I want to be proud[Geboorte]

Zodra het bevestigd was, had de poes haar intrek in de Nursey genomen. Een plek waar ze zich al meteen beter thuis voelde dan in Elder Den. Tijdens haar laatste weken zwangerschap had ze de kittens van de anderen in de gaten gehouden en gezien hoe de moeders het deden. Ze zag de kittens om melk vragen en begon te twijfelen hoe ze dat moest doen. Wat als ze de kittens niet hoorde? Wat als ze gewoon verhongeren aan haar zij omdat zij niks door had gehad. Haar dikke buik bewoog onrustig heen en weer, de gedachtes aan alles waar ze tegen aan zou lopen spookte door haar kop. Er was altijd wel wat. Ze moest gewoon haar lievelingen goed in de gaten houden, altijd voor ze zijn. Altijd kijken of ze honger hadden. Ja, misschien zou het haar wat meer moeite kosten dan de andere Queens, ze wist zeker dat ze het kon. En hun vader was er vast ook wel voor ze. Littleghost was blij dat iemand nog aan Snappingturtle heeft kunnen vertellen dat hij vader zou worden, ze had hem een keer aangewezen. Een relatie had ze niet met hem, maar ze wist zeker dat hij een goede vader was. In elk geval was hij gezond en sterk, hopelijk iets wat hij door zou geven aan zijn kroost. Nee, als ze zichzelf geruststelde vond ze het alleen maar prachtig. Eindelijk kon ze iets doen voor de clan, eindelijk kon ze haar geluk ergens in vinden. Het waren er drie, was haar verteld. Drie kittens die haar wereld zouden verbeteren. Daaraan denkend begon ze zachtjes te spinnen, een van de geluiden die ze gelukkig wel kon maken, ze kon niet wachtend tot het zover was.

En lang wachten hoefde ze ook niet. Na even geslapen te hebben werd ze met een ruk wakker door een enorme steek van pijn. Ze deed haar bek open, maar het bleef natuurlijk stil. Toch keken een paar haar kant op, iets doorhebbend. Er kwam nog een steek en ze wou ineen duiken. Was dit het dan? Of was dit fout? Wat als dit niet goed nieuws was, wat als alles nu mis zou gaan?Bang staarde ze naar haar buik, die ze bij de volgende steek begon te likken. Alsof ze hem wou kalmeren, of misschien de kittens erin? Ze zag slijm liggen, zich afvragend of dat van haar kwam. Weer een steek, ze begon wilder te likken, maar dat hielp niet. Toen, niet wetend wat ze moest doen, ging ze op haar zij liggen. Was er al hulp onderweg? Ze durfde niet te kijken. En toen voelde ze iets, iets anders. Verbaasd en benieuwd boog ze zich er naar. Het was een nat bundeltje. Hoewel ze nog geen idee wat ze moest doen, begon ze toch maar te likken. Om het schoon te krijgen. Toen kon ze het goed bekijken. Een kitten, met een grijze vacht. Een katertje? Hij moest een naam krijgen, wie kon hem een naam geven? Ze pakte hem voorzichtig op en zette hem bij haar buik neer. Niet nadenkend over een naam, want dan zou ze misschien teleurgesteld zijn in wat zijn echte naam zou worden. Nu pas keek ze op, om te zien wie er bij haar was.

-Outkit mag geboren worden
-Open voor de rest(queens/hulp)
(Snappingturtle geeft de namen trouwens)

✧ Het bewustzijn dat het kitten van de wereld had was nog minimaal op dit moment. Alles wat hij echt doorhad was de warmte om hem heen in de krappe ruimte die steeds krapper leek te worden. Alsof de ruimte wilde dat het kleine grijze katertje er eindelijk uit ging. Als eerste dan natuurlijk; een voorspelling van de rest van zijn leven. Vanaf dit moment al was het kitten voorbestemd voor grootse dingen. Zo ver waren zijn mini hersentjes echter nog niet, nee, hij was veel te druk met het plotselinge gebrek aan warmte en de verkleumende kou op zijn natte vachtje. Gepiep klonk uit zijn bekje zonder dat hij er echt van bewust was. Een warme tong ging over zijn natte vacht heen om hem langzaam schoon te poetsen. Zijn gepiep werd er stiller op met de warmte. Iets greep hem bij zijn nek en hij werd verplaats. Dit was zijn moeder. Dat was hem wel duidelijk. Het ging allemaal nog op instinct. Kleine grijze pootjes zette hij tegen haar warme buik aan. Eindelijk kon hij vastberaden zijn eerste slokken melk nemen terwijl de rest om hem heen doorging. Outkit was geboren.

