Got a candle need to blow this crazy flame away

Hij had opnieuw een intense training achter de rug met zijn vader. Zijn vader gaf aan dat hij vorderingen opmerkte in de trainingen van zijn zoon en Jaggedpaw was blij om dat te horen. Hij wilde zijn final assesment immers op een normale leeftijd afleggen en niet verlaat omdat hij bepaalde kneepjes van het vak nog niet onder controle had. Niet dat zijn vader boos op hem zou worden of hem de rug toe zou keren als dat zou gebeuren, maar Jaggedpaw wilde het gewoon niet hebben. Hij was iemand die zijn best deed en zijn Clan op de eerste plek zette. En zijn Clan op de eerste plek zetten, wilde ook zeggen dat hij zo snel mogelijk bereid moest zijn om zijn verantwoordelijkheden die hij geacht werd op te nemen op een latere leeftijd ook effectief op zich kon nemen. De tom cat werd uit zijn gedachten gehaald toen hij het zachte kabbelen van the Steppingstones hoorde. Zijn blik gleed van het water naar de overkant, waar zijn blik viel op een ThunderClanner die naar het water kwam gelopen. Omdat Jaggedpaw weinig interesse had in een gesprek met iemand anders liep hij naar het water toe, deed net of hij de ander niet had gezien en boog zich naar voren zodat hij wat kon drinken. Even drinken en wegwezen, voordat de ThunderClanner dadelijk nog dacht dat hij hier was voor een vriendelijke conversatie.

Misschien ging hij weer iets te ver met het zoeken van zijn prooi. Zijn halfblind oog hielp hem ook echt niet van plaatsen bij te houden. Straks zat hij nog in de bergen als hij niet beter oplette. Ach ja, nu was die bij de Steppingstones en dat was niet zo erg, maar de tom slaakte toch een grote zucht voor hij aankwam bij de rand van de rivier. Aan de overkant zag de warrior een apprentice die snel aan het drinken was, deed alsof hij hem niet had gezien. Thyme bleef toch maar stil, hem even observeren voor hij wat ging zeggen. Wie wist was het zo’n super ultra grump apprentice en zou hij helemaal wild gaan als de kater ook maar een woord zou zeggen tegen hem. Zijn blauwe ogen glinsterden wat in het zonlicht die op hem straalde; dat voelde wel goed in een seizoen zoals dit, maar niet als de twijfels over zo'n simpele RiverClan apprentice je kop vulden.

Hoewel Jaggedpaw geen fan was van praten met katten die niet uit zijn Clan waren en hij al helemaal niet geïnteresseerd was in vriendschappen met ze sluiten, was hij zijn manieren niet helemaal vergeten. Hij merkte dat de ander zijn blik gefixeerd hield op hem en nadat hij had gedronken, keek hij kort omhoog zodat hun blikken elkaar ontmoetten. Hij zag dat het om een warrior moest gaan die ouder was als zijn vader en daarom een senior warrior moest zijn. Jaggedpaw gaf de ander een knikje dat een gulden middenweg was tussen een begroeting en zijn respect tonen, maar hij wilde zijn aandacht al weer snel verleggen naar andere dingen. Zijn kans kwam dan ook nogal letterlijk voorbij toen dat een vis zich te dicht naar het oppervlakte begaf nadat Jaggedpaw zijn kopje terug had getrokken. Omdat het in deze periode van groot belang was dat geen enkel moment om prooi voor RiverClan te voorzien voorbij mocht gaan, negeerde Jaggedpaw het feit dat er iemand van een andere Clan op hem aan het kijken was en ging hij in de jachthouding zitten die hij gebruikte om te vissen. Hij hield zijn poot boven het water, zijn schaduw van het oppervlakte weggedraaid en zat niet dicht genoeg tegen de rand om opgemerkt te worden door de vis, maar wel om het te vangen en niet in het water te kukelen als hij zijn poging eenmaal deed. De vis kwam steeds dichterbij en Jaggedpaw greep zijn kans. Met een snelle slag sloeg hij de vis op de kade en beet het dood, waarna er een tevreden glimlach om zijn lippen ontstond. Zijn vader zou immers vast blij zijn met deze vast. Jaggedpaw was het in elk geval al wel!

