Back on track

Ferretpaw liet zijn blik over de kraaienkorrels gaan. Wat een zooitje was het hier soms toch ook. Hij schudde zijn kop en zuchtte. Vandaag zou hij zijn training met Amberhunt weer oppakken. Het was een behoorlijke tijd geleden dat ze fatsoenlijk hadden kunnen trainen. En er was in de tussentijd een hoop veranderd. In de Clan, bij de katten om hem heen, maar ook voor hemzelf. Niet langer wilde Ferretpaw ‘gewoon’ zijn training afronden. Nee, hij wilde zichzelf overtreffen. Beter worden dan hij zelf had kunnen bedenken voelde voor hem niet langer meer als een keuze. Het was absoluut noodzakelijk voor de Clan. Hij was oud genoeg geweest om mee te mogen vechten en had daarin gefaald. Niet dat daarmee het gehele verlies aan hem te verwijten was maar hij kon het zichzelf ook niet zomaar vergeven. Hij zou zijn verantwoording moeten afleggen door zo hard te trainen als hij kon en uiteindelijk wanneer nodig zichzelf opnieuw te bewijzen. Ferretpaw wendde zijn blik richting de rosse kater toen hij deze de Carrionplace op zag komen lopen. “Goede morgen.” Begroette hij hem en glimlachte een beetje. Al was dat meer uit beleefdheid. De afgelopen tijd had de onschuld, plezier en enthousiasme wel redelijk uit hem weten te slaan. Maar goed, ze moesten allemaal weer verder. Er viel nu even niets aan te doen. En het was maar beter om vooruit te blijven kijken dan zich druk te blijven maken over het verleden, vond hij.

-eerste post voor amberhunt

Shadowclan was weer van Shadowclan en Amberhunt was direct van plan geweest de trainingen van zijn apprentices voort te zetten. Het was nu extra belangrijk dat ze alles wat er te leren viel van hem zouden leren. De clan had nieuwe warriors nodig om weer op hetzelfde punt te komen van voor de invasie. Hij had met Ferretpaw afgesproken om elkaar bij de Carrionplace te ontmoeten. "Goedemorgen, Ferretpaw, goed uitgerust?" Begon hij vriendelijk. Vandaag zouden ze keihard aan het werk gaan, dus hij hoopte maar dat zijn apprentice daar klaar voor was. Daarbij moest hij alert zijn: Ze gingen hier jagen, en dat kon gevaarlijk zijn als je niet op je omgeving lette of wist wat je ving. "We gaan hier jagen; kan je me uitleggen waar je het meest op moet letten?" Vroeg de kleine kater.

Amberhunt vroeg hem of hij goed was uitgerust, Ferretpaw knikte. Hij had zijn best gedaan om op tijd in slaap te vallen en ondanks alle waar hij urenlang over kon blijven twijfelen was het toch redelijk goed gelukt. Hij was in ieder geval uitgerust genoeg om te beginnen vandaag. "We gaan hier jagen; kan je me uitleggen waar je het meest op moet letten?" Vroeg Amberhunt hem. Ferretpaw was opgelucht te horen dat ze zouden beginnen met jagen. Dat was immers zijn sterke kant en het lag nog wat verder weg van alle gevechten die ze achter de rug hadden. Hij dacht na over wat zijn mentor hem gevraagd had. Dit was de Carrionplace, hier moest je dus letten op mogelijk zieke kraaien en ratten. Gezien de tweebenen hier vaak voer achterlieten dat lang niet altijd oké was. Toch was hij onzeker over zijn antwoord. Wat als hij er toch iets was dat hij over het hoofd zag. Iets heel belangrijks maar dat hij gewoon te dom was om het op te merken? Ferretpaw zuchtte zachtjes. Er was maar een manier om daar achter te komen. “Het is belangrijk om te opletten of de prooi niet ziek is. Het voer op de Carrionplace is niet veilig en dus zijn niet alle prooidieren hier veilig.” Legde hij uit. Alsnog wel een beetje onzeker van zijn eigen antwoord. Maar daar viel helaas voor nu nog niets aan te doen.  

