twee jonge bolletjes vacht. Haar bolletjes vacht, haar ogen traanden en of dit van verdriet of geluk was wist ze niet. Een derde kitten werd geboren, deze had strepen zoals Ardentheart, zoals een deel van Parsleyclaw's familie. Strepen, het was knap. Haar blauwe ogen gleden naar de kitten toe voordat ze hem of haar onhandig likte. Ze had geen idee of ze dochters of zoons gebaard had, maakte het wat uit? Ze was gewoon niet gemaakt om hen het juiste te leren. Ze had geen vrienden die de kittens konden ondersteunen. Wat zou iedereen denken, de gekke kattin had familie erbij gebracht? Zouden de kittens ooit trots kunnen zijn? Starclan, waar had ze zichzelf in gebracht. Wat een situatie.

Het zou bij vier kittens blijven. Een laatste kitten zou komen, haar wereld zou veranderen maar of dit juist zou zijn. Dat was nog maar de vraag. Ze kon het niet, ze wist niet eens hoe ze hen moest voeden, beschermen, wat ze nodig hadden. Ze was de gekke kattin, een gekke kattin mocht geen ouder worden, toch? Wat had Starclan gedacht? Dat ze nog iets kon doen dat goed was? Haar blauwe ogen gleden naar een vierde hoopje dat ze had gebaard, het leek een zeer lichte calico. Waarschijnlijk een dochter. Vermoeid kwam ze een laatste keer overeind, likte ze over de kitten heen waarna ze de kittens van zich af probeerde te duwen alsof ze niet wist hoe ze in Starclansnaam moest zorgen voor ze. Haar ogen gleden naar Ardentheart. Hoe... Wat?

'Starclan,' Prevelde ze haar stem zwak, stokte in haar keel. Ze wist nog steeds niet of de symptomen enkel door dit was gekomen of dat er meer achter had gezeten. Ze kon natuurlijk ook verdund gif door water binnen hebben gekregen, immers was dat hoe Parsleyclaw in een van de laatste ontmoetingen ziek was geworden, van een onbekende bron en daar had ze ook uit gedronken. Echt ziek was zijzelf niet geweest, na een paar dagen was ze opgeknapt en weer de oude. Toen was ze al zwanger geweest, was dat de reden dat elk van de kitten zo klein was? Zo iel, zo zwak. Kon ze hen wel geven wat ze nodig hadden. Een naam, een naam.

'Swallowkit,' de eerste, de donkere zoals haarzelf. De zwarte, de nacht. Haar grote ogen gleden van de kitten naar Ardentheart alsof ze goedkeuring wilde vragen, immers was ze zelf een van vreemde namen als ze hen niet zou vernoemen. 'Heronkit,' de tweede kitten, de lichtere effen kitten. Haar blauwe ogen gleden kort naar de hemel, daar waar haar tweede mama nu joeg. 'Ardentkit,' hij mocht haar haten maar dat was naast haar broer een van de weinige katten die ze had gemogen. Hij zou de eer hebben, hopelijk zou hij haar hierom niet vermoorden, daarnaast was hij ook een tabby. Hopelijk zou hij de kitten niet haatten. 'Waterkit,' de laatste naam prevelde ze, de kitten was een calico, had zeer licht rood in de vacht. Ze had sowieso een dochtertje maar wat de rest was. Daar zou ze later achter komen. Er waren andere zorgen, hoe kregen ze hen in de Nursery en waarom was ze ooit Warrior geworden. Was het zo makkelijk om kittens te krijgen, ze had dat van haar moeder moeten leren maar er nooit met haar over gesproken dus het idee was nooit in haar opgekomen. Ze had gewoon afgeleid willen zijn. Ze wist hoe het in zijn werk ging maar er echt bewust van was ze er ook niet van. Ardentheart zou haar hopelijk helpen, toch?

De zwarte kattin was nog zo jong en onstuimig, geen moedermateriaal. Wellicht ook omdat ze mentaal niet helemaal goed ontwikkeld was, ze snapte gevaren niet en wist niet hoe ze voor anderen moest zorgen. Ze kon nauwelijks voor zichzelf zorgen laat staan voor jonge, onschuldige levens die in haar buik waren gegroeid ondanks het gif dat in haar systeem had gezeten. Ze had zoveel pijn, enorm veel pijn en dat was wellicht niet geheel gebruikelijk voor een bevalling, de hoeveelheid maar hoe erg het normaal was, was onbekend.

