Let the river wash all your problems away.. [Petalpaw]

-Zo klein..

Zijn lange vacht zat vol met klitten, zijn groene ogen niet meer helder zoals ze vroeger waren, maar vol met droeve en kwade gevoelens en zijn hele lijf leek het wel opgegeven te hebben. Hij was alleen op deze wereld en niemand wilde hem dan ook helpen. Langzaam stond hij op uit zijn nest en slofte zichzelf uit de Apprentice Den, met een vervelend gevoel begaf hij zich naar de prooistapel en pakte het kleinste musje dat hij ooit had gezien. de buitenlucht deed hem niets meer en hij was neit eens blij dat hij zonder zorgen het kamp uit kon gaan. Zijn hele leven was in elkaar gevallen door zijn eigen fout en nu kon hem niets meer schelen. Zag hij er niet normaal slecht uit? Nou en. Had hij een dag niets gegeten? Nou en, het was zijn lijf en hij mocht er alles mee doen wat hij wilde. Kwaad begroef hij zijn poten in de aarde en pakte hij het musje weer op. Langzaam en woedend liep hij het kamp uit, op weg naar de plek van zijn eerste mislukking. Hij zag het water soms omhoog springen, door de paar vissen die omhoog sprongen. Alles was nutteloos en hij kon zich maar beter gewoon in de rivier storten. Maar om één reden deed hij dat niet, dan zou hij Dreamheart alleen maar meer pijn bezorgen, en hij was van plan om haar alleen nog maar blij te maken. Zuchtend ging hij zitten en legde het musje voor zich uit en begon de vele veren van het lijfje te plukken. Zonder echt honger te hebben begon hij aan het vlees te knabbelen en lette hij niet meer op zijn omgeving. Het water probeerde zijn poten nat te maken, maar hij zat te hoog voor de golfjes om hem te raken. Zou hij zo voortaan moeten leven? Alleen en elke dag zo doorbrengen. Hij stopte met zijn ontbijt en keek dof voor zich uit, misschien was het wel beter zo voor iedereen. Dan kon hij niemand meer kwetsen met zijn woedeaanvallen. Ja, hij moest zichzelf maar opofferen voor iedereen. Zuchtend liet hij zijn zware kop weer zakken en bleef hij staren naar de overkant van de rivier..

Petalpaw liep rustig neuriënd in de richting door het bos. Eigenlijk was ze op jacht, maar dat was ze allang weer vergeten. Ze zat weer eens met haar hoofd ergens anders. Terwijl ze daar liep begon het zachtjes te sneeuwen en Petalpaw keek dromerig naar de dwarrelende vlokjes. Het lijkt net of ze leven, dacht ze. Het liedje dat ze neuriede ging nu over de vlokjes, zoals ze door de lucht dansten en zelfs als het niet had gesneeuwd, had het door het liedje toch zo geleken. Zo ging dat altijd met Petalpaw's liedjes.
Petalpaw werd opeens vrolijk van de sneeuw. Ze sprong erdoorheen en probeerde de vlokjes te vangen met haar tong, maar de sneeuw kwam alleen in haar ogen, waardoor ze steeds moest knipperen. Het was een vreemd gezicht: een kat die als een gek rondsprong met haar tong uit haar mond. Maar ze dacht nooit aan wat anderen van haar gedrag zouden vinden. Ze had lol en daar ging het om.
Ze hoorde het geruis van de rivier en ze rook de geur van een andere RiverClan kat. Ze onderbrak haar spel en met haar tong nog uit haar mond stekend keek ze naar de apprentice die aan de overkant van de rivier zat. Het was Hawkpaw, een apprentice die twee manen ouder was dan zij. Ze herinnerde zich de ceremonie waarbij hij apprentice werd. Hij keek niet erg vrolijk. Hij liet zijn kop hangen en zuchtte 'Hoi.' zei Petalpaw. Haar zachte stem kwam maar net boven het geluid van de rivier uit Eindelijk besefte ze dat ze haar tong nog steeds uit haar mond had hangen, en ze trok hem weer terug.

-Erg laat en kort..

