Can I Show You What I'm Proudest Of?

_{Alles was plots veranderd. Nu Bloodclan weg was, en Cobra dood, hadden haar kittens geen vader meer. Echter had Beehive zich plots aangeboden als vader; niet eens aangeboden, hij had haar kittens geclaimd als de zijne.. Waarom zou hij zich zo voor haar willen opofferen? Waarom zou hij die rol op zich willen claimen.. Terwijl de helft van de clan al door leek te hebben dat er wat tussen haar en Cobra gebeurd was.. Ze had werkelijk geen idee. Echter was hij nu de vader, maar ze was bang voor hem. Niet alleen voor hem, het was niets persoonlijks. Maar ze was bang, bang voor alles, zag een nieuwe dreiging bij alles wat op haar pad kwam. Ze durfde niet bij hem in de buurt te zijn; ze was bang dat hij iets kwam opeisen, iets zou vragen in ruil voor zijn opoffering. Soft was zo uitgeput van haar constante angst, maar stoppen deed het niet. Nee, ze bleef eronder leiden, dag in dag uit. Nu ze in de nursery getrokken was, voelde ze zich constant bekeken, afgedankt.. Niemand moest haar hebben; ze kon het horen aan hun gefluister, zien aan hun nare blikken. Het was ook niet heel gek; ze kotste iedere dag alles onder, was graatmager en simpelweg een verschrikking om te zien. Na haar miskraam.. Na haar miskraam, was haar lichamelijke toestand ietsjes vooruit gegaan, maar niet veel. Ze was nog steeds kapot, gebroken, uitgeput. Letterlijk uitgeput. Haar botten staken uit haar lichaam, haar gezicht was ingevallen. Haar buik eerder ingehold dan uitgezet. Maar toch voelde ze hen, haar kittens. Ze waren er nog, ondanks wat er enkele weken geleden fout gegaan was.. Er was nog leven bij haar te vinden, al zag ze eruit als een schim, niet meer dan een wandelend skelet. Een steek trok door haar buik heen. Meteen overviel haar een golf van angst. Ze was bang voor een tweede miskraam. Maar dat kon niet, toch? Ze voelde geschop, ze voelde leven. Dan konden ze toch niet dood geboren worden? Tranen sprongen in haar ogen, maar het bleef stil. Er kwam geen tweede steek, geen tweede wee. Net toen Softbelly zich weer durfde te ontspannen, kwam de volgende. Ze hapte naar adem terwijl ze naar haar buik keek. Oh Starclan, sta me bij.. Ze huilde. Ze wilde geen kittens meer verliezen. Één was al te veel voor haar geweest. Opnieuw stak haar buik, en nu wist ze zeker dat dit weeën waren. Haar kinderen kwamen eraan. Hulpeloos keek ze om zich heen. Was er iemand die haar helpen kon.. "W-Wolfblood," sprak ze terwijl ze smekend naar één van de queens keek. Ze wou haar.. Erbij hebben.. Ze had haar nodig, het was de enige vriendin die haar niet in de steek gelaten had toen haar angststoornis haar de man had gemaakt.. "Ik heb- Ik heb een medicine cat nodig," stamelde ze vervolgens met tranen in haar ogen.}