Sinds de kater had gehoord dat hij een vader ging worden van een paar kittens hing hij vaker rond bij de nursery, kijkend hoe de andere moederkatten handelden met hun eigen kittens en eerlijk gezegd was de warrior wel benieuwd. Daar zat hij bij de ingang van de nursery te zitten, soort van bewaker aan het spelen voor Littleghost. Toen hij met zijn groene ogen naar binnen gluurde merkte hij al dat de kattin was gaan neer liggen en hij stapte wat dichterbij. Moest hij de medicine cats erbij halen? Moest hij hier blijven staan tot de kittens er waren? De kater wist het even niet. Hij besloot gewoon te blijven staan en toe te kijken, waarbij hij zag dat een klein nat bundeltje verscheen en werd schoongelikt door de moeder. De kitten was grijs en hij bekeek hem met grote ogen aan. Een naam… Snappingkit The Second? Nee, dat was niet cool genoeg. “Outkit, de glorieuze Outkit”, mauwde de grijze kater, hij was zeker van deze naam, het was ook meer dan logisch. Want hij was er inmiddels het eerste uit, en hij kwam daarnet van buiten gestapt toen hij er was. Dus het leek voor hem meer dan logisch.

Toen ze op keek zag ze Snappingturtle staan, die dus toch gekomen was. Het maakte haar blij en gerust, wetend dat ze niet alleen was. De kater keek naar zijn pasgeboren zoon en gaf hem gelukkig een naam. Outkit. Ze wist niet waarom, maar ze vond het mooi klinken. Ze herhaalde naam in haar kop en gaf Outkit nog een extra lik. Lang genieten van hem kon ze niet, want de volgende kwam er ook al aan. Ze beet op haar lip en proefde een beetje bloed, maar dat gaf niks. Dat was niet belangrijk nu. Het leek weer voorbij te zijn en Littleghost keek naar het nieuwe bundeltje. Een gevlekt poesje, net zoals zij. Ze waste het vlug schoon, haar trots glinsterde in haar ogen toen ze haar bij haar buik zette. Och, hoe graag wou ze deze een naam geven. Ze keek Snappingturtle aan en begon toen rond te kijken, totdat haar oog op een blad viel. Een blad van een esp, een boom die ze wel eens gezien had in het territory. Ze had een opvallende boom gevonden, hij stak uit tussen de andere bomen. Net zoals haar dochtertje. Ze pakte het blad met haar poot en duwde het naar Snappingturtle, hem verwachtingsvol aankijkend. Zou hij het snappen? Haar Aspenkit.

Plotseling ging het weer verder, maar ze was niet ongerust meer. Dit was de laatste wist ze en dan was alles over en oké. Ze onderging de pijn die erbij kwam en wachtte het rustig af. Het leek langer te duren dan bij de anderen, maar misschien beelde ze zich dat gewoon in. Toch was het daar uiteindelijk, haar derde kitten. Ze begon meteen te wassen, maar zodra ze haar tweede dochtertje goed kon bekijken zonk haar hart. Ze was zo klein en zwak. Zo zwak. Net zoals zij was geweest bij haar geboorte en toen wisten haar ouders niet eens wat er ging komen. Was dit hetzelfde? Ging zij net zo worden als Littleghost, nutteloos voor de clan en afhankelijk van anderen. Als ze het al overleefde, want zelfs dat wist Littleghost niet zeker. Toen vermande ze zich en pakte de kleine kitten op om haar bij haar broertje en zusje neer te leggen. Misschien viel het mee. Ondanks dit was ze toch blij en begon ze zachtjes te spinnen, kijkend naar haar trots. Zij zouden haar en de clan trots maken, ze wist het zeker.

