There's a name for girls like you

Met half dichtgeknepen ogen tuurde hij naar het kleine meertje. Water was, hoe ironisch dan ook, misschien wel zijn grootste angst, maar het kon best mooi zijn. Zeker nu tijdens de schemering, waardoor het zonlicht alles nét op de goede manier weet te beschijnen. Zijn training had hem vandaag behoorlijk fysiek vermoeid, dus had hij besloten om hier gewoon even te gaan liggen, even weg van alle vervelende drukte en aandacht. Iedereen vond hem, Shrimp en Icecream zielig vanwege het Crabkitgezeik, maar hij had inmiddels al voor zichzelf besloten dat ze een waardeloos stuk vuil was. En er is niks zieligs aan wanneer zo'n rot persoon uit iemands leven verdwijnt. Als de rest dat nou ook eens ging begrijpen.. Plots kwam er een bekende geur zijn neus binnen. Hij wist zich geen houding te geven, gezien wat er de vorige keer dat ze elkaar spraken allemaal was gebeurd. Tja, wat zeg je tegen iemand na een bijna dood ervaring? "Hey Myrtle." zei hij dus maar luid uit, want hij wist niet precies waar ze zat. Al rekkend stond hij op. Hij was liever nog even blijven liggen, maar dat zou ongemakkelijk en raar zijn. Waarom dat hem boeide wist hij niet zo zeker. Hij wilde het gewoon niet bij haar verknallen.

+Myrtlepaw

Opnieuw was ze op hem afgeslopen, van plan hem te laten schrikken. Zij en Hermitpaw hadden een beetje een moeilijk beginnetje gehad, maar Myrtlepaw dacht wel dat ze elkaar genoeg mochten om een geintje met hem uit te halen. Maar toen ze zich in de bosjes had verscholen en naar de crèmekleurige kater keek voelde Myrtlepaw zich ietwat ongemakkelijk: Hij zat er zo somber en alleen bij, misschien was dit niet het moment. Misschien wilde hij wat alleen-tijd, en was zij dan wel degene om die te doorbreken? Eigenlijk kende ze hem helemaal niet, en ze wilde zich eigenlijk toch niet voor schut zetten bij hem. Maar toen hoorde ze zijn stem. Shit, hij had haar al opgemerkt. Handig en behendig als een slang glipte de schildpadpoes onder de begroeiing door en stond al gauw oog in oog met Hermitpaw. "Hey, Hermit. Ik dacht, ik kom je weer eens opzoeken." miauwde ze met een snelle glimlach, hopend dat hij niet zou opmerken dat ze hem duidelijk aan het bespioneren was geweest.

En jahoor, ze kwam meteen tevoorschijn uit de bosjes. Hoelang had ze daar gezeten? Wat had ze allemaal gezien? Een gevoel van schaamte overviel hem. Hopelijk was ze er nog maar net en had ze hem niet als een loser alleen in het water zien staren. Haar begroeting maakte dat gevoel alleen nog maar erger. Ze deed té gewoontjes, alsof ze iets achterhield. Maar dat kon ook gewoon nasleur van de vorige keer zijn. Hij wist namelijk ook niet zo goed wat hij tegen haar moest zeggen. Misschien zou een grapje de sfeer wat losser maken. "Je komt ook altijd precies wanneer ik ga huile-" zijn adem stokte. Waarom in starclansnaam zei hij dat? "Nouja niet huilen, wanneer ik alleen ben. Uh grapje." zei hij met een enorme, geforceerde grijns op zijn gezicht. "Dat was een grapje." verduidelijkte hij, alsof ze nog niet doorhad dat dit enorm ongemakkelijk was. Smooth Hermit, heel smooth.

Natuurlijk had ze hem door, perfect. En dat had nog oké kunnen zijn als ze niet in zijn hoofd probeerde te kijken. Hij potte niets op. Het ging haar gewoon helemaal niks aan. "Hou je kop." spuugde hij. Meteen al nadat hij dat had gezegd voelde hij zich schuldig. Hij wilde geen ruzie met haar. Ze was één van de weinigen die hem zou kunnen begrijpen, dat was de vorige keer al snel duidelijk. Aan de andere kant voelde hij zich totaal niet op zijn gemak bij het idee van over zijn gevoelens praten, niet met iemand anders dan Shrimp. Bovendien was hij niet degene die zich moest verantwoorden. "Hoelang zat je daar naar me te kijken?" vroeg hij, met zijn blik strak in de hare.

Zijn scherpe antwoord bracht een mengeling van afkeer en teleurstelling op Myrtlepaw's gezicht. Oké, dacht hij een stuk minder vriendschappelijk over haar dan ze had gedacht. Ze wilde al even hard antwoorden toen Hermitpaw er meteen een vraag achteraan gooide. Blijkbaar was hij onder de veronderstelling dat zij hem had zitten bespioneren. "Ik zat helemaal niet naar je te kijken, ik wilde je verrassen, maar je had me door." Sprak de kattin met vernauwde ogen. "En wat is er met je? Denk je soms dat ik te stom ben om te zijn dat een vriend ergens mee zit?" Ze had er niet eens over nagedacht voor ze hem een vriend noemde, het was zo natuurlijk gekomen.

