Resenting does the mind that's fleeting

<sub>Geheim. Hun geheim. Niemand wist het dat hij was verwant aan Routnose en Tomtitgaze, en zo hield hij het liever. In de manen die er waren verstreken sinds zijn laatste ontmoeting met zijn zusje en lieve broertje was de storm in hem gaan liggen. Toch hing die wolk altijd boven zijn hoofd, als een onzichtbare schaduw. Hij was er altijd, maar wanneer hij ging knappen kon Cobradusk niet zeggen. Hij leefde nu lang genoeg in de clan om zijn plekje te hebben gevonden, en zijn moed te hebben bewezen. Niemand twijfelde nog aan zijn loyaliteit. Het leven was goed, voor zover dat goed genoemd mocht worden met de wervelwind aan shit die door Riverclan was getrokken. Hoe kwam het dan dat zijn poten hem naar de Gorge hadden gedragen? Cobradusk was bevriend geraakt met een windclanner op de gatherings die hij had bijgewoond. Een oudere kerel met een rothumeur, maar die vermakelijk bleek om mee te praten. Ze deelde dezelfde meningen over belangrijke zaken. Het had dus ook weinig uitlegging behoeft toen hij hem had gevraagd om Routnose hierheen te sturen, met de list dat hij een bericht moest overbrengen van Coyotespirit. Een simpele ‘Coyotespirit is ernstig ziek en kan niet zelf komen, ik ben gestuurd om een bericht door te geven aan Routnose. Enkel Routnose’ had de truc gedaan en zijn loopjongen was gegaan. Nu zat hij daar, tussen het kale gras dichtbij de plek waar Sabrefur ooit Rookpaw had ontvoerd. Hij wilde wel eens zien hoe ze zou reageren als ze hem weer zag. Ergens wilde hij zelf ook zien hoe hij zou reageren als hij haar weer zag..

OOC alleen voor Rout!</sub>

Licht verward vroeg ze de oudere kater zijn woorden te herhalen. Er was een riverclanner die haar wilde spreken bij de gorge? Over Coyotespirit? Liever liet Routnose haar leerling op dat moment niet alleen, immers had hij het zwaar zat en de kans was groot dat ze binnenkort naar Shadowclan zou vertrekken om daar te helpen. Toch zou ze niet weigeren, iedere medicine cat was haar belangrijk en de senior stond erop dat zij specifiek nodig was. Dus knikte ze, verontschuldigde ze zich tegenover Falconpaw en zette het op een lopen. Haar pas was snel, maar ze merkte dat iedere stap steeds moeizamer was. Het was niet moeilijk aan haar te zijn dat het slecht met haar ging, de kringen onder haar ogen en haar magere gestalte verraadde het. Buitenadem kwam ze uiteindelijk bij de plek die haar verteld was, het geluid van het genadeloze water ver onder hun poten. Het was echter daar dat ze een grijs figuur zag, een die van kilometers afstand zou herkennen. Kort hield ze haar pas in, waarbij haar oren in haar nek vielen. In tweestrijd bleef ze daar kort staan. Immers was het haar broer, familie. Ze had er al zo weinig van. Maar de grote, lieve broer die ze als kittens had gekend was er allang niet meer. Wat was familie wanneer het elkaar uit probeerde te moorden? Uit ongemak en verdriet kwamen haar haren overeind, ze wilde niet weten wat er was gebeurd met Tomtitgaze als ze hem niet te slim af was geweest. Toch zuchtte ze en tegen beter weten in stapte ze toch naar de rand van de gorge, in plaats van zich om te draaien. Hoewel ze haar best deed om haar schouders recht te houden, hingen haar oren en stonden haar groene ogen treurig. Ze wilde boos op hem zijn, maar kon dat toch niet in zich opbrengen. "Wat wil je, Cobradusk?" het was allang niet Coby meer, die daar stond. Enkel Cobradusk, een riverclanner aan de andere kant van de gorge. En toch, toch wist ze dat ze hem had gemist.

