I know we've run out of things to say.

Routnose was naar ShadowClan. Hij zou blijven bij WindClan en hij zou getraind gaan worden door Lizardpath. Was hij bang? Natuurlijk. Niet dat hij Lizardpath niet vertrouwde, maar de poes had natuurlijk wel op dit moment kittens. Die kon niet ieder moment even snel naar hem toe rennen om hem te helpen, vooral buiten het territorium. En ook was hij een beetje.. Hij wist niet goed hoe hij het moest omschrijven. Dit was zijn kans om te bewijzen aan Routnose dat hij dit aan kon. Dat hij de clan goed kon houden en dat hij niet nog meer katten zou gaan vergiftigen ofzo. Dat was echt geen ding dat vast zou gaan worden of iets in die trant, mocht hij gaan hopen dan tenminste. Dus hij was op stap, om meer kruiden te vinden. Een training voor zichzelf om te testen of hij wel echt de kruiden goed uit zijn kop kon en dat hij hier echt kon staan. Dat hij aan Routnose kon laten zien dat ze zich geen zorgen om hem moest maken, want ondanks alles... ondanks alles kon hij wel iets. Hij was niet meteen iemand die constant in de gaten gehouden moest worden na alles wat er gebeurd was. Goed, er waren een paar.. 'hiccups' geweest, maar het ging beter! Echt! Hij had al een paar kruiden in zijn bekje terwijl hij rustig door beende door de territoria heen, op zoek naar meer kruiden.

[GESLOTEN]

"Mama?" piepte het jochie angstig "Papa?"

Was het papa of was het mama? Wie van de twee had hem nog zo gewaarschuwd? De jonge kat zou het niet meer weten, kon zijn gedachten er niet lang genoeg op houden voordat deze afdwaalde naar de stekende pijn die over zijn rug heen schoot. Zijn kleine lichaam, het was nog niet eens een paar manen geleden dat het had leren lopen, kon het nu niet eens meer op brengen overeind te blijven staan. Het kon enkel liggen, liggen en bloeden. Vol wanhoop keek het jochie om zich heen, probeerde hij zijn kopje zo hoog mogelijk op te heffe, zoekend naar mama, zoekend naar papa. Zoekend naar zijn redders in nood, zijn hou vast tijdens al deze ellende. Echter viel al gouw zijn kop gedwongen door vermoeidheid weer terug op zijn kleine pootjes, waar waren ze toch? Ze waren er altijd? Waarom waren ze nu niet hier? Angstig schoot zijn met traantjes gevulde blik naar het bloed dat nu langzaam de grond onder hem rood kleurde, door de zwaartekracht over zijn flank en zij naar beneden gesijpeld. Dit was niet de bedoeling geweest? H-hij zou gewoon wat bloemetjes voor mama zijn gaan zoeken, dat was alles, daarvoor mocht hij de regels toch wel breken? Voor mama?

Waarvan hij eerst had gedacht dat de dag voor hem soepeltjes zou gaan verlopen, wist hij al snel dat dat niet meer zou gaan gebeuren. De metaal-achtige geur van bloed bereikte zijn neusgaten en toen wist hij al genoeg. Er was iets of iemand aan het bloeden en- hij wist dat het zijn taak zou zijn om op z'n minst te kijken of het een kat was. Dat was wat Routnose hem had geleerd, niet waar? Dus hij versnelde zijn pas, volgde zijn neus richting de geur van het bloed. En toen de geur van een kat te onderscheiden was van het bloed, versnelde hij zijn pas alleen maar meer. En ja hoor, daar zag hij een jonge kat. Als het in een clan had gezeten zou het een apprentice zijn op dit moment, maar de jonge kater was duidelijk ofwel een rogue of een kittypet. Hij legde de kruiden neer op de grond terwijl hij met bezorgde blauwe ogen naar de jonge kater keek. "Geen zorgen, ik ben er, ik kom je helpen." Dat was hem verplicht, dat was de medicine cat code. En hij moest het alleen doen. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij bezorgd terwijl hij zijn poten voorzichtig op de wond drukte om het bloeden zoveel mogelijk te proberen te stoppen, hoewel het ook pijn kon doen, maar het was het minste wat hij kon doen terwijl hij hem probeerde te helpen met de weinige dingen die hij had.