Van haar antwoord geloofde hij dus helemaal niks. Waar kon ze hem mee verrassen, haar aanwezigheid? Dan was ze meteen al de bosjes uitgekomen. Hij wilde een pesterige opmerking maken over hoe het niet anders kon dan dat ze hem zag zitten, en dat ze uit haar nek lukte, maar het volgende wat ze zei hield hem tegen. Vriend? "Ben ik je vriend?" vroeg hij ongeloofwaardig. Er lag ook argwaan in zijn stem, want dit was net zo goed één grote grap. Niemand wilde zijn vriend zijn.

Blijkbaar had haar laatste opmerking impact gehad. Met haar kopje fiers omhoog keek de kleinere kattin Hermitpaw aan. Ze zag zijn uitdrukking veranderen: Van schamper, naar ongeloof en naar argwaan. Ze kwam dichterbij en bleef hem op nog geen muislengte afstand in zijn gezicht aankijken. "Natuurlijk ben je dat, dat zeg ik niet zomaar. Ik heb de vrienden niet voor het oprapen." Verkondigde ze, nog steeds met die serieuze stem, alhoewel er nu een zacht randje aan zat. "Ik niet die van jou dan?" Zenuwen bouwden zich nu in haar maag op. Wat als hij gewoon glashard nee zei?

Ongemakkelijk boog hij naar achteren toen ze iets té dichtbij kwam. De oprechtheid in haar stem deed hem geloven dat het echt zo was, dat ze hem echt als vriend beschouwde. Hij wist dan ook niet wat hij moest antwoorden. Voor dit moment had hij er nog niet eens bij stilgestaan dat ze iets van hem was. "Ik- ik weet het niet." gaf hij eerlijk toe, oogcontact vermijdend. Shit, hij had het nu vast helemaal verpest. En dat terwijl hij haar eigenlijk best mocht. "Maar ik wil wel je vriend zijn." zei hij, waarna hij haar weer durfde aan te kijken. "We kennen elkaar gewoon niet zo goed, snap je?" probeerde hij uit te leggen. Ze zou het vast wel begrijpen. Bovendien had hij gezegd dat hij het echt wel wilde. Als dat niet genoeg was, dan konden ze misschien beter geen vrienden zijn.

Hermitpaw leek in de verlegenheid te zijn gebracht door haar plotselinge toenadering, wat Myrtlepaw lichtelijk amuseerde. Hij wist het niet, maar wilde het wel. Dat was voor haar geen probleem: Natuurlijk kenden ze elkaar pas net, het zou tijd kosten voordat ze béste vrienden zouden zijn, maar gewone vrienden was toch geen probleem? ”Nou… Geef me dan iets om te kennen. Vertel iets over jezelf, iets persoonlijks.” Miauwde ze naar Hermitpaw, een tikje uitdagend. Hij vertelde zo weinig, en ze vond het niet erg prettig om tegen een gesloten oester te blijven babbelen. Hij was net een heremietkreeft die in zijn huisje bleef zitten. ”Anders begin ik wel: Ik vind m’n ouders ontzettende… sukkels.” Natuurlijk waren er andere termen in haar kopje opgekomen, maar ze hield zich voor nu kalm. ”Hij vindt zichzelf een enorme ladiesman, niet geheel onterecht misschien...” Ze sprak het uit alsof het haar misselijk maakte ”En zij geeft niks om de dochter die ze toch echt zelf heeft veroorzaakt.” Besloot Myrtlepaw, nog steeds haar stoere uitdrukking ophoudend. Eigenlijk deed het best pijn om deze dingen te vertellen, maar dat laten merken was nog een stap te ver.

Iets persoonlijks? Dat had nog nooit iemand van hem gevraagd. Gelukkig begon ze zelf, met een stoer klinkend verhaal over haar ouders. "Deprimerend.." grapte hij half, waarna hij meteen doorhad hoe ongepast het was. Om daar niet te blijven hangen besloot hij zelf dus maar iets te vertellen, al was het wel iets wat haast iedereen al wist. "Mijn ene zusje is een perfect voorbeeld van hoe een medicine cat moet zijn." begon hij met het simpele eerst. Tja, waarom dan ook niet meteen begonnen over Crab? "Een de ander is een psychopatisch, verraderlijk wicht, maar dat wist je waarschijnlijk al." Toen hij het zei besefte hij dat dat óók best deprimerend klonk. Aan de andere kant was het misschien wel beter als ze dit verhaal van hem hoorde en niet via de roddels.

