[Event] The midnight sky is the road I’m taking

In stilte zonder woorden te zeggen was hij naar buiten gelopen. Wat StarClan gedaan had ging zijn kop te boven. Ze zouden een ander aanwijzen en hem weg sturen naar een plek, hoog in de bergen. Waarom begreep hij niet, hij zou niet langer onder de hemel lopen waar zijn voorouders hadden gelopen en hem was gevraagd álles wat hem bekend was achter te laten. Hij trok met zijn oren en voelde een leegte in hem, hij droeg niet langer het suffix -Star en het voelde of alles wat hij had gedaan voor niks was geweest. Een woordeloze zucht verliet zijn bek toen hij het Camp terug in kwam en zag dat alle katten die hij tot het moment voor hij de Clan verlaten had onder zijn leiding hadden gestaan. Hij wiebelde met zijn rechteroor voor hij de Tall Rock op sprong, -waarschijnlijk voor de laatste keer- en zijn keel schraapte. "Laat alle katten zich verzamelen!" riep hij luid en krulde zijn staart om zijn voorpoten heen.

Lang hoefde hij niet te wachten totdat iedereen er was en hij haalde diep adem voor hij begon te spreken. "Zoals jullie weten heb ik StarClan bezocht en zij hadden een boodschap voor mij, een die de gehele Clan aangaat. Van Kit tot Elder" miauwde hij en sloeg zijn groene ogen neer en keek naar de katten die beneden hem stonden. "Ik zal niet langer Leader zijn van WindClan, StarClan heeft mijn levens teruggenomen en zal een andere kat aanwijzen als Leader. Hun redenen zijn niet duidelijk maar ze sturen mij naar het noorden, naar de Tribe. Deze reis zal ik alleen maken. Mochten er katten zijn die mee willen mogen zij mij vergezellen" miauwde hij en wuifde met zijn pluizige staart voor hij nog een keer met zijn nagels in de steen kraste die onder hem lag. Hij zou hier niet meer terugkomen, niet in dit leven waarschijnlijk. Met een laatste teken van respect door zijn kop te buigen voor de Clan sprong hij van de steen af en liep hij even naar Amberstorm toe. "Succes met WindClan" miauwde hij waarna hij naar zijn kinderen liep om afscheid te nemen en daarna nog van Hedgekit. Toen hij bij de kleine Hedgekit stond liet hij zijn warme tong over het voorhoofd van de kitten gaan. "I want you to become a man of worth. Take care of everyone Hedge" murmelde hij zo zacht dat alleen de kleine bruin-witte kitten het hoorde. Na het nemen van afscheid verliet hij het Camp. De Tribe riep hem.

Hij vermoedde niets, het was dan ook helemaal uit het niets. Hij hief zijn kop op toen hij de stem van Stallionstar hoorde, niet verwachtend dat de mededeling die zou volgen zijn laatste zou zijn. Shade's glimlach verminderde zich toen Stallion sprak over de Clan verlaten voor de Tribe. De Tribe? Hij wilde niet aan StarClans keuzes twijfelen, maar hij moest eerlijk bekennen dat hij dat nu toch wel echt deed. Wat was dit? Waarom? Huh? Van slag keek hij met grote ogen naar de grote kater, zijn beste vriend. Hij kon het niet geloven en nog voor hij verder weg kon lopen van hen, rende hij hem achterna. 'Stallion!' riep hij voor hij bijna tegen hem aan botste, maar hij gaf hem wel een kopje tegen zijn schouder. 'W-Wat.. Wat is dit?' Hij kon toch niet.. Zomaar vertrekken?

