Warning Signs

Tidekit mocht misschien nog jong zijn, maar ze ontplooide zich wel als een tamelijk koppige kitten. Ze merkte dat haar lichaam niet werkte zoals dat van een ander, maar probeerde heel hard om dat niet zo te laten zijn. Misschien werkte ze gewoon niet hard genoeg, misschien trainden anderen meer? Ja, dat zal het vast wel zijn. Maar het poesje wist niet hoe ze moest beginnen. Ze had hulp nodig, ze kon dit niet alleen. Ze was niet zeer zelfstandig en deed veel liever iets samen met een ander. Zoals Bluekit - nu Bluepaw - haar had laten zien, was een beetje hulp hier en daar maar al te aangenaam. Wat ze met een ander kon bereiken zou ze nooit alleen bereiken. En dus porde de jonge kitten zachtjes tegen de veel grotere kattin waar ze tegen lag. Hey, word wakker.. Ik heb je nodig.

+Beechresin

Of het een slim plan was geweest om de twee kittens van Inkmask op der te nemen wist ze niet goed, maar ze wist wel dat als ze een kans wilden hebben zonder te veel invloed van haar vader dat ze bij haar het beste af waren. Daarom dat ze dan ook de kittens had genomen, dan kon ze misschien deze kittens wel beschermen van eventuele beslissingen van haar vader. Ze voelde een por in haar zij en opende haar ogen om Tidekit te zien. "Wat is er?" Vroeg ze rustig aan de kitten. Wat wilde ze van haar? Had ze iets nodig?

De kattin die ze als haar moeder beschouwde - en die dat eigenlijk ook was, op alle manieren die er toe deden in ieder geval - opende al snel haar ogen en keek haar aan. Tidekit glimlachte even lichtjes, al was het maar om onbewust te tonen dat ze oké was en dat er geen reden was voor paniek, en zette toen een hele lieve blik op. "Oe-.. F.. en en en" Oh, dat was een heel moeilijk woord. Haar tong bleef steken achter de lettergrepen en haar oogjes vernauwden lichtjes in concentratie. "Tja-tjainen.", besloot ze uiteindelijk, want dat was een korter woord en dus makkelijker uit te spreken. Trainen! Ze wou oefenen in vanalles, spreken misschien om te beginnen, zodat ze er beter in zou worden! En daarvoor had ze haar moeder's hulp nodig, want alleen kon ze dat niet hoor.

Ze was geduldig en wachtte tot de kitten duidelijk zou maken wat ze wilde. Tenslotte was het soms beter om ze zelf te laten uitvinden en ze niet te vaak te verbeteren. Dat kon tenslotte slecht aanvoelen voor kittens en dat wilde ze niet hebben. Dit waren misschien niet haar eigen kittens, maar ze zou wel waarschijnlijk beter voor ze zorgen dat ze voor haar eigen had gedaan door al het gedoe met Bloodclan. Maar de kitten wilde dus trainen. "Wat wil je trainen?" Spreken was zeker een optie om te doen. Dan konden ze dingen aanwijzen en eventueel kon ze haar spraak dan kopiëren, maar ze konden natuurlijk ook wat anders doen.

Beechresin vroeg haar wat ze wou trainen, waarover Tidekit niet zo heel lang moest nadenken. Tuurlijk, er waren veel dingen die ze nog moest leren - aar er was één ding in het bijzonder dat haar steeds irriteerde, misschien vooral omdat het iets was dat ze alleen moest doen. Want als ze niet goed kon praten, verstond niemand haar en dan was alles vervelend. "Pjaaat!", antwoordde ze met hoog piepstemmetje, haar kopje even in de nekvacht duwend van de queen als om haar te bedanken dat ze mee wou helpen met oefenen.

Er waren veel dingen waar een kitten om zou kunnen vragen, maar praten was niet meteen de eerste die ze verwacht had. Het was een goed middel om te communiceren, maar meestal wilden ze toch wel leukere dingen leren dan dit. "Praten dus?" Vroeg ze nog een keer ter bevestiging. Alleen de vraag was nu waar te beginnen, misschien gewoon met woorden uitspreken die simpel waren. Namen waren vaak moeilijk, dus dan was het handiger om dingen om hun heen te gebruiken. Ze plukte een stukje mos los van het nest en wees ernaar met haar poot. "Dat is 'mos'" Het was een simpel woord, maar eens zien of ze het na kon zeggen.

Tidekit knikte als antwoord toen Beechresin ter bevestiging vroeg of ze wou leren praten. Ja, dat zou haar leven heel veel makkelijker maken! Ze zag hoe simpel andere katten met elkaar communiceerden en verlangde naar dat soort intimiteit, hoe raar het misschien ook klonk. Maar woorden waren nog moeilijk voor de jonge kitten, die sowieso vaak wat achter leek te steken op haar siblings en andere leeftijdsgenootjes. Beechresin wees ergens naar met haar poot en mauwde dat dat mos was. Tidekit volgde haar blik en knikte. Ze had al geweten dat dat het woord ervoor was - maar haar interesse was in het uitspreken van dat woord, niet zo zeer het woord zelf. "M.. Mosh.", probeerde ze aarzelend. Het was een simpel woord, waar haar tong zich niet al te moeilijk rond krulde. Oké, so far so good.

Waarschijnlijk wist Tidekit al wat het was, maar het was een simpel woord om mee te beginnen. Ondertussen begon ze zelf na te denken wat ze nog meer kon uitspreken voor de kitten om het daarna te herhalen. Ze zag een steen liggen en bracht deze dichterbij voor de kitten om te zien. Verder knikte ze bemoedigend bij de poging tot het uitspreken van 'mos'. Het klonk tenslotte best goed. "Dat was goed, nu de volgende, deze is iets moeilijker." Ze wees met haar poot naar de steen die ze net gepakt had. "Steen," Ze deed haar best het zo duidelijk mogelijk uit te spreken, maar wist dat het nog niet een even makkelijk woord als mos was.

Tidekit glimlachte opgetogen toen Beechresin mauwde dat het goed was en toen een nieuw object aanwees. Met intelligente blauwgroene oogjes keek ze het steentje aan. "Sh... Teen.. Shteen.", antwoordde ze in opperste concentratie. De manier waarop haar tong eerst om de s moest krullen om daarna van positie te veranderen naar de t was lastiger dan om in de s te eindigen, zoals in het woord mos. Maar met oefening zou ze het kunnen, daar was ze zeker van!

Het waren simpele woorden nog, maar het zou met tijd helpen om de kitten te helpen spreken. Iedereen moest ergens beginnen tenslotte. Het was duidelijk dat steen nog wat moeilijk was, vooral in het begin, maar dat zou vast ook wel beter worden met de tijd. Een t was gewoon niet altijd even makkelijk uit te spreken. "Je hebt het bijna. Steen." Sprak ze nog een keer, duidelijk de st uitsprekende. Ondertussen zocht ze met haar ogen verder naar een volgend voorwerp. Namen zouden later wel komen, want niet iedereen had een even makkelijke naam.