Bij het horen van een ander snoof de jonge kat, speurde hij gespannen de lucht af zoekend naar de oh zo bekende geuren van zijn ouders. Maar kwam trillend tot de conclusie dat deze nog altijd op zich lieten wachten, dat het een ander was die hem op het spoor was gekomen. Normaal gesproken was het kind niet zo bang geweest, of naja had hij deze angst niet getoond bij het opmerken van een vreemde. Had hij stoer zijn borstje naar voren gedrukt en zijn mannetje gestaan zoals papa dat altijd deed. Maar nu, nu hij niet eens meer zichzelf van de grond kon drukke...Een blik vol angst was de vreemdeling gegund toen deze zich een weg naar hem toe had gebaand. Traantjes rollend over zijn wangetjes terwijl de nog maar net 6 manen oude kat, in eens meer kitten dan puber probeerde van hem weg te komen. Hopeloos probeerde hij op te staan, maar zijn schouders, zijn rug, ze lieten het niet toe."Geen zorgen, ik ben er, ik kom je helpen." mauwde de onbekende kat geruststellend. Gedwongen te moeten toegeven aan de kater zijn hulp knikte het kleintje, hield hij hem angstig in de gaten. Zou hij hem kunnen redden? Zou hij toch niet do- nee tuurlijk niet, jonge katten kunnen niet dood, dat was voor oudere...toch?. "Wat is er gebeurd?" hoorde hij de vreemde vragen door zijn angstig racende gedachten, waarop de jonge kater slikte. W-wat als de vreemdeling het door zou vertellen? Vertellen dat hij niet geluisterd had? Mama zou heel boos zijn dan, zeker nu hij ook nog niet eens bloemetjes had om het goed te maken! Met een grote sniff schudde de kater zijn kop, hij kon de waarheid niet zeggen! Maar liegen mocht ook niet, ugh alles was zo hopeloos! "U-uh" stotterde hij "I-ik, het- greep me"De vreemde drukte op zijn wonden, een snijdende pijn volgende die al gouw de woorden die hij verder had kunnen zeggen wegnam, zijn gedachtes voor eventjes uitzette, terwijl hij het ongemak met een schreeuw aantoonde. Deze vreemde deed hem alleen nog maar meer pijn? Hoe kon dit helpen?? Hij wilde hem niet hij wilde zijn ouders!

Toen hij aan kwam had de kitten al dikke tranen over zijn wangen lopen en Falcon’s hart deed pijn voor het jonge ding. Vooral omdat het bloeden.. wel aardig door liep. Hij wilde wel alles weten, maar hij moest ook het bloeden stelpen. Hij moest spinnenrag vinden, natuurlijk, maar hij had nog nooit hier in de buurt überhaupt gezocht naar spinnenrag, hoe moest hij het dan ooit gaan vinden? Oh StarClan, de stress die hij hiervan kreeg. De jonge kater leek wel een beetje bang voor hem te zijn en hij snapte het, echt. Een kitten die hem nog nooit had gezien en hem moest geloven op zijn woord. ”U-uh” klonk er uit het bekje van de jonge kitten. ”I-ik, het- greep me” klonk er. Wat had hem gegrepen? Maar de kitten antwoordde niet door de druk die hij op de wond zette. Een schreeuw van ongemak sneed door zijn oren heen, maar.. het moest. StarClan het moest. ”Ik weet het, ik weet het, het spijt me.” sprak hij zachtjes, sussend tegen de kitten terwijl hij medelijdend naar het jonge ding keek. ”Het doet even pijn, ik weet het, maar zo kan ik het bloeden stoppen, dat is belangrijk, oké?” sprak hij even zachtjes. Daarna kon hij snel dingen gaan zoeken, maar dan was het ergste bloeden hopelijk wel gestopt, hoopte hij. ”Mijn naam is Falconpaw, ik word opgeleid om zieken en gewonden te helpen, oké? Ik ben er om je te helpen. Het doet even pijn, maar je kan dit, oké?” Hij wist niet zeker of die laatste woorden meer voor hemzelf waren als voor de kitten, maar hij had er oprecht vertrouwen in. Dit kon hij. Dit kon hij en hij zou hem helpen. ”Wat is je naam?” Misschien had hij dat wat eerder moeten vragen, voordat hij druk ging zetten op de wond van de arme kitten.

