To ash and dust

Met een kleine glimlach om haar lippen keek Featherkit toe hoe haar moeder de nursery verliet. Haar moeder had vrij snel na de geboorte besloten om haar warriortaken weer op te pakken, maar was er altijd ’s avonds en ’s morgens om Featherkit melk te geven. Dan deed Featherkit een dutje en tegen de middag was haar moeder er weer om haar melk te geven. Ze nam goede zorg voor Featherkit en de jonge kitten was blij met haar moeder, maar ze begon haar omgeving steeds meer in zich op te nemen en merkte op dat er ook veel katers de nursery binnen kwamen om hun kittens op te zoeken. Ze had het haar moeder nog niet gevraagd, maar ze moest wel eerlijk toegeven dat ze zich af begon te vragen waar haar vader bleef. Vond hij haar soms niet lief? Of had hij gewoon geen tijd? Een beetje ongelukkig schuifelde Featherkit met haar pootjes, maar haar groene ogen vielen algauw nieuwsgierig op een grotere she-cat die de nursery binnen kwam wandelen. Het leek erop dat ze niet direct een doel had en Featherkit kwam snel overeind, waarna ze de she-cat naderde en er een verlegen, maar toch vriendelijke glimlach om haar lippen speelde. “Hallo,” piepte ze zachtjes. “Waarom ben jij hier?” Ze nam de ander nieuwsgierig op en wachtte vervolgens op antwoord.

Featherkit knipperde met haar ogen en luisterde naar wat de warrior te zeggen had. Ze kwam gewoon een praatje maken. Featherkit gaf een knikje ten teken dat ze het begreep en voelde zich een beetje nerveus worden. Ze wist nooit goed wat ze moest zeggen in een gesprek en hoopte altijd maar dat ze niet de verkeerde dingen zei of per ongeluk iemand boos maakte. Ze richtte haar groene oogjes kort naar haar pootjes, maar keek algauw weer op toen de kattin over haar moeder sprak. “Mama is gaan jagen,” zei ze tegen de warrior. “Ze gaat altijd jagen en komt dan ’s avonds pas terug.” Ze was het inmiddels gewoon geworden en vond het niet heel erg. Als haar moeder bij haar was, werd ze overstelpt met liefde en haar moeder zorgde goed voor haar, dus ze had naar haar idee niks te klagen. Het was overdag alleen wat saai omdat ze dan met niemand kon praten, tenzij ze het geluk had dat de andere kittens wakker waren. “Moet jij dadelijk ook gaan jagen?” vroeg Featherkit nieuwsgierig. “Of heb je soms een andere taak?”

De kattin gaf aan dat ze nog niet weg moest en dat ze nog de tijd had tot zonhoog. Featherkit richtte haar blik naar boven en probeerde zich in te beelden hoe lang het zou duren tot zonhoog, maar door het bladerdek heen zag ze de stand van de zon niet en dus had ze geen idee. Ze nam aan dat de kattin voor haar het wel zou weten en dat deze op tijd zou vertrekken als ze weg moest, maar Featherkit vond het wel fijn dat ze even konden kletsen met elkaar. Ze was soms ietwat verlegen om anderen beter te leren kennen, maar als het gesprek eenmaal op gang begon te komen, dan wist ze wel hoe ze het gesprek aan moest houden en vragen kon stellen zodat anderen het gesprek niet saai zouden vinden. Ze gaf dan ook met een glimlachje een knikje op de woorden van de kattin en keek op toen deze aan haar vroeg hoe het met haar ging en of ze al veel vriendjes had gemaakt. Featherkit dacht kort na. “Ik heb al wel een paar kittens gevonden waar ik mee kan spelen,” zei ze tegen de kattin. “En als iemand de nursery bezoekt, probeer ik altijd een praatje met ze te maken.” Ze glimlachte verlegen. “En jij? Heb jij al veel vriendjes?” De kattin was een warrior, dus Featherkit nam aan dat de warrior al heel veel vriendjes moest hebben gemaakt.

Het negatieve antwoord van de warrior verraste haar, maar Featherkit was te verlegen om door te vragen. En ze merkte ook op dat de zwarte poes er eigenlijk helemaal niet over wilde praten. Wie was zij dan om aan te dringen? Ze besloot dan ook om wijselijk te zwijgen over het onderwerp. Ze vond het ergens ook wel leuk dat de zwarte kattin belangstelling voor haar toonde en dat ze het echt over Featherkit wilde hebben. Featherkit trok licht nerveus met haar oortjes toen de zwarte kattin aan haar vroeg of ze al eens buiten de nursery was geweest. Zou de kattin haar preuts vinden als ze hier een negatief antwoord op zou geven? “Nee,” zei ze op een zachte toon. “Ik ben nog jong en mama vindt het vast niet leuk als ik zomaar uit de nursery ga. Ze vertelt me altijd dat ik in de buurt van de queens moet blijven en zij zitten meestal binnen.” Haar blik werd al iets enthousiaster toen er nog iets anders haar gedachten kruiste. “Maar ik zou het wel willen,” piepte ze enthousiast tegen de zwarte kattin. “Ik ben benieuwd hoe het kamp er uit ziet en of het er echt zo mooi is als mama zegt.”