Haar hoofd tolde. Maar ze kreeg geen tijd om de info te verwerken of om te rusten, te slapen. Nee, Stallionstar was terug. En hij riep de clan bij elkaar. Om te vertellen wat zij nu al wist. Amberstorm had niet langer de energie om zich recht te zetten, om haar lichaam naar buiten te sleuren - ze had niet eens de wilskracht om haar kittens achter te laten, om ze een momentje alleen te laten. Ze waren nu zo vredevol, drinkend en slapend. De pijn was nog te vers, de zeer reële wonden in haar hart en haar lichaam nog niet geheeld. Ze had tijd nodig om weer zichzelf te zijn, om littekens te vormen, om weer wat harder te worden. Maar vanuit de nursery hoorde ze de woorden van hun leider, of.. Hun ex-leider. En zij had aan zijn zijde moeten staan, hoofd hoog geheven, en zij had moeten aankondigen dat ze de reis naar de moonstone zou maken. Maar ze was zwak, ze was uitgeput. Ze zou die reis vandaag nooit overleefd hebben. En als ze een deputy had moeten kiezen, had ze Wolfheart gekozen. Daar was weinig twijfel over mogelijk, hoe woedend en verraden ze zich nu ook mocht voelen. Hij was één van de weinigen die ze met zo'n belangrijke rol zou vertrouwen. Amberstorm sloot even haar ogen toen Stallionstar's stem wegstierf en plaats maakte voor het nerveuze en verwarde geroezemoes van de Windclanners. Maar zijn pootstappen kwamen dichterbij, op haar af. Ze hief haar kopje op en keek hem aan toen hij bij haar stond. Haar succes toewenste met Windclan. Alsof zij het over zou nemen, in de staat waarin ze was. Alsof Starclan haar die verantwoordelijkheid zou durven toewijzen. Maar ze had niet meer de kracht om ertegenin te gaan, om hem toch maar te teleurstellen. Ze knikte enkel en keek zwijgend toe hoe hij wegliep. Weg van Windclan. Naar waar zijn lot hem heen zou leiden - de bergen, de tribe. En met een zwaar gevoel in haar hart slikte ze, neerkijkend op de vier kittens aan haar buik. Vandaag had anders moeten gaan. Ze wou dat ze de tijd terug kon draaien, zodat de dingen zouden kunnen gaan zoals ze hoorden te gaan. Dat ze vijf kittens aan een pleegmoeder kon geven en naar de moonstone kon reizen. Dat ze terug kon komen onder de naam Amberstart en Wolfheart als haar deputy kon aanwijzen. Maar het mocht zo niet gaan. Amberstorm legde haar kopje op haar poten en sloot haar ogen. Het enige dat ze kon doen was doorbijten; zoals ze altijd deed.

De tijd was gekomen, maar ergens voelde het wel vreemd, maar zodra Stallion op de steen sprong voelde Scarface al dat er iets veranderd was. Alsof de wind gedraaid was... Nieuwsgierig kwam de crème krijger aan gelopen en ging bij de rest van de clan zitten. De woorden van hun voormalige leider weerklonken door zijn oren, maar het klonk alsof het niet aan hem toe gesproken werd. Hij... hij moest naar de bergen? Naar de Tribe toe? Helemaal alleen... Scarface kon het niet geloven, maar hij zou de wensen van Starclan niet verwensen. Stallionstar... Nee Stallionheart zou in zijn eentje moeten reizen? Hij kon toch niet helemaal alleen gaan omdat Starclan het zo wilde? Hij stond op en liep snel richting Amberpaw toe. 'Ik weet dat dit een beetje ongelegen komt, maar ik weet dat je wel eens met kittens om gaat. Zou je voor mij op Swankit en Wolfkit willen passen?' vroeg Scarface aan de leerling die binnenkort warrior worden zou. Toen ze hem vragend aan keek snapte de crème kater haar vragende uitdrukking wel. 'Ik ga mee met Stallionheart. Ik wil hem niet alleen laten op deze reis. Maar ik kom terug.' miauwde Scar en hij glimlachte zachtjes naar haar. Hij wist wel dat een andere kat ook zijn loyaliteit verdiende, maar Zijn ex leider respecteerde hij nog altijd boven de nieuwe die zijn respect natuurlijk ook zou krijgen wanneer hij weer terug zou komen. Snel sprong Scar weg om nog even naar Stallionheart toe te rennen. 'Ik ga mee. Ik vergezel je tot aan de grot en ga dan weer terug naar de windclan.' miauwde Scarface toen hij gehoord had dat Shadefeather uit gesproken was. De windclan kater wist niet of er genoeg tijd was om nog even afscheid van zijn pleeg kittens te nemen, anders deed hij dat nog snel even?
Tag: Stallionheart

Hedgekit.