Hij gaf misschien wel het minst tactvolle antwoord dat ze gekregen kon hebben en beaamde dat het deprimerend was. Myrtlepaw keek hem lichtelijk verbaasd en geamuseerd aan, en merkte maar al te goed dat hij zich er snel uit probeerde te lullen door zelf iets te zeggen. Shrimppaw was een perfecte medicine cat, dat kon ook zij niet ontkennen. Myrtlepaw had zijn zusje zelf ontmoet toen ze samen op zoek waren geweest naar kruiden, ze was vriendelijk en verlegen: Een echte schat. Over de ander, die ze slechts als Crabkit had gekend, waren minder positieve woorden te zeggen. Myrtle was te oud geweest om echt gepest te worden door het, in Hermit's worden, psychopathische wicht, maar ook zij had het terroriseren van de andere kittens met eigen ogen gezien. En na haar ontvoering waren er verschillende roddels geweest: Dat ze zich vrijwillig bij Bloodclan had gevoegd en nu een volledig lid was. "Deprimerend..." Begon ze, op dezelfde toon die hij had aangeslagen na haar verhaal. Maar daarna kwam ze weer even dichterbij en aaide voorzichtig met haar wang over de zijkant van zijn nek om hem gerust te stellen. Ze was te klein om bij zijn gezicht te kunnen. "Ze kunnen allemaal verdoemd worden, behalve Shrimp natuurlijk, familie is niet het belangrijkste." Miauwde ze bemoedigend, hem weer aankijkend. Zijn gelaatstrekken waren niet onaantrekkelijk, merkte ze onwillekeurig op. En dat hij zelf ook iets had doorgemaakt maakt hem ook interessanter.

Toen ze hem terugpakte door precies dezelfde lompe opmerking te maken keek hij haar met een schuin hoofd aan, zijn mond gevormd in een geamuseerde grijns. Hij schrok toen ze dichterbij kwam en hem troostend aanraakte, maar deze keer boog hij niet meer achteruit. Het voelde goed om gesteund te worden zonder dat ze hem zielig vond. Met het volgende wat ze zei was hij het volledig eens. Dat familie niet alles was wist hij al heel lang, al vanaf het moment dat hij Crystal leerde kennen. "Ja, jij betekent nu al veel meer voor me dan veel familieleden." grinnikte hij. Dat ze dit als flirterig kon opvatten bedacht hij daarna pas. Maarja, het was er al uit en het boeide hem eerlijk gezegd ook niet. Ze was mooi en deed haar best om hem te begrijpen. Het was dus zeker geen leugen.

Hij was duidelijk geschokt door haar aanraking, maar deinsde niet achteruit, wat Myrtlepaw als een goed teken zag. Natuurlijk was hij slechts een vriend, bleef ze zichzelf toefluisteren, maar het was fijn dat hij zich door haar liet steunen. Wat hij daarna zei zorgde ervoor dat Myrtle hem even beduusd aankeek. Probeerde hij met haar te flirten? Of was het slechts een vriendschappelijke opmerking. "Ja, jij ook voor mij" Miauwde ze toen maar snel, om de gespannen stilte snel te doorbreken. Zo, dat was er uit, dan wist hij ook hoe het zat. Een balans was goed, toch?

Tot zijn verbazing gaf ze toe dat het wederzijds was. "Mooi." grinnikte hij om zijn eigen ongemakkelijke gevoel te doorbreken. Het leek hem niet goed om bij dit onderwerp te blijven hangen, want straks wilde ze een diepgaand gesprek met hem voeren. En hij had al meer dan genoeg laten weten. "Dus.." begon hij, waarna hij een paar stappen naar achteren ging zodat hij haar beter kon aankijken. "Nog iets van plan?"

Natuurlijk, zoals dat ging bij een jonge kater, skipte Hermitpaw het onderwerp direct om ergens anders over te beginnen. Myrtlepaw rolde geamuseerd met haar ogen, natúúrlijk kon hij niet even over zijn gevoel praten. Hij stapte zelfs van haar weg, en even tuitte ze haar lippen. "Niks bijzonders, misschien doorlopen naar Fourtrees als ik écht ambitieus ben.. Maar verder niet echt." Gaf ze glimlachend toe. "Hoezo, was je iets van plan?" Vervolgde ze direct, ietwat uitdagend.

Gelukkig ging ze mee in zijn verandering van het onderwerp. Hij wist nooit zo goed wat hij moest zeggen in gesprekken over gevoelens. Shrimp wist zo af en toe nog wat uit hem te krijgen, maar Myrtle? Nee, ze kenden elkaar niet goed genoeg. Het was beter als ze het voor nu gewoon leuk hadden. Naar Fourtrees lopen leek hem niet zo interessant, dan zou ze weer tegen hem gaan praten. "Weet je, morgen ben ik vrij om iets te doen. Sparren ofzo? Iets actiefs. Ik ben nu denk ik een beetje moe." zei hij twijfelend, maar met een vriendelijke blik. Het was niks persoonlijks. Hij moest gewoon even alleen zijn.