white rabbit running through the grass

Haar taak was niet alleen om nieuw tunnels te graven, maar ook om de verouderde tunnels te checken. Haar kleine lichaam kon zich makkelijk door de smallere doorgangen voortbewegen, waardoor deze taak meestal voor haar was weggelegd. Vandaag was ze uiteindelijk uitgekomen bij de heatherfield, waardoor ze tevreden noteerde dat de tunnel stevig genoeg was en het waard was deze breder uit te graven. Ondanks dat ze dit nu al enige tijd deed en goed getraind was, kon ze zich toch een stuk meer op haar gemak voelen op het land zelf. Vroeger was ze zelfs bang geweest van het donker, maar dat was er vrij snel uitgeramd. Nu gunde ze het zichzelf echter korter het genot om tussen de hoge rietvelden terug naar huis te lopen. Dat was echter totdat een ietwat alarmerende geur haar neus bereikte, of eerder, een alarmerende combinatie van geuren. Ze snelde zich naar de bron, waarbij de hoge stengels genadeloos tegen haar lichaam sloegen. En daar zat ze, haar vriendin, besmeurd met bloed. Het rood droop van haar klauwen en bek af, anders dan wanneer ze een konijn geslacht had. Kort bleef ze stilstaan, waarna ze toch stilletjes richting de poes liep. "Briar?" miauwde ze voorzichtig. "Vriendin, wat heb je gedaan..?"

&Briarbell

Kort was het haar moeizaam om adem te halen, haast alsof ze het niet durfde. Ze had genoeg levens beëindigd, levens van prooidieren. Ze wist hoe dat eruit zag, hoe het bloed soms op je poten terecht kon komen. Net als dat ze wist dat het bloed van een konijn anders rook, en nooit in zulke overvloede van je snorharen af zou druipen.
Haar draaide zich om en blies naar haar, alsof ze een vijand was. Haar normaal levendige, groene ogen nu wit-omrand en bloeddoorlopen. Geschrokken zette Rabbitcharm één stap achteruit, want dit was niet haar vriendin die daar hijgend en haast psychotisch voor haar stond. Het liet haarhart een slag overslaan en haar oren diep in haar nek zinken, niet wetend wat ze moest doen. Kon ze wegrennen? Doen alsof ze het nooit had gezien, en haar vriendin hier bloedend achterlaten tussen de hoge velden? Iets verharde in haar. Nee. Ze zou niet rennen. "Ga weg, ga alsjeblieft weg," de poes haalde diep adem en schudde toen langzaam haar kop, waarna ze ging zitten. Haar poten trilde lichtelijk, maar ze was zeker van haar zaak. "Ik laat je hier niet achter,"sprak ze en probeerde pootje voor pootje dichterbij te komen. "Briar..?" haar ogen zochten die van de ander, hopend haar gerust te kunnen stellen. "Van wie... Van wat is dat bloed?"

Ze was op haar hoede, alert en geschrokken, maar niet bang. Ze wist niet zo goed waarom, immers was het glashelder dat het niet een prooidier was dat Briar zo erg had laten bloeden. Alleen, het bleef haar vriendin die daar stond. Haar allicht wat losbandige, maar loyale en goedhartige vriendin. Wat er ook gebeurd was, Rabbit voelde geen angst dat zij hetzelfde lot zou ondergaan. Dus zelfs toen de roodkleurige poes zo hard schreeuwde dat ze weg moest gaan dat enkele vogels verderop krassen opstegen, bleef ze waar ze was. Met een zucht liet ze haar haren wat platter liggen en stapte ze pootje voor pootje dichterbij. Nog steeds op haar hoede, want ondanks dat ze haar ogen op die van Briar gericht had, waren die scherpe klauwen haar niet ontgaan. Ze kwam zo dichtbij als ze kon, zo voorzichtig als dat je met een schichtige kitten zou zijn en als Briar het haar toestond, probeerde ze diens vacht te wassen. "Je hoeft het niet eens te vertellen," murmelde ze. "Maar get yourself together, het kamp kan je niet zo zien," sprak ze praktisch, zonder echt acht te slaan op de ernst van deze situatie. Onbewust was ze er vanuit gegaan dat een schermutseling bij de grens fout was gegaan, maar Briarbell had pech. Want waar een normale kat die onderliggende geur van Briar's slachtoffer allicht niet zou herkennen door het bloed, was Rabbitcharm veel, veel te bekend met Wolfstar's geur om deze nog over het hoofd te kunenn zien.

[size=10] Het besef sloeg niet in een keer in, eerder als het gif van een slang dat zich met iedere pomp van haar hart door haar lichaam verspreide. Ze likte het bloed van haar grootste liefde van de vacht van haar beste vriendin af. Natuurlijk, er waren andere alternatieven te bedenken. Allicht had ze avond daarvoor met hem in één nest gelegen en zichzelf daarna niet gewassen, misschien was ze hem eerder vandaag tegen gekomen en had zijn geur helemaal geen connectie aan het bloed op haar vacht. Maar ergens diep van binnen wist ze dat er iets fout zat. Iets goed fout. En heel eerlijk wist ze niet wat ze daarbij moest voelen.

Ze ging secuur te werk, stond Briar toe op haar schouders uit te huilen, maar niet helemaal in staat haar nu te troosten. Ze wist dat ze zou moeten walgen van het bloed dat ze weg likte, maar ze kon het amper van het prooi bloed onderscheiden dat ze iedere dag van haar snorharen likte. Tijd verstreek, totdat er afgezien van de wonden die ze had je niet meer zou kunnen ruiken of zien van wie ze afkomstig waren. De poes haalde diep adem en likte nog één keer teder over de neusbrug van de ander. Ergens was ze verward waarom ze geen woede voelde jegens diens acties, maar anderzijds....Zelfs al had ze hem vermoord, dan zou hij toch weer overeind komen. "Laten we gaan wandelen," ze keek de ander diep in diens ogen aan en haalde een poot over haar mond. Ze zou niets zeggen, dat had ze nooit met haar geheimen gedaan. Maar hoewel ze de ander niet snel zou forceren, wilde ze wel weten welk geheim ze moest koesteren. [size]