Falling softly

En nu was hij op dat punt gekomen waar hij 's nachts niet kon slapen en dus maar.. Het territorium op ging. Want dat was normaal, toch? De kater ademde de koude lucht in terwijl zijn poten hem dieper het territorium op brachten. Het was ergens toch verfrissend om even uit de drukte te zijn. Natuurlijk kon je ook alleen rondlopen op het territorium over dag, maar dat was anders. Dan had je meer kans anderen tegen te komen, dan had je taken om te vervullen. Niet dat hij daar tegenop keek, maar tegenwoordig was het een beetje een routine geworden. Meer zodat hij tenminste iets had om aan vast te houden, iets wat niet veranderde. Het was fijn, maar het maakte het ook niet per se leuker. Shadefeather had altijd geslapen tijdens de nacht, hij was dan ook echt geen avond kat of iets dergelijks. Hij stond vroeg op en ging redelijk vroeg zijn nest in. Nu was dat veranderd en had hij slapeloze nachten. Zelfs het slapende kamp maakte hem claustrofobisch, waardoor hij nu echt de stilte van de nacht opzocht. Buiten dan de bekende geluiden van alle nachtdiertjes. De kater richtte zijn gele blik omhoog, waar de maan fel scheen en de sterren op hem neer keken. De Silverpelt, StarClan, eens zo vertrouwd en warm voelde nu vreemd en koud. Niet dat zijn geloof weg was of dat hij twijfelde, maar... Er was toch iets veranderd. Shade hield niet van vreemde dingen. Het maakte hem bang en onzeker, dus dat was precies hoe hij zich nu voelde. Gepaard met verdriet en leegte. Maar ach, zo erg had hij het nog niet. Hij was niet zijn liefde kwijt geraakt zoals Falconpaw, hij had haar zelfs gevonden. Hij probeerde zo erg om minder miserabel te zijn, maar het lukte gewoon niet. Shadefeather, de kater die altijd de mindset had gehad om gewoon positief te zijn, gewoon een lach op te zetten en dan geloven dat het allemaal wel goed kwam, hij besefte nu hoe fout dat was. Een zucht ontsnapte zijn bekje terwijl hij zijn blik weer naar beneden wierp, waardoor hij plots oog in oog stond met Blazesong.

Alleen Blazesong

Het was niet de eerste keer dat hij Blazesong 's nachts had ontmoet. Gelukkig was deze keer zonder een gevecht, behalve dan als je een innerlijk gevecht meetelde. De kater voor hem was duidelijk ook van zijn stuk gebracht. Shadefeather kon zien hoe hij de pijn in zijn ogen probeerde te verbergen. Blaze had het ook moeilijk. Geen idee wat er aan de poot was, maar Shade wist zeker dat het veel erger was dan wat hij meemaakte op het moment. Hij zuchtte en knikte naar de ander. 'Hey..' begroette hij hem terug terwijl hij met zijn pootje over de grond schuifelde. 'Kan je ook niet slapen?' vroeg hij met een soort halve glimlach, hopend het ergens nog een beetje licht te houden.

De kater begroette hem zoals natuurlijk wel verwacht terug, zijn poot schuivend over de stoffige grond onder hun klauwen. De zwart gekleurde kater vroeg hem of hij ook niet kon slapen, wanhopig proberend de sfeer licht te houden. Een zachte humorloze grinnik verliet de kleine kater's bek terwijl hij zijn blik over het dorre landschap trok. "Lijkt me vrij logisch huh" een speelse blik werd shadefeather gegund, zijn woorden sarcastisch klinkend "Is het immers nog steeds niet algemeen bekend hoe gesteld ik op mijn nachtrust ben?" Met een kleine zucht daalde zijn blik naar zijn kleine pootjes terwijl hij de kater wellicht dichter bij hem liet komen dan andere, te moe om zijn houding op hem aan te passen. "Ik heb je nooit bedankt weet je?" racend door onderwerpen viel de kater alweer op een ander, probeerde hij zijn gedachten van Fallenflight weg te schuiven, de kater naast hem kon hem hier in toch niet helpen zoals hij hem kon helpen met een dankbaarheid voor de rossige kater onbegrijpelijk en ongemakkelijk.

Een zacht en humorloze grinnik ontsnapte Blazesongs bekje. Shadefeather voelde die wel. 'Lijkt me vrij logisch huh.' Shade zuchtte en knikte, zijn blik van hem wegdraaiende. Het was inderdaad wel logisch, ja. 'Is het immers nog steeds niet algemeen bekend hoe gesteld ik op mijn nachtrust ben?' Een tweede zucht ontsnapte Shadefeather en weer knikte hij. 'Ja, dat klopt.. Je houdt van slapen.' Shadefeather was liever dingen aan het doen dan slapen, maar op dit moment wenste hij ook wel dat hij gewoon vredig zijn ogen kon sluiten en zijn zorgen voor even kon vergeten. Het had altijd zo makkelijk geleken vroeger, maar nu bleek dat het helemaal niet makkelijk was. Hij vroeg zich af hoe Blazesong ermee om ging. Of hij al vaker slapeloze nachten had, of hij vaak lag te piekeren zoals Shadefeather nu deed. 'Ik heb je nooit bedankt weet je?' Hij knipperde en draaide zijn kop naar de ander toe, verbazing in zijn ogen. 'Bedankt voor wat?'