You

Nou, dat gebeurde ook niet iedere dag. Rabbitcharm nam niet de tijd om te twijfelen, maar sprong op het konijn dat recht haar kant op kwam. Het beest kon nog net een kreet uitten alvorens de poes die smoorde door zijn strot door te bijten. Even was het stil, waarna ze wat verward naar haar prooi keek. Ze zou niet klagen om een gratis prooidier, zeker niet nu leafbare kwam, maar het gebeurde ook niet vaak dat deze rechtstreeks in haar poten liep. De poes wist wel beter dan Starclan hiervoor te bedanken, wetend dat deze haar geen hand toe zouden reiken, dus verlengde ze haar blik om een donker gestreept figuur te zien. Een geamuseerde blik flikkerde in haar ogen toen ze hem overeind zag krabbelen. Ah, daar kwam én het lawaai én het konijn vandaan. Ietwat treiterend pakte ze het beest op en ging zitten, er zeker van dat hij haar zou kunnen zien. "Misschien moet je iets beter kijken waar je je posten neer zet, meneer," ze knipoogde hem toe.

Ze trok één wenkbrauw omhoog toen hij het konijn probeerde te claimen. Die riverclanners konden zich vol vreten van vis, bovendien, zij had 'm toch echt gevangen. Rabbitcharm keek even alsof ze diep na moest denken, duidelijk niet echt benauwd door de woorden van de ander. Toch stond ze licht op haar pootjes, want hoe vervelend de werkelijkheid ook was, ze wilde niet echt een gevecht met hem beginnen. Dat zou ze toch niet winnen. "Hm, dat is wel een beetje vreemd," sprak ze bedenkelijk. "Want volgensmij heb ik dit konijn gevangen, en lag hij daar de grond te kussen, lieverd," ze gunde hem een knipoog die tussen flirterig en uitdagend in hing. "Hey kop op! Je mag 'm best hoor... Maar wat krijg ik er dan voor terug?" ze gniffelde zachtjes, meisjesachtig haast.

Hij was klein voor een Riverclanner, maar zij klein voor een Windclanner. Dat gaf meteen een extra nadeel, maar ondanks haar instinct dat riep om geen gevecht aan te gaan, weigerde ze zich zo makkelijk over te geven. Het was niet haar schuld dat hij zijn snoet in de aarde had begraven, in plaats van in de vacht van een konijn. Hij hief zijn poot omhoog en even flinchte ze, maar bleef onbewogen. Al haar spieren waren aangespannen, maar ze keek hem recht aan. De poes rolde met haar ogen. "Ugh, verkeerd antwoord," zonder nog een seconde langer te wachten greep ze het konijn en zette een sprint in richting Windclan gebied. Haar hart klopte in haar keel, maar ze genoot van de adrenaline. Hij mocht haar pluizige kont kussen, of haar richting Windclan gebied volgen. Zijn keuze.

Achter zich hoorde ze luid gegrom en dat was genoeg incentive voor haar om er zo snel als ze kon vandoor te gaan. Zijn woorden liet ze dan ook met hem achter, de sul. Ze wist dat als ze terug zou komen, daar geen 'bedankt' vanaf zou komen van hem - enkel een haal over haar gezicht. Dat lot ontliep ze liever, en lopen deed ze. haar ademhaling werd gehaaster, maar na enige tijd hoorde ze hem enkel nog ver weg. Voorzichtig durfde ze achter zich te kijken, en toen tot een halt te komen. Haar ogen fonkelden terwijl ze in de heide stond, en kort legde ze het konijn neer nu ze op een veilige afstand was. "Volgensmij sta je op Windclan gebied, Riverclanner," riep ze hem honend na met een knipoog, waarvan ze hoopte dat hij hem nog kon zien. Zin om hem te verjagen had ze niet bepaald, dat mocht de volgende patrouille wel doen. "Fijne dag," ze pakte haar konijn, en stapte zeer tevreden verder het territorium in