You Once Said That You Wished Me To Become A Man Of Worth

Als iemand hem vandaag had verteld dat dit zou gebeuren, dan had hij ze voor gek verklaard. Maar niemand kon zeggen wat de toekomst voor hen hield. Dat wist Hedgekit maar al te goed. Zijn mama was dood gegaan. Vermoord. Door een Bloodclanner. Een concept wat hij nog niet helemaal begreep maar iedere keer als hij er aan dacht brak het zijn hart opnieuw. Door dat alles heen was Stallionstar, zijn opa bij alles behalve bloed en toch ook zeker wel een beetje zijn vaderfiguur, zijn rots geweest. Hij had zich aan de kater vastgehecht. En nu? Nu vertelde hij dat hij de clan zou verlaten. Dat hij hem zou verlaten.
Tranen welden op in de ogen van de jonge kitten toen hij de woorden hoorde. Hij zou geen leider meer zijn, want hij moest van Starclan naar de Tribe. Hedgekit had verhalen gehoord van katten die in de bergen leefden en zich zo noemden. Toen had het een groots avontuur geleken, maar nu maakte het hem helemaal niets uit. Starclan bleef katten van hem afpakken. Ze plukten ze zo uit hun leven. Eerst zijn mama, die nu ook nooit meer terug zou komen en nu zijn opa, die hij waarschijnlijk ook voor een eeuwigheid niet zou zien. “Nee!” Riep hij luidkeels uit. Hij wilde dit niet. Waarom was Starclan zo gemeen! Waarom moest iedereen bij hem weggaan. Hij had geen mama, hij had nooit een papa gehad en nu ook geen opa. De tranen stroomden nu vrij over zijn gezicht en alles wat er nu nog gebeurde was verloren aan de bruin-witte kitten. Hij was overstuur. Hij wilde gewoon een knuffe en iemand die hem zou vertellen dat alles goed kwam. Iemand die hem warm en veilig liet voelen. Maar de laatste kat die dat effect op hem had zou nou weggaan.
Hedgekit werd pas weer teruggeroepen tot het heden toen hij een warme lik over zijn voorhoofd kreeg. Hij keek op en zag daar zijn opa. Waarschijnlijk de laatste keer dat hij hem zou zien in een lange tijd. Tranen stonden nog steeds in zijn blauwe oogjes, maar hij probeerde ze weg te knipperen. Hij wilde sterk zijn. Hij moest sterk zijn, met wat zijn opa nu aan hem vroeg. "I want you to become a man of worth. Take care of everyone Hedge." Vertelde zijn opa hem op zachte toon. Het was voor hem bedoeld en voor hem alleen. Maar hij wilde niet dat het zo ging. Hij wilde niet voor iedereen zorgen, voor zijn broertjes en zijn zusje. Hij wilde dat mama terug kwam. Dat opa niet weg ging. Maar hij kon niets veranderen. Hedgekit voelde zich hulpeloos en klein. Maar zo wilde hij zich niet voelen en moet een moeilijke slik knikte hij. ”I-k zal mijn best doen,” hakkelde hij. Een moment later liep zijn opa al weg. Het voelde alsof hij geen eens had kunnen knipperen voordat hij al verdwenen was. Hij wilde hem zo graag achterna rennen, met hem mee gaan, maar hij moest voor zijn familie die hij hier nog had zorgen. Hij had een belofte gemaakt en net als zijn opa zou hij zich aan zijn beloftes houden.

Ze staarde ontzet naar Stallionstar die daar op die rots zijn vertrek aankondigde. Maar dat kon toch niet? Stuurde Starclan hem nu gewoon weg en waarom deden ze dat dan? Helaas leek het geen slechte grap te zijn en was dit echt het laatste moment dat ze hem zouden zien. Ze zat vlak naast Hedgekit, om haar belofte nog zoveel mogelijk waar te maken en hoorde zijn nee duidelijk. Weer iemand die hij kwijt moest raken. Storkkit vroeg zich af wanneer het nou eindelijk weer eens goed zou komen, maar nu leken het gewoon stompen in haar maag te zijn. Na het algemene afscheid liep hun nu ex-leader nog langs Amberstorm die het duidelijk erg lastig vond ook, ze had bovendien net nog kittens gekregen en toen kwam hij naar hun of eigenlijk naar Hedgekit. Storkkit deed een stapje opzij om de twee ruimte te geven. Ze hoorde dat Stallionstar of Stallionheart iets tegen Hedgekit zei, al ving ze het niet op. Ze slikte, het liefst zou ze naar hun toestappen en Stallionstar uitschelden omdat hij hun verliet. Maar dan moest ze Starclan hebben. Want zij hadden dit gedaan. ''Succes''zei ze dan ook enkel, al klonk het niet alsof ze het meende. Twee Warriors liepen naar Stallionstar toe, een verbaasd net als haar en de andere om zijn hulp aan te bieden. Storkkit besefte dat ze blij was dat Hedgekit niet aangegeven had dat hij meewou. Al voelde dat ergens egötisch.

CSS Scroll Snap Type

Glenbreeze

Billow and breeze, islands and seas Mountains of rain and sun All that was good, all that was fair All that was me is gone

Ze was lichtelijk bezorgd geweest toen Wolfheart zonder Stallionstar was teruggekomen, want ze waren gezamenlijk op pad gegaan naar de moonstone. Maar het duurde niet lang tot haar vriend ook het kamp in kwam. Er was iets mis, dat kon ze gelijk zien. Glenbreeze wilde aanstalte maken om naar hem toe te gaan, maar hij sprong al op de Tall Rock. Haar groene ogen hielden een nieuwsgierigheid naar wat er was gebeurd toen hij zijn toespraak begon.

