a coward's heart

Thawrage schudde het zand van zich af en keek over zijn schouder naar de tunnel waar hij net in geweest was. Hoewel het wel zijn vruchten had afgeworpen en hij weer een paar gangen had ontdekt die hem eerder niet waren opgevallen, had het nergens toe geleid en Thawrage onderdrukte een zachte zucht van frustratie. De kater liet zijn blik weer naar voren glijden en besloot om het maar gewoon te laten voor wat het was. Als hij te veel zou blijven dwalen, dan zouden zijn andere skills in gedrang komen en dat was iets wat hij zich niet kon permitteren. Dat hij in een Clan leefde waarvan het merendeel bestond uit dwazen wilde nog niet zeggen dat hij zich ook tot dat niveau moest verlagen. De kater wilde terug richting het kamp gaan, maar rook een geur die hij maar al te goed kende. En eentje die hij probeerde te mijden, als hij dat even kon. Hij was vrij ongevoelig voor het geflirt van Rabbitcharm. En toegegeven, ze was een knappe poes, maar met knap zijn alleen kwam je er niet in de Clan en als ze zich dat niet snel besefte, dan was ze nog een grotere dwaas dan dat Thawrage haar al voor mogelijk hield. Thawrage wierp haar een korte blik toe met zijn goudkleurige ogen, maar liep straal langs haar heen met een klein knikje en zijn kopje arrogant naar omhoog. Hem ging ze niet verleiden. Liet dat maar over aan die andere domme dwazen in zijn Clan die geen zelfbeheersing hadden en nog minder respect voor zichzelf.

Natuurlijk kwam de sloerie achter hem aan gelopen. Hij had ook niks anders verwacht. Waarschijnlijk was hij de volgende op haar lijstje. Ze zou het vast een hele achievement vinden als ze hem kon verleiden, iets wat naar zijn idee in de verste verte nog niet ging gebeuren. En als ze het in haar gestoorde kopje haalde om het bij zijn broertje te proberen wanneer deze warrior zou worden, dan had ze écht een probleem. Hij bromde enkel een onverstaanbare begroeting toen ze hem begroette en negeerde de zoete geur die om haar heen hing. Hoewel hij zichzelf nooit zou inlaten met dit soort spul begreep hij ergens wel waarom ze andere katten zo makkelijk kon verleiden. Ze rook niet onaangenaam, ze was niet lelijk en als ze niet zo verschrikkelijk irritant was en een normaal karakter had, zou hij haar misschien een kans hebben gegeven om hem beter te leren kennen. Alleen niet op de manier die zij wilde. Hij ging zich niet laten gebruiken en als oud vuil weg laten gooien, zoals bij die andere dwazen gebeurde die zo stom waren om op haar avances in te gaan. Thawrage zorgde er niet al te subtiel voor dat er ruimte tussen hun ontstond toen ze dichter op hem kwam lopen dan hij nodig achtte en zijn goudkleurige ogen keken haar afkeurend aan. “Hoe zou dat toch komen?” begon hij op een sarcastische toon. “Toch niet omdat ik een Tunneler ben?” Hij rolde met zijn ogen naar haar. “Laat me raden. Het volgende wat je vast wilt horen, is dat ik je vraag of je mijn vacht schoon kan maken. Vergeet het, Rabbitcharm,” snauwde hij haar toe. “Zoek maar een ander slachtoffer. Ik speel dit spelletje niet mee.”

