Tumblin'

Ergens diep in hem zat wel dat verdriet. Het gemis. Er hadden nog meer siblings moeten zijn dan alleen eentje. Maar Brackenkit was ook niet iemand die daar actief over na ging denken. Hij leefde op het moment, zoals nu terwijl hij zijn best deed om een beetje rond te kruipen. Het katertje was lang nog niet klaar en goed genoeg om te lopen, maar Bracken hield niet van stilzitten. Dus ja, dan krijg je dit soort capriolen. De kleine tabby was er dit keer zelfs in geslaagd om helemaal naar de rand van het mosnest te kruipen. Zijn mama had hem niet gestopt, hij kon alles aan! Maar toch.. Misschien niet alles. Kleine Brackenkit was zo vol van zichzelf geworden dat hij zélfs de rand beklom. En toen tuimelde hij om, zo het nest uit! Hij liet een verschrikt piepje horen. Mama, waar ben je nu?!

Mama <3

Hij was wel heel stoer hoor, maar dit was toch wel even eng. Opeens was het niet meer zo zacht en warm als net, en het leek wel alsof hij een val van staartlengtes lang had gemaakt. Hij piepte en gelukkig kwam zijn moeder al snel naar hem toe. Hij voelde haar neus en snorharen en opgelucht en vrolijk giechelde hij zachtjes. 'Rustig maar leiverd.. ik ben hier..' suste zijn moeder warm. 'er kan je niks gebeuren.' Bracken keek om met glimmende groene oogjes en glimlachte blij. 'Maama!' piepte hij blij voor hij zijn snuitje tegen de hare aandrukte, misschien ietsje te hard..

Hij was te druk bezig met anderen zorgen om aandacht te besteden aan de lichte pijn die door zijn neusje schoot. Hij zou later wel leren aanvoelen hoe hij zijn krachten moest beheren, misschien. Waarschijnlijk niet. Maar dat was niet iets waar kleine Brackenkit mee bezig was. Zijn mama was hem namelijk aan het likken en hij snorde van geluk. Hij spitste zijn oortjes en kantelde zijn kopje toen zijn mama iets zei. Nog een kit? Hij keek haar met grote, vragende ogen aan. 'Twumblekit?' Was hij dat? Nee toch, hij was Brackenkit! Of Bwacken, als hij het uit zou spreken. En zijn zusje was Amwerkit, dus wie was Twumble??

Brackenkit trok een gezichtje toen hij wind en kietelende snorharen tegen zijn neusje aan kreeg. Hey, dat kietelde! Hij lachte even kort, voor hij weer aandachtig zijn oortjes spitste, want zijn mama ging hem wat vertellen. 'Ja, want je tuimelde,' miauwde ze zachtjes. Tuimelen? Was dat uit het nest vallen? Dat was geen prettige ervaring geweest, dat wist hij nog wel! 'Maar geen zorgen, je zal altijd mijn kleine Brackenkit zijn,' miauwde zijn mama toen voor ze haar tong over zijn kop heen raspte. Bracken giechelde kort en knikte. Jaa, Bwackenkit! Dat vond hij een coole naam, net zo cool als hij was! Hij was zo stoer bezig met cool zijn dat hij nauwelijks de vraag hoorde. Oh, huh? Doen, dappere Warrior? Er brak een brede glimlach door op zijn gezichtje en hij knikte. 'Ikke stoewe Wawwior!' piepte hij trots en hij sprong wat naar voren, om te laten zien hoe stoer hij was natuurlijk.

Hij was super stoer, en gelukkig vond zijn mama dat ook. Met een brede blije lach keek hij haar aan toen ze beaamde dat hij inderdaad stoer was. Hihi, zie je wel! Super stoer! 'Dus wat ga je vandaag doen? Heb je al veel vriendjes en vriendinnetjes gemaakt?' vroeg ze toen, wat Bracken toch aan het denken zette. Hij kantelde zijn kopje, diep in gedachte. Daarna haalde hij kort zijn schoudertjes op. 'Missschieeen, een beetje,' antwoordde hij. Hij kon prima omgaan met de andere kittens, maar of hij ze ook echt vrienden kon noemen wist hij nog niet. Maar dat zou wel komen, toch? Hij hoopte van wel. 'Mamaaa, mag ik je wat vragen?' mauwde hij toen, van onderwerp veranderend. Niet dat hij het doorhad, hij wilde het gewoon heel graag weten en in zijn kopje had dat meer prioriteit dan zich druk maken over vriendjes en vriendinnetjes.