Het was een verrassing, de pikzwarte kattin had gedacht dat het wellicht een sterk verdunde vergiftiging was geweest, door het drinken van vervuild water of iets in die trant. Immers at ze geen konijnen meer, need ze die als de pest. Het was goed dat ze veilig in het kamp waren, ook al voelde de kattin zich alleen. Alleen op de grote, boze, enge wereld. Alleen was ze echter niet, Ardentheart, haar vroegere vriend, was er bij. Hij mocht haar haten maar zou haar toch niet alleen laten met de pasgeboren kittens. Tijdens de bevalling die ze niet had verwacht. De kittens konden maar van een kater zijn, de pas overleden Parsleyclaw. Hij had dan toch nog wat nagelaten, zelfs al was hij niet veel ouder dan haar geweest. Ardentheart was te goed voor deze wereld, hij leek haar immers ondanks haar keuzes niet in de steek te laten of beter gezegd de pasgeboren zwarte kitten niet.

Het zou nog even duren voordat haar instinct aan zou slaan, ze deze kon gebruiken om de pasgeboren kitten te verzorgen. Ze was nog niet zo vaak in de Nursery geweest en wist enkel dat de kitten moest kunnen ademen. Het was een prachtig, zwart jong maar iel en zwak. Te vroeg geboren, en de vraag was of het sterk genoeg zou zijn om dit te overleven. Rousebell was hopelijk ergens in het kamp aanwezig, sinds haar broer in Shadowclan zat. Hij zou niet eens weten van zijn zus haar kittens. Ze wist niet of de eerste kitten een meisje of jongetje was en het maakte niet uit want in haar ogen kon ze niet zwanger zijn. Zelfs al beviel ze van een nest op dit aparte moment.

'Dit betekend niet dat ik je vergeef,' vertelde de gestreepte kater terwijl hij het zorgen voor de zwarte kitten over nam. Het was duidelijk dat de zwarte kattin te zwak was om het goed schoon te likken, warm te likken en de beste kansen te geven op deze duistere wereld. Ze zag de kitten als de nacht en als deze de nacht was zou haar volgende jong de dag zijn. Het was lichter, en het was net zo zwak en klein. Het kostte al haar energie om de jongen veilig op de wereld te zetten waardoor ze nauwelijks overeind kwam in een poging toch de kater te helpen. Echter was ze in teveel pijn en moest ze al haar aandacht erbij houden om bij bewustzijn te blijven. De kittens hadden haar nodig, maar niet alleen welke ze al op de wereld had gebracht in deze strijd van haar lichaam. Haar lichaam dat wellicht nog niet geheel hersteld was van het gif, het duurde altijd even voordat alles weer optimaal werkte. Was het de reden dat de kittens te vroeg kwamen, zwakker waren dan de kittens die een gezondere oorsprong kenden? De kater ontfermde zich over de tweede kitten terwijl de derde op komst was. Coalnose slaakte niet eens kreten uit van pijn, ze was te geschikt om echt te kunnen reageren en goede keuzes te kunnen maken. Het was puur het feit dat haar lichaam deed wat het moest dat ervoor zorgde dat ze de volgende kitten, de derde kitten op de wereld wist te zetten. Ze leek een zeer korte pauze te hebben waarin ze de acties van Ardentheart spiegelde op de derde kitten en deze onhandig wist schoon te likken voordat de laatste kitten geboren werd. Hij had inmiddels de twee oudere kittens al naar haar buik geduwd, haar pijnlijke nog licht gezwollen buik. De derde kitten was gelukkig in de buurt van haar lichaamswarmte ook al begreep de zwarte kattin het belang ervan nog niet. De vierde kitten was duidelijk een meisje, een dochtertje met haar calico vacht. Deze likte ze ook met moeite en overduidelijke vermoeidheid schoon voordat ze de kittens van zich af duwde. Niet omdat ze hen niet wilde maar omdat haar buik zeer gevoelig was en ze weinig wist over het zijn van een goede ouder. Daarnaast was ze gewoon te jong en ongemakkelijk in deze nieuwe schoenen. Het was veel, te veel om te omvatten en dat maakte haar keuzes niet beter. Ze prevelde een zwak woord, Starclan. Ze had dit nooit aan zien komen, was het een of andere zieke grap? Ze was moeder. Een moeder. 'Voor Starclans naam, zo zorg je zeker dat ze dood gaan,' beet de gestreepte kater haar toe terwijl hij de kittens weer naar haar buik neusde en ze ongemakkelijk bleef liggen. Uitgeput, verward, geschrokken en bang. Alles deed zeer. Ze had duidelijk rust nodig en tijd zodat haar instincten in zouden slaan, ervoor zouden zorgen dat ze haar kittens niet aan het lot zou overlaten.


