i don't think i could stand to be where you don't see me

 

Het leek zo lang geleden dat ze aar broer voor het laatst gezien had. Ze kon zijn gezicht bijna niet eens meer herinneren. Het deed haar zoveel pijn. Het feit dat ze niet eens meer wist of hij nog wel leefde of niet. De leugen die ze haarzelf haar voor gehouden vaagde elke dag meer weg. Vooral dankzij de geruchten die door het kamp heen gingen. Hoe kon ze zichzelf voorhouden dat hij gewoon een kittpet geworden was en nu een rustig leven had met zijn nieuwe baasje als haar clan genoten van de ene naar de andere theorie sprongen. En alles met haar deelde. De poes snikte zachtjes- haar tranen vielen van haar bolle wangen in het stroomende water langs haar poten.

Hoewel het langer licht was dan het in leaf-bare was geweest voelde deze snikhete green-leaf dagen nog altijd zo donker, zo kil als die dagen toen hadden gevoeld. De sfeer in het kamp was niet in woorden uit te drukken. Zoveel katten verdwenen, stierven of vertrokken, het was bijna verrassend als het er is normaal aan toe ging in de clan die hij thuis noemde. Net als je kop gewend was aan de ene verschuiving volgde er weer meer. En hij was eigenlijk niks meer dan een toeschouwer, niets meer dan een gast aan de zijlijn, iedere keer weer. Maar deze keer, in deze kwestie, het voelde veel persoonlijker de poes zo te zien zitten. Tranen rollend over haar Fluffy wangetjes, kopje naar benden gezakt terwijl ze gegarandeerd het vertrek van haar broer verwerkte. Het voelde persoonlijk, zijn hart klopte met haar mee terwijl hij zachtjes op haar afstapte, zich een weg banend door het verdorde gras. "F-Fawnleap?" met een zachte beving in zijn woordjes verlieten deze zijn bek, legde hij een zachte blik op de poes niet veel kleiner dan hem. Bij haar hoefde hij niet naar boven te kijken, ze waren op één lijn in voor hem zoveel verschillende manieren. "...h-hey" Iets wat ongemakkelijk schoof de normaal gesproken norse kater met zijn poot, een kleine onvrolijke maar hoopvolle glimlach op zijn gezicht terwijl hij hopeloos zocht naar juiste woorden die er wellicht niet waren.

De poes schrok op toen ze opeens een bekende stem hoorde. Het was Blazesong, hij schoof dichter na haar toe maar snel stapte ze weer naar achter. Om de afstand tussen hun te behouden. Snel veegde ze de tranen van haar wagen weg terwijl ze probeerde te glimlachen. Iets wat echt moeilijker was dan ze gedacht had. Want elke keer als ze haar mondhoeken om hoog probeerde te halen sprongen ze weer naar beneden. 'Oh-He- Hey Blazesong, hoe ga- gaat het met je?' Sprak ze door haar snikken heen- in een wanhopige poging om het onderwerp te veranderen. En aan Blaze te laten zien dat ze een grote meid was, waar niks mee mis was.

Ze wilde er niet over praten, probeerde het onderwerp weg te schuiven maar haar ogen, die blik, ze kon het er niet uithalen. Hij zag de oh zo bekende verdriet, de vragen misschien nooit beantwoord, in de ogen van de laatste kat die hij het zou toe wensen. Ze vroeg hoe het met hem ging, maar hij zou dat nog niet prijsgeven, hij was niet belangrijk, hij was nooit belangrijk geweest. Niet belangrijk genoeg voor zijn moeder om tevreden te zijn met een enkel nestje, niet belangrijk genoeg voor zijn vader om niet te vertrekken. Zijn gevoelens, hij was er aan gewend geraakt deze weg te schuiven wanneer het ging om dealen met die van een ander.