Zuchtend hees hij zichzelf op en probeerde zijn warrige vacht te temmen met zijn tong, lange haren bleven eraan vast zitten en de meeste knotten verdwenen na een lange tijd. Hij mocht er gewoon van zichzelf niet zo slordig uitzien en al helemaal niet als er iemand langs kwam. Ook al was het alleen al om hem uit te lachen of wat dan ook. Grommend liet hij een poot weer in het water zakken en liet deze langs de oever glijden. De modder voelde koel aan en bleef tussen zijn tenen zitten. Wat maakte het toch uit? Hij kon toch niets, hij was een nutteloze Apprentice. Hoe had hij ooit aan Dreamheart kunnen zeggen dat hij een warrior zou worden. Voor zijn part bleef hij voor altijd Apprentice, dat was dan nog een milde optie. Nee, hij zou vast worden weggejaagd en dan moest hij als Rogue verder leven..
Zonder het te merken was een andere Apprentice, Petalpaw, naast hem was komen staan. Hij keek langzaam op en keek haar kalm aan. 'Hoi.' Haar stem kwam nog ent boven het geluid van de razende rivier uit en hij kon nog net zien hoe ze haar tong weer in haar bek stopte. Een kleine glimlach sierde zijn lippen en voor een keer in al die dagen lachte hij weer. Een beetje vrolijker kwam hij naar haar toe gelopen en drukte zijn snuit tegen haar zij als begroeting. “Hoi Petalpaw,” Begon hij vrolijk en hield zijn kopje nieuwsgierig een beetje schuin. “Wat deed jij met je tong uit je mond? Probeerde je lippen warm te krijgen ofzo?” Hij lachte weer en schopte een hoopje sneeuw tegen haar kopje aan, snel sprong hij achteruit. Hij had wel geleerd dat sommige katten meteen weer terug zouden aanvallen als zij werden geraakt en misschien zou zijn dat wel doen, dus daarom deed hij alvast die sprong. Snorrend liet hij zich op de grond zakken en rolde zich in de sneeuw, kuilen in de vorm van zijn rug verschenen in het wit. “Ha, ik heb een sneeuwkat gemaakt!” Zei hij blij en begroef zijn snuit in de sneeuw, die opeens niet meer zo koud leek..

(Vind je dat kort? Mijn posts zijn nog veel korter, zoals deze...)

Hawkpaw kwam naar Petalpaw toe gelopen en drukte zijn snuit tegen haar zij als begroeting. “Hoi Petalpaw,” Begon hij vrolijk en hield zijn kopje nieuwsgierig een beetje schuin. “Wat deed jij met je tong uit je mond? Probeerde je lippen warm te krijgen ofzo?” 'Nee' zei Petalpaw. Hawkpaw lachte weer en schopte een hoopje sneeuw tegen haar kopje aan, snel sprong hij achteruit. Petalpaw gromde speels en schopte wat sneeuw terug. Snorrend liet Hawkpaw zich op de grond zakken en rolde zich in de sneeuw, kuilen in de vorm van zijn rug verschenen in het wit. “Ha, ik heb een sneeuwkat gemaakt!” Zei hij blij en begroef zijn snuit in de sneeuw. Op dat moment sprong Petalpaw boven op zijn rug en duwde hem diep de sneeuw in. Voor hij om kon rollen sprong ze alweer van hem af en bleef op een veilige afstand staan. 'Is de sneeuw lekker?' vroeg ze. Opeens zag ze tussen de bosjes iets bewegen. Het was een winterkoninkje. Het kleine, ronde vogeltje vloog op uit de struik en Petalpaw keek het diertje na met haar lichtgroene ogen. Ze was Hawkpaw al weer bijna vergeten, terwijl ze keek hoe het vogeltje rondfladderde. Het winterkoninkje verdween tussen de bomen, en Petalpaw merkte nu de andere apprentice pas weer op.

De poes gaf een speelse grom als antwoord op zijn actie en schopte een hoopje sneeuw terug. Het koude gevoel verdween al weer snel en druppels gesmolten sneeuw gleden langs zijn vacht. toen hij zijn snuit nog in de sneeuw had voelde hij de vier poten van Petalpaw in zijn rug, vermoeid kreunde hij. De sneeuw kom tot boven zijn kop en hij probeerde om te rollen, amar ze was te zwaar. Opeens verdween de druk en sprong hij weer op vier poten, de sneeuw van hem af schuddend. 'Is de sneeuw lekker?' Vroeg ze en haar aandacht werd getrokken door iets wat in de struiken ritselde. Hawkpaw dook ineen en slop op zijn doel af, een klein vogeltje vloog omhoog en landde ergens tussen de bomen. Petalpaw had hem blijkbaar nóg niet opgemerkt. Pas toen ze weer wist wie er nog bij was sprong hij. Hij plantte zijn poten in haar rug en duwde háát dit eker in de sneeuw. Speelde sprong hij er vanaf en schopte met zijn achterpoten een berg sneeuw op de poes. "Het was alleen een beetje koud, maar jij moet het ook eens proeven. Niet zo slecht weet je?" Hij rende weg van Petalpaw, die nu vast een tegenaanval zou palnnen en verstopte zich tussen de struiken. Hawkpaw gaf zichzelf een snelle schoonmaakbeurt en begroef zijn nagels in de harde ondergrond. Ze zou hem nooit kunnen vinden hier, teveel struiken. Hij lachtte even en verstopte zich toen achter een gigantische boom.

-Laat en niet mijn beste post..

