Stop and stare

Onderwerp: Stop and stare wo 29 apr 2020 - 13:23

Hoe hun wereld in één keer was ingestort. Alles wat ze hadden gekend, alles waar ze voor hadden geleefd, het was allemaal afgebrokkeld door Tallstar en zijn vrienden uit BloodClan. Het was een onzekere tijd, zo onzeker had hij zich niet in tijden gevoeld. Het was apart en het klopte gewoon niet. Waarom zou Tallstar dit doen? En zelfs als dit het echte plan was geweest van Tallstar, waarom moesten ze dan opgesloten in het kamp zitten? Ze waren gijzelaars in hun eigen kamp, omringd met katten uit BloodClan. Het klopte niet, het hoorde niet. Ze hoorden gewoon te kunnen gaan en staan waar ze wilden in plaats van opgesloten in hun eigen kamp. Bloodclanners lagen in sommige van hun nesten die ze hadden gemaakt, nou, Ink was dan nog net zo koppig om buiten de den te liggen, er net naast, tegen de rand van het kamp aan. Met een zucht plofte hij neer op de plek die hij zijn nest had genoemd, zonder het zachte mos helaas, maar gelukkig was de hemel boven hem rustig, geen druppel regen die naar beneden zou gaan vallen. Het gras onder zijn lichaam. Gelukkig was het geen leafbare meer, dit kon hij nog wel hebben. Af en toe zou er wel eens een koel briesje voorbij komen, maar goed, daar kon hij wel mee leven. Zuchtend legde hij zijn kop neer op het gras, hopende dat hij deze avond meer zou slapen dan de avonden daarvoor.

+ Carameltwirl

Ɓσ

Onderwerp: Re: Stop and stare do 30 apr 2020 - 1:05

_{Carameltwirl was in een constante nerveuze staat gekomen. Ze trilde als een rietje bij bijna iedere pas die ze zette. Dit was zo niet haar straatje. En het enige waar ze goed in was, waar ze zich bij kon relaxen en was de wereld kon afsluiten, was jagen. En dat kon ze niet. Ze kon nergens heen. Dus probeerde ze te smelten in de schaduwen van haar eigen kamp, die overvol was. Een handjevol warriors waren vermist, maar de rest was allemaal hier. En de BloodClanners waren er ook. Al liepen die wel wat binnen en buiten. Er werd niet meer voor hun gejaagd. Nauwelijks. Af en toe sprong er nog een kikker het kamp in, die dan werd weg gesnaaid en aan de elders of queens werd gegeven. De rest moest teren op wat ze hadden, de dauw van het gras af likken in de ochtend. Carameltwirl zag plotseling Inkspots vlak bij de warriors den liggen bij het vallen van de nacht. Haar blik ging naar de kater. Moest hij weer zo provocerend zijn? Ze konden ook een plekje voor hem zoeken, dichtbij de kampwand, uit de wind. Ze keek schichtig om haar heen, voordat ze naar de bengaal liep. ‘Hey, Inkspots,’ miauwde ze, al was het slechts een hese fluistering. ‘W-wil je anders bij m-mij slapen?’ stelde ze toen voor. Ze wilde gewoon niet dat hij anderen zou uitdagen met zijn gedrag hier. Oh, ze wilde gewoon dat iedereen heel bleef. Maar vooral Inkspots, die haar steeds leek te beschermen als ze hem nodig had.}

Onderwerp: Re: Stop and stare za 2 mei 2020 - 20:03

Natuurlijk moest Ink een beetje opstandig doen. Maar het was nog niet zó opstandig dat BloodClanners met hem aan de haal gingen. Het was al wel een aardig bericht die hij uit stuurde naar de rest. Hij zou dit niet zomaar accepteren. Hij ging niet slapen met die gekke katten die van moorden hielden. Ze hadden niet voor niets die hondentanden aan hun halsbanden zitten. Toch bleef hij wel dicht bij de warriors den liggen, om wel het signaal uit te geven dat hij nog steeds pro ShadowClan was. Hij sloot zijn ogen, koppig om hier te gaan liggen. Hij zou vast wel weer in slaap vallen, ergens een keer. Als hij niet constant aan het kijken was of er een BloodClanner aan zou komen. ’Hey, Inkspots,’ de zoete stem bereikte zijn oren, eentje die hij vaak zo fijn vond om te horen in zijn ogen. Ondanks dat het zowat minder dan een fluistering was, schoot zijn kop meteen omhoog, naar de ambere ogen. ’W-wil je anders bij m-mij slapen?’ klonk er, waardoor hij even verbaasd met zijn oren draaide. Het ging wel tegen zijn principe in maar- hoe kwam dit toch opeens zo? Eerst was ze steeds als een jojo, hem weg duwend en vervolgens weer toe latend. ”Kan je niet slapen?” vroeg hij daarom ook zachtjes, ietwat bezorgd aan de poes. Ze had alweer veel meer meegemaakt dan dat hij wilde dat ze dat had. Als hij alleen maar niet mee was gegaan met Acorndust toen, had hij hier bij kunnen staan. Maar ze hadden een heel ander plan uitgedacht toen. Terugkijken was makkelijk. ”Of is er iets anders aan de hand?” vroeg hij met licht gedraaide kop. Want het leek niet… niet haar om hem zomaar uit te nodigen naar haar nest. Niet dat hij er problemen mee had hoor, hij deed het met alle liefde. Maar dit was raar. Dit was apart.

