One day

Het was niet met een kwade wil geweest, het was niet een bewuste keuze geweest. Ze stond hier oog in oog met de grens die hun leven van het woudkatten leven scheidde omdat de natuur haar er naar toe had gelokt. Een muis nu verstopt in het dorre gras aan de andere kant, keek de kleine poes met een uitdagende blik aan waarop Cheriey geïrriteerd snoof en haar kop schudde. Ze was gaan jagen met de intentie de gammele staat van thuis voor eventjes te ontsnappen maar nog altijd te dienen. Voor eventjes de illusie te ervaren vrij te kunnen ademen terwijl de druk op haar schouders als maar groter werd. Ze zou zich moeten omdraaien, zou de sterke drang moeten wegleggen en luisteren naar Nyra, de woorden van Orchis hoog houden, maar toch. Als ze zo keek over de uitgestrekte velden van een clan voor de poes nog onbekend, en natuurgebied vol nieuwe ontdekkeningen en avonturen...ze kon niks meer doen dan hopen. Hopen dat ooit Beserk haar woorden na kwam en dit ook hun thuis zou maken.

[Shadefeather only]

De kater was in z'n eentje, maar nu hij toch al dichtbij de grenzen was had hij besloten er gelijk maar gebruik van te maken. Af en toe eventjes kijken kon ook geen kwaad namelijk. Wat extra markeringen kon de grens namelijk altijd gebruiken. De kater liep op z'n gemakje langs de grens, maar hij was er niet helemaal bij. Zoals gewoonlijk tegenwoordig. Niet iets wat handig was zo dicht bij de grens. Gelukkig reageerde zijn brein toch wel op de sterke geur die zijn neus binnendrong. Zijn zwarte vacht ging overeind staan; BloodClan. De kater stopte en keek om zich heen tot hij een licht grijs poesje zag. Ze was nog jong. Shade haalde diep adem. 'Hey. Wat doe je hier?'

Boontje kwam om zijn loontje, dat bleek maar weer. Alsof het universum door had dat ze nogmaals wat stoms deed moest het haar natuurlijk meteen weer straffen. Een zwarte kater kwam op het toneel, een sterke clangeur met zich meebrengend, twijfel met zich mee brengend. Nyra had haar nog zo gewaarschuwd er weg te blijven, en wederom was het hare eigen stomme kop die haar er langer liet staan dan nodig was geweest. Iets wat onzeker trok het kleine poesje met haar ogen, gleed haar blik over het kleine plukje gras, de muis al lang weer verdwenen, haar scapegoat al lang weer verdwenen. Ze kon nu niet zo maar wegrennen, ze kon nu niet zo maar inzakken, hoe graag ze het ook wilde, het zou een verkeerd beeld geven van haar clan! Maar als ze er zou blijven staan, dan zou het gegarendeerd vechten worden. Woudkatten hadden immers geen moralen, zij waren het kwaad en als ze zo de grote met die van haar vergeleek zou de kater haar zo kunnen verscheuren. De angst wegslikkend wiebelde ze ongemakkelijk met haar oortjes, ze wilde nog niet niet dood! "Uh" stammelend keek ze zo dapper mogelijk op naar de kater, haar staart beschermend om haar heen krullend "M-mijn muis schoot over de grens..dat is alles." ze knikte, ja dat was de waarheid, niks meer niks minder, ze hoefde zich niet te verontschuldige...het monster had geen enkele reden haar keel door te bijten.

Hij was verbaasd toen hij de onzekere houding bij de poes zag. Ze was dan nog wel jong, maar zelfs de jongste BloodClanners dachten dat ze al alles aan konden. Shadefeather had natuurlijk nooit zin om te vechten, zeker niet met een BloodClanner, maar hij had ook geen idee wat hij met dit aan moest. Ze stamelde dat haar muis de grens over geschoten was. Dat excuus had hij wel vaker gehoord, maar dan van Clankatten. Apprentices meestal. De kater keek haar aan, niet goed wetend wat nu. 'Wat bleef je hier doen dan?' vroeg hij uiteindelijk maar.