-Aspenkit en Palekit kunnen geboren worden)

Aspenkit.

Speed of light right to the red dawn

Warm en donker. Dat was hoe het was geweest in de tijd dat de ongeboren kitten een soort van bewustzijn van dingen had ontwikkeld. Natuurlijk voelde ze de dingen nog niet zoals ze dat later zou doen en kreeg ze alleen vaag de bewegingen van anderen mee in de ruimte die in een paar weken tijd steeds krapper was geworden. Maar het zou niet lang meer duren totdat ze een hoop nieuwe dingen zou gaan voelen, horen, leren. Nieuwe invloeden stonden op haar te wachten en ze waren ongeduldig. Of misschien was zij de gene die ongeduldig was. Met een hele hoop getrek en geduw aan haar kleine lichaampje veranderde alles ineens. Het was nog steeds donker maar nu was het koud en plakkerig. Iets wat haar helemaal niet beviel en dus begon de kleine, pasgeboren kitten luidkeels te piepen. Een karakteristiek die nu al naar boven kwam, want later in het leven zou ze zeker haar mondje niet gaan houden als ze wat te zeggen had. Maar voor nu werd haar protesterende gepiep gestaakt door een warme tong die haar gevlekte vachtje droog likte. Het was niet lang daarna dat ze werd opgepakt en ergens werd neergezet, iets wat weer een piep bij haar ontwormde, maar al gauw was ze aan het zogen bij de buik van haar moeder en ging het spel van gebarentaal en hints over wat haar naam zou worden bij haar verloren. Niet dat ze het uberhaupt echt had kunnen waarnemen, want alleen gevoel was een zintuig wat nu echt aanwezig was bij haar. Haar oogjes zaten nog dicht en geur kon ze ook niet veel mee. Nee, alles was wel prima zo, op haar eigen tempo. Zolang ze het maar warm had en zoveel melk kon drinken totdat ze vol zat.

Terwijl zijn blik was gericht op zijn nieuwe zoon kwam er al een tweede kit erbij. Deze was gevlekt zoals de moeder en ze zag er erg mooi uit. Zijn blik gleed van de nieuwe kitten naar Littleghost, die een blad naar hem toe schoof. Wat? Even kantelde de grijze kater zijn kop even, hij snapte het niet. Leafkit? Nah, Leaf was veel te typisch. Hij keek eventjes wat dichterbij en herkende dat het een espenblad was. Aspenkit. Dat leek er meer op. Maar... Wat als Little het niet goed zou keuren? Nah, het was ofwel Leaf ofwel Aspen, een andere mogelijkheid leek er niet te zijn, dus de mooiste van de twee pakken was the way to go. “Aspenkit, de geweldige Aspenkit”, snorde hij terwijl hij de nieuwe kitten weer bekeek, zijn dochtertje. Een kleine glimlach sierde zijn lippen terwijl de warrior naar de twee kittens tegelijkertijd keek. Ondertussen kwam de derde erbij…

walk in the light

De jonge kitten was de derde van het nest, een niet al te groot nest, maar voldoende om een poot vol te zijn voor hun moeder, immers was het eerste nest vaak moeilijk. Alles was nieuw, alles zou anders worden. Littleghost kon eindelijk wat aan de Clan geven, nieuwe Warriors die hun leven konden geven voor de Clan, die voor een mooie toekomst konden zorgen als ze door de eerste Moons heen kwamen. De Elder was veranderd naar een Queen, naar een moeder. De nog naamloze kitten zou het tweede dochtertje zijn dat geboren zou worden en was een stuk kleiner dan haar oudere broer en zus. Kleiner, fragieler en zwakker, ze was goed ontwikkeld voor het grootste deel. Ze had vier poten, een neus en oortjes, volmaakt, behalve dan het feit dat er iets mis was met haar stem, ze zou simpelweg nooit zo luidruchtig kunnen worden als haar twee oudere nestgenoten.