”Ik weet het, ik weet het, het spijt me.” susde de vreemdeling zachtjes, zo zachtjes dat Coda het nog net kon horen door zijn eigen paniekerige gekrijs heen ”Het doet even pijn, ik weet het, maar zo kan ik het bloeden stoppen, dat is belangrijk, oké?”. Het bloede stoppen, ja dat klonk wel goed, alles beter dan bloeden. Snikkend knikte het jochie, hij kon ook niks anders doen dan hopen en legde dan ook met die gedachten zijn drukke kop terug op zijn poten, probeerde hij door her gras heen te zoeken naar de bekende gestalte van zijn ouders, hopend dat deze snel terug zouden komen. ”Mijn naam is Falconpaw, ik word opgeleid om zieken en gewonden te helpen, oké? Ik ben er om je te helpen. Het doet even pijn, maar je kan dit, oké?” ging de vreemdeling, nu bestempeld met een, vrij aparte, naam verder. Kort liet hij zijn ogen opzij glijden om de kater aan te kijken, opgeleid? Wat een gek woord! Voorzichtig knikte hij, hoewel nog altijd argwanend toonde deze Falconpaw wel aan hem te willen helpen ”Wat is je naam?” vroeg hij. Verstijfd van pijn en spanningen keek het kleintje op zonder zijn kop op te tillen, raapte hij alle moed bij elkaar de vreemdeling goed aan te kijken "C-coda" antwoordde hij, zijn stem alleen maar in trillingen toenemend, zijn stem brekend, toen zijn blik weer op het bloed viel, rood was nooit zijn lievelings- kleur geweest.

Het deed pijn om de kitten te horen te krijsen, maar hij kon er niets aan doen, hij moest iets en hij kon niet teveel tijd steken in het feit dat de kitten zoveel pijn had. Als het in de medicine cat den was geweest had hij zoveel dingen die hij kon proberen, had hij zoveel kruiden zaadjes en dat soort dingen. Maar dat had hij op dit moment niet. Dus hij moest roeien met de riemen die hij had. En dat was maar heel weinig. Zijn blauwe ogen schoten eventjes naar de stapel kruiden die hij nog had liggen, die hij had gehaald terwijl hij hier naar toe onderweg was. De kitten was in ieder geval nog bij bewustzijn, dat was al een hele opluchting. De jonge kater keek hem immers aan terwijl hij sprak. En toen hij zijn naam vroeg, keek de kitten hem recht aan, al liet hij zijn kop liggen. ”C-coda” antwoordde de kitten, waarop Falconpaw rustig knikte. Oké. Dat was al goed. ”Oké, Coda. Ik weet dat het nu pijn doet. Maar het komt goed, oké?” sprak hij met een zachte glimlach op zijn snoet. Hij moest zelf kalmte uitstralen, hij mocht niet laten zien dat hij zelf ook bang was. ”Wat heeft je gegrepen, Coda? Was het een hond? Een andere kat?” vroeg hij even rustig. Hij wist niet waar hij rekening mee kon houden, al had hij al wel een idee. En dat idee was al beangstigend genoeg. Ondertussen probeerde hij wel te bedenken waar hij dingen kon halen, waar hij iets kon halen om te helpen. Katten hier in de buurt konden hem niet helpen, er waren meer Bloodclanners hier dan katten die iets wisten van kruiden.

