Why not?

Een beetje verbaasd keek de creme kleurige kater naar wat er zich voor hem bevond. Hij wist namelijk niet zo goed wat hij hier nu precies voor zich had. Gezien de Highlands zeer zeker niet vlak waren was het geen uitzondering om bij bepaalde plekken op steile rotswanden uit te komen. En soms zaten er openingen in die rotswanden. Vaak ondiepe grotten en passages waar hij maar al te graag een kijkje nam. Quietcreek was dan ook onder de veronderstelling geweest dat hij de meeste ‘grotten’ zo onderhand wel kende. Dat hij wist wat er zich afspeelde achter de torenhoge rotsen en dat hij zich geen zorgen zou hoeven maken om oog in oog te komen staan met het onbekende. Toch twijfelde hij deze keer weldegelijk of hij wel naar binnen zou moeten gaan. Quietcreek was namelijk een geurspoor op het pad gekomen. Een die hij zelf niet kon plaatsen. Een die hij zelf zou beschrijven als ‘vaag’ en ‘oncomfortabel’. Uiteraard wilde hij wel uitvinden wat er zo lag te stinken op hun territorium. Maar het feit dat het zich blijkbaar tussen de rotsen bevond liet hem wel even twee keer nadenken. Was dit een val..? Wat kon het zijn? Het had niet bepaald natuurlijk geroken. Eerder ontvreemdend. Quietcreek werd uit zijn gedachten gehaald toen hij iemand anders hoorde naderen. Geen reden voor paniek, het was gelukkig een Clangenoot. “Hey Littlefish.” Zei hij op vriendelijke toon en grijnsde een beetje naar haar. “Vreemd, vind je ook niet?” Vroeg hij en gaf een knikje richting de ingang. Hij ging er vanuit dat zij de vreemde geur ook geroken had. Wellicht konden ze het samen verkennen?

-eerste post voor LittleFish

Littlefish volgde haar neus; deze geur kende ze immers niet echt, en dat was raar. De poes fronste lichtjes, al lag er ook een zekere opwinding in haar blik. Avontuur en ontdekking! Ze was altijd nieuwsgierig geweest; dat was met de leeftijd nog niet verminderd, hoewel ze natuurlijk ook nog niet heel oud was. De jonge kattint rippelde met snelle pas vooruit, tot ze bij een rotswand aankwam. Ze wist dat hier grotten te vinden waren, al was ze nog niet heel diep geweest. Ze kreeg het vaak benauwd in zo'n kleine ruimte; ze had dan toch liever de vrijheid in het water of zelfs op een vlakte, zoals hier. Haar blik merkte Quietcreek op, die haar vriendelijk begroette en duidelijk ook de geur opgemerkt had, aan zijn opmerking te horen. De jonge kattin knikte op antwoord en bukte lichtjes door haar poten, waarbij haar toch al opgezwollen buik bijna tegen de grond aan schuurde. Maar ze deed net of ze dat niet doorhad, want het was makkelijker om te doen alsof er helemaal niets aan de hand was, en snuffelde even aan de ingang van de grot. "Heel raar, inderdaad..", antwoordde ze mompelend, al was de opwinding in haar stem niet gespeeld. Oeh, een avontuur, wat zouden ze hier ontdekken?