Ze haalde haar schouders op en stamelde wat over gewoon nadenken. De kater wiebelde met zijn oortjes. Dit was wel vreemd hoor. Ze was nog jong, ja, maar ze was BloodClan. BloodClanners gedroegen zich normaal gesproken niet zo en hij wist niet zo goed wat hij ervan moest denken. 'Maar ik heb de grens niet overgestoken dus je kunt me niks maken,' zei de poes toen. Shade keek haar aan, knipperend met zijn gele ogen, zijn staart lichtjes heen en weer zwiepend. 'Nee, dat niet,' reageerde hij. 'Maar je bent wel akelig dichtbij de grens.' Was dat waarschuwing genoeg? Hij hoopte van wel. Hij keek even snel achter haar, hopend niemand anders te zien die misschien wel een gevecht zou aangaan, of nog erger, kon winnen.

De kater, boven haar uit torent als hij deed, stemde met haar in maar meldde daarbij wel dat ze wel akelig dicht op de grenzen stond. Uit ongemak schoof ze met haar pootje over de doffe grond, keek ze langs de kater niet naar de kater en slikte ze een grote brok weg uit haar keel. "D-dat weet ik wel hoor" mauwde ze, proberend voor haarzelf op te komen op een manier die haar de dood zou besparen. Ze had gezien hoe akelig vals de woudkatten konden zijn, hoe beschermend ze waren over wat ze claimde als hun eigendom, weigerend dit te delen. "E-en ik mag hier gewoon zitten meneer woudkat." Kort ontmoette haar alles zeggende oogjes die van de kater, voelde ze zich oh zo klein tegenover hem. Ze wilde er weg, maar wist dat de ander dan misschien zou denken dat ze bang was, zou ze de illusie voor hem tekenen dat hij meerwaardig was. Maar aan de nadere kant, als het vechten zou worden zou hij haar vermoorde, ja dat moest wel. Met een akelig gevoel van twijfel deinsde ze ongewild wat naar achter, proberende het te fixen met een kort knikje "D-dus, ik sta hier gewoon goed."

Zijn gele ogen richtte zich weer naar de jonge poes voor hem. Ondanks alle verhalen over Bloeddorstige BloodClanners was ze erg nerveus. Shadefeather vond het wel een beetje vreemd, hij had een BloodClanner nog nooit zo nerveus gezien. Ze was dan wel jong, maar meestal dachten die al heel wat over hunzelf. 'D-dat weet ik wel hoor,' mauwde ze na zijn opmerking. Shade knipperde met zijn ogen en knikte kort. Juist. 'E-en ik mag hier gewoon zitten meneer woudkat.' Zijn ogen vingen die van haar op en een zucht ontsnapte zijn bekje. Een kleine glimlach verscheen op zijn snoetje, geamuseerd maar ook geruststellend. Erg veel woudkat was hij nou ook weer niet en hij zou haar ook echt niet gaan aanvallen, als ze dat misschien dacht. Toch deinsde ze wat achteruit. 'D-dus, ik sta hier gewoon goed.' De kater knikte, zijn glimlach nog altijd vriendelijk op zijn snoetje geplakt. 'Natuurlijk, ik zeg ook niet dat je niet goed staat,' miauwde hij met een licht gekanteld kopje. 'Rustig maar hoor, ik mag je niet eens aanvallen van de Code. Je bent immers niet de grens overgekomen,' redeneerde hij en hij schonk haar een vriendelijk lachje.

