[Leven 1] He didn't mean to do no harm

Het had niet lang geduurd voordat hij het begeven had. De manische, bloeddoorlopen ogen van zijn zusje zag hij nog zo voor zich. Was dit StarClan's manier van hem pijnigen? Hem straffen voor zijn daden? Hem levens geven zodat ze die even snel weer van hem af konden nemen. En dat negen keer? Wolfstar hoopte niet dat ze er een gewoonte van zouden maken.

Hij hoopte dat hij Gorsepaw te zien zou krijgen. Toen hij zijn ogen opende stond hij weer in de sterren bezaaide velden van StarClan. Ze waren nu even prachtig. Rustig en kalm als altijd. De adrenaline uit zijn lichaam verdween langzaam en de snijdende pijn om zijn keel leek ook veel minder te worden. De kater haalde diep adem. Doodgaan deed pijn. Veel pijn.

Starclan was een komiek, maar haar grappen bevatten geen enkele humor. Een clanleider laten vertrekken en een moordenaar aanstellen. Tinderlight had er geen woorden voor. Haar leven had ze dan ook zonder enig plezier gegeven aan de kater. Een loyale warrior, het hart van een wolf, pfah. Het leek allemaal nergens op. Tenminste liet het lot de kater er niet zo snel mee wegkomen als dat het in eerste instantie leek. Zo liet het hem al heel snel weer terugkeren naar Starclan, vermoord door zijn eigen zus. Vanaf een lage tak keek ze naar hem, nog niet eens de moeite genomen hebbend om naar beneden te stappen voor hem. "Zo, jij hebt haast," merkte ze kalmpjes op. Niet genoeg haast, wat Tinderlight betrof. Hop hop, nog 8 levens en dan een fatsoenlijke leider aan het roer.

Er was niemand om hem te verwelkomen. Geen enkele ziel te bekennen. "Zo, jij hebt haast," de toon waarop er gesproken werd herkende hij meteen. Tinderlight, de poes die met afschuw een leven aan hem gegeven had. Motherly love. Ze was niet blij geweest met zijn aanstelling als leider, dat zou ze ook nooit worden als hij het zo bekeek. Zijn ogen gingen omhoog, naar de tak waar ze zat. "Ik denk meer dat StarClan haast heeft," bromde hij. "Is dit een ziek spel om mij alsnog te straffen voor wat ik gedaan heb? Zit jij er achter?" hij zou het niet vreemd vinden als de poes iets te maken had met zijn dood. Of was het lot echt zo afschuwelijk naar hem?

Haar staart tikte geduldig heen en weer terwijl ze naar de leider keek. In ieder geval gingen zijn levens hard. Misschien moesten ze maar gewoon alleen nog maar vrouwen aan het roer zetten. Die dachten met iets anders dan hun hormonen. Natuurlijk begon hij met praten over dat het Starclan haar schuld was. Dat het een ziek spel was. Tinderlight hief één van haar flamepoint pootjes op om deze rustig af te likken. "Dapper dat je Starclan de schuld geeft van iets waar enkel je eigen daden aan ten grondslag liggen," merkte ze op, een cynische toon aannemend, "maar ik geloof graag dat dat is wat je jezelf vertelt zodat je rustig kan slapen."

Onderwerp: Re: [Leven 1] He didn't mean to do no harm