Tiptoeing through the flames

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Wat deed ze hier? Dat was een domme vraag, want het antwoord was logisch. Zo logisch dat iedere kitten met een half brein er nog op kon komen. Ze verveelde zich en dit was een prima plek om eigen te maken. Om te laten zien dat zij beter was als iedereen die op haar pad kwam. Behalve voor het feit dat het een niemandsland was. De rogues waren vast bang om hun gezicht te laten zien aan een member van de Elite, iets waar ze maar al te gelijk in hadden. De Elite was niet zo zwak en poezelig als de clans dat waren en Skadi was maar blij om er weg te zijn. Alles wat daar verboden was werd nu voor haar aangemoedigd. Misschien zouden anderen dat als iets zien wat slecht was, dat ze geen regels had om haar aan sociale normen te binden, maar zelf ging ze er in op. Ze was gebloesemd in de Elite zoals ze dat nooit in de clan had kunnen doen. Ze had nu…artistieke vrijheid. Wat ze Certa had aangedaan was daar een erg goed voorbeeld van. Maar het was wel een beetje saai zo, zonder iemand om de grond in te drukken.

+HERMITPAW

Is Something You Were Born With

Waarom hij hier was was hem een raadsel, al wist hij diep vanbinnen dat het met zijn zus te maken had. Hij kon tegen zichzelf blijven liegen, maar hij kon ook gewoon stoppen met zo jammeren en zijn angsten tegemoetkomen. Of hij bang was voor Crab zelf of het feit dat hij zomaar verlaten was wist hij ook niet goed. Het was niet eens zeker dat hij haar zou vinden. Doelloos liep hij rond op grond die hij nooit eerder had gezien. Het bleef hem verbazen hoe groot de wereld buiten RiverClan was. Zou dat zijn waarom ze wegbleef, avontuur? Iets in hem zei dat dat niet genoeg was om je familie en je gehele leven weg te gooien. Er was iets in haar verandert. Ze was een monster geworden. En dat had hem bijna gebroken, maar vooral ongelofelijk woedend gemaakt.

Na nog een tijd rondgestruind en vooral heel veel nagedacht te hebben, kwam een bekende geur zijn neus binnen. Kon het? Nee, dat was onmogelijk. Een gevoel van pure angst kroop zijn lichaam binnen, maar hij verzette zich. Ze mocht absoluut geen zwakte in hem zien. Het bootje van vergiffenis en elkaar innig knuffelen was allang gevaren. "Crabkit!" riep hij met een kalmte in zijn stem die zelfs hij niet verwacht had. Of ze inging op hoe hij haar noemde was haar probleem. Vanaf nu kon het alle kanten op.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Wat was het hier toch saai. Ja natuurlijk waren ze bang voor haar, maar wat entertainment kon toch ook geen kwaad. Ze zou ze niets aan doe. Wel… niets ergs in iedergeval. Maar nee, het leek wel alsof de wereld haar de grond in wilde drukken van verveling. Geen kat te zien. Of toch wel… Haar lip krulde omhoog in woede en walging bij het horen van de vieze clannaam die ze ooit had gedragen. Er was geen twijfel mogelijk wie haar zo had genoemd. Die gore geur en verschrikkelijk irritante stem herkende ze uit duizenden, helaas. Hermitpaw. Dat strontjong waarmee ze tegen haar wil in bloed mee deelde. Maar wat het haar aanstond was hij geen broer van haar. Nee, ze was enig kind en dat was wat zorgde dat zij de beste versie van haarzelf was. Geen siblings die haar potentie achterhielden. “Het is Skadi nu. Rot op,” vertelde ze hem op een toon waarop ze goed geoefend had. Eentje waarin er amper emotie in haar stem te horen was. Als ze een pokerface kon houden en haar stem monotoon, dan kwam ze een stuk verder in de wereld. Toch betekende dat niet dat ze van binnen niet borrelde met witheete woede die ieder moment over de rand kon vloeien. Hij had niets bij haar te zoeken en hij moest gewoon oprotten. Als hij haar eens met rust kon laten, dan zou ze weer een probleem minder in haar leven hebben.