”Oké, Coda. Ik weet dat het nu pijn doet. Maar het komt goed, oké?” mauwde Falconpaw, de zachte glimlach op zijn snuit aantonend dat het daadwerkelijk goed zou komen, dat hij in no time weer zou kunnen oefenen met zijn vader. Het was een ware gerustelling, een goede afleiding van de zoemende pijn die door zijn lichaam gierde. ”Wat heeft je gegrepen, Coda? Was het een hond? Een andere kat?” vroeg de kater, zijn eigen vraag eigenlijk meteen beantwoordend. Met een zachte huivering knikte de jonge kat instemmend, hield hij zijn ogen strak op de windclanner "H-hond". Het was niet een enorm grote geweest, was hij nou zo sterk en groot als zijn vader geweest, wellicht zou het verhaal dan geheel anders afgelopen zijn. Echter vormde er wel een kleine, flauwe, grijns op het uitgeputte gespannen gezichtje van Coda "Ik-ik heb em weggejaagd!" met trots in zijn glazige oogjes hief hij zijn kop iets wat op, voor zover het dit toeliet "I-ik sloeg einde- en-" en weg was hij, weg was het monster, voor de jonge kat weggerend door zijn machtige aanval, zijn laatste wanhopige poging weg te komen, voor de hond weggerend omdat zijn baasje hem bij zich riep, het is altijd een kwestie van perspectief, dat bleek maar weer.

Het zou zoveel makkelijker zijn geweest als dit een clankat geweest was, maar hij moest gewoon kalm blijven. Kalm blijven en hopen dat zijn kalmheid ook oversloeg op de jongere kater. Dat was het enige wat hij kon hopen terwijl hij probeerde te improviseren wat hij kon doen. Hij had niemand om hulp te halen of zijn plekje over te nemen, hij kon alleen maar hopen dat wat hij deed goed genoeg zou zijn. Maar hij moest zoveel mogelijk informatie verzamelen, gewoon zodat hij wist waar hij mee werkte. En praten kon rustgevend werken, afleiding ook wel. De kitten knikte toen hij dingen voorstelde, zijn groene oogjes strak op hem gericht. "H-hond" klonk er van de kitten af en Falcon knikte even begrijpend. Oké, dan kon het dieper zijn. Honden konden diep bijten en daardoor nare wonden achterlaten. Als de wond hem niet zou doden zou een tweede infectie dat misschien wel doen. Hij ademde even diep in. Kalm blijven. Hij wist de kruiden. "Ik-ik heb em weggejaagd!" klonk er toen toch wel trots van de kitten af, waarop Falcon zachtjes naar hem glimlachte. "I-ik sloeg einde- en-" klonk er van de kitten af en Falcon knikte even begrijpelijk. "Stoer, hartstikke goed gedaan." sprak hij tegen de kitten, waarna hij zijn blauwe ogen richtte op de wond onder zijn poten. Als het diep was dan moest hij echt snel dingen gaan doen. "Ik ga zo voorzichtig van je af stappen, goed? Dan ga ik snel wat dingen voor je halen die je beter gaan maken. Het is belangrijk dat je zo stil mogelijk blijft zitten, goed?" sprak hij, terwijl hij zijn blauwe ogen weer op de kitten richtte en een glimlach op zijn gezicht forceerde. "Maar zo'n stoere man zoals jij kan dat wel, toch?"

"Stoer, hartstikke goed gedaan." liet Falconpaw hem weten, waarop de jonge kat langzaam zijn kop knikte, hij had ook super goed met zijn vader geoefend! Zou hij ook trots zijn? Misschien zou hij dan geen straf krijgen straks. Met een nieuwe vlam van hoop in zijn tranerige ogen keek hij weer op naar de medicine cat apprentice, die zou hem wel redden! "Ik ga zo voorzichtig van je af stappen, goed? Dan ga ik snel wat dingen voor je halen die je beter gaan maken. Het is belangrijk dat je zo stil mogelijk blijft zitten, goed?" vertelde deze hem. Stil blijven liggen, dat kon hij wel, dat wist hij zeker, soms zeiden papa en mama dat hij er iets te goed in was! . "Maar zo'n stoere man zoals jij kan dat wel, toch?" mauwde de clan kat weer waarop de jonge kat antwoorde met een kort knikje voor hij zijn kop weer neer zachtjes neerlegde. En geduldig wachten dat deed hij, terwijl het bloed niets van wachten af leek te weten.

