When I grow up

Stormflight richtte zijn blik naar de hemel, kneep zijn ogen kort samen en probeerde te peilen of het dadelijk zou gaan regenen. De wolken zagen er grijs uit en inmiddels was er een felle wind op komen steken, maar hij had tot dusver nog geen regendruppels gevoeld. Hij was net aan het overwegen of hij zou gaan jagen toen een beweging bij de nursery zijn aandacht trok. Stormflight draaide zijn kop om zodat hij naar de nursery kon kijken en grinnikte binnensmonds toen hij een beweging zag bij de uitgang van de nursery. Hij draaide zich om en zijn poten gingen automatisch in beweging. Hij liep naar de nursery en boog zich naar voren zodat hij de neus van de kitten voor zich, die hij herkende als Dawnkit, aan kon raken met het zijne. “Blijf maar goed binnen, Dawnkit,” zei hij op een zachte toon tegen de kitten. “Het is veel te koud buiten.”

Hoewel Stormflight’s blik streng bleef, bewogen zijn snorharen lichtelijk geamuseerd toen de kitten op een felle toon aangaf dat ze op avontuur wilde gaan. Het was vrij gemakkelijk voor hem om haar pad te blokkeren naar buiten; zijn robuuste lijf nam zowat de hele ingang van de nursery in beslag en dus was er voor haar geen mogelijkheid om langs hem naar buiten te glippen. En hoewel er een deel in hem was dat de kitten wel haar zin wilde geven, wist een ander deel ook heel goed dat het de regels waren dat kittens niet op avontuur gingen voordat ze oud genoeg waren en dus schudde hij zijn kopje naar haar. “Houd dat enthousiasme maar voor als je wat ouder bent,” zei hij op een onverbiddelijke toon tegen haar. Hij keek kort langs haar en liet zijn blik naar de nesten glijden. De warme geur van melk bracht hem even in herinnering weer terug naar toen hij nog maar een kitten was en een glimlach speelde om zijn lippen. “Waarom ga je niet met één van de andere kittens spelen of knoop je geen gesprekje met ze aan? Het is goed om wat vriendjes te maken voordat je apprentice wordt.”

Zijn pogingen om haar terug haar nest in te krijgen leken bijna te werken. Met nadruk op bijna. Stormflight onderdrukte een zachte zucht toen Dawnkit weer begon te protesteren en vroeg zich af of dit was hoe een queen zich moest voelen. Hoewel hij het wel zo liet overkomen, was er niks van irritatie in zijn blik te vinden toen hij weer op de kitten neerkeek en kort rolde hij met zijn ogen. “Oké, prima,” gaf hij toe. “Maar je blijft dicht in mijn buurt en je mag niet meer dan een vossenlengte van me vandaan komen. En vanaf het moment dat je het te koud krijgt, ga je weer terug naar binnen.” Hij nam aan dat ze in de komende vier manen nog genoeg tijd had om vriendjes te maken. En bovendien was hij best wel benieuwd hoe haar karakter zich zou gaan ontwikkelen in de toekomst en vond hij het dus ook niet erg om in haar buurt te zijn. “Nou, kom mee dan,” zei hij met een knikje naar het centrale gedeelte van het kamp. “Daar hebben we immers het beste zicht op de wolken en kun je de wind aardig goed voelen.” En hij begon haar voor te lopen naar het plekje dat hij bedoelde.

Stormflight keek met een lichte geamuseerde blik naar de kitten die voor hem uit rende. Het deed hem denken aan het moment in de toekomst dat hij zelf hopelijk vader zou worden. Natuurlijk moest hij eerst een partner vinden waar hij een klik mee had voordat hij die stap kon zetten, maar hij vond het altijd leuk om een beetje te dromen over dat soort dingen. Hij vroeg zich af of hij wel een goede vader zou zijn. En of hij een goede partner zou zijn. Hij wist zijn onzekerheden altijd bijzonder goed weg te stoppen voor zijn Clangenoten – dat had hij immers als apprentice zijnde ook altijd al gedaan – maar natuurlijk bleef hij daar zelf wel nog mee zitten en gingen die gevoelens nooit helemaal weg. De donkergrijze tabby werd uit zijn gedachten gehaald door de vraag van de kitten en met een glimlach keek hij naar haar. “Stormflight,” beantwoordde hij haar vraag. Hij zag dat ze aan het rillen was van de kou en subtiel legde hij zich voor haar neer zodat de wind niet direct meer op haar blies en strekte hij zijn voorpoten naar haar uit zodat zijn warme vacht haar raakte. “En hoe vermaak je je tot nu toe in de nursery, Dawnkit?” vroeg hij op een zachte toon aan haar. Hij wist dat haar moeder was overleden op jonge leeftijd en dat de andere queens voor haar hadden moeten zorgen. Hij had wel een idee dat dat een impact kon hebben op het leven van de kitten, al was ze nog zo jong en onschuldig.