The legend of the suspicious fallen bird

Het was een goede droom die de kater had. Zo eentje waar je alles op alles zetten er nooit meer uit te ontwaken, waar je voor altijd in kon blijven rond dwalen. Maar helaas was het leven niet zo simpel, lag alles veel zwaarder en waren dromen enkel daar om je nog naarder te laten voelen over het leventje dat je al had. Zo was vandaag daar tevens weer een voorbeeld van, een geval waar het echte leven even aan klopte om je te laten weten dat het toch inet zo pluis is als je droom je probeerde wijs te maken. Enkel was het natuurlijk niet een daadwerkelijk klop op een deur, oh neuh, nu was het de kater's jonge zus die hem even het ware leven in het gezicht smeet en hem met zeker heel wat opgebouwde moed durfde te wekken. Met een geïrriteerde kreun hief de kleine ronde kater zijn kopje op, probeerde hij de slaap uit zijn ogen te knipperen toen deze vielen op zijn veel grote zusje, die het lef had alweer weg te lo-. Wat was het dat ze aan het doen was? Was ze hem nou in de maling aan het nemen? Siedend hief de gewekte kater zich uit zijn nest, zijn enige ware liefde in deze wereld, en stapte achter haar aan, oren plat in zijn nek. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Hem zo maar wekken? Het was net alsof ze niks meer gaf om de band waar ze altijd zo om liep te zeuren, alsof ze het niet erg vond deze geheel in de sloot te gooien. Nee, razend was hij, siedend, stomend, wat was deze onzin?

Er zeker van dat zijn zus gek was geworden draaide de kater met zijn oren toen hij wat beter te zien kreeg wat ze aan het doen was, het was alsof ze bezeten was, maar echt. Met een oogrol stapte de drama queen op haar af, zijn gezicht op onweer, hoewel een enkeling aan zorgen erachter lag toen hij iets beter de situatie in kon schatten. "Fallen? Wat in starclan's naam denk jij dat je aan het doen bent?" blies hij haar gefrustreerd toe "Waarom maak je me wakker? Wat is er loos?" een bezorgde ondertoon brak lichtjes door zijn woeste houding, wat w a s er loos?

“Er is niks aan de hand ma little brotheh” beweerde de poes nadat ze om gevallen was, kort kneep de kater zijn ogen tot kleine spleetjes. De poes voor hem was niet de drama queen die hij gewend was, ze leek veel vrolijker dan normaal, of ze was gewoon compleet gestoord natuurlijk, dat kon ook nog. En hoe langer hij naar de poes keek hoe zekerder hij werd van de tweede optie. Als een idioot schoot ze achter haar eigen staart aan, at ze de grond, zoog ze alle hoop die hij nog voor d'r had zo weg. Het zou hem niets moeten boeien, hij zou gewoon moeten omdraaien en er geen aandacht aan besteden. Zolang hij er niet van wist zou het niet bestaan, dat was het motto waar hij naar leefde, dag voor dag. Maar toch- Een enkele blik op zijn zusje, zigzaggend en totaal verloren, het kamp uitstappend... Met een diepe gefrustreerde zucht stapte hij achter haar aan, als hij dan geen slaap mocht hebben was dit toch het minst erge dat hij vandaag kon meemaken. Eenmaal buiten het kamp deed het akelige gegiechel van zijn zusje hem even het stappen doen stoppen, legde hij een zowel gefrustreerde als ongemakkelijke blik op de zus die waarschijnlijk haar volledige reputatie binnen de clan zojuist had weggegooid. "Fallen wat de-" snauwde hij iets wat bot terwijl hij haar kopschuddend aankeek "Wat is er mis met je??? Ben je gek geworden??? Mij wakker maken voor deze onzin???"

“Ik heb je niet wakker gemaakt, het wakkerdam wakkerland heeft je gewekt uit dromenland-zand beweerde de poes tegen over hem, een giechel ook deze keer niet ontbrekend. Hij wilde weglopen, was helemaal klaar met deze onzin. Katten verdwenen, stierven, en hier stond zijn zusje onzin uit te brabbelen alsof ze niks beters te doen had. Alsof ze ervan genoot zichzelf voor schut te zetten tegen over de gehele clan, tegenover hem. Alsof zijn nachtrust niks voor haar betekende. Gefrustreerd trok de kater dan ook met zijn wenkbrauw, deed hij zijn best de poes geen klap voor de kop te geven. Niet dat dat goed zou hebben uitgepakt, de poes ging immers zelf er al bij liggen, haar blik vol schuld gevoel. Ongevoelig keek hij op haar neer, zijn blik strak en onveranderlijk terwijl de poes hem beschuldigde van een ongepleegde moord. "Waar in starclan's naam heb jij het over?" blies de tunneler woest "Fallenflight stop met deze onzin, ik heb hier geen tijd voor". Kop schuddend draaide hij zich om "Ga iemand anders lastig vallen"

