flowers for my son

Het was een paar dagen na de gathering. In die tijd had ze haarzelf gemotiveerd om weer terug te keren naar de kat die ze ooit geweest was. Ze leerde omgaan met haar trauma's, verwerkte haar pijnen en verliezen en begon hard te trainen om onderdeel te worden van haar nieuwe thuis. Ze miste Windclan soms, maar miste het idee van vroeger. Niet hoe Windclan de laatste lange moons waren geweest. Als ze terug mocht gaan dan zou ze liever voor een auto springen. Hoewel haar familie en vrienden daar nog woonde woonde er daar ook haar grootste nachtmerries en dat was iets wat ze nooit meer onder ogen wou komen. Ze was nu veilig, ze werd nu beschermd, beschermd tegen de duivels die daar leefde. Windclan zou altijd haar geboorteplaats zijn maar Riverclan was nu haar thuis en dat zou ze bewijzen ook. Ze was klaar met een training en had de avond vrij genomen om naar de gorge te gaan. Ze was langs de small forest geweest om daar bloemen te plukken en liep nu met de steeltjes in haar mond richting de grens. Elke week kwam ze hier om nieuwe bloemen te brengen voor haar zoon. Hoewel hij er niet meer was wist ze zeker dat hij haar wel vanuit de sterren kon zien. Mama zou je nooit vergeten mijn zoon en dat bewees ze ook. Elke dag dacht ze aan hem en haar kinderen en nam elke week vrij om naar die ene plek te gaan. Ze kon niet naar zijn rustplaats, want dat was in Windclan. Het voelde voor haar alsof ze verboden werd om naar haar kinds graf te komen maar ze respecteerde de regels die haar ex partner had gemaakt. Niemand mocht met haar in contact komen, ze was verbannen en het was haar schuld allemaal volgens hem. Ze zou nooit naar haar kinds graf kunnen, nooit meer die laatste stukje afsluiting. Gelukkig had Pantherstar er nog voor gezorgd dat ze nog kort afscheid had kunnen nemen voor Windclan haar dode zoon uit haar poten trok en terug meenam naar hun gebied. Bij het terugdenken aan die dag sprongen de tranen weer in haar oog maar ze weigerde en schudde de tranen weg. Ze wou niet de bloemetjes van haar zoon verpesten. Zachtjes liep ze veder. Elke pootstap dichter bij de gorge hoe zwaarder het wel werd. Ondanks ze elke week kwam, bleef het een hele obstakel om hier te komen. Een trillende zucht verliet haar mond toen ze haar bosje bloemen neerlegde bij de rand terwijl de ondergaande zon in haar rug scheen. Het water dat onder haar gonsde was kalmer dan ooit, ze kon zelfs de wind voor het eerst hier horen.. het was vredig, alsof Gorsepaw nu met haar was..