Is Something You Were Born With

Haar reactie verbaasde hem totaal niet, maar het herinnerde hem er toch weer aan dat dit het toch echt was. Ze zagen elkaar nu officieel als vijand. Nachtenlang had hij zich voorbereid op dit moment, maar nu het was aangebroken was het verrassend lastig om iets zinnigs te bedenken. Wat zei je tegen iemand die je zoveel pijn had bezorgd? "Rot zelf op, verraderlijk wicht." siste hij kwaad. Het liefst zou hij zijn hele verhaal bij haar uitstorten, maar hij wist dat ze daar misbruik van zou maken. Als hij ook maar iets van verdriet zou tonen dan had ze hem al te pakken. Met die gedachte stapte hij langzaam op haar af, zijn ogen in de hare gefixeerd. Ze kreeg hem niet klein.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

En nou moest hij weer stoer proberen te doen, maar zij wist wel wie hij echt was. Hij was een angsthaas, je hoefde maar iets te doen en hij zou wegduiken. Dat was al vroeg duidelijk geworden bij hun eerste les in die verdoemde activiteit die die stinkende clanners zwemmen noemden. Wat was ze toch blij dat ze daar weg was. “Aww, probeerd het kleine snotjong zich groot te houden.” vertelde ze hem op ziekelijk zoete toon. Nee, ze was niet lief en dat zou ze ook wel duidelijk maken aan hem. "Wil je niet liever gaan huilen net als zusterlief. Echt jullie zijn belachelijk. Zwak en zielig, het niet waard om adem te halen op deze wereld.” Vertelde ze hem.

Hij was dichterbij gekomen, maar zij cirkelde nu om hem heen. Dreigement was duidelijk zichtbaar in haar houding; ze was klaar om hem ieder moment aan te vallen. Ze wist niet wie zijn mentor was, maar ze twijfelde dat het veel uit zou maken. Ze had training gehad van de voormalige leider van de Elite en nou werdt haar training voortgezet door een van de beste members. Volgens Brat dan. Ze was het niet eens dat ze haar mentor moest delen met iemand anders, maar ze was er wel zeker van dat ze beter getraind was als die kwal voor haar neus. Haar training was harder, strenger en bereide haar voor op pijn. Klauwen werden niet ingehouden en een fout leverde vaak op in een niet al te aangename kras. Ze zou niet zo gauw vluchten uit een gevecht, dat deden alleen laffaards. Laffaards als Hermitpaw. “Of denk je dat jouw belabberde, zachtaardige training opgewassen is tegen mij,” daagde ze hem uit.

Is Something You Were Born With

Met alle macht probeerde hij haar misselijkmakende opmerkingen te negeren, want hij wist dat hij zou breken. Als ze nu eens zag hoever hij en Shrimp waren gekomen dan praatte ze wel anders. Maar nee, ze zou nooit de eer van Medicine Cat worden begrijpen en het waarschijnlijk nog zwak noemen ook. Alles was zwak. Gevaarlijk begon ze om hem heen te cirkelen. Zelfs nu moest ze zichzelf bewijzen, tegenover haar bloedeigen broer die echt wel wist hoe het zat. Maar ja, zo was het toch altijd al geweest? Haar dreigement kwam dus ook totaal niet aan als verrassing. Ze deed alsof hij in de laatste moons niks had geleerd, alsof hij haar niet aankon. "Crystalstar is mijn mentor." zei hij zonder oogcontact te verliezen. Wat voelde dat goed, kunnen zeggen dat hij door een leader getraind werd. Afwachtend keek hij haar aan, lettend op ook maar elke kleine beweging. Ze wisten allebei wat de volgende zet was, maar hij zou die niet gaan maken.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Ze zag zijn gezicht licht vertrekken. Dus de kleine jankbal had dus wel een pokerface. Dat was meer dan ze van hem verwacht had. Then again, ze verwachtte eigenlijk ook niets van hem. Hij was een zwakkeling die het niet zou overleven wanneer hij geen warriors had om hem te beschermen.

Maar hij was ook echt weer zo doorzichtig, want nou begon hij weer stoer te doen, zeggen dat Crystalstar zijn mentor was. Skadi kon alleen maar bedenken dat Crystalshell het tot leider had geschopt, maar in de clans betekende dat niets. Ze waren allemaal zwak en nutteloos, het niet waard om in het woud te leven. Crystalshell, of Crystalstar, of whatever, was ook superzwak. Ze kon haar geen eens bij de grens wegkrijgen toen ze 6 moons was met amper wat training. Ze was zwak en te emotioneel.