De jonge kater knikte langzaam op zijn woorden. Hij had respect voor de jonge man dat hij nog zo hard zijn best had gedaan, dat zeker, maar of het verhaal helemaal klopte was natuurlijk een tweede deel. Hij moest maar de woord van de jonge man accepteren, dat was duidelijk. Maar goed, nu hij de basisdingen wist, moest hij aan de gang. Moest hij verder gaan en helpen. Dus hij sprak tegen de jonge man dat hij zo stil mogelijk moest blijven liggen. Bij beweging zou het bloed alleen maar harder gaan rond pompen, iets wat hij totaal niet wilde. Toen Coda weer kort naar hem knikte haalde hij even diep adem terwijl hij zijn voorpoten voorzichtig van de wond af haalde. Zijn voorpootjes, die normaal wit waren, hadden nu bloed op hen. Het zou niet de eerste keer zijn, maar het zou nooit een gevoel zijn waar hij aan zou kunnen wennen. ”Ik ben zo terug, echt waar,” sprak hij zachtjes tegen de kitten, waarna hij met een vluchtige pas weg liep en op een hek van een tweebeen sprong met gemak. Er moest vast iets in die kleine territoria zijn van de tweebenen die hem konden helpen, iets wat de kitten kon helpen. Veel spinnenrag had hij hier nog niet gezien maar iets. Iets moest er zijn.

Zijn ogen werden echter getrokken door een rode gestalte, een kletsnatte, rode gestalte. Een wond bovenop zijn kop. Hij stopte direct met lopen terwijl hij naar de lege gouden ogen voor hem keek. Nee, nee, nee. Dit kon niet. Dit kon niet zo zijn. Niet nu. Niet nu hij bezig was met een belangrijke taak. Een trilling ging door zijn rode lichaam heen terwijl hij met ongelovige blauwe ogen naar de kat voor hem keek. ”Ik- niet nu- shit.” fluisterde hij zachtjes, zijn kop schuddend terwijl hij zijn lichaam moest forceren om weer verder te lopen. Maar overal waar hij keek, zelfs terwijl hij weg keek naar een andere plek: daar stond hij weer. Hij moest weg. Weg, weg, weg. Hij moest zijn kop leeg hebben, hij moest helpen.

”Het is jouw schuld.” klonk er, waardoor zijn blauwe ogen naar de gouden, lege ogen van de ander keek en zijn kop hevig schudde. ”Je bent niet echt.” sprak hij met een trillerige stem. ”En toch ben ik er iedere keer weer, niet waar?” klonk er van de ander af, waarop Falcon zijn blauwe ogen stevig dichtkneep. ”Je wilt hem helpen? Dat lukt je toch niet. Je kon mij niet helpen, je kon Wisteriawisp niet helpen. Je doet ze alleen maar meer pijn.” Nee! Nee, hij hielp, echt. Hij hielp echt heel erg hard en- ”Katten vertrouwen je niet, ze durven amper meer op je af te stappen, dat zie je toch?” Hij ademde trillerig in en uit, waarna hij zijn ogen weer naar één van de tweebeen tuinen liet gaan. Focus, Falcon, focus.

Dit was niet echt. Dit gebeurde niet. Gorse zou nooit zoiets tegen hem zeggen, toch? Gorse zou nooit- echt nooit. Zijn ogen vielen op bessen. Rode, maar ook blauwe bessen. Hij sprong de tuin in, de rode kat volgde hem nog steeds, natuurlijk. ”Durf je de gok wel te nemen? Zo maak je weer de verkeerde. Je weet hoe de vorige keer af liep.” klonk er geamuseerd van de andere kat af, waarop Falcon zijn blauwe ogen fel op hem richtte. ”Ik weet wat ik doe! Ga weg!” sprak hij boos, waarna hij de bessen plukte, een paar. Die moesten de pijn verlichten. Hij wikkelde ze in wat bladeren, die hij hopelijk ook op de wond kon drukken zodat het bloeden ook wat meer gestelpt kon worden. Dat kon niet anders. Hij ging op een aardig tempo weer terug, de gouden ogen nog steeds op hem gericht, natuurlijk.