"...Fawn" hij had gehoopt haar naam er iets sterker uit te krijgen, had gehoopt de woorden ondertussen al gevonden te hebben maar deze bleken ver te zoeken. Alsof deze in het gras te vinden waren gleden zijn paar ambere kijkers over het dorre veld. Wat zou hij willen? Wat zou hij gehoord willen hebben al die manen geleden? Niks wat hem gezegd werd kon het verlies van zijn vader goedpraten. Nee, het enige wat hij gewild had was een schouder om op te leunen, een boei in een wilde zee. En dit voor Fawnleap kunnen zijn...doen wat andere hadden kun doen voor hem als hij niet iedereen weggedrukt had...

Met een lichte aarzeling drukte de kater zijn kop tegen de hare, voelde hij de grond onder zijn pootjes schudde, klaar om weg te zakken zodra bleek dat hij een verkeerde zet zette. "Maak je geen zorgen om mij" mompelde hij zachtjes, zijn normaal vurige stem nu zacht "Ik ben hier voor jou."

Haar woorden werden in de wind geslagen. Maar dat had ze wel verwacht. Wel van Blaze,
de twee hadden een vreemde relatie- verdrukte gevoelens en ongezegde woorden. En toch, gebaseerd op liefde en zorg. De kleine poes voelde de tranen weer in haar ogen prikken, en daarom drukte ze haar hoofd in zijn vacht. Het vast en zeker nat makend, maar dat maakte niks meer uit. Hij was immers, zoals hij zei hier voor haar. En nu had ze even een schouder nodig, om in te huilen. Om alles wat al deze maanden zich had opgebouwd er uit te gooien

Nog niet naar beneden gedonderd ontspande zijn spieren weer, ving zijn korte vacht de zoute tranen van de poes  op diens kop tegen zijn borts aan gedrukt was. Ongetwijfeld zou ze de lichte hartstilstand hebben gehoord, kon ze opmerken wat ze hem wel niet aandeed, maar de kater zelf dacht er niet eens aan. Enkel hoorde hij de poes snikken, hoorde hij de pijn die hij oh zo goed kende, werd hij eraan herinnerd niet de enige te zijn, alsof de staat van zijn clan dat al niet gedaan had.

Twijfel, de eerste stap succesvol, de tweede nog onbekend, wist de kater niet goed wat hij nu moest doen. Toen fallenflight verdrietig was geweest over het afstandelijke gedrag van hun jongere broer had hij de emotioneel gebroken poes advies gegeven, een advies waar hij nog altijd achter stond maar goed gevallen was het niet geweest. De grijze poes werd er alleen maar boos van, en op de één of andere manier was hij bang dat de fluffly poes, kop nog altijd tegen hem aan gedrukt, ook boos zou worden als hij zijn bek opentrok. Goed met woorden was hij dan ook nooit geweest, of nog beter gezegd, goed met emoties was hij niet. Altijd verpeste de kater alles, was hij zo gewend geraakt aan andere wegschuiven?

Bang dit weer te doen was het dan ook enkel een snelle staart slag  die zijn interne emoties toonde, sloeg hij deze, hoewel niet dik genoeg om echt warmte te bieden in tijden koud als deze, om haar heen. Als het ware een half verotte plank op een woeste zee, het geen waar je hopeloos aanvast klamt maar met de tijd je niet zult redden.

Hij zweeg, maar er hoefde ook niks gezegd te worden. Gewoon het feit dat ze dit moment met kom kon delen sprak volumes. De poes gooide alles uit haar systeem, tranen bleven maar over haar wangetje rollen. En even dacht ze dat er geen einde aan kwam. Maar uiteindelijk leek ze geen tranen meer over te hebben. Ze voelde zich wel gelijk een stuk beter, lichter. Alsof ze alles onwetend op haar schouders had gedragen al die tijd. Fawnleap snikte nog een paar keer en haalde haar hoofd van zijn vacht af. 'Sorry-.' mompelde ze zacht terwijl er een waterig glimlachje rond haar lippen verscheen. 'Sorry dat ik je helemaal nat heb gemaakt.'