Ɓσ

Onderwerp: Re: Stop and stare di 5 mei 2020 - 21:36

_{Hij leek helemaal verrast van haar. Even zette ze ook weer geschrokken een pasje naar achteren. Maar al snel had hij ook door dat zij het maar was. Haar ogen gingen weer schichtig door het kamp. Ze was hier echt niet voor gemaakt. Ze ging fel over been voor zulke dingen. De kater vroeg of ze niet kon slapen. Ze schudde haar kopje. Nee, nee daar ging het niet om. Hij begreep het vast niet. Hij dacht vast dat hij een punt maakte, maar ze wilde gewoon niet dat hij de bloodclanners tegen de haren in zou strijken. Maar vervolgens vroeg hij of er iets anders aan de hand was. Ze slikte. ‘N-nee, dat is het niet, i-ik..’ StarClan, hoe ging ze dit uitleggen? Dit normaal zeggen. Een zuchtje rolde over haar lippen waarna ze naast hem hurkte. ‘Ik wil gewoon dat we veilig zijn,’ miauwde ze zachtjes. Expres gebruikte ze het woord we, niet jij. Want ze wilde ook niet als een bemoeial tonen. En om heel eerlijk te zijn, ze zou zich al veiliger voelen met hem aan haar zijde. Hij zou haar beschermen, daar twijfelde ze geen seconde over.}

Onderwerp: Re: Stop and stare za 9 mei 2020 - 1:14

Caramel zette even een geschrokken pasje naar achteren toen hij zelf was geschrokken van haar. Het was niet de bedoeling, maar met de geur van BloodClan verspreid door het hele kamp, was het soms moeilijk om er uit te kunnen vissen of er een Bloodclanner of een ShadowClanner bij je kwam. Als je ze niet had gezien. Dan ging het puur alleen op geur af. Haar ambere ogen gingen schichtig door het kamp heen, alsof ze in de gaten hield of er iets zou gaan gebeuren of iets in die trant. Toen ze vroeg of ze niet kon slapen, maar daar schudde de mooie poes haar kopje op. Oké, het was dus niet dat ze niet kon slapen. Dat was het probleem dus niet. Dus hij besloot maar te vragen of er iets anders mis was, misschien wilde ze er over praten? Was er een bloodclanner die haar aan het pesten was? ’N-nee, dat is het niet, i-ik..’ begon de poes, waarop Ink even met zijn oren draaide. Wat? Wilde ze hem gewoon zo graag in het nest hebben? Daar zou hij geen nee op zeggen hoor als dat de reden was. Dat zou hij eerder heel erg leuk vinden als dat het geval was. Een zuchtje klonk er van Caramel’s kant af, waarna ze naast hem hurkte, terwijl Ink even knipperde en naar haar keek. ’Ik wil gewoon dat we veilig zijn,’ klonk er zachtjes van de poes af, waarop hij zachtjes naar haar glimlachte en even slikte. Het was dubbel. Want ze sprak over ‘we’. Niet over ‘jij’ niet over ‘ik’, maar over ‘we’. En dat was iets wat zo goed in zijn oren klonk. Maar aan de andere kant wilde hij niet in de den slapen. Het was er dicht, er was geen uitweg. Maar hij had het gevoel als hij daarover zou gaan vertellen dat hij overkwam als een watje en dat was niet wat hij wilde dat ze dacht. Daar kon ze alleen maar meer bang van worden, hij had haar iedere keer beschermd. Als het bleek dat hij echt een watje was in een situatie zoals deze, misschien zou ze dan denken ja doei. Daarom was hij even stil. Zijn keel voelde droog aan, niet goed wetende wat hij moest zeggen. ”Dat wil ik ook,” sprak hij zachtjes tegen de poes, waarna hij even het kamp door keek. Hij moest zich er maar over heen gaan zetten, niet waar? Hij wist nu al dat hij waarschijnlijk geen oog dicht zou gaan doen, maar als het haar beter liet voelen. Als zij daardoor zich veiliger voelde.. Misschien moest hij dan maar gewoon. Suck it up. Enzo. Zelfs als daarmee zijn semi-protest tegen BloodClan over zou zijn. Hij schonk haar een zachte glimlach, waarna hij even knikte. ”Ik ga wel mee. Als je je bedenkt kan je me er altijd uit trappen.” sprak hij met een grinnik, hopend dat het een beetje de lucht wat lichter maakte om hen heen. Wat minder serieus, wat minder… alsof er op ieder moment iets kon gaan gebeuren. Alles om haar hoofd er even van deze situatie af te houden, niet waar?