Met zijn lichtblauwe ogen observeerde de tom de apprentice nog wat en zag hoe hij erin slaagde een vis te vangen. De kater leunde wat voorover en zette wat steun in zijn poten zodat hij niet elk moment in de rivier zou vallen. “Goede vangst”, complimenteerde hij de ander met een zachte glimlach, maar bleef nog steeds alert. Hij was gewoon in een alerte mood vandaag door alles en nog wat. Misschien was hij nu niet in de stemming om vrienden te maken, maar complimenten geven kon  hij wel, want het was ook wel een prestatie zo'n glibberige vis uit het rivier te pakken. Zelf wist hij niet hoe dat in elkaar zat maar het zag er wel cool uit wanneer een riverclanner werkelijk een vis ving. Het leven had zijn wonders.

Jaggedpaw keek licht verbaasd op toen de ThunderClanner aan de andere kant van de rivier hem complimenteerde met zijn vangst. Omdat Jaggedpaw niet goed wist hoe hij hiermee om moest gaan, gaf hij de ander enkel een kortaf knikje. Hij zag hoe ver dat de ander naar voren leunde en stelde zich kort voor hoe het zou zijn als de senior warrior in het water zou vallen. Hij onderdrukte de neiging om zijn mondhoeken kort omhoog te laten gaan bij dat idee en hij trok in plaats daarvan met een oortje. “Als je niet kunt zwemmen, zou ik niet nog verder naar voren leunen als ik jou was,” zei hij op een serieuze, waarschuwende toon tegen de ander. “Het water kan behoorlijk tegendraads zijn voor diegenen die er geen controle over kunnen hebben. En in tegenstelling tot de vis ga ik je niet uit het water helpen als je er in valt.” Zijn groene ogen richtten zich op de ander en een korte uitdagende fonkeling was te zien in zijn ogen. Dat de ander hem complimenteerde met zijn vangst wilde naar Jaggedpaw’s idee niks zeggen. Al zou hij de ander waarschijnlijk wel te hulp schieten als deze hulpeloos in het water rond zou draaien. Zo harteloos was hij nu ook weer niet.

De kater leunde iets naar achter zodat het gevaar zou verminderen. Zijn lange vacht helemaal doorweekt hebben zou hij niet zo graag willen. Dan zou het water van elke centimeter op zijn lichaam afdruipen en hij haatte dat gevoel. Hij was ooit als warrior eens eerder in de rivier gevallen en het was hem geen pretje, maar gelukkig was het nog dicht bij de oever waardoor hij zich snel kon terugtrekken. “Nu dat opgelost is… Wat is je naam, mon ami? Ik ben Thymeflare”, stelde de lichtbruine tom zichzelf voor en vroeg ook naar de ander zijn naam. Hij was altijd nieuwsgierig naar andere namen geweest, en eerlijk gezegd trok zijn alerte bui al wat weg. Teveel vertrouwen zou de kater niet hebben maar het was wel goed genoeg om elkaar wat beter te leren kennen. Het was ook wel goed om een paar katten van buiten zijn clan te leren kennen, wat meer variatie, en hij vond het wel leuk als ze dingen vertelden over hoe het bij hen ging...

