Down to clown

Ze was er samen met Firesong erop uit gegaan, maar had haar mentor gevraagd of ze mocht proberen alleen te jagen al. Gelukkig was die vraag goedgekeurd en Storkpaw was naar de lange stengels gegaan die bijzondere vruchten hadden. Ze noemde dat maïs ofzo en het was neergezet door tweebeners daar. Het groeide ook niet altijd en in de koude manen was het veld leeg had ze gehoord, maar nu kon je door de stengels heen lopen. Daar verstopte prooi zich vast ook. Ze wist zeker dat ze daar iets kon vangen, als ze goed haar best deed. De gevlekte kat verdween tussen het groen, haar staart nog vrolijk opgestoken. Ze had nog niet heel veel geleerd, maar ze wou zichzelf graag al bewijzen. Dus ze zou alles gebruiken wat ze al wist en niet opgeven. Al duurde het tot zonlaag. Bovendien moest ze met iets terugkomen, want anders had ze geen eten. Haar oren bewogen richting elk geluid, berekenend of ze erop moest reageren en haar gele ogen hielden bewegingen in de gaten. Met die gele ogen zag ze opeens een van de maïsplanten verderop bewegen, hij ging even opzij en zwiepte toen weer terug in plaats. Daar moest dus wat zitten, maar dan groter dan een muis waarschijnlijk. Die konden zo'n plant vast niet opzij duwen. Een konijn misschien? Ze ging in sluiphouding, die nog niet helemaal perfect was en bleef zo dicht mogelijk bij de grond, haar ogen gericht op de stengel. Als het de goede was tenminste, er waren hier zoveel. Ze zag nog niks van vacht. Zo rustig mogelijk kwam ze dichterbij, zoekend naar iets van een vacht, maar misschien was het allang weg. Storkpaw besefte dat ze al bij de stengel was aangekomen, alleen was er niks.

Teleurgesteld wou ze gaan zitten, alleen het geluid van geknaag liet haar weer hoopvol opkijken. Ze had gelijk gehad, ongeveer een vossensprong verderop zat een konijn te knagen aan een andere stengel. Helaas was ze iets te enthousiast en zette ze meteen de vaart erin. Tja, de afstand tussen haar en het konijn was nog iets te groot. Het was geen verrassing dat het dier al vlug verdween tussen de rest van het maïs en Storkpaw half remmend er tegenaan knalde. Gelukkig was het niet zwaar. Teleurgesteld schudde ze haar kop, maar ze besloot om door te zetten. Bovendien, waarschijnlijk was zo'n konijn vast nog te groot geweest voor haar. De Apprentice spitste haar oren weer, klaar om verder te gaan. Toen ze een stukje had gelopen kwam ze echter een andere kat tegen, ze zag hem achter de rij maïs naast haar. ''Hallo''begroette ze hem maar, want dat was wel zo vriendelijk. Tenzij ze hem misschien nu stoorde en zijn jacht ook verpestte.

-Dewwhisker

Met zijn mond iets open om de lucht te kunnen proeven sloop Dewwhisker tussen de groene stengels door. Zijn lange snorharen gleden langs het aparte riet heen, en prikte een beetje in zijn zij. Hij had het altijd een rare plek gevonden. In de winter was het een kale plek, en was er helemaal niks. Sommige beweerde, dat in newleaf er gigantische monsters over het dan kale veld reden. Elke greenleaf kwamen de stengels weer terug, en groeide er gekke gele dennenappels aan. En in leaf-fall waren alle stengels weer weg. Meegenomen door de monsters en hun tweebenen. Waarom zouden ze het elke keer neerzetten om vervolgens weer weg te halen? Hij had tweebenen nooit echt begrepen. Misschien hadden ze het wel nodig voor hun nesten? Hij spitste zijn grijze oren en schudde zijn gedachtes van hem af toen hij het heel lichtjes gescharrel hoorde. Zijn groene ogen priemde tussen de stengels door. De geur verraadde dat een muisje zich ergens had verstopt. De kater liet zich nog dichter bij tegen de grond aan zaken, en sloop voorzichtig iets dichterbij. Daar! Twee staartlengte veder op zag  hij hoe een veldmuisje op een geel stukje zat te knagen. Zijn rug was naar de windclanner gekeerd dus het had geen flauw benul dat hij werd beslopen. Dewwhisker dook iets verder in elkaar. Spande zijn achterpoten, en sprong boven op het kleine wezentje. Hij hoorde een verloren piep die al snel werd gesmoord door een snelle beet van de langharige kat. Tevreden gooide hij wat zand over zijn vers gevangen prooi heen en trippelde verder tussen de stengels door.
Na een tijdje hoorde hij opnieuw geritsel, duidelijk iets groters dit keer. Hij proefde de lucht, maar de geur werd bijna volledig verdolven onder de geuren van het mais. Vermoedend dat het een konijn was dook hij in elkaar. Zijn mond nog iets open. Net toen hij dichterbij wou sluipen herkende hij de geur van windclan. Hij kwam overeind, iets teleurgesteld dat het geen konijn was. Hij gluurde tussen de rijen mais door en herkende de lapjes apprentice: Storkpaw. Die nog niet zo heel lang leerling was. "Hallo" begroette ze hem vriendelijk. "Hoi Storkpaw." snorde hij vrolijk terug. En drong zich tussen de rij mais die tussen hem en de jonge leerling in stonden. "Waar is je mentor?" vroeg hij aan haar en knipperde eventjes vriendelijk met zijn groene ogen.

Ergens vond ze het best wel gaaf, om hier, buiten het kamp, een andere kat van haar clan tegen te komen. Het gaf haar een stoer gevoel, al was ze nog steeds net zo opgewonden als een kitten. De Warrior begroette haar terug en vroeg naar haar mentor. Storkpaw zette een trotse kop op toen ze antwoord gaf. ''Ik mocht zelf jagen van haar vandaag''. Dat ze nog niet veel succes had vertelde ze er maar niet bij, al was dat waarschijnlijk niet zo erg. Bovendien, had ze zichzelf al gezegd, ging ze niet terug naar het kamp zonder prooi. Al duurde het nog tot middernacht. ''Bent u ook aan het jagen?''vroeg ze nieuwsgierig aan Dewwhisker.