”Ah, je gebruikt de kitten als een proef? Je moet maar geluk hebben dat het niemand is waar je om geeft, je zou ze toch niet kunnen helpen.” Oh hij zou ze helpen ja. Hij zou ze helpen en iedereen zou zien dat hij het wél kon. Dat hij niet te ver heen was, dat hij- dat hij gewoon echt een medicine cat kon worden voor de clan. Hij keek naar de kitten, waarna hij zijn pakketje open maakte en een paar bessen naar voren rolde, waarna hij zijn blauwe ogen vernauwend naar de rode kater liet gaan. Zie? Alles zou goed gaan. Hij kon dit. ”Hier, dit verzacht de pijn iets. Dit helpt. Dan ga ik je wonden verpakken, goed?” sprak hij met een trillende stem. Hij moest sneller zijn, sneller en sneller.

Maar toen hij zijn blik, te laat, op de bessen zelf had gelegd, wist hij al dat het te laat was. Dat hij de kruiden hier niet had om het op te lossen. Hij had geen blauwe bessen gehad, de bekende kleur van jeneverbessen. Nee.

Ze waren rood.

En niet doodsbessen, maar Hulstbessen. Dodelijk voor jonge katten, giftig voor oudere katten. ”Tsk, wat zei ik je?” klonk er zowat bespottelijk uit, terwijl Falcon met grote ogen naar de kitten onder hem keek. Hij had hem zojuist verdoemd. Alweer. ”Je kan hem niet redden. Zoals je mij niet kon redden. Zoals je niemand kan redden.”

Hoewel de druk van zijn schouder af was voelde de jonge kat zich geen stap vrijer, waren zijn korte ademhalingen nog altijd onderdrukt door de gierende pijn die zelfs de adrenaline wist te omzeilen. Falconpaw vertelde hem zo terug te zijn, en zonder al te veel keus knikte hij voor zover zijn energie besparende lichaam het toe liet. En wachten dat deed hij, luisterend naar de vogeltjes die gewoon hun dag leken te vervolgen, kijkend naar de blaadjes die vredig naar beneden dwarrelde, dansend in een warme na zomer wind.

Hij had het kunnen zien aankomen, maar jong als hij was dacht hij niet veel bij het horen van de trillende stem van de medicine cat apprentice. Alhoewel, zodra jij hoort dat iets je pijn kon weghalen? Zou jij het dan ook niet opslokken zoals de kleine man deed? Zijn laatste maaltijd etend alsof er geen morgen was keek hij op in de onzekere ogen van de rossige kater. Ze kleurde anders, hij stond anders, hij was anders? Vragend fronsde de jonge kater een beetje, wilde hij hem vragen wat er aan de hand was, of hij iets verkeerds had gedaan. Maar zijn lichaam zou hem de kans niet geven, te druk bezig met het tegenhouden van een gif zonder geweten, zonder stopknopje. Zijn spieren trokken samen, zijn ogen schoten wijd open terwijl hij hopeloos zocht naar een manier om zijn schokkende lichaam te doen laten ruste. Zijn maag kromp in een zodra het gif het had bereikt en hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel. Iets klopte echter niet, waarom deed het juist meer pijn? Kaken strak op elkaar houdend gleed zijn angstige blik naar Falconpaw, wat gebeurde er? Wat had de medicine cat gedaan?

I know we've run out of things to say. Orchis14

Een pret gezicht was op zijn snoet geschilderd toen hij vanaf het begin al toekeek hoe de kitten daar hopeloos en bebloed gelegen had. Zijn ogen waren niet van het beeld af te krijgen want niks was minder interessant dan natuurlijke selectie. Het mocht niet voor hem zijn om te overleven, een harde manier, maar de manier die hoorde. Hij had hem kunnen helpen, misschien.. maar dan wat? Wat als hij het beter maakte en hij het wel zou overleven, wat als hij uitgroeide tot iets beters dan dat gepland was voor hem? Wat als hij ooit op een dag tegen over hem stond? Om de troon te eisen waar Orchis nu op zat. Dat kon niet gebeuren en daarom liet hij vandaag maar al te graag de natuur zijn gang gaan. Hij had overleefd toen hij had moeten sterven en kijk hoe het nu was. Was de wereld beter af geweest zonder hem? Absoluut. Wist Orchis dat zelf ook? Nee, want hij dacht dat hij koning was van alles wat hier leefde en daarom voelde hij zich niet verplicht om te helpen. Want hij was de natuurlijke selectie. Hij koos wanneer het klaar was of niet. De tom was gaan liggen. Keek toe hoe het kleintje schreeuwde om diens ouders. Een scene die je raakte in het hart, een scene die je steeds terugspoelde om het weer te zien. Een heerlijke beeld om te zien. Het gevoel van kippenvel over zijn lijf.. oh-ohh.. genietend. Alsof de film voor hem geschreven was.