Ashfeather glimlachte en knikte begrijpend toen de kitten antwoorde dat ze nog nooit buiten was geweest. Misschien om een andere reden dan haar, maar ze wilde laten weten dat Featherkit zich niet hoefde te schamen. 'Ik ook niet toen ik zo oud was als jij',  Zij ze vriendelijk met haar zachte stem. Haar moeder gaf in ieder geval om haar, maar misschien was Featherkits moeder een beetje te bezord. De zwarte kattin had de volgende vraag van de kleine kitten wel verwachte en lachte over het enthousiasme van haar. Featherkit kon maar beter veilig met haar naar buiten, dan helemaal alleen zonder iemand die op haar lette. 'Tuurlijk', Zij Ashfeather vriendelijk,'Maar blijf wel dichtbij en pas op dat je jezelf niet bezeerd.' Ashfeather stond op en liep langzaam richting de uitgang van de nursery, Featherkit zou vanzelf langs haar heen sprinten. Voor de zekerheid keek ze nog een keer achterom, om te zien of de kleine kitten al volgde.

Het leek erop dat zij niet de enigste was die op haar leeftijd nog binnen had moeten zitten van haar moeder. De warrior voor haar gaf aan dat zij op Featherkit’s leeftijd ook binnen had moeten blijven en Featherkit glimlachte verlegen naar de oudere poes. Toen de warrior aangaf dat ze naar buiten konden gaan, schoot Featherkit overeind en knikte ze heftig op de woorden van de ander. Haar moeder zou het vast niet erg vinden als ze naar buiten ging als er een andere warrior in de buurt was, toch? De jonge kitten keek met een brede glimlach naar en knikte. “Ik zal voorzichtig zijn,” beloofde ze de poes. Toen besefte ze dat ze de naam van de vriendelijke warrior nog niet eens wist. “Wat is jouw naam?” vroeg ze nieuwsgierig aan de kat naast haar. Hoewel haar poten jeukten om de poes voorbij te schieten, was het niet erg aardig als ze dat zou doen en dus bleef ze netjes aan de zijde van warrior wandelen, al moest ze soms wel grotere stappen zetten om de grotere poes bij te houden. Maar dat nam ze maar voor lief als dat betekende dat ze buiten de nursery kon gaan.

Ashfeather glimlachte toen de kitten naast haar kwam lopen en moeite deed om haar bij de houden, waardoor haar pasjes er soms wat onhandig uitzagen. De poes ging langzamer lopen zodat Featherkit haar bij kon houden, en beantwoorde de vraag van de kleine kitten met haar zoete stem. 'Mijn naam is Ashfeather,' Ze stond even stil en keek om zich heen, waar de andere katten druk bezig waren in het kamp, of via de uitgang naar buiten gingen om te jagen. De poes zocht een rustige plek om Featherkit mee naar toe te nemen, zodat ze rustig het kamp kon bekijken. Haar groene blik viel op een plekje dicht bij de rand van het kamp, vlak naast een grote struik. 'Laten we daar eerst heen gaan, vanaf daar kunnen we het hele kamp zien', vertelde Ashfeather tegen de kitten. Het was ook een van de hoogste plekken in het kamp, dus er was zeker goed uitzicht. Met een langzame pas liep ze richting de plek en keek af en toe naast haar om te zien of Featherkit niet ergens anders heen was gerend, je wist het maar nooit met kittens.

De warrior stelde zichzelf voor als Ashfeather en Featherkit gaf de kattin een warme glimlach. “Dat is een mooie naam,” complimenteerde ze de warrior. Ze bedacht zich dat het nu best grappig zou zijn als Wolfstar haar als suffix “ash” zou geven. Featherash. Ze moest bijna hardop giechelen omdat het wel grappig klonk, maar hield haar amuse voor zich en concentreerde zich in plaats daarvan op wat Ashfeather tegen haar zei. Ze knikte enthousiast toen ze de kattin wel een plek leek te weten waar ze het hele kamp konden overzien en snel volgde ze de kattin naar de plek die ze bedoelde. Ze struikelde nog net niet over haar eigen poten en moest grinniken om haar onhandigheid, al voelde haar huid wel warm aan onder haar pels omdat ze toch lichte schaamte voelde. “Waar slaap jij ergens?” vroeg ze nieuwsgierig aan Ashfeather terwijl ze haar blik langs de verschillende inkepingen in het kamp liet glijden. Ze opende haar bekje zodat ze de geuren in zich op kon nemen, maar natuurlijk was haar reukzin nog niet voldoende ontwikkeld om effectief te kunnen bepalen waar dat de warriors sliepen. En dus moest ze maar wachten op het antwoord van Ashfeather.