Ɓσ

Onderwerp: Re: Stop and stare vr 15 mei 2020 - 0:58

Carameltwirl keek de ander aan. Hij leek te twijfelen, wat haar weer deed twijfelen. Was ze niet goed genoeg? Wilde hij niet bij haar zijn, of was hij gewoon te koppig om een punt te maken. Alsjeblieft, dat hoefde niet. En bovendien, híj deed haar veilig voelen, dus als hij bij haar bleef, al was het maar voor één korte nacht, bloot onder de sterrenhemel, dan was dat al een geschenk. Nu hun dens waren ingenomen, hun kamp, hun leiders, was het enige wat ze nog overhadden elkaar. En oh ze wilde dat zo graag beschermen. En hij dacht er hetzelfde over, tenminste dat zei hij. En het deed haar opgelucht ademhalen, haar hart een slag sneller slaan. En uiteindelijk gaf hij toe, hij wilde wel met haar mee en hij durfde zelfs weer te lachen. Een glimlach kwam op haar lippen, maar lachen deed ze nog niet. Oh dat had ze niet gedurfd sinds BloodClan het kamp binnen was gekomen. ‘Ik hou alle opties open,’ miauwde ze met haar zachte stem. Maar ze wist ook wel zeker dat ze hem dicht bij zich zou houden. Ze wenkte met haar kopje en draaide zich om, op haar plekje die ze zo aangenaam mogelijk had gemaakt met de gelimiteerde middelen die ze hadden. Het was niet veel, maar het was iets. Ze keek of Inkspots volgde. ‘Het is niet veel,’ miauwde ze toch, alsof ze zichzelf moest verantwoorden. Alsof zij er iets aan kon doen? Maar ja, alsnog.. het zat in haar natuur.

Onderwerp: Re: Stop and stare ma 25 mei 2020 - 12:50

Natuurlijk twijfelde hij. Hij wilde niet dat ze zich te geforceerd voelde om hem op te nemen in haar nest. Ze leek er geen type voor om dat soort beslissingen te maken onder normale omstandigheden. Maar goed, dit waren ook geen normale omstandigheden ook eigenlijk. Iedereen was een beetje anders dan normaal, maakte beslissingen die ze normaal niet zouden nemen. En wie was hij om te zeggen dat ze het écht niet wilde? Hoe ze naar hem keek, hoe kon hij daar nee op zeggen? Hoe kon hij ooit ‘nee’ op haar zeggen? Met die zoete stem van haar die hem altijd verleidde. Maar goed, hij gaf het toe. Hij zou met haar mee gaan. Hij wilde ook dat iedereen veilig zou zijn, net zoals dat zij dat ook wilde. Hij hoorde haar opgelucht adem halen, was ze zo blij met het feit dat hij mee ging? Als hij dat had geweten was hij onderhand meteen mee gegaan met haar. Toen hij even zachtjes lachte, verscheen er ook een glimlach op de lippen van de gevlekte poes. Gelukkig, ze kon nog glimlachen. De vorige keren dat hij bij haar was, was ze zo bang geweest. Had ze zich half verscholen achter hem. ’Ik hou alle opties open,’ klonk er toen hij sprak dat ze hem altijd nog uit haar nest mocht schoppen, waarop hij even moest lachen en zijn kopje schudde. ”Ik heb je toch geen ideeën gegeven nu? Straks word ik midden in m’n slaap uit het nest geschopt.” Sprak hij plagerig tegen haar. Hij hoopte het natuurlijk niet, maar wie weet wat voor ideeën hij haar had gegeven hiermee he. Ze wenkte hem mee met haar kopje, waarna ze zich omdraaide en naar haar plekje binnen het kamp begon te lopen. Ink volgde haar rustig, niet te veel druk zettende en ook nog niet té dichtbij. Wat niet typisch Ink was natuurlijk, die meestal tegen katten aan geplakt zat, bijna constant. ’Het is niet veel,’ klonk er toen ze waren aangekomen op haar plekje, waarop hij even met zijn oortjes draaide. Gaf ze haarzelf de schuld over hun slaapplekje? Dat het niet een lekker mosbedje was zoals ze anders hadden gehad? Hij glimlachte warm, waarna hij naar haar toe liep en even kort zijn kopje tegen haar schouder aan duwde. ”Het is prima, geen zorgen. Alles is beter dan de aarde en gras.” sprak hij tegen haar, waarna hij haar aan keek met een glimlachje. ”En je kan mij nu ook gebruiken als kussen, dan lig je ook wat zachter.” sprak hij met een grinnikje tegen de poes. Ja, als de poes bovenop hem zou willen liggen dan zou hij dat toe staan. Als ze liever had dat hij een soort dekentje was, dan maakte dat ook niet uit. Waar zij hem wilde hebben, zou hij gaan liggen. Hij was al blij zat dat hij niet nog een nacht in zijn eentje op het gras en grond zou gaan liggen.