En om haar van gedachten te veranderen gooide hij gewoon nutteloze feiten op haar af. Ze had het zo vaak geprobeerd hem te vertellen wat er scheelde, maar telkens liep het fout of in de verkeerde richting. Zelf had de poes het niet eens echt door dat het toch waardeloos was te proberen, alles mislukte, alles faalde. “Ik wilde echt geen aandacht! Eerlijk gezegd ik weet niet eens meer waarom ik zo deed, ik weet niet-”, haar stem nog steeds schor en twijfelachtig, door haar twijfels en door haar onderdrukte gevoelens. Door alles zowat. Waarom praatte ze zelfs nog met hem- ze had hem net letterlijk disowned als haar broer, had hem uit haar leven gegooid maar het lukte niet om weg te gaan, het deed teveel pijn. Haar hoofd deed daarbij ook nog zeer en het liefst zou de grijze poes gewoon terug in haar nest gaan, haar ogen sluiten en daarna wakker worden denkend dat dit een droom was. Een nachtmerrie, en dat alles daarna weer normaal zou worden. Maar pijn ging ook nooit echt weg. Vanbinnen stapelden alleen maar schulden op, al een tijdje geleden had ze haar kalme zelf opgegeven en dit was het resultaat. “Ik heb al genoeg van je gezien om exact te vertellen hoe je bent. Misschien is het wel dankzij jou dat ik vader nooit heb leren kennen. Omdat hij ons verliet doordat jij zo’n snauwende brompot was!”, siste de kattin, al haar gevoelens waren nu gemengd, ze was zo boos en zo verdrietig, niets van haar lichaam en haar gedachten hielpen mee. Ze snapte er niets meer van, ze haatte alles nu, echt alles op dit moment, ze wilde uit deze situatie komen- ver weg, gewoon terugkeren naar haar kalm en normaal leventje en hopen.

Hij had haar eigen argumenten tegen haar gebruikt, hij beweerde dat alles goed was tussen hun twee totdat zij in de wereld kwam. “Nou- ik-ik- nou ja, maar-”, wat moest de poes nu zeggen? Wat moest ze nu doen- al haar woorden werden omgedraaid, teruggegooid, niets wat ze deed kon haar helpen, waarom kon ze niet wakker worden van deze nachtmerrie, waarom had ze niet gewoon… De stilte heerste, de zon rees langzaam steeds hoger en hoger, het was wel een mooie ochtend, maar het moment was het niet. Zou ze niet gewoon haar kunnen verontschuldigen en terugkeren naar haar nest- hem weer claimen als haar broer en gewoon alles vergeten dat was gebeurd? “Het- het spijt me…”, kwam er zachtjes uit, haar gele ogen gericht op de grond die verlicht werd door de ochtend-zonnestralen. Ze had wel spijt- maar ook weer niet. Soms zou ze gewoon aan haar brein willen vragen waarom ze zo dacht, maar de kattin wist dat ze er voorlopig niets aan kon veranderen. Sommige dingen bleven nooit hetzelfde, sommige dingen moesten nu eenmaal veranderen. Of het nu haar slechte gedachtes waren of simpelweg haar gedrag naar anderen toe, niets bleef altijd hetzelfde. “Niet”. Haar blik werd woedender terwijl ze die richtte naar haar broer en wat oogcontact probeerde te maken, haar staart dik opgezet en haar oren in haar nek. Wat er met haar was gebeurd- waarom ze zo deed, ze wist het niet, ze wist niet waarom ze zo hard was. De jonge warrior dacht dat het het goede was om te doen, want hoe gek ze ook kon denken- ze had nog steeds een groot en goed hart, alhoewel het nu bedekt zat met een laag van steen. Ze was gewoon gebroken, gebroken door alles om haar heen, en het voelde alsof er niemand voor haar was, niemand om op te vertrouwen, niemand om echt op te leunen. "Ik. haat. je. met heel mijn hart, weet je dat?"

Misschien was ze iets te hard- misschien  had ze beter moeten nadenken over wat ze zei, misschien had ze gewoon voor één keer in haar leven haar bek moeten houden. Misschien zouden de levens van anderen dan beter lopen, als ze gewoon haar bek zou houden. Haar klep dicht. Want ze bleek het alleen maar erger te maken, elke keer weer. Haar blik rustte op de lucht, de lucht die blauw en geel gekleurd was vanwege de ochtend. Had de poes zelfs nog iets te zeggen? Ze had het moraal al gezegd- gezegd dat ze hem haatte. Ze had in één ochtend een hele schuld op hem geschoven plus een hele voorraad van gehaat. Voor haar was hij nu eenmaal een demon, iemand die ze niet meer in haar buurt wilde hebben. Haar hart prikte wel maar dat wilde ze niet toegeven, haar gedachten zeiden dat het verkeerd was maar ze wilde niet luisteren. “Ik dacht dat je anders was, anders dan de rest, maar op een goede manier”, fluisterde de grijze poes zachtjes, oogcontact vermijdend. “Blijkbaar had ik het mis”. In het begin was het al duidelijk dat niemand haar meteen had begrepen, maar toen keek ze nog positief naar de wereld. De harde waarheid kwam altijd naar boven op het slechtste moment. De kattin had nog niet durven accepteren dat het leven nu eenmaal zo was, ze durfde het gewoon echt niet. De poes ging weer gaan zitten, langzaam over de grond wrijvend met haar poot. Er zat nog een steek van slechte dingen in haar poot.

De poes vermeed oogcontact, bleef gewoon over de grond wrijven met haar pootje en luisterde stilletjes naar elk woord dat hij zei. Ze twijfelde- wat was er met haar gebeurd? Waarom schoof ze opeens al de problemen waar zij de schuld van had naar haar broer toe? Ze had haar eigen gevoelens genegeerd en wat had ze ermee bereikt? Ze wist niet meer wie ze was, niet meer vanbinnen. Even slikte de poes een brok door in haar keel en keek hem weer aan. “Hoe… Hoe ben je dan echt?”. De woorden galmden door haar kopje, als hij beweerde dat hij niet was hoe ze hem zag, dan leek het haar het beste als ze hem vroeg hoe hij wel was, zodat ze een echt beeld van hem zou kunnen krijgen…. En dat haar verwarde en gebroken hart misschien toch nog wat plaats kon maken voor haar broer, dat ze hem de appreciatie kon geven die ze hem nooit had gegeven... Misschien. Als ze maar kon onvervinden hoe ze haar leven weer normaal kon keren en alles weer normaal werd...