Opeens voelde Petalpaw hoe zij zelf in de sneeuw werd gegooid. "Het was alleen een beetje koud, maar jij moet het ook eens proeven. Niet zo slecht weet je?" Hij rende weg van Petalpaw en verstopte zich tussen de struiken. Petalpaw rende niet blindeling achter hem aan, maar bleef doodstil staan. Alleen haar oren bewogen heen en weer. Het was stil, er waren geen vogels in de buurt en het geruis van de rivier was best buiten te sluiten, en toen hoorde ze een zacht geritsel. Al kon je heel goed sluipen, onhoorbaar door een bosje voortbewegen ging bijna niet als het zo stil was. Ze hoorde dat Hawkpaw achter haar was, bij een dikke boom die ze daar had gezien. Weer hoorde ze heel zacht geritsel en ze wist nu precies waar hij was. Het geluid was echt zacht, merkte ze. Hawkpaw had al veel geleerd. Zij niks, ze had nog niet eens een mentor. Een tijdje stond ze stil. Er gebeurde niks. Plotseling draaide ze zich om en sprong op de plek af waar Hawkpaw volgens haar was, bij de grote boom. Ze wist niet op hem te landen, daarvoor kon ze niet precies genoeg weten waar hij was, maar ze kwam vlak naast hem neer en had hem waarschijnlijk wel laten schrikken door te weten waar hij was. Petalpaw glimlachte even naar hem. Toen gaf ze hem een zacht tikje met haar poot
'Tikkie, jij bent hem.' zei Petal vrolijk en ze sprintte ervandoor. Ze was snel en haar poten raakten nauwelijks de besneeuwde grond. Ze sprong via een paar stenen naar de overkant van de rivier en verdween tussen de struiken. Ze sloop zo veel mogelijk tussen de struiken door en maakte nauwelijks geluid. Eens kijken of Hawk haar ook kon vinden!

Hawkpaw hief stilletjes zijn poot op en zette die een weer neer, hij draaide zijn kop zo langzaam mogelijk de hoek en bekeek Petalpaw even. Ze stond daar nog steeds, zo stil als een jager die zijn prooi had gezien. Maar alleen haar oortjes verstoorde het plaatje. Net toen Hawkpaw weer gerust achter de boom wilde kruipen, draaide de poes zich om in zijn richting. Geschrokken sprong hij een paar muizenlengtes in de lucht, maar het was al te laat. Ze had hem gehoord of zelfs gezien. Opeens zag hij vier poten op zich af komen, hij wist ze nog net op tijd te ontwijken, maar ze had hem bijna geraakt. Een glimlach verscheen op haar gezicht en met een tikje van haar poot liet ze hem weten dat hij hem was. 'Tikkie, jij bent hem.' Zei ze vrolijk en ze verdween weer, lachend sprong Hawk van de boom vandaan en zag haar nog weg rennen. Haar poten die nauwelijks de grond raakten en natuurlijk de sprongen die ze maakte om over de rivier te komen. Net alsof ze over het water zelf aan het rennen was. Haar staart verdween tussen de struiken aan de overkant en Hawk zette meteen de achtervolging in. De sneeuw voelde hij niet eens, zo'n lol had hij nu. Toen hij de rivier naderde schrok hij even, zijn vijand. Hij slikte zijn angst weg en zette voorzichtig zijn poot op de eerste steen voor hem. Die was glad en als hij niet zo voorzichtig was geweest lag hij nu in het water. Langzaam kroop hij op de tweede en deed dit ook weer bij de derde. Net zo lang tot hij op de overkant stond. Hij gooide zijn neus in de lucht en probeerde haar geur te vinden. Langzaam sloop hij naar de struiken war hij haar voor het laatst had gezien en sprong erdoor. Bijna knalde hij tegen een stam op, maar hij remde net op tijd af. Hij schudde de takjes van zijn lijf en keek om zich heen. Waar was ze? Stond ze misschien achter de boom ofzo? "Petalpaw, ik kom eraan!" Hij wist nog steeds niet zeker of ze daar zat, maar sprong om de boom heen, klaar om háár te tikken.

Petalpaw zag door de takken van de struik dat Hawkpaw heel voorzichtig de rivier overstak. Toen liep hij haar kant op. Toen Petalpaw zeker wist dat als ze hier bleef zitten, hij haar zou vinden, sloop ze geruisloos naar een boom en klom er snel in. "Petalpaw, ik kom eraan!" hoorde ze Hawkpaw roepen en ze glimlachte in zichzelf. Op de grond zou hij haar in ieder geval niet vinden, zij zat hoog tussen de takken. Als hij omhoog keek zou hij haar zien, want er zaten geen bladeren meer aan de grijze takken. Dat wilde ze voor zijn. Ze liep snel over een wat dikkere tak, tot ze precies boven Hawkpaw zat. Haar groene ogen glinsterden van pret. Toen duwde ze het dunne laagje sneeuw van de tak af, hopelijk precies op Hawkpaws hoofd. Ze lachte en sprong via de stam weer naar de grond. Toen snelde ze er weer vandoor. De jacht was nog niet voorbij.

(sorry, superkort)