En toch, en toch.. rotte kippen eieren.

Toch kwam er een wijziging in het script. Een kat kwam op dagen, een Windclanner om precies te zijn. Een jonge knappe kater met verschillende soorten geurtjes. Geurtjes die hij herkende en graag rook. Een geur plakkend op zijn pels van planten en bloemen, een geur van een bekende.. van Routnose. Hij had haar geur op zijn lijf. Hij zal wel close met haar zijn... hmmm-mm.

De tom probeerde het kleintje te helpen en Orchis verschool zich wat meer in zijn verstop plaats. Zijn ogen knepen toe terwijl hij zwijgzaam toekeek. Zijn nagels waren uit zijn klauwen gekruld en streken langs zijn ingevallen wangen. Hij deed iets wat hem niet zinde, hij verstoorde zijn film en geruis kwam al in zijn oren. Hij kon het niet toelaten maar nog wat tegen doen. Ondanks dat Orchis al wat doden had op zijn naam, was hij wel sterk genoeg om deze te kunnen bevechten? Orchis nam de risico niet, er lag te veel op het spel om zo met zijn leven te spelen. Hij moest, hoe vervelend ook, altijd voorzichtig blijven.

De Windclanner was vertrokken en Orchis hief zijn kop. Waar ging die heen? De Bloodclan deputy hees zich overeind en volgde de pas naar beneden die hij ook genomen had om boven te komen. Met een kleine plop kwam hij op een zilveren deksel van een prullenbak terecht waar hij weer stilletjes vanuit de schaduwen toekeek. De kater was terug gekeerd en leek zich anders te gedragen dan zonet. Hij leek er.. twijfelend uit. Misschien zelfs geshockeerd. Was hij een spook tegengekomen onderweg? De bessen die hij had gevonden waren duidelijk te zien. Het waren bessen die hij zelf ook gebruikte. Bessen die zo nutteloos uitzagen maar zo veel konden veroorzaken. Een grijns speelde op.

Een hele diepe grijns vol genot toen de kitten ze in zijn mond had.

Was het een ongeluk? Was het expres? Orchis wist het niet, enkel dat hij hier zo enorm gebruik van ging maken.

Hij wist vanaf het moment dat hij het had gegeven dat er geen optie meer zou zijn, dat dit het zou gaan zijn. Hij had geen tijd om kruiden te halen die de kitten zouden laten gaan overgeven. Hij had daar geen tijd meer voor, het was afwachten tot de kitten zelf zou gaan sterven. Als er iets was dat hij niet wilde, was alleen sterven. Niet zoals Gorse zich had gevoeld. Dit was zijn schuld. Hij moest het onder ogen zien, wat er ook gebeurde. Hij zag de spieren van de kitten verkrampen, schokkend lag de jonge kitten die nog een heel leven voor zich had gehad daar op de grond. ”Het spijt me,” sprak hij met een gebroken stem tegen de kitten, terwijl hij zijn ogen op hem gericht hield. Hij moest blijven kijken, dit was wat er gebeurde als hij zijn emoties liet overnemen. Dit kon hij niet constant meer blijven doen. Hij moest het toegeven. Aan iemand, iemand die hij ermee kon vertrouwen. Hij had hulp nodig, hij kon het niet alleen. Niet langer. Het was uit de hand gelopen en zie wat er van was gekomen, dit kon al helemaal niet gebeuren met een clangenoot. Dit moest stoppen. ”Het is oké.” fluisterde hij zachtjes naar de kitten terwijl tranen in zijn blauwe ogen sprongen. Dit was erger dan een vergiftiging bij Wisteria. Dit? Dit kon net zo goed het einde van de wereld zijn. Want nu kleefde er letterlijk bloed van iemand aan zijn poten. ”Sluit je ogen maar, het is oké.” sprak hij, hevig met emotie. Niet eens door hebbende dat er in de tussen tijd een publiek bij was gekomen.

