Na de woorden van Newtpaw en de mislukte poging om het op te lossen zonder oorlog zat er nu nog maar een ding op. Of de clan het er helemaal mee eens zou zijn betwijfelde hij, maar ze konden niet negeren wat Starclan hun verteld had. Hij klom dan ook de rots op en haalde nog een keer diep adem. Dit zou de tweede keer zijn dat hij de clan een gevecht mee in zou nemen, ook al hoopte hij niet dat deze keer zou aflopen zoals de vorige. "Shadowclan! Vannacht is het tijd, we zullen Riverclan aanvallen onder de dekking van de nieuwe maan." Misschien was hij hier iets te direct mee, maar dan was het in ieder geval duidelijk dat hij niet meer van gedachten zou veranderen. "Settleddust en ik hebben nog onze best gedaan om Crystalshell zelf te laten boeten voor alles dat ze ons heeft aangedaan, maar daar heeft ze niet mee ingestemd. Er zit dus helaas niks anders meer op dan actie te ondernemen." De clan moest denken dat hij in ieder geval alles eraan had gedaan.

Maar dit was hoe starclan het wilde en hij vertrouwde er dan ook op dat ze aan hun kant zouden staan. "Starclan heeft aan mij en Newtpaw laten weten dat wat we doen het juiste is, dat Crystalshell niet langer de leader van Riverclan hoort te zijn. Ze zullen dus aan onze kant staan vannacht." Dat was iets dat ze zichzelf moesten inprenten. Dat ze alleen maar de wil van Starclan aan het uitvoeren waren. "Rust goed uit voor vannacht en zorg ervoor dat je klaar bent." Want dit was het, vannacht zou alles beslist worden en na vannacht zouden er mogelijk nog maar drie clans zijn. Alleen dat was niet iets dat zijn eigen clan al hoefde te weten. Dan zouden ze misschien niet meer achter zijn beslissing staan. Hij sprong van de rots af en maakte zijn weg naar zijn den. Als er nog katten met vragen waren konden ze daar naartoe komen.

Bluepaw keek met grote oogjes toe hoe Acornstar zijn woorden uitsprak. Oorlog, met RiverClan. Vannacht. Bluepaw stond te popelen. Ze wilde meevechten! Die gekke visvretertjes is een lesje leren! Hermitpaw, bijvoorbeeld. Hoewel ze de kater mocht, had hij toch echt niet zo handig gehandeld, vond ze. Zijn Clan en Leader al helemaal niet. Allemaal gekkies waren het, besloot ze. Toen Acornstars toespraakje klaar was twijfelde ze geen moment voor ze naar voren schoot naar Settleddust. Haar vader was het toevallig ook, wat gezellig. 'Ik kan vechten!' riep ze naar de Deputy toe. Ze draaide haar kop even snel naar haar vader, knikkend. Ze kon het echt wel hoor! 'Echt waar! Ik wil meedoen, ze in elkaar meppen, lesje laten leren!' Ze richtte zich weer naar haar mentor. Hij had toch vast wel gezien hoe goed ze al was?

Chillypepper slikte nerveus. Oorlog. Ze was warrior - ze zou mee gaan om te vechten, ze zou haar clan verdedigen en veilig stellen. Maar ze wist niet of dit het beste idee was. Ja, ze vertrouwde haar leider en haar medicine cats.. Maar oorlog? Was er ooit een goed moment om oorlog te voeren? Serpentpaw mauwde dat ze mee ging. De jonge warrior richtte haar gele blik op haar vriendin met een bezorgde blik in haar ogen. Oh nee.. Serpentpaw had amper nog met haar gesproken sinds haar warriorceremonie. Chillypepper miste haar, miste haar aanwezigheid in het nest naast haar, miste de dagen die ze samen spendeerden. Alles voelde anders nu, ook al was ze nog steeds dezelfde persoon die ze was geweest. De jonge kattin slikte even en stapte toen op de apprentice af. Hoewel alles aan haar schreeuwde om de kattin tegen te houden, om haar veilig in het camp te houden, zou ze Serpentpaw steunen. Ze zou haar veilig houden op het slachtveld, maar wel de kans geven om zichzelf te bewijzen, om ook warrior te worden. Zodat ze weer hun nesten naast elkaar konden bouwen, zodat die kloof tussen hen in gedicht kon worden. De jonge kattin zocht de groene blik van Serpentpaw en knikte bemoedigend naar haar - om te tonen dat ze hier was voor haar, dat ze haar steunde, door dik en dun. Ze zou haar nooit alleen laten.