Thawrage richtte zijn blik kort op Rabbitcharm. Kort genoeg om geen interesse te laten blijken, lang genoeg om op te merken dat zijn woorden wel bij haar binnen kwamen. Ze wist het aardig goed te verbergen, maar er waren bepaalde gelaatstrekken die je nu eenmaal niet onder controle had en als Thawrage niet zo oplettend was geweest, zou het hem vast zijn ontgaan hoe het even te zien was dat ze zijn woorden niet aangenaam vond. Wat had ze dan verwacht? Dat hij zich net als al die andere dwazen voor haar poten zou werpen? Ze had beter moeten weten dan met hem te flirten en daar zou hij haar maar wat graag op attenderen als ze zo verder ging. Hij wendde zijn blik weer van haar af en rolde met zijn ogen toen ze haar woorden sprak. “Goh, wat ben ik blij dat onze leader mijn potentie duidelijk voor ogen had en me op basis daarvan een goede naam heeft gegeven. Dank StarClan voor mijn leven,” zei hij op een sarcastische toon tegen Rabbitcharm terwijl hij voor haar uit begon te lopen. Een blik van pure afgunst werd vervolgens over zijn schouder naar haar geworpen toen ze haar voorstel deed. “Met die tong? Die op StarClan weet welke plaatsen nog allemaal heeft gezeten en zowat bijna elke vacht van elke gewillige kater heeft gezeten in deze Clan? En wie weet in welke Clan nog allemaal?” Met haar wist je het maar nooit. “Nee, bedankt. Ik pass voor deze keer,” gromde hij naar haar en hij wendde zijn stoïcijnse blik weer naar voren. Wie dacht ze wel niet wie dat hij was? De slet.

Thawrage wuifde haar achteloos weg met zijn staart. "Zie het hoe je het wilt, Rabbitcharm," snauwde hij over zijn schouder naar haar. "Je woorden laten me koud." Hij had zo'n vermoeden dat ze niet hetzelfde van hem kon zeggen: hoewel ze haar best deed om het te verbergen, had Thawrage de flikkering van irritatie heus wel opgemerkt in haar houding zodra hij begon met haar te beledigen. Dacht ze nu werkelijk dat ze hem kon proberen te versieren en dan verwachten dat hij er geen reactie op zou geven? En hij maar denken dat zijn Clan hem ondertussen wel zou kennen. Zijn blik gleed over zijn schouder naar haar en hij rolde geërgerd met zijn ogen toen hij merkte dat ze hem wéér volgde, alsof ze echt dacht dat ze een kans bij hem maakte. Maar nee, ze begon iets te brabbelen over dat hij het niet op haar uit moest werken dat niemand in zijn Clan hem zag zitten. "Als ik me niet vergis, had ik een paar seconden geleden jou nog om aan mijn behoeftes te voldoen," zei hij op een koude toon, zijn kopje naar haar draaiend zodat hij het recht in haar gezicht kon zeggen. "Het feit dat je interesse in me toont, wilt zeggen dat ik toch meer in de smaak val dan dat jij beweert." Hij snoof achteloos. "Maar om een fatsoenlijk antwoord te geven op wat je zei: het interesseert me niet of de katten in mijn Clan me zien zitten of niet. Liefde, of in jouw geval lust, is een zwakte waar ik niet aan ga toegeven. Het is veel beter om op jezelf te zijn en enkel op jezelf te vertrouwen, geloof me." Hij had zijn blik weer naar voren gericht en deed nog wat snellere passen zodat ze hem moeilijker zou kunnen bij houden. Ondanks zijn WindClan-status was hij een vrij groot gebouwde kater en was het voor hem dus niet zo moeilijk om grotere stappen te zetten. Iets wat hij in dit geval behoorlijk kon appreciëren.

“Niemand kan mij pijn doen,” sprak hij op een koude toon tegen haar. Om eerlijk te zijn, waren het zijn ouders die ervoor hadden gezorgd dat hij zo koud was geworden. Dat was echter een verhaal dat alleen Oakpaw kende en Thawrage was niet van plan om het ook maar met iemand te delen. En dan zeker niet met zo’n slet die zich voor de poten van andere katers wierp alsof het niks was. Hij keek dan ook niet bepaald onder de indruk zijnde in haar richting toen ze haar woorden sprak en snoof achteloos terwijl hun blikken elkaar kruisten. “Alsof ik jou nodig heb om mijn nest warm te houden,” beet hij haar toe, maar ze was al op weg naar het kamp. Of waar ze ook naartoe ging. Het kon Thawrage eigenlijk ook niet echt veel schelen. Ze was het niet waard om zijn aandacht aan te verspillen en het interesseerde hem niet genoeg om een motief te zoeken achter haar woorden. Ze was boos en gefrustreerd omdat hij niet met haar spelletje mee deed en dat was al een zielig fenomeen op zich. Thawrage keerde haar dan ook net zo makkelijk de rug toe en ging dieper het territorium in, ver weg van haar en zijn Clanmates die al in het kamp waren. Hij wilde nu even alleen zijn.