kairos

De ijzeren muil werd weer stabiel. De wereld stopte met diens dans en de witte kat haalde diep adem, afwachtend op waar het lot hem nu had gebracht. Hij hoopte dat dit een plek was die hij kende, waar hij de regels en de manieren van wist. Hoewel hij bekend was geworden met de tweebeen was het nog altijd vreemd, het was nog altijd een thuis waar hij niet behoorde. Het doek werd van zijn gevangenis onttrokken waardoor het licht hem kort verblinde. Meteen voelde hij het verschil. Dit was geen schaduwloos licht, dit was de zon. Nooit had hij dacht dit hemelswezen te missen. Dat de zon die hem zo veel pijn bezorgde hem ook ontarmde als een oude vriend. De jonge kat wachtte tot zijn zicht terug keerde. De tanden van de muil waren open, op de manier hoe ze hem ook hadden ontvangen. Twijfelend keek hij achterom naar het monster waar de tweebenen tegen aan leunde. Ook dit wezen was tam onder hun hand op de manier hoe ze alles leken te kunnen temmen. Ze leken zich bewust van de situatie, en ze wachtte, net zoals hij zo lang had gewacht. Met uiterst voorzichtige en lichte stappen sloop hij naar buiten. Maar dit was geen wereld die hij kende. Hij voelde geen zand, modder of grond onder zijn poten. Nee, hij voelde een vlak steen. Ook hier was het anders, onaangenaam anders. De steen was warm tegen zijn poot en ruw, maar het leek hem niet te bezeren. Het gedroeg zich niet anders dan de steen die hij kende, waardoor hij besloot verder naar voren te lopen. Eenmaal uit de muil kwamen de tweebenen in beweging. Hij bevroor op zijn blik en keek toe hoe ze hun kooi terugbrachten in het monster, en hem achterlieten voor zijn lot. En zo simpel als dat was Whitepaw weer alleen. Hoewel hij de tweebenen geen fijn gezelschap had gevonden, op hun zachte hand na, was de eenzaamheid toch erger. Hij was gedwongen door de wereld om zelf een besluit te maken, zelf te kiezen en na te denken. Maar dat was te nieuw voor hem, te vreemd. In angst duwde hij zichzelf dichter tegen het platte steen. Hij kende deze omgeving niet. Hij wist niet welke weg leidde naar huis en welke hem enkel verder zouden laten dwalen. En zoals hem eigen was besloot hij daarom ook niet te kiezen. De spierwitte kat bleef stil op zijn plaats zitten, liet de zon hem branden en wachtte. Wederom wachtten tot het lot hem ergens zou brengen. Tot iemand hem kwam halen. Wat viel er anders te doen?

+ Orchis first

Whitepaw was niet graag alleen. Het was werkelijk een van de wreedste lotten die hem uitgedeeld had kunnen worden. Maar wreed of niet, hij was er niet een om tegen het universum en de wereld in te gaan. Als de sterren hem hadden verbannen tot een eenzame wereld die hij niet kende dan was dat hoe hij moest leven. Echter was zelfs het gezelschap van monsters en vreemde prettiger geweest dan het niks waar hij nu mee moest omgaan. Ieder ander was gaan lopen en had de loop van hun leven in eigen hand genomen maar de spierwitte kat was hier geen voorstander van. Wie was hij, jong en klein en machteloos als dat hij was, om te besluiten wat hij moest gaan doen? Hij kende de weg naar huis niet vanaf hier. Hij zag niet eens de bomen van het woud, al werd zijn zicht ontnomen door het harde licht van de zon. Zijn roosgetinte ogen waren kwetsbaar voor de stralen, vooral nu hij deze in geen dagen had mogen beschouwen. Angstig, maar ook met een zekere acceptatie voor wat er ook zou kunnen gebeuren, had hij zichzelf tegen het platte gesteente gedrukt terwijl zijn blik langs deze vreemde wereld dwaalde. Hij begreep het niet. Niks wat hier stond begreep hij nog had hij de interesse dit te leren begrijpen. Hij wilde enkel naar huis. Hij wilde niet meer alleen zijn. Hij wilde niet gedwongen zijn een keuze te maken want hij wist dat dit alleen problemen kon geven. Plots weerklonk een zachte fluister met de wind, en de witte kat drukte zichzelf iets meer overeind. Hoewel hij het nog niet had weten te plaatsen was hij niet iemand om deze vreemde troost weg te slaan. Met zijn staart tussen zijn benen, zijn ontnomen delen afschermende, hoorde hij alles aan. Woorden die hij niet begreep. Woorden die hij niet hoefde te begrijpen. Zolang er maar iemand was die hem vertelde hoe het hoorde. Hoe hij moest handelen. Enkel de laatste zin leek werkelijk impact te maken en wortel te slaan in zijn hart. De sterren hadden dit besloten. Orchis. Hij kende Orchis, in tegendeel die kat had hij nooit kunnen vergeten. Whitepaw stond op en liep richting de ander. Onzeker en nog altijd vervreemd met alles, maar nu met een baken om naar toe te drijven. Hij duwde zijn verfijnde kop tegen de borst van de ander en bleef hier bevroren. Angstig voor het idee om weer alleen te zijn, wanhopig om vast te klampen aan het enige punt van herkenning wat hij had. Getroost door de aanwezigheid van een warm lichaam tegen de zijne. “Orchis” Zijn stem hoog en zacht, maar bovenal trillend zoals zijn lijf van de kou en de zorgen. Orchis was door Starclan gestuurd. Orchis zou hem kunnen helpen. “Ik weet niet hoe ik naar huis moet komen” Deelde hij zijn onmogelijke kwestie, in vol vertrouwen dat deze kat hem zou kunnen begeleiden. In vol vertrouwen dat ieder woord wat gedeeld was met hem de oprechte waarheid was.

De grotere kat wist precies hoe hij zijn woorden moest spinnen om het hierna als een net rond hem heen te slaan. Hij voelde zichzelf verstrikt en gevangen raken. En ondanks dat hij net zijn kooi was ontsnapt was hij vrijwillig in deze nieuwe gevangen. Simpelweg omdat diens blauwe ogen hem vertrouwen hadden afgelogen. Omdat hij een onverantwoorde veiligheid voelde in de aanwezigheid van de ander. Hij boog onder diens vleierij en instinctief, voorzichtig, wreef hij zijn kopje onder de kin van de Bloodclanner. De witte apprentice was niet een die verstand had van wat hij ervaarde, simpelweg omdat hij alles altijd aan een tweede persoon overliet. Er was altijd iemand ouder. Altijd iemand wijzer. Altijd iemand slimmer. En hij was maar een klein bootje op het grote water wat meedobberde met iedere golf of stroming. Onwetend wat hij zelf wilde. Zijn eigen verlangens maar als een vreemd, buitenaards concept waar hij geen grip op kon krijgen. Vreemde namen. Woorden over thuis alsof het niet langer een fysieke plek was maar een persoon. En hij geloofde het allemaal. Als een gelovige hing hij aan diens lippen en knikte in vol overtuiging. Ja. Ja hij had gelijk. Ze waren elkaar kwijtgeraakt. En nu niet meer. Nu was het goed. Dit moest wel goed zijn. Dit moest Starclans werk zijn. Whitepaw was een kat die liever stil was als dat hij sprak. Na nogmaals onzeker om zich heen te hebben gekeken gaf hij echter toe en antwoorde. “Ik wil bij jou zijn” Hij kon geen diepgang op deze woorden geven. Of dit nu vriendschappelijk, romantisch of puur functioneel was. Alle touwen lagen in de handen van de ander. En dat was precies hoe hij het prettig vond.