De bevalling leek tot dat punt soepel te verlopen, de twee andere kittens waren gezond en hoewel de naamloze, lichtgekleurde kitten duidelijk nog leefde, was ze niet zo krachtig en duidelijk toen ze geboren werd. Veel besefte de jonge kitten niet, een zwak piepje, als het zachte geluid zo genoemd had kunnen worden, verliet haar mond toen ze de schok van haar net begonnen leventje kreeg. Het was koud, hard en anders, ze miste het gevoel van een sterker lichaampje tegen haar aan. Ze was maar zeer kort alleen, voordat een warme tong over haar kleine lichaam gleed, haar verwarmde en schoon likte. Haar longen verder open dwong, nog steeds maakte ze vrijwel geen geluid. Ze bewoog ook nauwelijks, ze had de energie gewoonweg niet. De pasgeboren kitten werd opgetild en naast de andere twee aan haar moeder's buik gelegd, maar drinken deed ze nog niet. Ze was simpelweg nog niet sterk genoeg om haar eigen plek aan diens tepel op te eisen. Lang duurde het voordat de kitten zwakjes en moeizaam met haar neus de bron van voedsel, van melk, vond en langzaam dronk, voordat ze uitgeput in slaap viel. Terwijl haar vader, Snappingturtle haar de naam zou geven die ze bij zich zou dragen, de naam die met haar lichte vacht te maken had, met de zwakte dat in haar lichaam te zien was. Dit alles kreeg de kleine kitten niet mee, de wereld voor haar was nog onbekend en onschuldig. Wat de wereld haar ook brengen zou, het begin was er, en als ze sterk genoeg was zou ze wellicht ooit mogen stralen als de zon tussen de wolken.

Elfje

Uiteindelijk was de laatste kitten er, zijn tweede dochter en de kleinste van het nestje. Zijn glimlach veranderde even in een frons toen hij haar eens goed bekeek, haar gepiep was erg zwak en veel bewegen deed ze niet, ze was ook zo bleek. Zou ze het wel overleven tot haar apprentice tijd? Hij had geen idee en alleen maar twijfels, maar tenminste had hij nog steeds twee gezonde kittens. Misschien gewoon niet hechten aan haar, dan zou het ook niet teveel pijn doen als ze moest sterven van te weinig kracht. Dan nog een naam… Ze had een licht vachtje, maar Lightkit klonk niet echt passend. “Palekit. De kleine Palekit”, mauwde de grijze warrior kalmpjes. Wie wist werd deze wel de sterkste in het hart, maar dat kon hij nog niet weten. Het was alleen maar hopen. In ieder geval had hij nu drie mooie kittens, hij zou goed voor ze zorgen- de nr. 2 op zijn lijst. Nr. 1 bleef uiteraard schoonheid.

Haar trots en blijschap had nu plaats gemaakt voor onbegrip, teleurstelling en een diep weggewortelde woede die nu naar boven kwam. Twee sterke en gezonde kittens, die de clan later kon gebruiken en dan dat zwakke poesje. Had het wel geluid gemaakt? Ze had enkel de piepjes van Outkit en Aspenkit gehoord, al had dat voor haar zwak geklonken. Misschien had ze het gewoon niet gehoord. Snappingturtle gaf haar kleine dochtertje een naam, eentje die goed paste bij haar vachtje, maar ook een beetje bij hoe Littleghost zich nu voelde. Palekit. Ze dronk even, maar viel toen in slaap. De kersverse moederpoes keek naar haar, zo opvallend naast haar nestgenootjes. Zou ze het overleven? Zou ze zelfs wel wakker worden nu? De onzekerheid was in de gele ogen van Littleghost te lezen, opeens niet meer wetend hoe ze haar kittens in leven moest houden. Want Outkit en Aspenkit mochten wel sterk uitzien, maar wat als daar ook iets mis mee was? Bij haar waren ze ook pas later achtergekomen dat haar gehoor niet goed genoeg was. Wat als zij ook geen Warrior konden worden. Straks had ze de clan alleen maar meer last bezorgd. Met angst keek ze naar hun vader. Alstublieft, ze hoopte zo dat ze sterk en gezond waren zoals hij. Dat ze een betere toekomst hadden dan zij had.

Onderwerp: Re: I want to be proud[Geboorte]