Zijn apprentice knikte en Amberhunt knikte goedkeurend terug, mooi, dan konden ze beginnen. Ferretpaw leek opgelucht met het nieuws dat ze gingen jagen, en Amberhunt voelde wat enthousiasme in zijn borst opbouwen: Hij vond het heerlijk om zijn vaardigheden op een nieuwe generatie over te brengen. De apprentice gaf een behoorlijk antwoord op zijn vraag en hij knikte. "Precies, het grootste gevaar is de zieke of geïnfecteerde prooi. Nooit meenemen. Het is de taak van de jager om zijn prooien te controleren." Miauwde hij. "Het andere, vanzelfsprekende, gevaar zijn de twolegs. Deze plek wordt nog steeds door hen gebruikt, dus pas ten alle tijden op dat je niet te dichtbij hen komt." Het was geen fout van Ferretpaw, het twolegprobleem was immers niet exclusief een probleem van de Carrionplace. "Goed, waar ga je op jagen?"

Tot zijn opluchting zat hij er nog niet eens zo heel ver naast met zijn antwoord. “Precies, het grootste gevaar is de zieke of geïnfecteerde prooi. Nooit meenemen. Het is de taak van de jager om zijn prooien te controleren.” Legde Amberhunt uit. Ferretpaw knikte. Dat zou hij zeker blijven doen. Ziek worden van vergiftigde dieren leek hem absoluut geen pretje. Nu zou het hier vanzelfsprekend zijn om zijn prooi te controleren maar ook in andere gebieden zou hij er alert op moeten blijven. Al helemaal in Bareleaf. Dan waren er immers meer prooidieren ziek dan gebruikelijk. “Het andere, vanzelfsprekende, gevaar zijn de twolegs. Deze plek wordt nog steeds door hen gebruikt, dus pas ten alle tijden op dat je niet te dichtbij hen komt.” Vervolgde Amberhunt. Daar had de grijze kater inderdaad niet aan gedacht. Ferretpaw vroeg zich af waarom de Twolegs plaatsen zoals deze nog altijd tijdelijk in gebruik namen. Hadden ze niet al genoeg gebied? En wat deden ze hier dat ze dit nodig hadden? Ze leefde hier niet, dat was wel duidelijk. Daarvoor waren ze er immers te weinig. Ze kwamen hier ook geen voedsel halen, ze strooide het slechts in de rondte en het was lang niet altijd veilig. Wellicht probeerde ze het gebied langzaam te claimen door de andere dieren die er waren te vergiftigen? Een beetje onwaarschijnlijk maar Ferretpaw kon zich geen betere verklaring bedenken. “Goed, waar ga je op jagen?” Vroeg de rode kater hem. Hij twijfelde even maar besloot uiteindelijk om zijn vraag toch voorzichtig aan te stellen. “Uh… sorry dat ik van onderwerp wissel maar.. waar kan ik een zieke prooi aan herkennen?” Het zou goed kunnen dat Amberhunt er later nog op terug had willen komen. Maar voor de zekerheid stelde hij zijn vraag toch maar wel. Ferretpaw had immers geen idee of Amberhunt er vanuit ging dat hij die kenmerken al wist of niet. “Ik ga jagen op muizen of kraaien.” Zei hij vervolgens, om de vraag van zijn mentor toch maar alvast te beantwoorden.  

Het was waarschijnlijk zijn minst favoriete plek om te jagen: De penetrante geur van het rot en ziekte maakte hem misselijk en het was moeilijk om dan nog goed te concentreren op waar hij naar zocht: Gezonde prooi. Desondanks was het noodzakelijk dat elke apprentice hier leerde jagen, in tijden van hongersnood zou de clan maar wat blij zijn dat het altijd deze plek nog had. Ferretpaw verontschuldigde zich om een vraag te stellen. Hoe herkende hij die zieke prooi eigenlijk. Oh, daar had Amberhunt niet eens over nagedacht. "De geur. Je bent vast wel eens bij het medicine cat den geweest wanneer daar een ziek iemand lag? De geur is soortgelijk daaraan." Legde hij uit. "Som heb je geluk, wanneer de geur zo sterk is dat je het al kan ruiken voordat je met jagen begint, andere keren weet je het pas wanneer je je prooi al gevangen hebt en dichterbij komt." Het betekende dat er wel eens prooi weggegooid moest worden omdat het ziek was, en hoewel Ambethunt daar een hekel aan had, was het een noodzakelijk kwaad. "Muizen en kraaien zijn goede keuzes. Ik blijf in de buurt, maar pas op." Miauwde hij terwijl hij opstond en aan de kant stapte voor Ferretpaw.