Ergens had hij wel verwacht dat de ander op een cynische manier zou reageren of zou zeggen dat hij een apprentice was en dat hij zijn attitude wel even mocht dimmen, maar de kater leunde tot Jaggedpaw’s verrassing naar achteren en leek daarmee in te stemmen met de eerder gesproken woorden van de apprentice. De bengal trok kort met zijn oortje, maar zei er voor de rest niks op en keek de ander peilend aan toen deze hem een vriend noemde en zichzelf vervolgens voorstelde als Thymeflare. Hij moest toegeven dat het een stoere naam was, al ging hij dat niet hardop zeggen. Het was niet omdat de ThunderClanner joviaal deed dat hij dat dan ook maar moest doen. Ooit zouden ze misschien tegenover elkaar komen te staan op het strijdveld en dan zou Jaggedpaw niet twee keer nadenken om hem aan te vallen. Banden opbouwen met katten buiten je Clan was vragen om problemen, als je het hem vroeg. “Jaggedpaw,” zei hij op een korte toon tegen de ThunderClanner. Vervolgens fronste hij lichtelijk. “Ben je tegen iedere kat van een andere Clan zo vriendelijk?” kon hij het vervolgens niet laten om toch te vragen. Hij dacht dat senior warriors wel beter moesten weten dan dit, maar blijkbaar had hij het verkeerd.

Even wachtte hij op een antwoord, zijn oren netjes naar voor gericht om het goed te kunnen horen. De ander stelde zich voor als Jaggedpaw, en het klonk niet erg zachtaardig, maar dat had de tom ondertussen al aan hem gemerkt. “Aangenaam Jaggedpaw”, zei hij zacht en vriendelijk, luid genoeg om over de ruisende rivier te kaatsen. Vervolgens vroeg de jonge bengaal of hij vriendelijk was tegen iedere clan. Natuurlijk wist hij van de gevaren af, hij wist wel dat er overal wel leugens en listen konden heersen en dat alles verkeerd kon lopen, maar de kater geloofde er in dat vuur meteen tegen onbekenden niet handig zou zijn. “Overal is er wel gevaar en niet iedereen is te vertrouwen, dat weet ik wel”, vertelde hij zelfzeker en richtte zijn felle blauwe ogen recht naar die van de apprentice met wat warmte in gebonden. “Maar vriendelijk zijn is altijd wel fijn”

Weer gaf Jaggedpaw enkel een kortaf knikje toen Thymeflare aangaf dat het aangenaam was om hem te ontmoeten. Hij wist niet of hij hetzelfde kon zeggen van zijn ontmoeting met de ThunderClanner. Zijn vader had hem gezegd dat het niet verboden was om vriendschappen buiten de Clan op te bouwen, maar dat hij er rekening mee moest houden dat als hij later op het strijdveld zou staan met dezelfde katten waar hij vriendschap mee had gesloten, twijfel over welke kant hij zou kiezen niet geaccepteerd werd. Om die kans zo klein mogelijk te maken - al dacht Jaggedpaw dat als puntje bij paaltje kwam hij toch wel voor zijn Clan zou kiezen - hield hij zichzelf liever afstandelijk tegenover katten van andere Clans. Thymflare leek daar een andere mening over te hebben en hoewel Jaggedpaw niet echt bijzonder geïnteresseerd was in de normen en waarden van de senior warrior hield hij zijn kopje toch wat scheef zodat hij kon luisteren naar wat de ander te zeggen had. "Maar loop je dan niet juist het gevaar dat als de ander ook vriendelijk is het gesprek té vriendelijk kan worden?" vroeg Jaggedpaw met een frons aan de ThunderClanner. Misschien was dat wel een risico wat de ander elke keer wilde nemen.

Het leek hem duidelijk dat de kat aan de overkant een beetje twijfelde over vriendschappen maken buiten zijn eigen Clan. Vriendschap was iets kostbaars, het was een onzichtbare kracht die een bepaalde band gaf met iemand anders, het maakte niet uit wie of wat het was. Vriendschap was iets speciaals, hoe krachtiger de band, hoe minder makkelijk het was om de onzichtbare draad kapot te knippen. De kater had vele vriendschappen gemaakt in zijn leven en enkel van een paar spijt gehad, maar daar kwam hij altijd wel overheen. “Er is altijd gevaar, het zal nooit stoppen met ons achterna te zitten”, sprak de tom. “Het betekent niet dat we geen plezier mogen maken en onzelf moeten blokkeren voor anderen”.