Ɓσ

Onderwerp: Re: Stop and stare vr 5 jun 2020 - 0:09

Carameltwirl giechelde toen Inkspots miauwde dat hij haar misschien ideeën had gegeven. Ze keek om naar de knappe kater, waarna ze haar schouders ophief. ‘Misschien,’ miauwde ze zachtjes, waarna ze langzaam knipperde en weer voor zich keek, op pad naar haar nederige stulpje. Ze zei nog dat het niet veel was, maar Inkspots leek het al heel wat te vinden. Ze moesten ook roeien met de riemen die ze hadden. ‘Je hebt gelijk, denk ik,’ snorde ze, weer kijkend naar de gevlekte kater. Als het aan hem lag was hij koppig voor de warriors den blijven slapen. Ze hadden geluk dat de nachten steeds korter en warmer werden. Hij bood vervolgens aan om hem als kussen te gebruiken. Opnieuw giechelde ze. Hij wist haar toch aan het lachen te maken in deze verschrikkelijke tijd. ‘Zal ik zeker doen,’ snorde ze vrolijk. Daarna stapte ze haar nestje in en cirkelde zichzelf als een klein bolletje op. Maar het was niet dat de slaap haar nog kon vatten, altijd haar gulden ogen door het kamp scannend. Ze was slechts een schim en ze zorgde niet voor problemen. Ze had het bijna al geaccepteerd dat het nu zo was, dat ze hier vast zaten en nu een nieuwe leider hadden. Vechten kon ze niet, dus waarom zou ze tegen stribbelen?

