Holding Our Breath

Pebble was nog nooit zo ver geweest. Maar hij wist waarom hij hier was. Hij zat met zijn rug naar de bergen, naar alles wat hij kende; zijn groene blik gleed over het onbekende landschap voor hem. Verder dan dit kon hij niet. Hier voelde hij zich al zwak, vervaagd; de invloed van de Tribe of Endless Hunting was zeer dun hier. Maar hij moest iets doen. Sinds hun groepen elkaar ontmoet hadden, waren hun lotsbeschikkingen vermengd. En het was van belang dat zijn lotgenoten uit het bos, dit zagen als het zich ontplooide. Blossom, een kattin die uit het bos kwam maar door de bergen geaccepteerd was als één van hen, was in nood. En dat verdienden haar voorouders te weten, ook al konden zij daar evenmin iets aan veranderen als dat hij dat kon. Maar hij zat hier te wachten tot de katten in kwestie de roep zouden voelen; zodat hij hen over zijn gebied kon begeleiden, toch voor een momentje. Want lang zouden ze niet kunnen blijven; dat was geen mogelijkheid als ze de band met hun eigen voorouders wouden blijven behouden.

+Lostvoice, Honeyspots

Er was tegen haar verteld dat er iemand was die naar haar opzoek was geweest. Het feit dat haar een vreemde naam was gegeven, had d'r natuurlijke nieuwsgierigheid aangewakkerd en Lostvoice had haar met sterren beschilderde witte vacht uitgeschud. Nog steeds was ze niet helemaal gewend aan het feit dat ze hier had mogen blijven ondanks de dingen die ze had gedaan. En nu, nu keek ze uit over de clans en keek ze toe naar wat er allemaal aan de hand was. Ze had gezien hoe de Elite Shadowclan had overgenomen en hoe de clans hadden proberen te helpen, maar toch was haar oog vooral gericht geweest op het laatste deel van haar familie. Nadat Honeyscent was overleden en zich bij haar had gevoegd, was ze gaan zoeken naar haar enige overlevende dochter, Appleblossom. De dochter wiens leven zij verpest had en bij wie ze nooit had kunnen zeggen hoe veel het haar had gespeet. Maar haar dochter was op plekken beland waar zelfs het oog van Starclan haar niet meer kon zien en dat had haar bang gemaakt.
En het feit dat er nu een onbekende vroeg naar haar en Honeyspots had haar nieuwsgierigheid aangewakkerd. Ze hoopte stiekem dat het met haar dochter te maken had, maar aan de andere kant betekende dat er iets met haar dochter aan de hand zou zijn. Lostvoice keek even om naar de gevlekte kattin, hopend dat ze haar zou volgen. Toen Er een kat in haar blikveld kwam, gaf de witte kattin een lik over d'r borst en glimlachte voorzichtig. "Hallo?" sprak ze voorzichtig.

"Hallo, Lostvoice.", begroette hij de sneeuwwitte kattin rustig. Hij moest opkijken naar haar; want groot was hij nooit geweest. Toch sprak er ergens een soort grootsheid uit zijn kleine gestalte - al kon dat ook gewoon het resultaat zijn van te sterven. "Mijn naam is Pebble that Kills Wolves. Ik ben door de Tribe of Endless Hunting gestuurd om jou mee te begeleiden naar de bergen. Er is iets dat jij moet zien.", antwoordde hij; zonder er meer woorden aan vuil te maken, stond hij op en wenkte hij de kattin mee. Hij wist niet hoe het voor haar zou voelen om de onzichtbare grens van het woud naar de bergen over te steken - al wist hij wel dat zij in kracht zou verminderen met elke pootstap, zoals hij in de toch naar hier had kunnen voelen. En met elke pootstap zou hij aan invloed herwinnen. Dat was de balans waarin ze leefden, waarin ze samen in vrede dood konden zijn. De momenten waarop die balans voor een moment verbroken moest worden waren zeldzaam - maar nu was schijnbaar zo'n moment. Lostvoice zou haar dochter opnieuw zien; wat zij met die informatie moest doen, was aan Starclan om te beslissen.

Haar naam werd gesproken en het voelde vreemd dat een kat die ze nog nooit had gezien haar naam wist. Haar witte oren stonden nieuwsgierig naar voren toe, toen de kater naar haar opkeek. Ze was zeker niet gewend dat er katten waren die kleiner dan haar waren, aangezien zij al een kleine kattin was, voor Riverclan dan tenminste. Lostvoice trok eventjes met haar oortjes toen de kater sprak en zich voorstelde als Pebble that Kills Wolves, hij was gestuurd door de Tribe of Endless Hunting om haar te begeleiden naar de bergen. Het duizelde haar eventjes, wat moest zij in de bergen? Lostvoice had haar tijd gespendeerd bij de twolegs en rond het rogue gebied, op het moment dat de clans in de bergen waren, dus ze had geen idee wat daar allemaal gaande was. De kater had zich al omgedraaid en was al weg aan het lopen. Lostvoice kwam overeind en stapte over de onzichtbare lijn heen. Direct voelde ze hoe er energie uit haar met sterren bezaaide lichaam werd getrokken. Ze haalde diep adem, ondanks dat het niet meer nodig was, zetten zich door de vermoeidheid heen en liep achter de kleine kater aan. "Is de Tribe of Endless Hunting in staat enig uitleg te geven over wat ik moet zien, of ben ik de enige die 't mag zien?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze naast de kater ging lopen. Elke stap leek zwaarder te worden en ze keek eventjes over haar schouder naar Starclan, zou ze nog terug mogen komen na dit?