Just having some fun!

Een kleine witte kater met een paar bruine vlekjes liep vrolijk door zijn tuin, de verschillende planten die daar groeiden hadden altijd al zijn aandacht getrokken. Vrolijk snoof hij de frisse lucht op en voelde zich gewoon helemaal thuis. Dusty, een nog aardig jonge kater, was gewoon altijd in een goede bui. Zijn vriendelijke groene oogjes zochten altijd naar avontuur. Maar niet te ver van huis, anders zouden zijn Twolegs hem gaan missen. Rustig hief hij een poot op en zette die weer neer, een grassprietje bewoog op en neer door het kleine zuchtje wind wat hij veroorzaakt had. Blij sprong hij op en neer en zorgde dat meerdere grassprietjes op en neer bewogen, snorrend zakte hij neer op het gras en sloot tevreden zijn oogjes. Ja, dit was zijn thuis en hij wilde er liever niet weggaan. Dit was een perfect onderkomen voor hem en niemand mocht dat van hem afpakken. Zijn Twoleg verzorgers voedden hem op tijd en gaven hem soms zelfs een klein schoteltje melk. En dan had hij ook nog eens gehoord van de katten die in het bos leefden, wild, zonder Twolegs om hen te verzorgen. Nou, dat was dan eigenlijk best wel jammer voor hen. Hadden ze maar lief moeten doen tegen hun Twolegs, dan waren ze vast niet weggejaagd of zoiets. Dusty opende zijn oogjes weer en trippelde weer vrolijk door de tuin. Zijn staart hoog in de lucht gestoken, en zijn kop trots opgeheven. Dusty bleef even staan voor een varen en hief zijn voorpootje weer op, dapper porde hij een blad van de plant. Die zachtjes heen en weer begon te schuiven, een ritselend geluid weerklonk in zijn oren en opgewonden porde hij de varen nog een keer. Hetzelfde effect was weer te zien en te horen en nog blijer porde hij nog vele malen verder. Weer snorde hij en kneep zijn ogen weer tevreden toe, met bijna alles kon je Dusty blij maken. Van alles kon hij een geweldig speeltje maken en alles had bijna hetzelfde effect. Een blije Dusty. Ach, als dat zijn leven beter maakte, kon je het maar beter zo laten. Misschien dat hij ooit een beetje verder zou gaan dan zijn eigen tuin, maar die tijd was nog lang niet aangebroken. Dusty was nog aardig jong en hij was erg nieuwsgierig, maar als het hem maar een paar meter verder dan zijn huis zou leiden, zou hij het al gauw niet doen. Nog één keer gaf hij de varen een por en stond weer op. Lui rekte hij zijn voorpootjes uit en kneep zijn oogjes toe. Misschien was het wel genoeg voor vandaag geweest. Nog net voordat hij het kattenluikje kon bereiken wat naar zijn mandje leidde, hoorde hij iets. Een beetje gealarmeerd keek hij op, zijn ogen een beetje open gesperd zodat hij beter kon zien wat het geluid had veroorzaakt. Maar toen kwam er weer een gedachte in hem op. Dit zou hem misschien wel tot een klein avontuurtje brengen. Opgewonden rende hij in de richting van het tuin hek en sprong er op met zijn lenige lijfje. “Wie is daar?” Riep hij blij uit en keek eerst nog even alle kanten op.

-Laat én slecht..

Dusty hief zijn staart trots omhoog, alsof hij net gewoon een vogeltje had gevangen [wat hem nog niet was gelukt] en keek weer voor zich uit. Alles leek zo klein vanaf hier, zelfs die steen die maar een paar muizenlengtes van hem af lag. Hij lachte even hoog en likte zijn snoet. Wie wilde er nou niet leven zoals hij, nou, daar wist hij al wel een antwoord op. Hij had wel wat verhalen gehoord over die Clankatten, waren zij gek ofzo? Waarom je eigen prooi vangen, als je het gewoon kan krijgen wanneer je wilt? Maar een stem deed hem een beetje opschrikken uit zijn gedachten. Maar al snel kwam er een losse glimlach op zijn kopje tevoorschijn. Een kater, vele malen ouder dan hij, zat onder hem. Zijn oranje pootjes stonden netjes op de grond en hij keek hem aan. "Iemand waar een katertje als jij geen aandacht van zou moeten vragen," Spon de kater, een klein stofwolkje kwam omhoog en Dusty greep er speels naar met een van zijn korte voorpootjes. Gemakkelijk sprong de jonge kater van het tuinhekje af en landde netjes op de grond. Nieuwsgierig bekeek hij de kater die hier net was gekomen en liep een paar rondjes om hem. Het was duidelijk geen huiskat, daar was hij wat magertjes voor. Misschien was het wel zo’n boskat. Met grote ogen van opwinding ging hij voor de kater zitten en kon bijna zijn staart niet stil houden. “Leef jij daar?” Hij wenkte met zijn kopje naar het bos toe en begon met de minuut blijer en energievoller te worden. Zijn nekhaartjes stonden een beetje overeind, niet omdat hij kwaad was, maar omdat hij toch wel een beetje angst voelde voor de kater. Misschien was deze wel helemaal niet zo aardig, want hij had wel geïrriteerd omhoog gekeken toen Dusty had gevraagd wie daar was. Maar toch, zijn huis was achter dit tuinhek, dus kon hij hem bijna niets maken. Zijn glimlach hervond zijn kracht weer terug en dit keer drapeerde hij zijn staart netjes om zijn poten. Misschien zou hij zo een beleefdere indruk maken op de misschien-boskat..