When did I become afraid of the dark?[Turtle]

De bossen, een plek die hij niet zozeer vermeed maar minder snel opzocht dan de rest. Inmiddels was hij lang de hoge vlaktes van Windclan gewend geweest en daar waren geen bomen die je pad en zicht belemmerde. Sinds hij hier woonde moest hij wel wat meer gewend raken aan het jagen tussen de bomen en begroeing. Al waren er genoeg andere plekken zonder bomen, alles wat kon was inmiddels meegenomen. Het zou niet zijn lievelingsplaats worden, dat was zeker. Alleen, hier tussen de bomen en onder hun bladeren zijn had toch een voordeel. Hij hoefde ze minder te zien. Zij die hem van boven bekeken vol afkeuring. Want de bladeren en takken bedekte voor hem de sterren en lieten hem denken in vrede. Al zag hij ze nog steeds wel een beetje, hij kon ze voelen, maar misschien konden zij hem nu even niet zien. Nu maakte het in elk geval niet uit, aangezien het gewoon midden van de dag was. Nu kon hij zijn gang gaan zonder het gevoel te hebben dat hij in de gaten werd gehouden. Misschien werd hij dat nog wel, maar hij hoefde er niet aan te denken. Zijn maag knorde lichtjes, wat er voor zorgde dat zijn gedachtes ook daadwerkelijk bij een ander probleem werden gezet. Iets te eten vinden en dan vangen. Hij hoorde een hoop geluid om hem heen, maar nu moest hij een van die herrieschoppers te pakken krijgen. Het liefst eentje die zich op de grond hield. Silhouette besloot om geritsel in een struikje naast hem eens beter te onderzoeken en ging alvast langzaam in sluiphouding erop af. Hij was gelukkig een prima jager, zeker in zijn eentje, anders wist hij niet zeker hoe lang hij het hier vol gehouden had. Niet alle dagen waren succesvol en op de onsuccesvolle dagen sliep hij met honger. Vandaag in elk geval niet, nam hij zichzelf voor. Het ritselde nog steeds onder de struik en hij sloop dichterbij, de geuren opnemend. Leek een simpele spitsmuis te zijn. Klein maar het was iets. Zijn ogen zochten de blaadjes die bewogen, waarna hij zich daarop richtte. Met een korte sprong landde hij voor het bosjes en zijn voorpoten er half in. Iets warms zat vast onder zijn poot, wat weg wou komen. Vlug sleepte hij zijn poot naar hem toe en wierp het spitsmuisje de lucht in, waarna hij hem weer opving en met een bijt van het leven beroofde. Eindelijk, eten. Meteen begon hij er aan, een beetje beschut tegen de struik aan. Het was niet veel en likkebaardend stond hij alweer op, van plan om nog wat meer te vangen. Misschien een konijn, maar daarvoor moest hij weer naar wat minder bosrijk gebied. Tijdens zijn wandeling op zoek naar meer ving Silhouette de geur van de Tribe op, die hij inmiddels wel had leren kennen. Niet dat het bijzonder was, alleen was dit een verse spoor en was de eigenaar waarschijnlijk nog in de buurt. De zwartwitte kater dacht niet lang na en besloot het maar te volgen, meer van die tribekatjes leren kennen kon nooit kwaad in zijn ogen. Wie weet had het nog nut later. Het duurde ook niet lang voordat hij de andere kat in het zicht kreeg. Een jonge kater zo te zien. Had hij Silhouette ook al door? Silhouette ging zitten naast een grote boom en bekeek de vreemdeling voor hem, afwachtend.

Naar zijn gevoel was er zoveel gewoon niet eerlijk meer. Hoe kon het zijn dat zijn moeder dood was en dat nu een kat die nog jonger dan hem was, gekozen was om healer te worden? Hij verweet het Spark niet, die was ook maar gekozen om de healer te worden, maar degene die zijn moeder vermoord had, die verweet hij alles. Een onbekende geur was het eerste dat hem opviel, maar veel aandacht besteedde hij er nog niet aan tot de kat ineens voor hem leek te zitten. Hij stopte in zijn pas en liet zijn blik over de kater voor hem gaan. Dit was een die hij nog niet eerder had gezien. Hij was toen niet in de clan cavern geweest in ieder geval. "Wie ben je?" Was dan ook het enige dat hij aan de ander vroeg. Het was tenslotte duidelijk dat deze kat geen tribe was en ook niet een van de katten die hij in de clan cavern gezien had.

Ergens was het ook een lichte nieuwsgierigheid naar de Tribe, dat hij nu deze jonge vent lastig viel. Inmiddels was hij al wat dingetjes te weten gekomen, in elk geval dat ze lange namen hadden. De grijzige kater had hem door, Silhouette voelde zijn groene ogen over hem heen gaan, bestuderend. Er kwam geen begroeting van de andere, enkel een vraag. De zwart witte kat trok even met zijn oor, maar kreeg toen een kalme blik in zijn ogen. ''Silhouette''beantwoorde hij de vraag, al was het daarmee niet duidelijk met wie hij was. Het was tenslotte maar een naam. Hij hield zijn kop scheef en ontspande zijn spieren, alsof hij duidelijk wou maken geen gevaar te zijn.''Jij bent van de Tribe, niet?''vroeg hij op zijn beurt. Dit kon het begin zijn van een gesprek of juist niet, maar dat lag aan de andere.

Ondanks de naam werd hem nog niet veel duidelijker wie deze kat was. Hij wist dat er hier nu ook katten waren die niks met de tribe te maken hadden, maar het was raar. "Ik ben inderdaad van de tribe." Meer ging hij hier alleen nog niet loslaten. Wie weet wat voor een kat dit was? Was het wel een kat die hij kon vertrouwen? Waren alle katten wel te vertrouwen? Na zijn moeders dood, twijfelde hij daar meer en meer aan als hij heel eerlijk was. Want er waren katten die simpelweg gewoon niet te vertrouwen waren.