Give up your searching

Natuurlijk had hij gehoord wat er was gebeurd met zijn kleinkittens tijdens het gevecht dat hij eigenlijk veroorzaakt had. Hij kon daardoor ook goed begrijpen waarom Beechresin kwaad op hem was, maar hij kon ook niet veel doen om alles weer beter te maken nu. Het enige wat hij kon doen was er nu zijn voor zijn kleinkittens in de hoop dat ze hem zouden vergeven voor wat hij had gedaan. Hopelijk zou Scarletkit snel wakker worden, maar de vraag was ergens of dat überhaupt zou gebeuren. Toch was er nog een andere die ook gewond was geraakt, Plumkit en zij was degene waar hij op het moment naar op zoek was om te kijken hoe het met haar ging op het moment.


[Plumkit]

Plumkit zat in haar hoekje in de schaduw. Ja, haar hoekje. Ze zat hier heel vaak en vond het bijzonder onprettig als iemand anders zich hier zette. Niet dat ze iets zou zeggen, maar dan moest ze zich met tegenzin ergens anders zetten en het verpestte altijd haar dag. PLumkit keek met grote blauwe oogjes op toen een grote schaduw haar benaderde. Ze was nog steeds constant op haar hoede, bang dat een Bloodclanner op haar af zou komen, bang dat hij zou beslissen dat ze een straf nodig had. Gelukkig was het geen Bloodclanner, maar wel degene die hen geregd had - haar grootvader, de leider, Acornstar. Maar dat maakte haar niet geruster. Ze kende haar grootvader niet heel goed, hij was lang weggeweest en haar moeder leek geen hele goede relatie met hem te hebben.. En naïef als ze was, ging ze er vanuit dat dat voor een héle goede reden was. De blik in haar lichtblauwe oogjes was angstig terwijl ze opkeek naar de grote tabby kater, wachtend tot hij iets zou zeggen.

Hij had genoeg gehoord over wat er allemaal gebeurd was toen hij weg was en toen hij achter Tall aangegaan was. Het was de hele reden dat Beechresin nog bozer op hem leek te zijn dan voor alles. Hij kon het haar niet echt kwalijk nemen, maar dat nam niet weg dat hij daardoor niet zijn relatie met zijn kleinkittens ging laten verpesten. Zodra hij dan ook Plumkit had gevonden stapte hij op haar af, maar merkte al gauw dat ze bang van hem leek te zijn. Of in ieder geval dat was wat haar ogen hem vertelden. "Hey," Sprak hij rustig. "Je hoeft niet meer bang te zijn." Voegde hij er nog aan toe, denkende dat dit kwam omdat ze mogelijk dacht dat hij een bloodclanner was. "De bloodclanners zijn er niet meer." Het was een poging om haar gerust te stellen, maar hij was hier nooit echt goed in geweest.

De Bloodclanners zijn er niet meer. Nee, inderdaad. Want de kater voor haar had hun leider vermoord. En een kat die dat kon, was vast heel groot en eng. Er moest toch een reden zijn dat hun moeder niet graag met hem om leek te gaan, of het nu hun grootvader was of niet? Plumkit had een heilig vertrouwen in haar moeder maar wantrouwde de meeste andere katten. Haar ervaring had haar geleerd dat de meeste katten erop uit waren om haar bang te maken of pijn te doen en ze kon zich niet inbeelden dat Acornstar daarop een uitzondering was. "M-mama..", piepte ze zachtjes. Ze was te bang om rechtuit tegen hem te praten, om hem te vertellen dat ze bang was van hem. Ze wou gewoon haar moeder, die zou haar vast beschermen, toch?

Was Bloodclan nou niet de reden waarom ze bang leek te zijn? Maar wat was het dan wel? Zo eng was hij toch ook weer niet? Waar was een veer wanneer je er een nodig had? Dat had bij de meeste kittens altijd gewerkt tenslotte, maar Plumkit begon nu te roepen om haar moeder, Beechresin. Hij hoopte maar niet dat ze in de buurt was, want dit zou ze vast verkeerd opvatten en dan had ze nog een reden om hem niet te mogen. Sinds het gedoe met Bloodclan leek dit tenslotte weer slechter geworden te zijn en hij had geen idee waarom. "Ssh," Begon hij dan ook, hopende de kitten te sussen. "Er is hier niks om bang voor te zijn," En dan ook geen reden om Beechresin erbij te halen.