Ze was toevallig op de juiste plek toen de clan bijeen geroepen werd. Volepaw had zich de laatste moon redelijk goed kunnen behelpen. Haar trainingen waren behoorlijk succesvol. Het constante en het herhalen van de vele regels en technieken deden haar goed. Zo werd duidelijk dat ze iets wel onder de knie kon krijgen als er maar voldoende tijd over ging. Het waren nu alles de kleine stressmomenten van haar laatste test moment als apprentice die haar de das om deden. Dingen die in het kort gebeurde waren ook meestal gedoemd om te falen. Zoals de mededeling van Acornstar. Volepaw vernauwde haar oogjes in een poging om zich te focussen op de woorden van de kater. Dit leek belangrijk. "Shadowclan! Vannacht is het tijd, we zullen Riverclan aanvallen onder de dekking van de nieuwe maan." Een beetje tekst ging wel, maar er bleven maar woorden uit de kater komen. Het was iets met aanvallen en Riverclan, al de onbelangrijke dingen werden meteen weggefilterd. Deze reden waarom ze ten strijden gingen bijvoorbeeld, dat zou je haar niet nog eens moeten navragan. "Rust goed uit voor vannacht en zorg ervoor dat je klaar bent."

Ze was druk bezig geweest om de belangrijkste woorden van Acornstar te onthouden, dat ze gemist had wat Settleddust gezegd had. Ohnee. De poes liet haar blik naar d ekatten gaan die iets tegen de deputy zeiden, alsof ze een antwoord gaven op wat hij eerder gezegd had. Deze woorden hielpen haar om een beeld te krijgen van wat de deputy eerder gezegd had. Ze had ondertussen wel geleerd om met een omweg toch deftig te kunnen volgen met lange mededelingen. Ze was geduldig, meestal kwam er wel gehoor van anderen dat ze voor zichzelf kon gebruiken. "Ik wil ook mee!" mauwde ze uiteindelijk zelf richting de leader en deputy. Ze was behoorlijk luid, kon zich goed laten horen. Dit was misschien wel dé kans om zich te bewijzen, zonder de stress te ervaren van de 'test'.

Zijn vacht prikte ongemakkelijk bij de woorden van de Leader. Oorlog. Natuurlijk. Twistedheart was er een schakel in geweest, had nog steeds ergens het gevoel dat hij een oorlog had veroorzaakt. Toch wist hij dat alles zoveel erger was geweest als hij zichzelf niet had kunnen inhouden. Het duurde even, maar hij begon nu toch langzaam in te zien dat hij een goede daad had verricht daarin. Toch was er nu oorlog, en hij voelde zich er helemaal niet lekker bij. Twistedheart wilde niet vechten, met RiverClan was het een lastige kwestie voor hem. Hij vond het eng om Crystalstar weer te moeten zien, de Warriors daar onder ogen moeten komen. Hij had al een nare aanvaring meegemaakt namelijk. Maar hij wist ook dat er binnenin ShadowClan ook katten aan hem twijfelden, dachten dat hij daar voor de lol was geweest. Hij moest wel meevechten, zichzelf bewijzen. Ergens misschien niet eens aan de Clan alleen, maar ook aan zichzelf. Met een zucht stond de grote kater op, wist ook dat zijn kracht gewaardeerd zou worden in de strijd. Hij liep op zijn vader af, wachtte zenuwachtig een beetje op de rest en opende vervolgens zijn bekje. 'Ik ga ook mee. Als.. Als dat kan, mag,' miauwde hij, zijn kop lichtjes buigend.

Loudvoice liet zijn blik naar zijn leader glijden toen deze hun toesprak. Hij voelde hoe zijn haren overeind gingen staan en hoe adrenaline door zijn aderen gierde. Dit was het moment waarop hij had gewacht! Ze zouden vannacht die vissenvreters een kopje kleiner maken! Ze zouden hun laten boeten voor wat ze met Twistedheart hadden gedaan! Hij kon niet wachten om te vertrekken en zijn blik gleed naar Settleddust toen deze zei dat elke mentor zich moest melden. “Gavialpaw is net met zijn training gestart en dus nog te jong om mee te doen met het gevecht. Hij zal hier blijven,” sprak hij op een rustige toon tegen Settleddust. Het was jammer als zijn apprentice daar anders over dacht, maar Loudvoice nam geen risico. “Ik ga daarentegen wel mee.” Hij hief zijn kopje hoog op en ontmoette de blik van zijn leader zonder terug te deinzen. Hij wist dat hij nog maar een jonge warrior was, maar Acornstar had hem al een apprentice toevertrouwd en hij had zichzelf de afgelopen manen bewezen door zich als een gek te storten op zijn training. Hij was hier klaar voor.

