The way these things work out

Hij had het gemist, het shadowclan territorium. Daar kon hij eerlijkwaar niet omheen draaien. Hij was niet eens lang weggeweest, maar Bloodclan was er duidelijk te lang geweest, want alles leek naar die katten te ruiken. Hij had dan misschien zijn best gedaan om ze weg te jagen, maar het zou tijd kosten om alles weer goed te krijgen. Om het te krijgen zoals hij het wilde, want terug naar het oude zou ook niet werken. Dat was onder Tall tenslotte en ze hadden allemaal kunnen zien waar dat had geëindigd. Hij wist niet of hij ondertussen iedereen eruit had die hij niet kon vertrouwen, maar dat zou nu met de tijd moeten blijken, anders kon niet.


[Twistedpaw]

De grote kater wist niet hoeveel hij het gemist had om even goed zijn poten te strekken tot hij het gemist had. Hij had veel beweging nodig en dagen lang in het kamp opgesloten te hebben gezeten hadden zijn spieren niet goed gedaan. Hij voelde zichzelf al snel moe worden, dus hoopte hij dat hij het weer snel terug naar het oude kreeg. Hij had ook niet veel kunnen oefenen, maar gelukkig was hij niet meer zo dramatisch als toen hij net Apprentice geworden was. Maar goed, na al dat rennen had hij nu wel dorst. Gelukkig was hij dichtbij Little Creek. Toen Twistedpaw daar aangekomen was zag hij een bekend figuur, zijn vader. Hij wiebelde wat onzeker met zijn oortjes. Hoe zijn vader veranderd was had hem eerlijk gezegd wel een beetje laten schrikken. 'Uh, hey, pap,' mauwde hij terwijl hij dichterbij kwam.

Misschien was niet iedereen het eens met wat er verandert was, maar het kon niet anders. Als hij ze te vrij zou laten, dan zou hij zo weer een kat hebben die hem ging verraden, dat kon niet anders. Tall was te laks geweest en het was duidelijk hoe dat geëindigd was. Bij het horen van een bekende stem, draaide hij zijn kop kort naar de ander. De ander leek wat onzeker te zijn, maar waarom? Waren zelfs zijn kinderen het niet met hem eens? Hielden zelfs zij afstand van hem? "Twistedpaw," Begroette hij de apprentice dan ook rustig. "Alles goed?" Nee, hij was nooit een voor gesprekken geweest als ze geen duidelijk doel hadden, maar hij kon moeilijk niks zeggen.

Hij had zijn vader altijd als zijn grote voorbeeld gezien. Hij wilde net zo worden als hij toen Twisted een kitten was. En ook als Apprentice. Hij was kapot geweest toen hij niet meer terug gekomen was, maar hij wilde niet geloven dat hij dood was. Gelukkig was hij dat niet en had hij zelfs extra levens erbij gekregen. Maar met die levens leek er wel nog iets bijgekomen te zijn. Twisted wist dat zijn vader altijd wel streng was, maar zo streng had hij hem nog nooit gezien. Bijna zijn zusje, zijn dochter verbannen. Twistedpaw was nu meer op zijn hoede, ook al wilde hij dat helemaal niet zijn. De Leader begroette hem en vroeg of alles goed ging. Tja.. Twisted ging zitten en zuchtte zachtjes. 'Gaat wel,' mauwde hij met een schouderophaal. 'Ik ben blij dat je weer terug bent,' zei hij toen met een kleine glimlach. Ondanks zijn lichtelijke angst was hij zeker heel erg blij. Hij was nog steeds zijn grote voorbeeld. 'Ik heb je gemist.'

Ergens had hij gehoopt dat het allemaal niet zo ongemakkelijk zou voelen met zijn familie, met zijn eigen kinderen, maar misschien was dat ijdele hoop. Vooral nadat hij Moonpaw bijna verbannen had, maar kon niemand zien dat hij daar niet echt een keuze in gehad had. Hij kon moeilijk zijn eigen familie voortrekken ten opzichte van de rest, dat was toch iets dat ze zouden moeten begrijpen? Toch gaf Twistedpaw aan dat hij blij was dat hij terug was en dat hij hem zelfs gemist had. Het was iets dat hij niet had geweten te willen horen, maar nu het uitgesproken werd, spreidde een kleine glimlach zich op zijn gelaat. "Ik heb jullie ook gemist." Misschien niet de hele clan, maar zijn eigen kittens toch wel, ook al had hij het op een punt misschien allemaal al opgegeven. "En ik zal niet nog eens weggaan zonder te laten weten waarheen." Tenslotte was er nog iets dat hij mogelijk wilde gaan doen, maar daarvoor zou hij eerst een antwoord moeten hebben van iemand.

Het deed hem goed om de glimlach op zijn vaders snoet te zien. Hij had zijn vader niet heel vaak zien glimlachen, en zeker met deze tijden was het fijn om te zien. 'Ik heb jullie ook gemist.' Twistedpaw snorde zachtjes en schuifelde wat meer naar zijn vader toe. Als van jongs af aan had hij altijd graag affectie gewild. Hij kon best goed aan iemand vasthouden, hopend dat diegene voor altijd bij hem zou blijven. Dat deed hij onbewust, maar Twisted wist wel hoe erg het hem pijn gedaan had toen zijn vader zo plots verdwenen was. Misschien waren ze niet heel erg close, toen hij zei dat hij hen gemist had was dat meer dan genoeg voor hem. 'En ik zal niet nog eens weggaan zonder te laten weten waarheen.' De Apprentice glimlachte lichtjes en knikte. 'Dat is fijn. Ik- ik snap dat het belangrijk was.. Ik wilde ook niet geloven dat je echt dood was. Maar het was wel lastig...' Zeker om omringt te zijn door BloodClan.

'Ik ben er ook trots op dat jullie alles doorstaan hebben met Bloodclan.' Twistedheart glimlachte, toch wel een beetje trots op de uitspraak van zijn vader. Twisted had het heus niet alleen gedaan, maar samen als Clan hadden ze het inderdaad redelijk goed vanaf gebracht. Hij had in ieder geval zijn best gedaan ook anderen te beschermen en vooral hoop te houden. Dat was voor sommige Clangenoten nog best lastig geweest. Zelfs hij moest toegeven soms zijn twijfels te hebben gehad. 'Voorlopig zal ik ook nog niet voorgoed weggaan, niet nu ik meerdere levens heb.' De Warrior knikte. 'Dat hoop ik niet, nee,' glimlachte hij. 'Je zult het heel goed doen als Leader hoor, pap, dat weet ik zeker.' Zelfs al gaf hij hem een klein beetje de kriebels met hoe streng hij was, maar dat zei hij er maar niet bij.