Ze reageerde nauwelijks op zijn woorden. Wellicht omdat ze nog steeds niet kon geloven dat ze kinderen had of gewoon omdat pijn en shock rare dingen met een kat deden en ze sowieso niet de meest verantwoordelijke van het stel was geweest. Wat het ook was, ze moesten nog namen. Dat was iets dat ze wel kon doen. Het was vernoemen of ze Onekit, Twokit, Threekit en Fourkit noemen, want namen was niet haar ding. De kittens hadden geluk dat ze het op vernoemen hield. De eerste werd vernoemd naar haar eigen moeder, de tweede naar haar tweede moeder, de derde naar haar voormalige vriend. Immers verwachtte ze niet dat hij het haar ooit zou vergeven, haar verraad. De vierde naar haar broer waar ze zo ontzettend trots op was. Ze had de andere kater aangekeken, alsof ze wachtte op zijn goedkeuring op de namen. Niet omdat ze het nodig had maar omdat ze bang was fouten te maken. Verkeerde namen te geven die de kittens niet zouden passen. Bij de derde naam leek hij pas te reageren. 'Nee,' toch weigerde ze de gestreepte kitten anders te noemen. Het leek op Ardentheart, dus was het een Ardentkit. Het was haar kitten en ze wilde het noemen naar de kat die ze zo had verraden. Ze wist dat het hem zeer kon doen maar hoopte dat hij de kitten er niet op aan zou kijken, enkel haar. Geen enkele goede Warrior zou de kittens straffen voor een ouder. Geen enkele goede Warrior tenminste. Ardentheart was een betere Warrior dan zijzelf ooit zou zijn. 'Kan je staan, ze moeten naar binnen. Met hoe klein en zwak ze zijn gaan ze het hier in de kou niet lang redden.' Haar lichaam trilde nog van de inspanning en ook van de koude die doordat ze zoveel energie had verbruikt in haar spieren trok. Ze wist niet of ze kon staan, maar de kater had een punt. De kittens waren niet warm genoeg. 'Ik weet het niet,' Mauwde ze zwakjes voordat ze haar lichaam dwong te bewegen. 'Ik weet niet hoe ik moeder moet zijn. Ardentheart, de vader... Parsleyclaw is overleden.' Met andere woorden, Starclan had een verschrikkelijke keuze gemaakt door haar alleen te laten staan met vier kittens. Het was een Thunderclanner die door het gif was overleden, iets dat hij vast ook herinnerde. De kattin wist wankel op te staan, alles deed zeer, haar poten trilde. Ze kon met geen mogelijkheid de kittens tillen. Ardentheart ook niet alle vier waardoor ze haar lichaam om de kittens heen krulde. 'Kan je een andere Warrior vragen te helpen. Ik kan ze met geen mogelijkheid veilig tillen. Jij kan ze niet alle vier in een keer meenemen. Ik kan nauwelijks lopen en de kittens kan ik niet koud laten.' Haar stem klonk schor. Hulpeloos keek ze naar de vier vachtjes, levende wezens. Haar tong gleed kort over de jonge kittens heen, een voor een terwijl ze hen warm probeerde te houden. Dat gezegd hebbende, Rousebell mocht deze kant ook wel opkomen. Hen controleren. Eindelijk kwam er wat slims over haar lippen, of iets dat niet totaal absurd en dom was. De Clan zou haar hopelijk niet meteen vertrouwen, alleen met de vier onschuldige levens.

Coalnose mocht dan wellicht geen moeder zijn in hart en nieren, ze bedoelde het niet slecht. De kittens zou ze nooit helemaal in de steek laten ook al was het duidelijk dat haar instincten nog niet volledig ontwikkeld waren. Ze had eigenlijk bij anderen af moeten kijken hoe ze met de kittens om gingen. Ze zou ze verwaarlozen zonder hulp van andere Thunderclanners, gewoonweg omdat ze jong was en nog nooit langere tijd met de kleine wezens had doorgebracht. Daarnaast was het wellicht wel bekend dat ze mentaal een apart gevormde kattin was en of dat was wat de kittens nodig hadden was nog maar een tweede. Ze legde Ardentheart dan ook uit dat ze alleen was, dat ze het alleen zou moeten doen, de vraag was echter of ze het alleen kon. Waterpaw was er niet, haar grote broer die anders wel een oog op haar en de kittens zou houden. Haar beste vriend wilde haar niet helpen met de reden dat ze zijn vertrouwen in haar had verpest, gebroken. Ze had niet gedaan wat ze had moeten doen en dat maakte dat ze nog zenuwachtiger werd van het idee dat ze vier kittens had die op haar wachtten, die haar nodig hadden. Die moesten overleven ook al waren ze te vroeg geboren, en het begon ook al niet al te best.