Tag: Settleddust, Acornstar (Loud gaat mee)

Voor hij goed en wel naar zijn den had kunnen lopen, was Settleddust begonnen over of mentoren aan konden geven of hun apprentices klaar waren om te vechten en natuurlijk kon Serpentpaw daarbij de beslissing niet aan hem overlaten voor ze haar bek open trok. Hij staarde dan ook naar beneden, toen ze duidelijk aan hem aangaf mee te gaan. "Ik dacht dat Settleddust net zei dat dat aan de mentoren was?" Hoe erg hij wel niet geneigd was om haar te weigeren, puur omdat ze niet gewacht had tot hij er wat over gezegd had. Maar hij had elke kat nodig die kon vechten, dat wist hij ook maar al te goed. "Wacht de volgende keer tot ik wat gezegd heb, maar ik heb elke kat nodig die kan vechten, dus probeer me niet voor schut te zetten." Ze was tenslotte zijn apprentice, dus wat ze ook zou doen, het zou terug reflecteren op hem. "Saffronpaw kan ook vechten," Voegde hij er nog aan toe richting zijn deputy. Het was nu verder wachten tot de rest van de mentoren antwoord had gegeven, dan zouden ze de katten kunnen kiezen.

Politiek ongein hoefde ze niet zoveel mee. Als ze zo nodig oorlog moesten voeren, dan deden ze dat maar. Airwisp voelde er vrij weinig voor om zich erin te mengen en haar lichaam nog verder kapot te laten slaan. Langzaamaan begon ze zich weer beter te voelen van de geboorte, maar nog altijd joegen er soms pijnlijke steken door haar heen als ze intensief bezig was. Dat had ze echter niemand nog verteld, en dat zou ze nu ook niet doen. De poes had rustig plaats genomen bij de menigte en zocht haar zoontje, wiens bruine hoofdje ze even niet kon vinden. "Adderpaw is nog te jong," sprak ze en zocht de blik van Amberhunt. "Daar zal Amberhunt het vast mee eens zijn," haar glimlach was vluchtig en hoewel deze hartelijk leek, deerde zijn mening haar niet veel. Oh, haar prinsje zou vast willen vechten, zou vast boos op haar zijn nu. Hij was ook zo dapper, zo sterk al. Maar nog zo jong, zo ontzettend jong. Ooit zou hij groot zijn en kunnen vechten als de goden, maar voor nu zou ze hem nog veilig houden. Airwisp bewoog zich naar de deputy en leader toe. "Acornstar, Settleddust, ik blijf liever hier. Ik kan een oog houden op de jongere katten en elders, of helpen met boodschapen versturen. Ik denk dat ik beter op deze manier kan helpen," ze glimlachte flauwtjes, het tweetal zou ook wel zien dat ze niet gebouwd was op kracht.

Al snel kwamen meerdere reacties van mentoren die hun jonge apprentices thuis wilden houden. Ze hadden er ook veel, namen werden genoemd. Diegenen die zich niet melden, ging Settleddust ervan uit dat ze klaar waren. Zijn eigen apprentices gingen ook niet mee. Bluepaw en Tidepaw waren te jong, bovendien liep Tidepaw al achter. Bovendien zou hij Dimpaw ook niet mee laten gaan, hoe hoog of laag zijn mentor of zijn dochter ook zouden springen. No way dat dat ging gebeuren. Settleddust spitste zijn oren toen meerdere warriors ook al aangaven dat ze meegingen, ze zag de strijdlust in hun ogen en hij knikte goedkeurend. Mooi. Maar het was Bluepaw die het strijdlustigs leek, hongerig voor gevecht. Settleddust keek zijn apprentice streng aan. ‘Geen sprake van,’ miauwde hij. Zijn blik kruiste kort met Bluejay, die ook net bij hem had gemeld dat zijn apprentices te jong waren. ‘Een oorlog is heel anders dan een training, en je bent er nog niet klaar voor.’ Geen discussie mogelijk. Hij zou geen weerwoord accepteren, en Bluepaw moest beter weten. Het was enkel het kleine stemmetje van Twistedheart dat zijn interesse trok, en hij liet vader en dochter even samen achter. Hij duwde bemoedigend tegen de schouder van Twistedheart. ‘Natuurlijk. Het is tijd dat je wraak neemt op hen die je pijn hebben gedaan.’ Zijn blik kruiste de jonge warrior en hij knikte lichtjes. Hij wierp hem een glimlach toe, waarna hij weer werd aangesproken. Ditmaal door Airwisp. Eerder had ze al gezegd dat Adderpaw niet mee mocht en dat sentiment deelde hij. Natuurlijk, alles voor de kinderen. Maar ze wilde zelf ook liever thuis blijven. ‘Natuurlijk, we vinden wel een taak die beter bij je past,’ miauwde hij tegen de knappe, grijze poes.