Haar blik had een lange tijd naar de overkant getuurd. De zon die in haar rug scheen weerkaatste een grote schaduw over het land waar vroeger haar pootstappen hadden gelopen. Nu hoorde ze aan de andere kant, aan de kant van de rivieren. Aan de kant van de brandende zon in plaats van de oneindige schaduwen die door de heidens trokken. Ze was verslikt geraakt in de duisternis die daar heerste maar nu begon ze weer op te rijzen als vuur. Het zou nog even duren, stapje voor stapje.. slechte en goeie dagen zouden nig komen- maar er was al duidelijk weer een spark te vinden op haar afgebrande, afgetrapte stapel. Een kleine rookpluimpje sierde weer naar boven, naar de top waar zij weer zult staan ondanks alle verloren gevechten. Ze zou er weer boven op komen en ditmaal tien keer zo sterk. Haar blik gleed weg van de grens en rustte nu op het water, het water dat altijd woest en wild was maar vandaag rustig. Ze zag zelfs haar spiegelbeeld; zag haar gezicht vol verdriet staan maar ook met een glans van groei. Haar gezicht was niet meer zo uitgemergeld als eerst, haar vacht weer aanvullend.. en zelfs haar missende oog begon ze nu eindelijk te accepteren. Het was nu hoe ze was, en ondanks ze nu zowel mentaal als fysiek verminkt was.. zou ze nog altijd het mooiste blijven van het woud. Ze had gewild dat Gorsepaw haar zo had kunnen zien, haar sterk en mooi had kunnen meemaken.. in zijn laatste momenten had hij haar bijna niet gezien en als hij haar zag dan was ze.. nee- er waren geen woorden voor. Haar zoontje, al haar kinderen, hadden zoveel op hun bord gehad en ze wist ze dat er ooit nog meer zal komen. De wereld bleef doorgaan met diens testen. Hoe hard ze ook haar best deed, ze zal ze nooit voorledig kunnen beschermen.. Kijk maar naar Gorsepaw. Die had ze ook niet kunnen beschermen ondanks ze alles geprobeerd had. Het was misschien zelfs haar schuld geweest, al zo zei Stallion dat toen. Geloofde ze het? Ze wou het niet doen, wist wel beter dat het niet enkel aan haar had gelegen... maar soms, soms vroeg ze ze toch af als het nou wél door haar kwam. Dat ze toch niet die goeie moeder was die ze dacht te zijn. Dat inderdaad zij haar eigen zoon zoveel verdriet had gedaan dat hij zichzelf van de afgrond gegooid had.. De tranen waren weer in haar oog gestroomd en druppelde weer zachtjes over haar wangen heen. Een lichte wind woei over en plukte was van de bloemblaadjes los waardoor deze kort dansende in de lucht. Ze sierde langs haar heen om daarna vervolgens in het water te vallen. Haar blik keek mee en daar in de waterrimpel zag ze hem dan uiteindelijk;

Wolf.

Hij glimlachte naar haar, via het water waar ze zijn spiegelbeeld in zag. Haar maag draaide er van om, haar gezicht liet dat ook gerust  doorschijnen. De laatste keer dat ze hem gezien was was toen ze het lijk van haar zoon wanhopig tussen haar pootjes had gehad en hij haar aangekeken met de meeste koude blik ooit.. alsof hij er van genoten had dat ze die dag zoveel veel leed had. Ook had ze hem laatst gezien op de gathering, als de nieuwe leader van Windclan. Wolfstar was het nu. De rang die eerst van haar ex partner was geweest. Haar ex partner die de clan verlaten had voor een betere doel. Het idee dat hij het werkelijk gedaan had maakte haar woest. Hij had haar laten stikken.. en geloof haar daar zat ze echt niet mee, het punt dat hij hun kinderen alleen liet.. dát maakte haar kwaad. Nu hadden ze een verbannen moeder en een vader die zichzelf en zijn status belangrijker vond dan zijn gezin. Nu waren ze alleen, helemaal alleen in een clan vol psychopaten. De she-cat keek op, haar blik vestigend op die van Wolf. Ook hij had niks gedaan, want de geur van Daintywhiff had op de gathering gehangen. Hij liet een kat in de clan leven waarvan hij wist wat ze gedaan had. Zijn woorden, waren allemaal leugens geweest. Niemand had haar geholpen, enkel Riverclan. Toen hij over haar zoon begon ging er iets mis in haar kop. Met een ruk kwam ze overeind en keek ze hem woest aan. ''Praat niet over mijn zoon!'' Riep ze naar de overkant. ''Je weet niks over hem. Hij had HIER gelukkig moeten zijn! Niet daar!'' Haar vacht stond dik overeind. Haar pootjes trillend van de adrenaline. ''Jij- jij goorlap, jij hebt geen recht om mijn zoons graf te bezoeken! Ik zal nooit- nooit vergeten hoe jij die dag daar gestaan had.. Alsof je blij was, BLIJ met mijn zoons dood!'' Haar stem was luid en ijskoud. ''Heidentakjes brengen naar mijn kinds graf, moet ik je nu soms bedanken? Jij was erbij dat Stallion mij verbood om naar zijn rustplaats te komen, om mij gezin ooit nog te zien en je hebt niks gedaan, NIKS. Net als nu, met je grote praatjes- mij helpen.. mijn gezin te beschermen. Je- je..'' Haar stem verviel, de woede weg sijpelend. Ze was geen kat die boos was, die ook nooit boos geweest was.. ze kon het niet. De brok in haar keel was te dik geworden om door te praten, nee ze kon enkel maar huilen nu.