Thank you for saving my life (Softsnow)

Met langzame stapjes volge de sneeuwitte poes haar weg door het heldere maanlicht. Steeds moest ze denken aan Softsnow. Hij was degenen die haar leven had gered, toen ze was flauwgevallen in de grot en door de ravenzwarte hond werd aangevallen. Eigelijk moest ze hem bedanken. Maar zou hij het wel leuk vinden haar weer te zien? Ook had ze sinds ze bij hem was een vreemd gevoel dat ze nooit eerder had... Zou het een truc van de duisternis zijn geweest om haar in de val te lokken? Misschien... Ze schrok uit haar gedachte toen ze een zwarte schim staan. Ze schim was... Softsnow! Ze rende met kleine pasjes naar hem toe en ging voor hem zitten. Haar ogen staarde even naar de grond en bleven daar hangen op haar poten. "Bedankt voor het redden van mijn leven.." Fluisterde ze zacht. Ze kreeg tranen in haar ogen. "Ik ben ook zo een kluns.." Zuchte ze met trillende stem, wachtend op antwoord.

-Flutjeh-
-Softsnow-

Zijn leven was weer een beetje normaal gaan lopen sinds hij vast had gezeten met Twilightsparkle in de grot. Buiten een flinke bult en wat schaafwonden had hij niets opgelopen in hun kleine avontuurtje. Toch vroeg hij zich af hoe het met de witte katin was. Ze had hem in vertrouwen gezegd wat er aan de hand was, en ondanks dat hij het niet had doorverteld, maakte hij zich wel zorgen om haar. Als die duisternis, waar ze het telkens over had, haar nou weer te pakken zou nemen? Zou hij dan weer in staat zijn om haar te redden? Hij had haar belooft om er voor haar te zijn, maar soms wist hij niet zeker of hij zich aan die belofte kon houden.
Softsnow zuchtte zachtjes en keek wat onrustig de warrior den door. De laatste tijd werd hij steeds meer geteisterd door nachtmerrie's over vervelende herinneringen uit zijn jeugd. Telkens weer diezelfde dag, toen zijn mentor vast kwam te zitten en hij terug was gerend naar het kamp om hulp te zoeken. Toen had hij gezworen iedereen te helpen die zijn hulp nodig had. Maar hij wist dat hij soms te veel hooi op zijn vork nam en zichzelf aan het overwerken was. De pluizige kater stond op en besloot dat hij zichzelf maar eens nuttig moest maken.
Kalm stapte hij de den uit en trippelde in de richting van het voedselstapel, waar hij een kleine vogel uit haalde en weg liep om 'm op te eten. Abrupt werd hij zijn tred afgekapt toen Twilightsparkle voor hem ging zitten. Ze keek hem niet aan, maar staarden aar haar poten. Hij glimlachte vriendelijk. "Bedankt voor het redden van mijn leven.." Het was niet meer dan een fluistering en het brak zijn hart toen hij zag dat er tranen in d'r ogen blonken. Hij gaf de witte katin een lik over d'r kop heen en glimlachte. "Ik ben ook zo een kluns," Hij schoot bijna in de lach. "Het was toch niet jou schuld dat we vast kwamen te zitten in die grot? Hè, kop op. Alles is toch goed afgelopen?" miauwde hij zachtjes, terwijl hij probeerde om oogcontact te maken.

Thank you for saving my life (Softsnow) WaThnZr

» Every night I want to fall asleep in your arms, knowing that I'm save. «

"Het was toch niet jou schuld dat we vast kwamen te zitten in die grot? Hè, kop op. Alles is toch goed afgelopen?" Antwoorde Softsnow en probeerde wat oogcontact te maken. De sneeuwwitte poes keek op. De krulde haart staart strakker om haar poten. "Gelukkig wel, maar ik breng anderen in gevaar." Softsnow was duidelijk blij dat dat alles weer goed gekomen was. Ookal was dat natuurlijk erg logisch. Diep van binnen was ze blij om hem te zien. En weer kwam dat rare gevoel. Net toen ze weer in gedachte wegzonk vloog er een pikzwarte raaf over. De witte poes wist wat dat betekende. De duisternis zat achter haar aan! "Sorry, ik moet weg!" Zei ze zacht en trillerig. "Nu metteen, ik kom voorlopig niet terug..." Vervolgde ze en rende snel het territorium in.
Minuten gingen voorbij en nog steeds rende ze verder. Ze was uitgeput. In de verte zag ze een holle boomstronk liggen. Het lag over een rivier heen. Ze was geen zware poes dus zou ze zich er wel in kunnen krijgen. Snel trippelde ze ernaartoe en wurmelde zich erin. Met haar kop op haar poten lag ze in de stronk. Door een gat in het hout -dat waarschijnlijk door termieten was gemaakt keek ze op ze rivier uit. Af en toe kwam er een visje boven water. Dit was wel een goede plek om de duisternid te ontlopen. Maar ze zou de windclan misschien voorlopig niet meer zien....