'Sorry-.' zijn zachte blik gleedlangzaam naar beneden bij het horen van haar honingzoete stem. Haar stem was verdrietig geweest, verzwakte de waterige glimlach die ze des ondanks probeerde op te zetten'Sorry dat ik je helemaal nat heb gemaakt.' Ze had haar kop uit zijn korte, nu vochtige vacht gehaald, een koude wind deed hem wensen dat ze er gebleven was. "D-daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen?" mauwde hij, zijn geïrriteerde vloeken inslikkend terwijl hij haar blauwe kijkers ontmoette, een zachte glimlach op zijn gezicht. "V-voor" kort keek de kater weg, struikelde hij over zijn woorden, rotzooide hij met zijn emoties "jou heb ik altijd een schouder over om op uit te huilen Fawnleap"

"D-daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen?" Nee misschien niet, maar ze wist niet wat anders uit te brengen. "V-voor" Ging hij veder "jou heb ik altijd een schouder over om op uit te huilen Fawnleap" De kleine, dikke poes trok aan haar oren terwijl ze hem aankeek. Ze merkte wel hoe moeilijk dit voor hem was, alleen niet welk deel. Waren de emoties waar hij zo duidelijk mee worstelde dankzij haar of deze gehele situatie? Het was een beetje moeilijk in te schatten, maar ach; ze zal er gewoon een poging wagen. "Dat is lief." Mompelde ze zachtjes terwijl ze haar poot op zijn borstkas legde. Voorzichtig zette ze er wat druk op. "Jij bent lief."

Een moment was ze stil, starclan verdomme het voelde als een eeuwighied. Ongemakkelijk en onder stress hield de kater zijn kaken strak op elkaar, daalde zijn blik wat af terwijl hij zich af vroeg of hij iets verkeerds had gezegd. Of Fawnleap hem nou voor altijd zo haatte als de idioot die hij was. Maar in tegendeel, ze tilde haar poot op, drukte deze tegen zijn in littekens getekende borst "Dat is lief." Verbaasd trok de kater met zijn oortje, brandde zijn ogen op in hoop terwijl hij de poes een zachtte glimlach aanbood.

"Jij bent lief."

Verward onmoette zijn ogen de hare terwijl de druk op zijn borst toenam, al was dat niet het enige wat ademen hem nu lastiger maakte. "Lief? Ik?" de rossige kater haalde zijn schouders op, een korte grinnik zijn bek uitrollend "Ik ben bang dat dat een ver gezochte definitie is om mij te beschrijven Fawn."  Hij verlaagde zijn kop iets wat, zijn kin bijna haar poot rakend, hij glimlachte zacht. Waarna hij wederom haar in verdriet getekende ogen ontmoette, het was alsof hij zijn spiegelbeeld aankeek. Al die manen geleden, toen zijn vader de clan ontvluchtte. Het vertrek van een geliefde, het was niet bepaald hoe hij met haar overeenkomst had willen vinden.

De gevlekte poes schudde met haar hoofd, en zette wat meer druk op haar poot. En nog wat meer toen ze zijn kin er tegen aanvoelde. Zijn glimlach was aanstekelijk maar toch wist ze dat er een verdriet achter schuilde. Net zoals het bij haar deed. "Nee dat is het niet." Ze probeerde hem een resoluut en standvastige blik te bezorgen. Maar betwijfelde of het echt zo overkwam, haar gezicht was niet echt gemaakt voor dat soort dingen. "Als ik zeg dat je lief bent dat is dat ook zo."