'Dankjewel', antwoordde ze op Featherkits opmerking over haar naam. 'Die van jou is ook mooi, soms wens ik dat er bij mij nog kit achter stond.' Het leven van een kitten was zoveel makkelijker geweest, ook al waren er ook minpuntjes. De andere kittens bijvoorbeeld, die je niet zomaar kon vermijden door het kamp uit te rennen, die vrijheid had ze nu in ieder geval wel. Ashfeather keek toe hoe de zilveren kitten onhandig naast haar liep, en dacht aan haar kittentijd. Nu was ze misschien behendig als het om rennen over de heides ging, en op konijnen jagen, maar vroeger was ze een totale ramp geweest. De poes werd uit haar herinneringen gehaald door de stem van Featherkit. 'Daar', antwoorde ze, en wees met haar staart naar de warriors den. 'En veel ruimte is er niet. Gelukkig heeft wel iedereen zijn eigen nest.' In de nursery sliepen alle kittens met hun moeder, of met een andere queen die voor ze zorgde. Dat deed haar er weer aan herinneren dat ze nooit een moeder had gehad om mee in een nest te liggen. 'En daar is de apprentice den, de plek waar jij over een paar manen gaat slapen.'

“Waarom zou je dan weer terug een kitten willen zijn?” vroeg Featherkit op een nieuwsgierige toon. “Het is toch juist cool om warrior te zijn?” Zij zou in elk geval echt niet meer terug willen gaan naar hoe ze nu was als ze ouder was, zelfs al zou er veel druk op haar schouders liggen. Ze had voor nu ook niet het idee dat die mening zou veranderen, maar ze nam aan dat Ashfeather vast wel een reden moest hebben om dit soort dingen te zeggen. Haar blik gleed opgewonden naar opzij toen Ashfeather aangaf in welke den ze lag, welke nog niet zo gek ver verwijderd was van de nursery. Ashfeather gaf ook aan in welke den ze uiteindelijk kwam te liggen als ze apprentice werd. “Kunnen we binnenin eens een kijkje nemen?” vroeg ze lichtelijk enthousiast aan de warrior, waarna ze haar kopje draaide zodat ze de warrior met een smekende blik aan kon kijken.

’Ik mis het spelen, en geen verantwoordelijkheid hebben’, antwoordde ze vriendelijk, maar dacht niet dat de kitten dat zou begrijpen. Iedere kitten wilde waarschijnlijk het kamp verlaten en op avontuur gaan, vechten, jagen en de beste warrior ooit worden, Er waren natuurlijk voordelen, maar niet meer dan nadelen, voor haar dan. Ashfeather knikte toen Featherkit vroeg of ze in de apprentice den konden kijken. ‘Tuurlijk, als je er zin in hebt’, zei de poes met vriendelijke toon, en liep al richting de den. Hopelijk zouden er nu geen liggen te slapen, want er bestond best een kans dat de kleine kitten naast haar de apprentices wakker kon maken. ’Zolang je maar stil bent, we willen de katten niet wakker maken.’

Featherkit fronste kort toen Ashfeather had aangegeven dat ze het miste om te spelen en geen verantwoordelijkheid te hebben. Ze had geen idee wat dat allemaal wilde zeggen. Ze vroeg zich af of warriors soms niet konden spelen. “Je mag gerust wel vaker langskomen in de nursery als je iemand zoekt voor mee te spelen,” piepte ze dan ook op een behulpzame manier tegen de warrior. Haar bezorgde gedachtegang werd echter abrupt weggedrukt toen Ashfeather zei dat ze de apprentice’s den wel konden bezoeken en een kleine glimlach kroop om haar lippen, al gaf ze de warrior wel een knikje en neeg ze haar kopje respectvol. “Ja, Ashfeather,” sprak ze op een gehoorzame toon, waarna ze stilletjes langs Ashfeather de den in trippelde. Haar blik gleed rond en ze zag dat een paar apprentices in de den lagen te slapen. Om hun niet wakker te maken, liep ze zo dicht mogelijk tegen Ashfeather aan en liet ze haar blik langs hun glijden. “Wat zijn ze groot,” zei ze op een zachte toon tegen de warrior naast haar. “Denk je dat ik later ook zo groot word?” Ze keek hoopvol op naar de zwarte warrior terwijl ze wachtte op antwoord.