and when we speak we are afraid.

above the smokestacks

De avond begon te vallen, de meeste katten terugkerend van hun laatste patrols. Het was tijd om gezamelijk te eten en bij te kletsen en iedereen verzamelde zich al snel rondom de openplaats. Shatteredice stond bij de prooistapel en twijfelde wat te doen. Ze had geen trek.. geen honger, en toch wist ze dat het beter was om wél te eten. De medicine cats waren daar wel duidelijk in geweest. Zuchtend keek ze even naar een muisje maar draaide toen haar kop om en liet de prooistapel achter haar met lege handen. Ze kon wel een avond overslaan.. daarbij verdiende ze het ook niet echt. Ze had tenslotte niks kunnen vangen tijdens haar jacht vanmiddag. Terwijl iedereen gezellig bij elkaar kwam en aan hun maaltijden begonnen vertrok Shatteredice naar het rand. De zon waterede al naar onder, de laatste warme zonnestralen van vandaag zouden snel wegvagen. Wie weet wat voorn dag het morgen weer zou zijn, warm, koud, regenachtig? Leaffall was begonnen en dat betekende dat het elk moment weer koud kon zijn. Je kon beter nu nog genieten voordat er weer binnen de korstte keren sneeuw lag. En toch, ondanks, besloot ze aanstalten te maken om weer de med cat den in te gaan. Hoewel ze nu bij Riverclan hoorde, hoorde ze er nog niet helemaal bij.

- Silencewhisper 1st

i will do what queens do,

I will rule

Hij was terug gekomen met een mus in zijn bek, die hij rustig op de stapel erbij legde, voordat hij zijn rug naar alle prooien draaide en verder het kamp in liep. Echt een succesvolle jacht had de grote kater niet gehad, maar het was voldoende voor nu. Toch zou hij geen gebruik maken van het privilege om nu te mogen eten, daarvoor was het niet voldoende geweest. Er waren andere geweest die of meer hadden gevangen of het harder nodig hadden, dus voor nu kon hij een avondje zonder eten zitten. Silencewhisper was geen kleine kater, nee in tegenstelling zelfs, hij was groter dan menig andere katten. Ook daarom vond hij dat iemand anders het eten meer kon gebruiken dan hij, hij kon het wel hebben om een dagje over te slaan. Zijn cyaanblauwe ogen gleden over de katten die aan het genieten waren van de laatste stralen warmte van de zon die langzaamaan aan het zakken was. Hij keek eventjes langs de katten, omhoog naar de lucht die donkerder begon te worden en waar het begin van Starclan al weer te zien was. Vanuit zijn ooghoek zag Silencewhisper een lichte kattin zitten, een beetje alleen, afgesloten van de rest. De kater snorde zachtjes, terwijl hij zijn grote lichaam in beweging zetten en in haar richting liep. "Shatteredice," snorde hij vriendelijk, maar met zijn gebruikelijke zachte toon. "Vind je 't erg als ik je gezelschap kom houden?"

above the smokestacks

Met haar rug al half binnen in de den werd plots haar aanwezigheid opgemerkt door een Riverclan warrior. Ze spitsde haar oortjes op van lichte verbazing en draaide haar kopje zo naar achteren dat ze vanuit haar schouder de grote tom aankeek. ''O-oh, hallo- wacht, momentje'' Ratelede ze een beetje terwijl ze haar lichaam postitie draaide zodat ze tegenover hem stond. De she-cat merkte zijn grote gestalte nu pas op en moest haar kop licht in haar nek leggen om de ander in de ogen te kunnen kijken. ''Nogmaals hallo, Silcencewhisper was het niet?'' Mauwde ze nu met een beetje een kromme glimlach van haar klunzigheid. De tom vroeg als haar gezelschap mocht houden en kort keek ze even verbaasd als twijfelend. Was hij nou vriendelijk of vond hij haar zielig en kwam hij enkel daardoor? ''Uhm, ja- hoor natuurlijk. Ik was eigenlijk van plan om naar binnen te gaan maar heb geen bezwaar om nog eventjes buiten te zijn.'' Sprak ze snel vriendelijk terug.

i will do what queens do,

I will rule

Een zacht gesnor was te horen, iets wat meer klonk als gerommel van onweer, terwijl de kater zich eventjes verzetten, zodat de kattin erbij kon gaan zitten. Zo te zien had hij haar gestoord ergens mee, al had hij geen idee waarmee precies. Maar het maakte ook niet zo veel uit, aangezien ze het niet erg vond dat hij erbij was komen zitten. Gelukkig maar. Wel viel het hem op dat ze wat moeite had met hem aan te kijken. Silencewhisper grinnikte zachtjes en zakte door zijn poten heen, waardoor hij bijna ging liggen, gewoon zodat ze hem aan kon kijken. "Beter zo? Dan doet 't hopelijk minder pijn aan je nek," sprak hij rustig, terwijl hij zijn pootjes onder zijn vacht verstopte. Zijn cyaanblauwe ogen gleden over haar vacht heen, maar bleven daarna hangen op haar ogen, om precies te zijn op haar blinde oog. Er zat een verhaal achter, iets wat hij hoopte ooit te horen, maar hij zou er niet achteraan gaan zitten voor nu. "Hoe staat het leven ermee, Shatteredice?" vroeg hij daarom op een rustige toon. "Voel je je inmiddels al wat meer thuis hier?" Immers was hij ook op de hoogte over het feit dat ze van origine Windclan was.

above the smokestacks

Haar blik ging van top tot teen toen de redelijke grote verschijnsel van een kerel omlaag zakte zodat ze op betere ooghoogte konden spreken. Als ex Windclanner sprong ze er al buiten vanwege haar hoogte maar zelfs bij haar oude clan was ze erg klein. Haar korte pootjes zakte mee op de grond zodat ze wat comfortbaler was en trok net als de warrior haar kleine pootjes onder haar buik. ''Dat is erg attent van je, dankjewel.'' Snorde ze heel zachtjes onder haar stem waarna ze kort haar aandacht verloor doordat een blaadje kort langs haar gezicht voorbij danste met de wind. Zachtjes glimlachte ze even en kantelde ze haar kopje. Soms waren zulke momenten als deze z'n enorme toeval.. dan vroeg ze zich af als Starclan er dan mee te maken, als Gorsepaw er te maken had. Alsof hij via de natuur met haar communiceerde dat hij er was. "Hoe staat het leven ermee, Shatteredice?" Vroeg Silencewhisper toen waarop ze eventjes met haar oortjes trok. Ze sprak er niet graag over maar ze kon ook moeilijk ontkennen dat ze het niet slecht met haar ging. Natuurlijk ging het met de dag beter maar er waren ook nog genoeg valkuilen waar ze soms nog in struikelde. Voel je je inmiddels al wat meer thuis hier?" Was zijn vraag al snel volgend. De flame-point knikte rustig en sloeg haar staart over haar lichaam heen. ''Het blijft nog wennen maar vanaf dag één is Riverclan al zo gastvrij en lief geweest voor me. Ik kan jullie niet genoeg bedanken.'' Mauwde ze terug, niet goed wetend wat ze precies had moeten zeggen.

i will do what queens do,

I will rule

Onderwerp: Re: and when we speak we are afraid.