I'm one stop behind and you're loving it

Littlefish was zich van geen kwaad bewust. Of, dat probeerde ze zich toch heel hard wijs te maken. Haar buik zwelde op en haar toestand was niet langer meer een geheim - iedereen die ogen in zijn hoofd had kon het zien. Maar een deel van haar bleef het negeren en ontkennen. Zwanger, zij? Nee, dat kon niet. Ze was nog een kind, ze voelde zich nog niet eens echt een warrior. De calico floot een vrolijk deuntje om haar gedachten daarmee bezig te houden terwijl ze langs de rivier liep, turquoise blik op het water gericht. Visje hier, visje daar? Kom maar, visjes, recht in mijn bek. Ze merkte de spiedende ogen aan de andere kant van de rivier niet; zelfs toen ze dichterbij kwam en zich over het water boog, klaar om toe te slaan en een vis uit het water te plukken van zodra een slachtoffer dichtbij genoeg kwam.

Littlefish keek geschrokken om toen een bijna bekende stem haar toeriep. Maar zijn stem klonk harder nu, in de realiteit van het open bos - en het was anders dan toen ze elkaar op de gathering gezien hadden, want toen was ze zo druk bezig geweest met zich normaal te gedragen dat ze hem niet eens aangekeken had. En hij zag er.. Anders uit. Niet per se fysiek; maar het was raar om hem van zo ver te zien, en met open ogen. Tuurlijk herinnerde ze zich zijn geur nog, die was maar al te bekend; maar zijn stem was luid en hard en niet zacht in de hitte. Littlefish slikte even nerveus maar glimlachte lichtjes. "Hey Stagtine!", antwoordde ze, al was er een behoedzaamheid in haar stem. Niet omdat ze ergens spijt had; maar meer omdat zijn reactie haar bang maakte. Alsof hij al wist dat de kittens in haar buik van hem waren. Maar dat kon niet. Ze waren van Warhound, dat wist ze zeker - dat moest wel. Riverclan kittens, want zij was een Riverclanner.

Hij kwam dichterbij en voor een moment dacht ze dat hij zo door het water zou stormen, alsof dat een barrière was die niet bestond. Maar hij stopte, vlak ervoor; al leek hij het zelf niet eens te merken. En toen zei hij dat hij haar kant op kwam - was hij.. Littlefish zette geschrokken een stap achteruit, al kon ze een lach niet inhouden bij het zicht van de Thunderclan warrior die zo onverschrokken door het water plonste. Maar ze kon hem niet zo laten gaan, hij zou straks nog uitschuiven en verdrinken en dat zou ze zichzelf nooit vergeven. De Riverclanner plonste ook het water in, niet bijster gracieus al was het toch al een beetje beter dan de lompere Thunderclanner; ze duwde haar schouder tegen die van Stagtine als om hem recht te houden in het stromende water. "Pas op, straks val je nog!", antwoordde ze, een lach in haar stem.

Ze bereikten veilig de andere zijde; de Riverclan zijde. Eigenlijk mocht hij hier niet zijn.. Maar dan kon ze gewoon zeggen dat hij anders verdronken zou zijn, toch? Een deel van haar was bang dat ze als verrader gezien zou worden als ze gezien werd met hem; maar een ander deel was te blij bij het zien van zijn lach. Ze maakte graag anderen blij, dat maakte de wereld zo veel beter. En daarbij, hij was geen Shadowclanner - want als hij Shadowclan was, zou dat voor Riverclan waarschijnlijk meteen veel meer vraagtekens oproepen. De kleine kattin lachtte en nam het kopje in ontvangst, waarna ze even haar lange vacht uitschudde van het water die het verzwaarde. "Juiste tijd, juiste moment, zeker?", antwoordde ze, zich van geen kwaad bewust. Hij leek niet boos of geïrriteerd of beschaamd - dus dat was goed, toch? Ze nam haar aanwijzingen van de katten waarmee ze omging; en hij leek alleen maar blij om haar te zien.

Hij kwam dichterbij, dichterbij, dichterbij, tot ze omhelsd was in zijn geur en zijn aanzicht. Littlefish keek met grote turquoise ogen op naar de grotere kater. Zijn woorden waren logisch; het was niet echt volledig veilig hier. Niet voor haar, en niet voor hem. Ze zouden beiden in grote problemen komen. Naïef als ze was knikte ze toen hij voorstelde om ergens heen te gaan, dat hij wel een plekk kende. Ze hadden elkaar immers voor het eerst.. Innig.. Ontmoet bij het oude skyclan gebied, dat nu bewoond werd door heel veel tweebenen - hij was daar toen voor zijn afkomst, en zij? Voor haar nieuwsgierigheid.. Of misschien was het het lot, zoals hij opperde. Wie was zij om dat te zeggen? "Ja, ok!", antwoordde ze, opnieuw lichtjes glimlachend; al was haar stem schor. Maar op de bodem van haar maag leek een steen te liggen; hoewel Littlefish zelden naar haar intuïtie luisterde, voelde ze in haar achterhoofd dat er iets heel raar was met zijn manier van doen; hoe hij steeds bleef grijnzen en hoe hij zo makkelijk in haar persoonlijke ruimte kwam. Maar ze negeerde dat - ze had geen enkele reden om nerveus of ongemakkelijk te zijn, toch? Hij was dat niet en ze vertrouwde hem.