_{Er gierde spanning door zijn aderen. Normaal kon hij zijn emoties onder controle houden maar als het aankwam op zijn familie, dan had hij nagenoeg geen controle meer. Dat zinde hem niet. Cobradusk sloot zijn gifgroene ogen voor een tel en haalde diep adem. Voelde de wind die door zijn bruine haren streek. Rook de vage geuren die de wind meedroegen. Zo pikte hij ook die van Rout op. Van Routnose verbeterde hij zichzelf. Zijn ogen opende zich en daar kwam ze dan. Ze was geen steek veranderd, en tegelijkertijd een totaal andere kat dan ze voorheen was geweest. Geduldig keek hij toe hoe ze eerst een tel tot stilstand kwam, alvorens ze haar weg naar hem toe hervatte. Twee Windclan deputy’s geleden hadden ze elkaar ontmoet. Het voelde aan als twee eeuwen. Routnose bereikte uiteindelijk de plek en hun blikken vonden die van elkaar. Cobradusk zijn oren draaide zijn nek in als antwoord op haar vijandige blik. Vijandig.. vriendelijk zeer zeker niet, maar eerder verdrietig. Zijn gevoelige zusje die altijd teveel voelde. En hij. Hij voelde te weinig. Als iemand hen zo zou betrappen konden ze er niet aan aflezen dat ze familie waren. Cobradusk was sterker gebouwd, dankzij zijn vaders genen en vele trainingen in diepe wateren en koude polders. Routnose was dunner, kleiner en slanker gebouwd en gewend om over de eindeloze vlaktes te glijden.. Ze zou hem ongetwijfeld zo in het stof kunnen achterlaten als ze begon te rennen, en hij zou haar nooit kunnen hopen in te halen. “Je ziet er niet uit,” Observeerde hij met een zachte stem. Veel aan haar hoofd? Mooi, hij zou haar nog meer geven om over te piekeren ‘s nachts. “Je eet teveel konijnen. Veel spieren en weinig vlees. Riverclan vis zou je goed doen.” Vervolgde hij gewoontjes alsof hij niet ooit had geprobeerd hun broer zijn nek door te bijten. Oh wat hij er wel niet voor had gegeven om het die dag, op dat moment te laten eindigen. Hij dacht er vaak weemoedig aan terug.}

Het voelde vreemd hem daar te zien. Iemand die zoveel nostalgische herinneringen met zich mee trok en haar tegelijkertijd doodsbang maakte. "Je ziet er niet uit,"[/b] zijn woorden lieten haar oren nog verder in haar nek zinken. Ze wist het. Natuurlijk had ze zichzelf ook wel in de weerspiegeling van poeltjes gezien, maar ze had haar grote broer niet nodig om haar daarop te wijzen. Misschien hun moeder, maar die was allang gestorven, mee gesleurd door dezelfde golven die nu ver onder haar poten kolkten. Waarom had hij haar hier geroepen? Om haar te vernederen? Om haar hetzelfde lot in te gooien? Of, dacht een klein en hoopvol stemmetje, om het goed te maken? "Je eet teveel konijnen. Veel spieren en weinig vlees. Riverclan vis zou je goed doen.” irritatie flitste voorbij in haar ogen, iets dat vaker gebeurde naarmate haar slaaptekort groter werd. " Als je mij alleen maar komt beledigen ga ik weer terug. Ik heb katten die verzorging nodig hebben," het was een hint terug naar hun andere broer. Naar Tommy. Inmiddels was hij zo goed als genezen, maar Cobradusk had nooit gevraagd hoe het met hem was vergaan. Een steek van pijn en woede trof haar. Natuurlijk niet. Als zij er niet tussen was gekomen had Cobra hem vermoord, net zo makkelijk als de andere windclanners die onder zijn giftige tanden was gestorven.

_{Een flauwe grijns trok er over zijn gelaat toen hij Routnose haar irritatie zag. Te gemakkelijk. "Ik moet helaas melden dat ik hier wel met een reden ben gekomen. Die ouwe is gestorven, onze vader," Hoewel de glimlach een beetje verflauwde was dat niet omdat hij leed voelde. Integendeel. Hij was meer dan opgelucht dat zijn luie, nutteloze vader onder de zoden was gestopt. Zijn laatste manen was er weinig van die eens zo sterke en machtige kater die zijn kop altijd fier omhoog hield overgebleven. Hij was veranderd in een zwak scharminkel en Cobradusk haatte hem daarvoor. "Hij verloor zijn zoon en is daar nooit echt van hersteld. Hij stierf een magere, eerloze dood in de medicine den." Voegde hij er licht verbitterd aan toe. Hij zag het beeld haarscherp voor zich. Toen de medicine cats het aan hem waren komen vertellen had hij niet eens willen gaan kijken naar het lichaam van zijn vader, maar ze hadden erop gestaan. Tja, hoe zou Routnose op dit nieuws reageren?}