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ja takke, ze was toch ergens mee bezig. Wolfblood was net bezig met een apprentice afsnauwen die lui was komen liggen, toen een queen haar kwam storen. Ze wilde haar zeker niet vriendelijk verzoeken om op te hoepelen, toen ze de serieuze uitdrukking op haar gelaat zag. Iets was mis. Softbelly, oh Starclan, was ze aan het bevallen? Wolfblood keek nog één maal achterom om de apprentice een kwade blik te geven, waarna ze zo snel als haar nog helende poot haar kon dragen naar nursery rende. De kleine poes was al weken een zorg op haar geweten. De poes leek geblinddoekt te dansen op een lijn tussen leven en dood. Zwanger, welke domme hond bedacht dat nou? Toen ze het net had gehoord had ze tegen de ander willen schreeuwen, zoals het haar geleerd was. Maar Softbelly was anders, heel anders. Schreeuwen werkte niet en hoewel Wolfblood vaker geen idee had hoe ze met de poes om moest gaan dan wel, wilde ze het wel proberen. Voor haar vriendin.
"Soft!" riep ze bezorgd toen ze de ander zag, geraakt door hoe ingevallen haar figuur was. Zijzelf was ook vermagerd, omdat het rode vlees hetzelfde in haar bek voelde als dat van haar moeder. Ze at weinig, sliep weinig, kon niets anders dan ijsberen. In dat waren ze gelijk, maar Wolfblood haar dikke vacht verborg alles, en de donkere cirkels vielen niet op onder haar vaak kwaad kijkende ogen. Maar Softbelly was kapot, gesloopt door wat haar eigen angsten en zijzelf elkaar aan deden. Waarom was ze dan niet bang van haar? De poes bande de bezorgdheid uit haar ogen. "Waar zijn die Starclanverdomme kruiden katten?" grauwde ze kwaad, waarna ze iemand schreeuwde die te gaan halen. Voorzichtig stapte ze dichterbij naar de ander, onhandig nu ze teder moest zijn. Ze wilde niet bij haar komen liggen, wilde niet haar broze lichaam bij haar klauwen hebben. Wie zei dat ze het niet zou breken, perrongelijk. "Ik... Ik, uh, ik ben hier Soft. Bij jou," hoe stelde je in godensnaam iemand gerust? Ze kon wel zeggen dat het goed kwam, maar waarom zou ze dat doen? Ze wist helemaal niet of het goed zou komen.

gemaakt door kiki

Ze had maar één taak en dat was alles wat er tot deed in dit moment van bestaan waarin er nog geen sprake was van bewustzijn. Ze moest groeien. Ze moest groot worden. Ze moest overleven, zowel hierbinnen als hierbuiten. Ze had geen besef dat er ooit iets anders bestond of zou bestaan dan wat ze nu meemaakte, maar als ze daar zou komen moest ze sterk genoeg zijn om het alleen te kunnen. Om te groeien moest ze eten. Ze had altijd honger. Een kind heeft altijd honger, wilt altijd meer. Als een roofdier dat alles verslint om zichzelf baar het kleinste beetje te verzadigen. Als een parasiet dat al het leven rond zich absorbeert en de wereld dood achterlaat. Op welk moment werd een ziekte, een indringer op je eigen lichaam een wonder van het leven. Zelf wist ze het niet. Zelf had ze nog geen besef van haar acties. Ze deed gewoon alles wat nodig was om te overleven, om te groeien, om sterk genoeg te zijn om ooit volwassen te kunnen worden. Ze al één sibling van het leven beroofd, een die hierna door het lichaam was afgestoten en de wereld vroegtijdig had mogen verwelkomen. En hoewel ze beiden nog leefde had ze ook iedere druppel kracht van haar moeder en haar ongeboren zus gestolen. Alles wat ze hun kon ontnemen had ze voor zichzelf geëist. En ze groeide. Ze werd sterk en groot. En toen dit lichaam wat haar droeg haar niks meer kon bieden, toen ze iedere laatste kruimel had verslonden, was het tijd om te gaan. Het lichaam wierp haar uit, brak hun verbintenis en ze was alleen. Ineens was ze compleet alleen. Maar ze had goed gedaan in die maanden van roven. Want zodra ze zich toonde aan haar moeder en diens vriend, liet ze een gezonde en mollige kitten zien. Ze had goed gedaan aan groeien. Ze was groot, groot voor een gemiddelde kitten, laat staan als een kind van haar drager. De kou raakte haar fel, de pijn van leven was nieuw maar nog altijd niet compleet bewust. Meteen piepte ze. Een fel en hard geluid, eisend om niet langer alleen te zijn. Roepend om haar moeder waar ze niet zonder kon. Roepend om meer. Om warmte. Om melk. Want ze was nog niet klaar met groeien of met voeden. Ze moest nog zo veel sterker en zo veel groter worden. Al was er naast dat nog een nieuw primitief doel tot haar wezen gevoegd. Ze wilde dicht bij degene zijn die ze instinctief liefhad. Ze riep luider, ditmaal niet zozeer een van pijn en hebben. Maar een die zonder woorden de betekenis van mama droeg.

Onderwerp: Re: Can I Show You What I'm Proudest Of?