Amberhunt wist hem te vertellen dat de geur vergelijkbaar zou zijn met de geur van een zieke kat. Hij knikte, dat had hij weldegelijk eens geroken in de buurt van de Medicin den. Het was immers een geur waar je maar moeilijk omheen kon. Zijn mentor legde hem verder uit dat het een questie van 50/50 was: soms kon je het van een afstand al wel ruiken maar het kon ook net zo goed zijn dat je het pas doorkreeg zodra je de prooi al doodgebeten had. Een gokje dus. Dat zou mooi zuur zijn als hij per ongeluk zo’n stink beest te pakken zou krijgen. Al hoe wel, beter dat dan dat hij zelf ziek zou worden. Ferretpaw knikte dat hij het allemaal begrepen had. “Muizen en kraaien zijn goede keuzes. Ik blijf in de buurt, maar pas op.” Zei Amberhunt, waarna deze opstond en zich aan de rand van de Carrionplace vestigde zodat Ferret alle ruimte zou hebben om te jagen. Nu toch wel redelijk enthousiast geworden nam hij de sluip houding aan. Hij had al iets in het vizier, het stierf hier immers van de kraaien. Zijn aandacht was gevestigd op een groepje kraaien dat aan de andere kant van de Carrionplace het verse voer aan het oppikken was. Het leek er niet op dat ze de twee katten als een directe bedreiging ervaarde gezien deze nu al een tijdje aanwezig waren en nog niets hadden uitgevoerd, al bleven ze wel allert. Beetje bij beetje sloop Ferretpaw dichterbij. Hij bleef de groep goed in de gaten houden en probeerde er voor te zorgen dat zijn stappen hen niet af zouden schrikken. Eenmaal een stuk dichterbij gekomen sloop hij langzaam zijwaarts om zich zo uiteindelijk achter een afgeknapte boomtak te verbergen. Vanuit die positie bleef hij stilletjes wachten tot een van de kraaien dichtbij genoeg was. Vol energie sprong hij over de tak heen. Hij had zijn klauwen al uit hun hulzen laten komen, klaar voor de aanval en… net mis. Die kraai was ook wel slim genoeg om net op tijd op te vliegen waardoor Ferretpaw met een harde plof op de grond terecht kwam. “Potver!” Grauwde hij, kwaad om zijn eigen falen. Hij krabbelde overeind en draaide zich met een zucht om naar Amberhunt. Wat ging er mis..?

Zijn Apprentice begon aan zijn jacht en Amberhunt voelde enthousiasme in zijn binnenste opborrelen. Hij vond het altijd prachtig om te zien; een Apprentice die liet zien wat hij al kan. Ferretpaw had goed naar hem geluisterd scheen het. Hij was alert en sloop niet met tunnelvisie op zijn prooi af. De rode kater keek vanaf een afstandje toe en zag hoe hij zich verstopte achter een grote tak. Even kneep hij zijn ogen samen, was dat wel zo'n goed idee? Toen kwam de sprong, en instinctief greep Amberhunt the aarde vast met zijn. Maar nee, het was Ferretpaw niet gelukt om de kraai te pakken te krijgen. Hij keek nogal verslagen om zich heen en Amberhunt besloot op hem toe te lopen. "Dat was al erg goed. Maar let altijd goed op met verstopplekken. Natuurlijk zijn ze effectief om niet gezien te worden. Maar omdat je nu zoveel omhoog moest springen verloor je snelheid. Dus: gebruik je omgeving, maar wees niet afhankelijk." Legde hij Ferretpaw met een glimlach uit terwijl hij in dezelfde sluiphouding zakte. "Zo." En hij begon aan dezelfde route die zijn apprentice had afgelegd. Maar in plaats van echt achter de tak de bijven hurken, wachtte hij er zijdelings naast, zo dicht tegen de grond gehurkt dat hij compleet verhult was. "Twee tellen langer, en.." miauwde hij, alvorens een geweldige sprong langs de tak te maken. Hij draaide zich weer om, om in de groene ogen van Ferretpaw te kijken. "Probeer het opnieuw, je deed het al bijna helemaal goed. Miauwde hij bemoedigend.