He used to be mine

Met een wazige blik keek de kater uit over het meer. Hij zat aan de oever, zijn voorpootjes enkele muizenstaartlengtes bij het water vandaan. Shade hield niet van water, maar na hij wat gedronken had was hij blijven zitten, in gedachten verzonken. Hij wist dat hij zich niet zo moest laten meesleuren in emoties, ook al was hij altijd best een emotionele kater geweest en Shade zelf was ook niet bang om emoties te tonen. Maar dit was anders dan hij ooit ervaren had, zo'n leegte. Het was niet eens echt verdriet. Natuurlijk had hij verdriet, maar het was niet verdriet dat hem zo liet voelen. Shade had verdriet meegemaakt, hij wist hoe het was, hij had er weer mee moeten dealen de afgelopen maan. Maar dit was meer dan verdriet, het was een leegte die hem niet bekend was. En eerlijk gezegd, het maakte hem een beetje bang. Zou het altijd zo voelen? Altijd zo blijven? Oh, hij hoopte toch zo van niet. Maar zomaar de switch omzetten kon hij niet, daar had hij even geen energie voor. Een zucht verliet zijn bekje en hij merkte niet eens dat er nog iemand aanwezig was bij het meer.

Foxtrail

Zijn vacht zat vol zand van in de tunnels lopen en dat leek ook in zijn bek gekomen te zijn. Spugend kwam hij weer naar boven, al wist hij niet hoe hij zand was gaan eten. Wel, hij kon het beter wegkrijgen door een slok te drinken, in plaats van het opeten. Het schuurde tegen zijn tong, wat niet persé een fijn gevoel was. De firepoint ging daarom maar ook vlug naar het meertje toe, zodat hij daar een paar flinke slokken kon nemen en die smaak uit zijn mond kon krijgen. Zand viel uit zijn lange vacht toen hij begon te rennen, het water zag hij al glinsteren in de verte. Meteen zodra hij was liet hij zijn kop zakken en begon hij gulzig te drinken, de zwarte kater naast hem eerst negerend. Tevreden likte hij zijn lippen af en bracht toen zijn aandacht aan de andere. Foxtrail was geen goede emotielezer, behalve bij zijn zus, maar zelfs hij kon zien dat er iets scheelde aan Shadefeather. ''Je ziet eruit alsof je je konijn hebt zien wegvliegen''zei hij, al was hij nieuwsgierig of de Moor Runner hem wel doorhad.

Misschien als hij meer gefocust was, had zijn brein de vage vlek en beweging in zijn ooghoek geregistreerd. Normaal gesproken nam je bewegingen in je ooghoeken heel snel op, daar had hij zo'n beetje elke dag baat bij tijdens het jagen. Je moest je ogen de horizon af laten glijden om een beweging op te merken. Als je lang op één plek ging focussen nam je niks meer om hem heen waar. Nu was hij niet echt gefocust, maar hij was ook niet, niet gefocust. In ieder geval, hij ontdekte pas toen er een andere kat naast hem stond toen deze begon te praten. Shadefeather sprong kort op en keek met draaiende oren naar Foxtrail. Hij had niet helemaal gehoord wat hij gezegd had, maar iets over konijn en vliegen? 'Huh, wat? Vliegende konijnen?' sprak hij verbaasd, nog steeds alert.

Het was een triest gezicht geweest, de zwarte kater. En Foxtrail hield niet van trieste gezichten, dan werd hij zelf ook een beetje triest. Hij wist niet waarom, misschien was het iets beschermends in hem. Dat hij de anderen wou beschermen, ook tegen wat binnen in ze zat. Zijn zus hield er niet van. Ze snapte niet hoe belangrijk het was dat hij haar moest beschermen. Shadefeather sprak, verbaasd over vliegende konijnen. Niet helemaal meegekregen wat Foxtrail eigenlijk zei. De grote kater lachte kort. ''Nee, ik zei dat je eruit zag alsof je een konijn hebt zien wegvliegen'' herhaalde hij zichzelf. Vliegende konijnen waren slecht nieuws. Ze waren al een lastige prooi en als ze dan ook konden vliegen. Maar goed, dat was niet de focus hier. ''Ben je oké?''vroeg hij dan nu duidelijker.

Shadefeather liet zijn ogen snel de horizon af gaan. Er was niemand anders. Alleen Foxtrail. Zijn ogen richtte zich weer op de kater voor hem, die kort lachte. 'Nee, ik zei dat je eruit zag alsof je een konijn hebt zien wegvliegen.' Oh, dus dat was het. Shadefeather knikte wat afwezig en forceerde zichzelf om te ontspannen. Hij haalde diep adem, proberend zijn ademhaling rustig te maken. Het was oké, niks aan de hand. Het verbaasde hem dat hij zo erg geschrokken was. Hij schrok meestal wel redelijk snel, maar jeetje, dit ging wel ver vond hij. 'Ben je oké?' Shades ogen flitste naar de ander. Was hij oké? Niet echt. Zou hij erover moeten praten? Eigenlijk wel ja. Hij bleef stil, maar knikte uiteindelijk toch. 'Ja.. Ja, ik ben oké. Niks aan de poot.' Een geforceerde glimlach vond zijn weg op zijn snoet voor hij zijn ogen van Foxtrail afwendde. Hij kon het niet aan om hem aan te kijken tijdens het liegen.

Hij voelde zich zo schuldig om te liegen. Het was niet in Shadefeathers aard om te liegen, zeker niet tegen een Clangenoot. Foxtrail merkte duidelijk dat hij niet de even vrolijke Shade was als altijd. 'Wel ok dan..' murmelde hij en Shade's hart kromp een beetje in elkaar. De toon waarop de kater het zei deed pijn. Hij wilde de ander niet teleurstellen of beledigen. 'Al gejaagd?' werd hem toen gevraagd. Shade was blij met de verandering van het onderwerp. Hij slikte zijn verdriet weg en schudde zijn kop. 'N-nee, nog niet. Wil je.. Wil je anders samen met mij jagen?' Jagen zou hem misschien wel van zijn zorgen af helpen, zeker als het samen met iemand was. Dat zou hem misschien wel helpen ja.