Ze cirkelde nu nog steeds om hem heen. “Als je denk dat dat mij bang maakt, laat ik je dan vertellen dat ik door Cobra getraind ben” Ze vertelde niet dat ze nu door Hellhound werdt getraind, of dat ze haar mentor moest delen. Ze wist geen eens of Hermitpaw wel wist dat Cobra de vorrige leider van de Elite was, want hij was zo onnozel als een muis die zich omdraaide om gevangen en gedood te worden. Als een kitten die dacht dat hij zomaar het kamp uit kon wandelen.

Zonder twijfel en zonder waarschuwing vloog ze op hem af. Haar klauwen scherp en uitgeslagen. Ze haalde uit naar hem, meerdere keren, en ook niet voorzichtig. Ze was venijnig, ze had geen emotionele banden meer met dit rotjong. Ze zou niet haperen omdat ze bloed met hem deelde of omdat ze voor een deel van haar leven met hem was opgegroeid. Hij had niets om haar gegeven toen, en al mocht hij dat misschien nu wel doen, hoe onwaarschijnlijk ook, gaf ze al een hele lange tijd niet meer om hem.

Is Something You Were Born With

Hij trok een wenkbrauw op toen ze iemand namedropte alsof hij moest weten wie het was. Niet-clan namen waren zo achterlijk. Cobra, serieus? Je zou je kind maar zo noemen. "Ja ik heb dus echt geen idee wie dat is." zei hij zo nonchalant mogelijk, maar zonder focus te verliezen. Hij bleek toch niet geconcentreerd genoeg te zijn, want voor hij het wist stond ze opeens voor hem en haalde ze gevaarlijk naar hem uit. Scherpe nagels gingen langs zijn borst, die al snel begon te bloeden. Met een geschrokken kreet sprong hij naar achteren. De volgende uithalen schramden hem alleen maar. Withete woede en adrenaline gierden door hem heen. Hoe kon ze? Zonder erbij na te denken vloog hij naar haar schouders, klaar om haar te laten voelen voor wat ze had gedaan. Hij zou haar naar de grond werken en haar vernederen, en ze zou nooit meer haar bek open durven te trekken.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Hoe kon ze ooit via bloed gerelateerd zijn aan dit idiote misbaksel. Het bewees maar weer dat die stomme clans niks wisten. Maar dat viel weg naar een minder belangrijk standpunt terwijl ze haar klauwen over de crèmekleurige kater haalde. Haar eerste slag raakte over zijn borst en tevreden keek ze toe hoe het bloed begon op te wellen uit de krassen die ze had achtergelaten. Ze waren echter niet diep genoeg naar haar mening. Hij moest starclanverdomme eens leren dat hij geen familie meer van haar was en haar eens met rust moet laten voor altijd. Zo niet? Dan zou het hem bezuren zoals het dat nu deed.

De rest van haar slagen lieten alleen maar schrammen achter. Skadi beet haar kaken op elkaar. Hij had geluk gehad daar, maar zij was gevaarlijker als hem. ”Al genoeg?” Beet ze hem toe. Maar op een antwoord wachtte ze weer niet. Dat bood kans op een terugaanval en dat ging ze mooi niet toelaten. Ze was wel beter getraind als dat. Ze zag hoe hij op haar afvloog, naar haar schouders toe. Ze ontweek hem niet, dat zou verwacht zijn. Ze voelde nagels in haar shouders boren, een prikkende pijn, maar ze werkte er door heen. De young-one rolde met het impact mee, iets wat makkelijk genoeg was. Hermitpaw was groter als haar en naar haar mening ook een stuk lomper. Onder hem duwde ze hard met haar poten af en met al haar gewicht probeerde ze hem hardhandig naar de grond duwen. Trainingen waren bij haar all or nothing. Zij was hierop voorbereid. Hij waarschijnlijk niet.