Het was niet lang na de aankondiging van een oorlog met Riverclan dat Acornstar het nieuws bracht. "Shadowclan! Vannacht is het tijd, we zullen Riverclan aanvallen onder de dekking van de nieuwe maan." Nuchter als ze was, Roughvoice voelde een rilling door haar ruggengraat gaan. Oorlog was niet iets wat ze erg toejuichte. Toch zou Crystalstar- of shell, of hoe ze ook heette aansprakelijk moeten worden gesteld voor haar misdaden. "Starclan heeft aan mij en Newtpaw laten weten dat wat we doen het juiste is, dat Crystalshell niet langer de leader van Riverclan hoort te zijn. Ze zullen dus aan onze kant staan vannacht." Pffft. Starclan zou hen niet helpen. Dat moesten ze echt zelf doen. Als Starclan echt invloed had op de levende katten dan zou er zoveel shit nooit gebeurd zijn. "Ik ga ook mee." Verklaarde ze tegen Acornstar of Settleddust of wie het ook boeide. "Ik was in het kamp tijdens de laatste Gathering, deze keer blijf ik niet thuis."

Natuurlijk wilde ze ook mee. Hoewel ze stiekem hartstikke goed wist dat ze te jong was, wilde ze toch gaan. Ze keek dan ook met een doordringende blik naar Settleddust, haar oom. Ze wilde dat hij haar toestemming gaf om mee te gaan, hij was immers deputy, hij kon dat doen. Haar oor trok opzij toen haar moeder vermelde dat Adderpaw niet mee mocht. De namen van Dim en Tide werden allebei niet door Airwisp opgenoemd. Hoewel dat.. Pijn deed, werkte het voor nu in haar voordeel. Haar moeder gaf niet genoeg om haar om te zeggen dat zij niet mee mocht, maar hierdoor was er niet voor haar besloten. "Ik ga mee," miauwde ze toen zacht maar strak tegen haar oom. Strak keek ze hem aan. Ze zou geen 'nee' nemen als antwoord.

de volgende ramp deed zich voor in de vorm van Dimpaw, zijn mooie dochtertje, die niet wist dat hij z'n vader was. Toen ze ook meedeelde dat ze mee wilde, schudde hij direct zijn kop. ‘Nee,’ antwoordde hij, net zo streng en stellig als hij bij Bluepaw had gedaan. Dimpaw was dan niet zijn apprentice, hij volgde stiekem haar trainingen dichter dan van een andere apprentice, viel haar mentor vaker lastig met vragen hoe het ervoor stond. ‘Je bent te jong. Je hebt te weinig training gehad.’ Je bent er nog niet klaar voor, en hij zou zichzelf in een afgrond werpen als haar iets zou overkomen. Nee, het antwoord was nee. Ze zouden veilig in het kamp blijven, ver weg van de strijd. Geen Riverclanner zou poten op haar mogen leggen. Er waren in dat kamp al teveel die vermoedens hadden.

Haar oren duwden zich woedend in haar nek toen Settleddust resoluut nee antwoordde op haar mededeling. Haar nagels duwden zich gefrustreerd in de grond onder haar bij zijn uitleg. Ja, en wiens schuld was dat? Niet de hare. Zij trainde het liefste dag en nacht door, werkte zichzelf kapot zodat ze de liefde van mama zou winnen. Maar het mocht allemaal niet baten, Airwisp zei haar naam niet eens. Het moest groter dan alleen haar trainingen, een gevecht was perfect om aan haar moeder te laten zien dat zij ook leuk was, net als Adderpaw. Wie was hij om dit voor haar te besluiten? Ze zou dit nooit vergeten. Met een ruk draaide ze zich om en liep ze het kamp uit, maar niet zonder hem heel giftig aan te kijken terwijl ze langs hem heen liep.