Onderwerp: Re: Stop and stare zo 7 jun 2020 - 0:42

Hij vond het fijn om haar te horen giechelen. Hij had gezien hoe ze zo nerveus was in een periode als deze, hij had het gezien hoe ze trillend voor hem stond en stotterde. Het feit dat hij dat geluid uit haar kreeg, klonk als belletjes in zijn oren, als zingende vogels. Maar goed, dat deed iedereens lach met hem in deze tijd. Hij vond het fijn als hij katten kon laten lachen in een tijd als deze waar veel angst en onzekerheid was. ’Misschien,’ klonk er van haar af toen hij sprak dat hij haar niet op ideeën had gebracht. Een glimlachje gleed over zijn kop heen, ach, ze zou het waarschijnlijk niet eens durven toch? Of misschien wel, want ze kon soms in één klap veranderen, zoals hij had gezien toen hij was aangevallen door een uil. Hij had nog zo gehoopt op een badass litteken, maar Caramel had goed voor hem gezorgd. Ze kwamen samen aan bij het geïmproviseerde nest van Caramel, waar ze nogal onzeker over leek te zijn. ’Je hebt gelijk, denk ik,’ klonk er spinnend van de poes af terwijl ze weer naar hem keek en hij haar een charmante glimlach gunde en even knikte. Natuurlijk! Hij had altijd gelijk. Maar hij zei het maar niet hardop om alles te verpesten. Dus hij besloot het nog wat aan te dikken en aan te bieden dat ze hem wel als kussentje mocht gaan gebruiken, waarop de poes weer moest giechelen. Het liet zijn glimlach toch net dat beetje meer breder worden, vooral om te zien hoe de verlegen poes zo uit haar schulpje kroop. En al helemaal om te bedenken hoe ze eerst op zijn woorden reageerde toen ze samen aan het jagen waren geweest. Ze stapte haar eigen nest in en rolde zich op tot een bolletje, waarop Ink even zachtjes glimlachte en even om haar nest heen liep om tegen haar rug aan te gaan liggen met zijn buik. Alsof hij zich om haar heen wilde wikkelen, maar dat kon natuurlijk niet, daar was hij niet groot genoeg voor. Even dacht hij er aan om zijn kop op haar lichaam te leggen, maar hij wist niet hoe ze daarop zou reageren, hij kon het immers nooit teveel met haar pushen, toch? Het feit dat hij hier al lag was al aardig was. Hij sloot zijn ogen en ademde even diep uit. Maar slapen kon hij niet, nog steeds niet. Ondanks dit alles bleef BloodClan nog steeds in zijn kop, alsof ze ieder moment bovenop hen zouden gaan springen. Hij was een tijdlang stil, tot hij zuchtend zijn ogen opende en naar het lichaam van Caramel keek. ”Nog wakker?” fluisterde hij zachtjes tegen haar, om de andere warriors niet te storen. Zelfs iemand zoals hij was bang, het was oké om bang te zijn, maar hij wilde ook niet als een pussy overkomen, weet je wel?

Onderwerp: Re: Stop and stare do 18 jun 2020 - 17:58

_{Carameltwirl was toch een beetje nerveus toen hij naast haar plaatsnam. Maar ergens voelde het ook vertrouwd en veilig. Ze wierp hem nog een blik toe, langzaam knipperend. Hij was zo vreselijk nog niet. Hij kon wel serieus zijn, vriendelijk en... Ja, ze had dit nodig. Ze voelde zich kalmeren toen zijn geur om haar heen was en ze legde haar kopje op haar voorpootjes. Voor nu was hij echt eventjes haar reddende engeltje. Ze snorde nog eventjes zachtjes, voordat ze haar ogen sloot. Maar ergens kon de slaap haar niet vatten. Ze was te bewust van dat hij naast haar lag. Alsof haar iedere ademhaling hem zou storen. Buiten het feit dat ze zichzelf enorm kwetsbaar voelde. Iedere beweging en geluid deed haar opkijken, haar oren draaien. Uiteindelijk was het Inkspots zijn stem die haar deed opkijken. Ze draaide haar kopje weer naar hem toe, haar ogen oplichtend in de duisternis. Ze knikte. ‘Ja, ik..’ Ja, wat moest ze zeggen om dit uit te leggen? Hij zou het vast wel begrijpen. Maar hij dan? Maakte hij zich ook gewoon constant zorgen. Hij leek altijd zo nonchalant, zo luchtig, alsof niemand hem wat aan kon doen. Ze wilde dat ze zijn zelfvertrouwen had.}

Onderwerp: Re: Stop and stare ma 31 aug 2020 - 22:30

Inkspots

Oké, misschien voelde hij zichzelf wel even voor een momentje smug omdat hij haar liet spinnen. En misschien toverde dat ook wel een glimlachje op zijn gezicht. Hij wist dat hij zijn geluk niet te ver moest pushen, dat wist hij ook wel. Maar voor hem was dit ook gewoon eventjes goed. Gewoon even hiervan genieten. Al was hij ook niet zo stoer als hij zichzelf soms liet blijken. Hij kon niet slapen, alsof er een elite member ieder moment bovenop hen zou gaan springen. Dus hij vroeg het maar gewoon na een tijdje, of ze nog wakker was. Al wilde hij van niet, Caramel verdiende haar rust, hij hoopte het stiekem van wel. Ze keek op naar hem, haar ogen naar hem op kijkend terwijl hij hoopte dat zijn groen/gele ogen niet al teveel door lieten schemeren. ’Ja, ik..’ klonk er zachtjes, waarop Ink even slikte en knikte. ”Ik weet het..” sprak hij zachtjes tegen haar. Hij voelde zijn bekje even droog worden, waarna hij voorzichtig een neusje tegen haar wang aan drukte. ”We komen er wel bovenop. Nog even.” sprak hij zachtjes. Nog even voordat ze van alles af waren, mocht hij dan hopen.

Carameltwirl

Onderwerp: Re: Stop and stare