De kater was snel in antwoorde, stemde met gekanteld kop in. Verbaasd glimmende oogjes ontmoette hem, verrast door zijn onverwachte instemming dat was ze. Had hij nu net gezegd er weg te moeten gaan? Of had ze dat zelf uit zijn houding uitgemaakt? Gespannen kaken stonden op elkaar gedrukt terwijl ze dek ater met een hint van angst aankeek, iets wat hem ongetwijveld niet ontgaan was, zijn volgde woorden horend. 'Rustig maar hoor, ik mag je niet eens aanvallen van de Code. Je bent immers niet de grens overgekomen,' glimlachtte de kater vriendelijk. Terughoudend knikte het poesje, slikte ze de brok in haar afgesloten keel voorzichitg weg. Sterk lijken Cheriey, sterk blijven. "P-precies." mauwde ze met een zo onbewogen stem als ze kon opbrengen. De zwarte kater sprak van een code, nieuwsgierigheid weerhield haar ervan het gesprek af te breken. "Code?" vroeg ze daarom ook, interesse in haar oogjes terwijl de zwarte kat een openere houding had aangenomen, één die haar monster theorie behoorlijk om zeep bracht. Waarom was hij in eens aardig? Woudkatten, die konde dat toch helemaal niet?

Het bleef hem verbazen, ook al was hij nu wel een klein beetje gewend aan haar nervositeit. Dit liet ook maar weer blijken dat niet alle BloodClanners waren zoals ze in de enge kitten verhaaltjes beschreven werden. Shade had er gelukkig niet veel ontmoet, maar toch was het nooit een pretje geweest. Dit was de eerste die bang voor hem was. Ze was nog jong, dat wel, maar zelfs dan. Het poesje knikte en stamelde wat uit, duidelijk proberend sterk te lijken. Shadefeather bleef haar maar vriendelijk glimlachend aankijken. Als hij niet vijandig deed hoefde er ook geen gevecht te ontstaan. 'Code?' vroeg ze vervolgens. Shade's gele ogen sprankelde wat. Ah, de Warrior Code. Hij knikte. 'Ja, de Warrior Code. Dat is een Code die alle Clans aanhouden. Het zorgt ervoor dat we gewoon in vrede kunnen leven met elkaar.' Meestal dan. 'Het heeft een paar regels waar alle katten uit alle Clans zich aan moeten houden. Zonder die grondregels zou het echt chaos worden,' vertelde hij zacht grinnikend. Het was af en toe nog steeds chaos, maar goed.

'Ja, de Warrior Code. Dat is een Code die alle Clans aanhouden. Het zorgt ervoor dat we gewoon in vrede kunnen leven met elkaar.' legde de kater uit. Niewsgierig trok de young one met haar oortje, fonkelde haar oogjes in het zonlicht boven hen 'Het heeft een paar regels waar alle katten uit alle Clans zich aan moeten houden. Zonder die grondregels zou het echt chaos worden,' Ze knikte langzaam terwijl ze de info in haar opnam. Een code die zorgde voor vrede, voor rust, het was als een sprookje voor de bloodclanner. Wellicht als zij een code hadden gehad dat members niet met bossen om vielen. Ze slikte en knikte "D-dat is interessant" bekende ze, een hint van een glimlach op haar koppie. "D-dus jullie hebben nooit ruzie?" vroeg ze vervolgens fronzend, het voelde ook zo aliën, zo vreemd. Zo veel katten naast elkaar en nooit oorlog? Nooit ruzie? Ze grinnikte kort in ongeloof. Ze mochten dan wel denken beter te zijn dan hen, maar zo heilig waren ze toch niet?

Hij wist nog steeds niet helemaal hoe hij de jonge poes moest peilen. Shadefeather had een kleine hoop diep vanbinnen, maar hij realiseerde zich dat dat nooit waarheid zou worden. 'D-dat is interessant,' bekende het poesje met een klein glimlachje. De kater knikte instemmend. 'D-dus jullie hebben nooit ruzie?' Ze fronste en Shade glimlachte wat weemoedig. 'Helaas wel, ja. Wij zijn ook niet altijd even heilig, je hebt er soms een kat tussen zitten die juist niet het goede wil bereiken.' Lag er natuurlijk ook wel aan wat het goede is waar je in gelooft, maar goed. 'En soms heb je een Leader die minder op vrede uit is dan anderen, die alleen maar aan hun eigen Clan denkt en daar ook oorlogen voor wilt voeren. Het is best gecompliceerd allemaal,' knikte hij. 'Toch, door de Warrior Code worden er niet spontaan overal katten vermoord. Dat is in ieder geval niet de bedoeling,' miauwde hij met een klein glimlachje.