I know we've run out of things to say. D9gqnbs-b5b99fd3-2090-45cb-a495-6244c63539b3.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvZTdkYzZiNDEtZjcwOS00M2VkLTk0N2UtM2RhZTQ5OWUyNzRkXC9kOWdxbmJzLWI1Yjk5ZmQzLTIwOTAtNDVjYi1hNDk1LTYyNDRjNjM1MzliMy5wbmcifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

Hoewel de zon scheen bereikte haar warmte het jonge katje niet meer. Het was enkel een kille kou die hij nu ervaarde, terwijl zijn lichaam wanhopig vast hield aan het leven. Zijn simpele leventje met mama en papa in het park, waar hij de eendjes had bewondert, waar hij met zijn vader trainde. Maar geen training had hem hier op voorbereid, geen kroel met zijn moeder had hem voorbereid op de harde realiteit van de kwetsbaarheid van een leventje zo simpel.

"Het spijt me" de gebroken stem van de onbekende kater deed hem kort afleide van de hevige pijn. Zijn waterige oogjes ontmoette die van...had hij zijn naam gegeven? De kater die hem vertelde te willen helpen..toch? Hield zijn blik akelig strak op hem gevestigd, nog net door Coda's eigen waterige kijkers zag hij hoe tranen in zijn ogen sprongen. ”Het is oké.” fluisterde hij zachtjes terwijl het jong onder hem langzaam begon weg te zakken, langzaam zijn kleine pijnlijke spiertjes deed ontspannen. ”Sluit je ogen maar, het is oké.” klonk de stem van de vreemd ruikende kater over het harde, langzaam wordende geklop van zijn hart, het idee klonk niet eens zo verkeerd.

Hoewel de zon scheen voelde hij haar warmte niet meer, begon langzaam haar licht te vervagen voor zijn ogen. Was het al avond? Zijn oogleden verzwaarde, was het al bedtijd? Het was al best donker. Hij was oh zo moe. Kort gleed zijn blik over zijn donker wordende omgeving, zag hij hoe het leven er door ging terwijl dat van hem steeds langzamer leek te worden, het was niet eerlijk, hadden zij geen bedtijd ofzo?. Hij rook het gras, rook de vogeltjes, maar niks leek op de geur van zijn ouders. Kwamen zij hem geen weltrustte wensen? Ze deden het altijd? De kater naast hem had gezegd dat hij kon slapen...en hoe graag hij zijn ogen ook wilde sluiten, hij kon toch niet slapen zonder zijn ouders wel truste te wensen? Zonder hen te vertellen dat hij een hond zo maar had weggejaagd?
Maar de tijd stond niet stil voor hen, zoals zijn leven dat begon te doen. En met het verschuiven van de koude zon achter de wolken blies de nog te jonge kat zijn laatste adem uit en kwam zijn avontuur tot een eind. Verliet alle pijn zijn lichaam en kon hij in vrede rustte.

De kleine kitten keek hem met ogen vol tranen aan. Hij kon zien hoe het lichaam langzaam op begon te houden, hoe de ademhaling steeds langzamer werd en uiteindelijk stopte. Tranen liepen over zijn wangen. Dit was zijn schuld. Zijn schuld want hij had dit kunnen helpen, hij had dit kunnen verhelpen en hij had een fout gemaakt door zijn eigen problemen. Dit was het, hij had hulp nodig. Hij kon dit niet meer alleen. Hij snikte zachtjes terwijl hij zijn kopje schudde, waarna hij de kitten voorzichtig wat meer aan de kant begon te trekken, weg voor iedereen om makkelijk te zien. Zodat tweebenen het lichaam niet zou nemen voor iets van hun zelf. Hij wou dat hij nog iets kon betekenen voor de kitten, maar dat kon hij niet, niet meer. Met een zachte snik keek hij naar het levenloze lichaam, waarna hij hard zijn ogen dicht kneep. ”Het spijt me, Coda.” fluisterde hij zachtjes, waarna hij het op een lopen zette, terug naar alles waar hij de afgelopen weken had ontlopen.

Onderwerp: Re: I know we've run out of things to say.