Ze begonnen te lopen - richting de plek waar het allemaal begonnen was. Hij had een huppel in zijn pas en zijn vrolijkheid was aanstekelijk. Littlefish sloeg erin de baksteen in haar maag weg te drukken en glimlachte breed naar de kater aan haar zijde. "Ik ben dik maar niet kreupel hoor", antwoordde ze op plagende toon toen hij mauwde dat het wel een afstandje was. Haar poten werkten nog fijn, thank you very much. Hoewel het natuurlijk waar was dat ze vaker moest rusten met de kittens in haar buik - maar dat was, opnieuw, iets dat ze graag negeerde; hoewel ze dat beter niet deed. Maar Littlefish zou veel anders gedaan hebben als ze naar haar hoofd zou luisteren en ze was niet van plan om nu te beginnen. Dit was fun, hij was leuk en knap en meer telde er niet. De wereld was makkelijk en vol met liefde.

Hij lachte luid, en dat versterkte alleen maar het gevoel dat ze iets goed deed, dat dit goed was. Littlefish keek hem aan met een twinkeling in haar oogjes. "Ik moest er toch voor zorgen dat je niet zou verdrinken?", antwoordde ze, nog steeds met een plagende ondertoon. "Want dat zou moeilijk uit te leggen zijn hoor!" Ze lachte even, een hoge giechel, terwijl ze met haar schouder even tegen hem aan duwde. Zwemmen was haar vakgebied, dat deed ze als geen ander - nja, als een Riverclanner eigenlijk - en vandaar had ze haar suffix ook mogen verdienen, natuurlijk; Littlefish was daar ontzettend trots op, want het was hét bewijs dat ze ondanks haar twijfels wel degelijk in Riverclan thuishoorde. En dan zouden ze een gebroken regeltje hier en daar vast niet zo erg vinden, toch?

"Dat kunnen we wel eens doen.", antwoordde ze toen hij zei dat ze hem ooit eens zou moeten leren zwemmen. Dat leek nog wel een leuke activiteit - eentje waarvoor ze wel dichtbij moést komen, en zijn sterke lichaam zou moeten aanraken.. Al bij al nog niet het ergste dat haar zou kunnen overkomen. Ze gniffelde lichtjes toen hij vertelde dat hij wel degelijk verdronken zou zijn. Och, hij kon toch overdrijven. Littlefish rolde even met haar ogen en achtervolgde hem, richting de stal. Het tweebeengevaarte boezemde haar lichte angst in; maar ze voelde zich veilig aan zijn zijde. Hij zou haar beschermen, zoals zij hem beschermde van de verdrinkingsdood. Maar toch zette ze een stapje dichterbij en liepen ze schouder aan schouder de laatste paar passen.

Een tweebeennest leek op te doemen uit de verte - al leek het een tamelijk klein te zijn, hoewel Littlefish dat ook niet echt kon inschatten vanuit haar zeer gelimiteerde ervaring met tweebenen. Lichtjes nerveus zwaaide ze met haar staart, al duwde ze haar schouder lichtjes tegen die van Stagtine als om steun te zoeken bij hem. Waarom waren ze hier, was het hier niet gevaarlijk met al die tweebenen in de buurt? Een pijnlijke steek gleed door haar buik, waarop de jonge kattin even lichtjes ineenkromp; maar bij die ene steek bleef het, en dus besloot ze om het gewoon te negeren. De Thunderclanner ging als eerste naar binnen en hield het gat zelfs een beetje open voor haar - wat een gentleman, wat meer kon ze willen? De calico glimlachte warm naar hem terwijl ze zich naar binnen wurmde; hun lichamen schuurden tegen elkaar in de krappe plaats. Littlefish knikte bij zijn opmerking. "Misschien kunnen we wat vangen, dan zijn onze clans ook meteen blij!", antwoordde ze, naïef misschien. Opnieuw schoot een pijnlijke steek door haar buik, maar buiten een lichte verkramping van haar uitdrukking liet ze niets merken. Af en toe had je eens ergens pijn, dat was normaal. Ze was niet zwak, ze was niet kleinzerig. Ze was stérk.