Snapchat

Dat hij de beste van de nursery was, was hem inmiddels wel duidelijk. Anders kon ook niet met de feiten die Outkit op een rijtje had gezet. Spreken ging hem nog niet goed af, zoals gebruikelijk voor een kitten van zijn leeftijd, maar lijstjes maken, dat kon hij wel.

1. Outkit was als eerste geboren.
2. Zijn moeder gaf hem aandacht - Het was niet ontgaan dat Palekit een stuk minder aandacht leek te krijgen, precies zoals het scharminkel verdiende.
3. De andere kittens zouden nooit zulke mooie lijstjes kunnen maken.
4. Zijn vader was de allerbeste. De enige kat die Out's respect nog een beetje kon krijgen.

Nummer vier was misschien wel het belangrijkste punt, want zijn vader die snapte compleet hoe het was om altijd een verzorgde vacht te hebben om maar een voorbeeld te noemen. Iets waar Outkit zich ook aan hield met de dwangmatige manier waarop hij zijn al van nature glansende vacht nog verder aan het aflikken was. Nog niet overal kon het kleine kitten bij en het ging niet al te handig, maar hij deed zijn best.

+ Snappingturtle

Al sinds zijn kittens geboren waren bezocht hij iedere dag de nursery na zijn warrior taakjes uit te voeren om te zien hoe het met ze ging- alhoewel hij zich eerder focuste op zijn twee sterkste kittens omdat hij zelf ook wel bang was voor de kleine Palekit. De grijze kater stapte de nursery binnen, goed uitkijkend naar de grond zodat hij niet in die vieze mosballen zou stappen, en daar kwam hij dan aan bij zijn nest. De eerste kitten die zijn blik ving was zijn perfecte zoon Outkit. Een kleine glimlach verscheen al op zijn gezicht, hij had zo’n mooie vacht, al van nature zelfs. Hij was zo trots hem als een zoon te hebben, zijn zoon. “Papa is er weer”, mauwde de kater vrolijk en ging naast het nest liggen, dichtbij de kittens. "Hopelijk gaat alles goed met m'n perfecte zoon?"

Een klein pootje werd de lucht ingestoken zodat Outkit de onderkant ervan kon aflikken. Handig ging het niet en het had weinig effect maar het was een actie die hij van Snappingturtle had gekopieerd. De kater in kwestie kwam de nursery ingelopen en Out gaf hem een enthousiast piepje als begroeting. Zijn pootje zette hij weer op de grond zodat hij daar als een klein bolletje zat. Snapping mauwde een begroeting en Outkit gaf hem zacht gespin terug met pootjes die de grond kneedde onder de automatisch vrolijkheid dat zijn vader weer terug was. Belangrijker nog; dat zijn vader hem de aandacht gaf. Nu de tabby ging liggen kwam het kitten wat wiebelig op hem af gelopen. Met woorden kon hij nog niet antwoorden, maar een knikje was duidelijk genoeg. Alles ging goed, met hem wel.

De grijze kitten leek vrolijk te zijn met hem in zijn buurt, opmerkend dat hij naar hem toe liep en knikte op zijn vraag. Even bewoog de kater zijn kop wat dichter naar de kitten toe zodat hij zachtjes over zijn oortje kon likken. “Mooi zo”, snorde de warrior vervolgens toen hij klaar was. Hij wilde zeker weten dat alles goed ging met zijn kittens, vooral met zijn zoon. Als er ook iets mis was dan zou hij er alles aan doen om het recht te zetten- want het waren zijn kittens, zowat mini versies van hem, hij wilde dat ze net zo zouden worden als hij. Niet exact- maar dat ze wel de schone vachten zouden hebben. Toen zijn blik gleed van Out naar zijn poot- merkte hij dat de poot tegen een mosbal zat te leunen. En die zag er niet bepaald schoon uit, het was vies en vochtig. Snel hefte de grijze kater die poot op en likte het eventjes op die plek, hij vond het niet kunnen dat er zulke dingen in de buurt van zijn nestje lagen. Met een zacht duwtje van zijn neus rolde hij de mosbal weg en keek hij weer naar zijn zoontje. De vachten van zijn kinderen mochten niet verpest worden door de eerste de beste mosbal. Zijn aartsvijand, samen met insecten. Alhoewel mosballen soms minder erg waren, ze waren nog steeds vies.

Graag had Outkit zijn hele lijst gedeeld, maar het ging nou eenmaal niet. Er was niks mis met zijn spraakontwikkeling gelukkig, maar het kitten was nog niet zo ver om woorden uit te kunnen spreken. Het bleef bij piepjes die van klagelijk tot vrolijk gingen, afhangend van de situatie. Op dit moment waren ze vrolijk terwijl hij een lik over zijn oor kreeg. Met grote oogjes keek hij toe naar de mosbal die weggerold werd. Het besef drong tot hem door dat die mosbal wel de vijand moest zijn. Onder woorden brengen waarom kon hij nog niet, maar Outkit kon er wel naar blazen. Hoe durfde het ding in hun buurt te komen? Iedereen moest weten dat het grijze kitten dat niet zomaar tolereerde als zelfbenoemde leider van de nursery. Kleine commanderende oogjes richtte hij op zijn vader en vervolgens weer op de bal van mos. Leer het een lesje.

Outkit zat naar de mosbal te blazen om vervolgens een commanderende blik op hem te richten. Zijn zoon had het goed geleerd, mosballen waren de vijanden inderdaad. De grijze kater hefte zijn poot op en gaf de mosbal een heel harde klap waardoor het erg ver weg rolde, waarna hij zijn poot nog eens grondig aflikte. Al die bacteriën, echt walgelijk. “Het is ons gelukt! De grote vieze mosbal is verslagen!”, mauwde hij super trots, ze hadden officieel de vijand verslagen, of voorlopig toch. Die mosball army van tegenwoordig weet altijd overal te komen. Het voelde goed om iemand te hebben die hetzelfde dacht als hij, hetzelfde vond als hij. Hij was zo blij met een zoon zoals deze. Mini Snap. En niemand was beter dan hen, zij waren al de beste. Ze waren perfect, handsome en de allerbeste katten die er waren.