Find her >=3

C h i n u p , b e a u t i f u l,
Thank you for saving my life (Softsnow) Twilight1b

d o n 't l e t I t g e t y o u s o e a s i l y.

Softsnow's blik verzachten toen hij merkte dat Twilight het er echt moeilijk mee had. Waarom gaf ze zichzelf toch telkens de schuld? Het was haar schuld helemaal niet geweest. Hij zuchtte zachtjes en keek voor zich uit, terwijl hij zich bedacht wat hij eigenlijk moest of kon zeggen. Hij stond daar, zo gezegd, met zijn bek vol tanden. Geen idee hebbend wat hij in dit soort situaties moest zeggen. Damn. Dat probeerde hij juist altijd te voorkomen.
Softsnow zuchtte nog een keer en keek wat om zich heen. Hij had de laatste uit, buiten het jagen, niet veel te doen in de clan. Hij vroeg zich af wanneer Hollystar de nieuwe ceremonie zou gaan doen, er waren vast wel weer een paar kits die apprentices zouden kunnen worden. hij had zelf nog nooit een apprentice gehad en zou er best één willen krijgen, ooit.
Zijn ogen schoten terug naar Twilightsparkle toen ze opeens zachte, maar duidelijk trillende, stem tegen hem sprak en iets zei over weg gaan en voorlopig niet meer terug komen. "Twilight, wacht!" riep hij haar nog na, maar ze was het territorium al in geschoten. "Damn," miauwde hij zachtjes en sprinten de poes achterna.

Zijn oranje ogen gleden over het gebied heen. De kater hijgde zachtjes en remde iets af om zijn omgeving goed in zich op te nemen. Zijn bek stond iets open om de geren goed in zich op te nemen. Waar zat ze? Hij was de geur van Twilightsparkle kwijt geraakt en kon hij haar niet meer achterhalen.
Aan zijn rechterkant hoorde hij het zachte gerommel van een rivier en bedacht zich dat hij een droge keel had. Voorzichtig liep hij de richting van het water en dronk er een beetje van. Ondertussen dacht hij na over waar Twilight naar toe kon zijn gegaan. Hij bleef aan de rand van het water zitten en staarde voor zich uit, terwijl hij voor zichzelf een plan bedacht om zijn zoektocht naar Twilight voort te zetten.

» Every night I want to fall asleep in your arms, knowing that I'm save. «

Zwarte wolken gevuld met dodelijke bliksemschigten gleden over het woud. De duistere wolken konden elk moment hun donder op haar uitslaan. Met haar hele clan stond ze op het punt het tegen de Darkclan- de clan van de duisternis- op te nemen. Nadat ze eerste wolk zijn donder toonde begonnen de clans elkaar aan flarden te scheuren. Met afschuw staarde ze naar de gebeurtenis. Hollystar was in gevecht met Devilstar. De onverschrokken leiders vochten heftig voor ieder lid van de clan. Hoofden vlogen over het slagveld met bloedsporen die ze achtervolgen. Een van de koppen landde voor haar poten. Met ogen zo groot als muizen staarde ze ernaar. Het gevecht ging door en iedereen van de Windclan werd medogenloos vermoord. Toen alleen zij nog overwas kwam Dangershade, de deputy dreigend op haar aflopen. Ze kromp ineen als een bange kitten. Net op het moment dat de kat haar aan flarden zou scheuren sprong Softsnow tussen beide. De deputy haalde uit naar Softsnow en na een uur was hij er niet meer. Met ogen vol angst en verdriet staarde ze naar het onthoofde lichaam. Net toen er een klauw naar haar oog uithaalde werd het zwart.

Bezweet schrok ze wakker en stootte haar kop. Denkend aan dat het misschien ook ng wel echt kon gebeuren....

-flut moest weg D=

C h i n u p , b e a u t i f u l,
Thank you for saving my life (Softsnow) Twilight1b

d o n 't l e t I t g e t y o u s o e a s i l y.

Onderwerp: Re: Thank you for saving my life (Softsnow)