Ze had ze van haar af geduwd, niet omdat ze hen niet moest, maar meer omdat ze zo onrustig was, de pijn trok nog in haar buik en ze voelde zich gewoon niet lekker. Dat alles samen had ervoor gezorgd dat ze de kittens weg had geduwd omdat deze de pijn tegen haar buik erger maakte, het voelde gewoon niet prettig, het voelde alsof de wereld op haar neer viel. Als ze in paniek had kunnen raken, door de shock van dit alles heen, dan had ze hyperventilerend op de grond gezeten, maar gelukkig drong het nog niet helemaal tot haar door dat ze moeder was. Kort kwam ze overeind voordat ze door had dat ze niet in haar eentje of samen met Ardentheart alle kittens kon verplaatsen. Ze wankelde even voordat ze zich wat dichter om de kittens heen legde. Ze wilde geen dode kittens, zelfs als het betekende dat ze zich zo, zo.. vreselijk moest voelen. Ze sloot haar blauwe ogen kort terwijl ze moeizaam slikte.

Op dat moment kwam er een Apprentice bij, Eggpaw. Een van de jongere Apprentices die dit alles waarschijnlijk het liefste had willen missen. Op die leeftijd had ze ook geen bevalling willen zien. De zwarte kater kwam op hen af gestapt, viel over een kiezel heen voor haar neus en pakte toen Swallowkit op. Haar oortjes gleden kort in haar nek, alsof haar hormonen alle kanten op vlogen, wat ze ook deden. Van het niet hebben van een beschermingsdrang, tot het hebben van een te grote beschermingsdrang. 'Naar de medicine cat den,' instrueerde Ardentheart voordat hij Heronkit op tilde. Haar blauwe ogen gleden naar de twee kleintjes die ze nog in haar vacht gedrukt had voordat ze zelf onhandig overeind kwam en voorzichtig de twee jongsten van het nest optilde. Ze had geluk dat ze klein waren en ze hen daardoor in een keer mee kon nemen. Immers wilde ze de kittens niet koud laten worden. Niet de kittens die bij haar hadden gelegen en niet de kittens die Ardentheart en Eggpaw mee hadden genomen. Ze mocht wellicht wankel zijn, maar dat betekende niet dat ze de korte weg naar de geurende den niet kon vinden en bereiken. Koppig als ze was, stapte ze dan ook door voordat ze net achter Eggpaw en Ardentheart met Ardentkit en Waterkit de den in stapte. Het was een stuk warmer dan in de buitenlucht, een betere plek voor de jonge moeder en haar kroost.

Rousebell leek hen te hebben gehoord, want de kattin verscheen in de ingang van de den. Wellicht waren het de piepjes geweest van de kittens, die niet bepaald stil waren. Ook al waren ze beduidend niet zo sterk als kittens die langer hadden kunnen ontwikkelen. Ze hadden een kans, toch? Mits zijzelf het niet zou verpesten. 'Coalnose en de kittens in dat nest, hou ze zo goed mogelijk warm. Eggpaw ga wat water halen alsjeblieft, mos vind je rechts van je. Ardentheart, vertel me wat er gebeurd is.' De zwarte kattin stapte een tikkeltje onhandig naar het nest toe en legde Ardentkit en Waterkit voorzichtig neer voordat ze zich om hen heen krulde en de tranen in haar ogen voelde verzamelen, kleine druppels gleden over haar wangen. Ze kon dit niet! Onhandig likte ze tegen de haren in over de rug van Ardentkit, voordat ze plek maakte voor Swallowkit en Heronkit bij haar buik. Voorzichtig drukte ze hen tegen haar aan terwijl een kleine grimas over haar slanke gezicht gleed. Ze liet het praten aan Ardentheart over, ze voelde zich zo moe en tegelijkertijd alert. Haar ogen gleden naar de ingang van de Medicine Cat den met een felheid die sprak van een moeder die pas net haar instincten begon te voelen, een moeder die geen enkele kat in de buurt van haar kittens zou laten die hen kwaad zou kunnen toedoen. Alsof ze niet veilig was in de den van Rousebell en haar broer.