Ze schudde haar kop, voegde wat extra druk op zijn borst toe "Nee dat is het niet." De kater ontmoette haar blik, iets wat verrast bij het zien van de pit er in, of naja de moeite het  te bereiken was er, schattig. "Als ik zeg dat je lief bent dat is dat ook zo." verklaarde ze vervolgens, hij kon het niet helpen zachtjes te grinniken terwijl de vacht op zijn kin die op haar poot streelde. "Oooh als jij het zegt huh" zijn blik ontmoette kort de haar, een glinstering erop die lang ervoor uitgebleven was "Hokay madame, als u het zegt" Een plechtig knikje volgde, hij was niet dom genoeg er tegen in te gaan, de poes haar mening zou toch niet veranderen. En ergens, ergens hoopte hij ook dat deze dat niet deed. Dat hij voor iemand lief kon zijn, dat iemand hem lief had, hoewel niet verdiend. De kater zijn hart sloeg erdoor harder, hij was er vrij zeker van dat de poes het had kunnen voelen onder haar poot kussentjes. Ongemakkelijk keek de kater weg, hij was zwak, oh zo zwak, het voelde gewoon onnatuurlijk. Het was makkelijk iedereen weg te duwen, iedereen af te snouwen, maar waarom niet bij haar? Waarom was ze ook zo verdomd schattig? Hij slikte, hergreep zijn concentratie een keerde zijn blik wederom op de poes voor hem "W-wil je er trouwens-" Kort hikte hij over zijn woorden, hij was hier voor haar, ze was verdrietig, waarom ging het over hem? Maar aan de andere kant was zij diegene die het onderwerp wilde veranderen, en ze zag er al heel wat vrolijker uit nu. Zijn kaken klemde vast, onzeker wat te doen, wat zeggen. Wat als ze er niet over wilde spreken? Zou hij met het sugereren ernaar alles al verpest hebben? Hij was ook zo stom af en toe. Hij kon zichzelf wel voor zijn harsens slaan.

De poes knikte tevreden toen ze doorkreeg dat Blazesong haar opmerking niet ging tegen spreken. Hij leek het zelfs de accepteren, als ze op zijn plechtige knik af mocht gaan. Ze grinnikte zachtjes en schudde met haar hoofd. Het was een kleine overwinning in een oorlog die nog lang niet klaar was. De rode kater week haar blik en begon te praten. Maar zijn zin afmaken deed hij niet. Was hij nerveus? Of deed hij het express? Omhaar nieuwsgierigheid te wekken? Waarschijnlijk een beetje van beide. De bolle poes gaf de kater een flinke por in zijn schouder en draaide haar hoofd op zo'n manier dat hij haar ondeugende ogen moest zien. "Nou voor de dag ermee gekkie."

Ze dwong hem te kijken, de kleine kater slikte nerveus onder haar nieuwsgierige blik. Er was nu geen weg meer terug, had hij zijn eigen graf gegraven? "Nou voor de dag ermee gekkie." benadrukte ze haar blik met woorden. De kater kon zich er een weg uit liegen, kon een totaal andere vraag aankaarten. Wil je erover? Wil je erover jagen? Lachen? Oh nee, dat ging al helemaal niet. Met bijna een verontschuldigende blik hervond hij haar blauwe kijkers, probeerde hij de brok in zijn keel weg te slikken. "W-w-il je erover-" hikte hij voorzichtig "Praten?" Spijt was veel sneller dan zijn woorden waren geweest, het deed de kater's kaken strak op elkaar slaan, zijn blik wegduiken.

Praten over haar kwellingen deed ze niet vaak, ze duwde meestal alles naar bedenen en plakte er een grote glimlach op. Zo was ook opgegroeid, haar moeder had haar altijd verteld dat je "nooit je ware emoties naar voren mocht brengen". Het maakte je zwak en andere zouden ongetwijfeld misbruik van je maken. Maar nu, boeide haar dat niks meer. De woorden van haar moeder die in haar hoofd echode was ook precies dat; echo's. Ze moest focussen op dingen die wel echt waren, dingen die ze kon aanraken. Waar ze tegen aan kon leunen en die haar zou beschermen. "Als je dat wilt, zou ik dat heel erg waarderen."

Ze vroeg hem of hij het wilde. De kater knipperde met zijn ogen, anders zou hij het toch niet gevraagd hebben? Nou was willen wel een groot woord hoor, het liefst had hij gewild dat er niks was om over te spreken natuurlijk. Het was niet dat hij voor zijn lol de poes zou uithoren op al haar problemen. Maar als het haar hielp, als het haar een glimlach zou geven als ze hem altijd gunde, dan was het het waard. Hij knikte enkel, keek haar bemoedigend aan "I'm all ears, Fawn"