Is Something You Were Born With

Tegen zijn verwachting in ontweek ze hem niet. Zijn nagels zonken haar schouders in en even dacht hij haar te pakken te hebben, maar ze rolde met hem mee en duwde hem zonder genade tegen de grond. Zijn achterpoot zat tussen zijn lichaam en de grond in en door de impact werd deze hevig geforceerd. Een scherpe pijn ging door hem heen en een gepijnigde grom verliet zijn mond. Het was allemaal zo snel gegaan dat hij nu pas tijd had om te verwerken wat er was gebeurd, en dat was veel te laat. Was dit hoe echte gevechten gingen? Hij had zichzelf zwaar overschat, maar er was geen tijd om daar over in te zitten. Met zijn andere achterpoot trapte hij zo hard als hij kon in haar buik, waarna hij een rollende beweging opzij probeerde. Hij mocht dit absoluut niet verliezen.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Och, was het snotjoch niet tegen haar opgewassen? Was hij alleen maar praat en geen actie? Ze kon de realisatie dat hij in de problemen zat in zijn ogen zien. Maar dat was nog niet de meest belangrijkste draai in deze situatie. Ze zag hoe hij niet goed uit de rol kwam. Het leek er op dat hij gehinderd was aan zijn achterpoot. Mooi. Dan zou dit nog gemakkelijker worden voor haar
.
Echter stompte een achterpoot hard in haar maag. Niet genoeg om haar weg te trappen, maar het zorgde er wel voor dat Hermitpaw kon ontsnappen uit haar grip. En nou wat? Ging hij haar aanvallen? Ze wisten beiden dat hij gewond was. Zij was geleerd zwakte te herkennen, het tegen haar vijand te gebruiken. Hij had last van zijn poot. Dan zou ze niet in close combat gaan. Met haar klauwen haalde ze weer uit. Hij kon opzij springen en pijn lijden of hij kon blijven staan en alsnog pijn lijden. Ze zou hem nog maar een kans geven om weg te komen, anders zou hij het bezuren.

Is Something You Were Born With

Hij wist te ontsnappen en van haar vandaan te rollen. Deze keer lette hij wel meteen op, wat een goed inzicht was. Haar klauwen kwamen namelijk weer zijn kant uit. Instinctief sprong hij opzij, maar zijn poot kon zijn gewicht niet aan en onhandig zakte hij in elkaar. Zo snel als hij kon krabbelde hij weer overeind, in de hoop dat ze niet al naar hem toe was gekomen. Was dit het? Hij kon niet geloven dat hij zo snel al had verloren. Hoe graag hij haar ook wilde laten zien dat hij beter was, het kon niet. De pijn in zijn lichaam was te erg en ze was eng goed getraind. In plaats van weg te rennen staarde hij haar ongelovig aan, alsof dat iets aan deze vreselijke situatie zou veranderen. Zijn grote ogen kwamen de hare tegen, waarin geen greintje liefde meer te zien was. Crabkit was dood. Zijn zus zat allang niet meer in wat voor monster er ook tegenover hem stond.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Hij nam een sprong naar achteren; zijn grote fout hier. Zijn poot hield zijn gewicht niet na de sprong en hij zakte in elkaar met een pijnlijke blik op zijn gezicht. Misschien zou hier haar zusterlijke kant moeten doorbreken en zou dit het moment moeten zijn waar ze ophield en waar ze hem hielp. Maar ze waren geen familie meer, Ze had er ook nooit echt veel om gegeven of hij in gevaar was of pijn had.

Wat ze zichzelf ook wilden voorhouden, ze had nooit echt om ze gegeven. Ze was de dominante factor geweest tussen haar, Shrimppaw en Hermitpaw. Ze had nooit maar omgekeken als ze ze pijn deed in vechten. Dat had ze bij niemand niet gedaan. Ze had alleen maar aan haar eigen gedacht eigenlijk. En nu nog steeds. Maar was dat zo’n slecht ding. Als je genoeg van iemand hield om voor ze te sterven, dan zou je dat uiteindelijk ook doen. Nee, als je wilde overleven dan moest je alleen aan jezelf denken. Jezelf eerst zetten.

Zonder te aarzelen liep ze dan ook naar hem toe terwijl hij omhoog krabbelde. Op haar gemakje. Het was al lang duidelijk dat hij minderwaardig was. Niet op haar niveau. Dat hij hier nog stond, dat hij niet wegrende als het bange kind dat hij was, dat was zijn eigen schuld. Ze had hem meerdere malen gewaarschuwd. Hem en de rest van dat boeltje wat zich hoog en laag haar familie wilde blijven noemen. Als ze haar niet met rust zouden laten, en dat deden ze overduidelijk niet, dan zou ze ze wel laten zien wat ze kon. En dat was precies wat haar nu te doen stond. De angstige, grote ogen van de ander lieten haar alleen maar lachen. Misschien was ze sadistisch, want zijn pijn had haar ook al vreugde gegeven, maar wat maakte dat uit. Dan was ze dat maar. Deze keer, ja deze keer, zouden ze allemaal hun lesje wel leren. “Denk je dat mijn klauwen door jou vlees halen het minste is wat ik heb gedaan? Denk je dat ik je niet zal openrijten?” Vroeg ze hem op smalende toon. Ze had Aegir bijna naar zijn dood geduwd. Ze had Certa letterlijk voor de vlammen gegooid. En hier stond hij zijn kans te verspillen.

