I think I was talking too much

Mooch zat in een schaduwachtig hoekje van het Bloodclan camp. Ze maakte zich zo klein mogelijk terwijl ze zich waste; haar blik was echter constant naar de andere katten in het camp gekeerd. Haar blik gleed over hen, niet bestuderend maar eerder controlerend; alsof ze probeerde te zien of niemand op haar af liep, of niemand haar zou gaan lastigvallen. Want dat gebeurde meer wel dan niet. Ze was dan ook deel van de gevreesde elite; en daar waren geen lieverdjes. Mooch deed dan ook alles wat ze kon om erbij te horen, om ook gevreesd te worden. Maar ze dacht niet dat ze er heel goed in was. Oh nee.. Iemand kwam op haar af. De jonge kattin verwijdde haar ogen even in angst, maar rechtte toen haar rug en de uitdrukking op haar snuitje werd hard en koel. Zoals ze het geleerd had.

+ Zmeura

De kattin kwam net terug van een beetje te wandelen dichtbij de twolegplace. Dat was een van de typische activiteiten die ze deed, niets speciaals, gewoon even extra haar benen strekken, simpelweg omdat het kon. Alsof de poes betere dingen te doen had anyways- telkens als ze wat leuks vond, nam iemand anders het over. Of verpestte het, of noem maar op. En nu ze in de schaduwen wou gaan zitten- haar lieveningshoekje- zat er al iemand anders. Haar grootse tijd zou nog wel komen, ooit, wanneer niemand haar nog haar activiteiten afpakte. Of… Haar plekjes in de schaduw. De tortie stapte naar de young-one toe, een niet al te blije uitdrukking op haar gezicht, maar ze zou niet zo snel helemaal boos worden. Want ziend aan de uitdrukking va de young-one, zou het alleen maar vuur tegen vuur worden en dat zou niet werken. Met haar rode ogen staarde ze de jongere poes aan. De kattin kon heel goed namen onthouden, maar deze- deze raakte ze altijd kwijt. “En wie hebben we hier?”