"Ik moet helaas melden dat ik hier wel met een reden ben gekomen. Die ouwe is gestorven, onze vader," De woorden raakten haar en ze wist niet bepaald wat ze moest voelen. Contact met haar vader had ze nooit echt gehad, noch een goed beeld van hem. Ze was nog te jong geweest om het goed te kunnen herinneren, maar of hij hun moeder nu wel of niet met opzet vermoord had, feit bleef dat er een schermutseling was geweest tussen de twee, en dat hun moeder als resultaat daarvan onderaan de gorge was beland. Tijdens gatherings had zij hem nooit opgezocht, noch hij haar. Eén keer had hij geprobeerd contact te zoeken met haar, maar daar was ze van weggerend. Alleen daarvan kon ze zijn gezicht nog vaag herinneren. Het idee dat ze nu ouderloos was bleef vreemd. "Hij verloor zijn zoon en is daar nooit echt van hersteld. Hij stierf een magere, eerloze dood in de medicine den." woede flikkerde op in haar ogen en bijna liet ze zelfs haar nagels uit hun hulzen glijden. Niet dat ze ze zou gebruiken. " De enige zoon die onze vader is verloren ben jij! Tomtitgaze leeft nog, door mijn hulp. En als je ooit nog aan hem komt dan, dan-" ze wist het niet. Ze zou hem niet iets aan willen doen, wat had het voor nut om hem zeer te doen als wraak voor wat hij hun broer had aangedaan. Alleen maar nodeloos geweld, maar ze wist niet wat ze met haar losgeslagen, grijze broer moest. Dat bleek ook aan haar. Ondanks dat haar woorden scherp waren, trilde haar stem van emotie en lagen zoals gebruikelijk de tranen in haar ogen. Wat Is er toch mis met je! Wat heb je met mijn broer gedaan, waarmee ik samen in één nest heb geslapen,"
[/i]

_{Cobradusk legde zijn oren plat in zijn nek terwijl zijn haren boos omhoog rezen. Tevens zorgde het bericht dat Tomtitgaze nog leefde ervoor, dat net dat extra beetje olie op het vuur werd gegooid. "Hou je bek, Routnose!" Spuugde hij kwaad. "Je hebt hem niet gekend zoals ik!" Zijn stem schoot omhoog van woede. "Waarom geef je om hem? Hij was een harteloze rotzak, en zelfs op het einde gunde hij mij niet de voldoening om te sterven als een sterke krijger," Nee, hij kwijnde weg in de medicine den, rouwend om zijn dode zoon. Terwijl zijn échte zoon nog ademhaalde. Zijn tanden waren ontbloot in een kwade snauw terwijl hij de blik van Routnose uitdagend ontmoette. Haar stem was zwak en haar ogen vochtig. God, wat leek ze veel op Tigercry. Dat wakkerde de vlam steeds erger aan. "Het is te lang geleden sinds wij samen in één nest hebben geslapen, lang genoeg om te vergeten dat we hetzelfde bloed delen. De volgende keer dat ik Tomtitgaze zie, zou ik moeten afmaken wat ik eerst niet kon," Zijn stem stierf weg toen zijn groene ogen zich op het kolkende water vestigde. Het schuimde als het water tegen de rotsen sloeg, en wanneer die over de rand het dal in viel. Het reflecteerde zijn innerlijke strijd perfect.}

Alle woede die er onder zijn oppervlakte dreef leek ze naar boven te hebben gehaald, als het drek in een rivier. Ze huiverde, haar ogen groot van schrik en waar ze zo vaak de sterren had gevraagd waarom een Gorge hen van elkaar scheidde, was ze er nu dankbaar voor. Het besef sloeg in als een donderklap; als deze er niet was geweest, zou hij dan hetzelfde bij haar hebben gedaan als bij Tomtitgaze..? Ze was bang. Doodsbang voor haar eigen broer. "Zijn dood heeft niets met jou voldoening te maken!" schreeuwde ze geëmotioneerd terug. Het waren echter zijn laatste woorden die haar hart koud maakte. Want ze wist dat Cobradusk geen loze dreigementen de wereld in hielp. Coby, haar broer, misschien. Maar Cobradusk niet. "Je bent een monster," beschuldigde ze hem, de tranen schitterend op haar wangen. Ze wist wat hij van haar dacht, verachtte de tranen in haar ogen net zo erg als hij zelf deed en wreef deze verwoed weg. "Je zal Tommy, of welke kat dan ook geen haar krenken," ze boorde haar glanzende, groene ogen in die van hem. "Anders zal je met de katten van Dark forest zelf samen tongen," Cobradusk maakte geen loze dreigementen, maar zij...?