Is Something You Were Born With

Ze kwam langzaam op hem afgestapt, alsof ze op een wandeling was. Het gemak waarop ze het deed maakte het eng, haast luguber. Wat ze vervolgens zei - met die lege, maar toch zo haatvolle ogen van haar - maakte dat hij het koud kreeg. Hij wist dat ze het meende. Ze zou hem vermoorden, zijn lijk misschien wel terugbrengen naar het stelletje barbaren dat haar had ontvoerd. Ze zou geprezen worden voor de moord op haar broer. Nee, voor ze moord op iemand die ze ooit kende. Hij had nu twee opties: blijven staan en sterven, of vluchten en zijn eer verliezen. Één van de twee was duidelijk beter. Met een laatste blik keek hij haar aan, vol verwarring, angst en vooral afschuw. Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en rende hij weg, al kon je het amper rennen noemen. Als ze nu achter hem aan kwam dan was hij er geweest, maar iets in hem zei dat nog niet kon. Vandaag was niet de dag dat hij zou gaan.

Hermit topic uit

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Haar langzame passen waren misschien niet de beste keuze geweest. Ze had een grote neiging om haar klauwen door zijn vlees te rijten, bloed bij hem op te laten wellen. Hij had haar té vaak opgezocht, té vaak geïrriteerd en té vaak niet naar haar geluisterd. Het zou hem bezuren dat hij dat had gedaan. Maar blijkbaar drong dat ook door zijn onozele, dikke kop door, want het stinkjong sloeg zijn vlucht in.

Hij krabbelde omhoog, draaide zich om en begon met rennen. Ze kon het niet echt rennen noemen, want iedere keer vertrok zijn achterpoot. Ze zou hem dus makkelijk kunnen hebben ingehaald, maar ondanks haar woede, vond ze hem de energie niet waard. Liet hem maar naar dat stinkhol terugrennen wat hij thuis noemde. Het was niet of dat ze daar niet wisten dat ze nu een lid van de Elite was. Het zou nou alleen maar duidelijk zijn dat ze haar niet moesten onderschatten zoals Hermitpaw dat had gedaan.

Hij had haar dan ook zeer onderschat. Misschien had hij gehoopt dat ze nog iets van een familiale band zag. Dat ze nog iets voelde voor hem behalve haat. Dat deed ze niet. Hij was haar broer niet meer. Hij was niets meer. Ze wilde hem weg uit haar leven, zo graag dat, als hij niet was weggerend, ze haar klauwen of tanden hoogstwaarschijnlijk in zijn keel had gezet. Ze was er niet bang voor, het opzicht van moord. Misschien dat ze er vroeger tegen op had gekeken, toen ze net naar de Elite was gebracht, maar dat was al weer een lange tijd geleden. Meer als twee seizoenen. Ze was veranderd en ze wist ook wat haar te doen stond over twee manen, wanneer haar training tot een einde liep. Ze wist niet of ze er problemen mee zou krijgen, of de kat of hond zou terugvechten, maar ze wist wel dat ze zich tot nu toe nergens zorgen over had gemaakt. Ze had geen schuld gevoeld toen ze Aegir bijna van een toren had afgegooid, of toen ze Certa bijna levend had verbrand en nu voelde ze al zeker geen schuld, na het sterk verwonden van een leeftijdsgenoot.

Ze liet haar blauwe ogen op de grond vallen, waar het rode bloed van Hermitpaw sterk aftekende tegen het groene gras. Een duidelijk teken dat hier een gevecht was geweest, eentje die zij had gewonnen. Skadi had zelfs amper wonden opgelopen. Misschien een blauwe plek of schram hier of daar, maar het was duidelijk geweest dat zij de beter getrainde was hier. Naar de Elite gaan was de beste keuze geweest die ze had kunnen maken. Al had ze misschien geen echte keus gehad daarin, maar dat was niet wat ze haar zelf vertelde, want het was de plek waar ze thuis hoorde. Niet het woud en niet Riverclan.

Skadi ook topic uit tenzij iemand hier nog op wilt reageren

Is Something You Were Born With

Onderwerp: Re: Tiptoeing through the flames