Hij vertelde hoe Starclan hem had bezocht en dat wat ze hem hadden verteld iedereen aanging, van kit tot elder. Die uitspraak verwarde haar. Wat kon er zo belangrijk zijn? Het was giswerk om er naar te raden. Was er een gevaar waarvoor de gevlekte kater was gewaarschuwd door hun voorouders? "Ik zal niet langer Leader zijn van WindClan, StarClan heeft mijn levens teruggenomen en zal een andere kat aanwijzen als Leader. Hun redenen zijn niet duidelijk maar ze sturen mij naar het noorden, naar de Tribe. Deze reis zal ik alleen maken. Mochten er katten zijn die mee willen mogen zij mij vergezellen" Glenbreeze wist niet wat ze van die paragraaf moest denken. Wat bedoelde hij, geen leider meer? Hij was een geweldige leider geweest, dus waarom zou Starclan hem afzetten. Ze hadden zelfs zijn levens afgenomen, iets wat het een duidelijke beslissing maakte.

Maar dat was nog niet het hele verhaal. Blijkbaar moest hij ook nog eens naar de bergen van de katten uit de Silverpelt. Wat? Zomaar ineens weg? Zonder echte uitleg waarom. Belachelijk. Het rationele deel van haar wist dat Starclan altijd hun redenen hadden en ze die zelden vanaf het begin duidelijk maakten, maar het emotionele deel nam het nu over. Ze was kwaad, om het licht te zeggen. Hij had zijn staart er af gewerkt om een goede leader voor Windclan te zijn en nu besloten hun voorouders doodleuk dat al dat werk voor niets was. Dat hij geen leider meer was en maar moest ophoepelen naar de bergen.

Toen hij van de Tall Rock af was gesprongen liet ze hem zijn ding doen. Hij had familie waarvan hij afscheid moest nemen, vrienden. Vrienden, tot die categorie behoorde zij ook. Ze kende de gevlekte kater al zo lang. Ze hadden dezelfde mentor gehad, samen getraind. Momenten in het leven gedeeld, elkaar uit domme dingen gepraat en er voor elkaar geweest. Daarom zou hij van haar geen afscheid hoeven te nemen, want ze kon hem niet alleen laten gaan. Ze kon hem niet zonder haar laten gaan. Vrienden door dik en dun. Ze zouden elkaar niet laten stikken. Ja, ze had een apprentice hier, en hoewel het een rotmove was om die hier achter te laten, waren en genoeg andere warriors die haar traineing zouden kunnen overnemen. Katten die met Stallion mee zouden gaan, die waren er maar weinig.

En dus, toen hij zich omdraaide om het kamp achter zich te laten, liep ze hem achterna, alleen om ingehaald te worden door Shadefeather en Scarface die haar voorbij renden. Shadefeather was een van de ex-leiders beste vrienden geworden en ze snapte wel dat hij zich er niet bij neer kon leggen dat dit echt gebeurde. Zij wilde dat ook niet, maar sommige dingen vielen niet te veranderen, hoe hard je het ook probeerde.

En Scarface? Hij noemde de kater bij zijn oude naam, iets wat zeker zout in de wond zou strooien, maar vertelde hem wel dat hij de reis mee zou maken en terug zou gaan naar Windclan. Een goed bedoelde actie, om hem niet de reis alleen te willen laten maken, maar hij had pleegkittens. Kon hij die dan zomaar achter laten voor een lange tijd om een oud-leider naar de bergen te vergezellen. Wist hij zeker dat hij ze wilde missen op te groeien voor die manen?

Zij had niet echt iemand die ze achter zou laten. Natuurlijk was ze vriendelijk met haar clangenoten en zou ze hun wel missen, maar haar grootste vriend ging nu weg. “Ik kan je niet alleen laten gaan, ik hoop dat je dat zelf al wel had bedacht,” vertelde ze hem met een vastberaden blik. Nee, zo snel kwam hij niet van haar af.

Hij kon het niet geloven. De woorden die omgeroepen werden. Hij slikte even, terwijl hij naar de kater keek die hij ooit als zijn vader had gezien. De kater waar hij ruzie mee had gemaakt, maar ook de kater die hem leerde jagen, de kater die een waardig leader was geweest voor WindClan. Hij voelde een brok om zijn keel zitten, alsof hij voor een moment niet meer kon slikken. Iedereen die hij ooit als familie had gezien, buiten Hazelpaw en Routnose, duwden hem ofwel weg, vertrokken of stierven. Hij wist niet wat hij daarvan moest maken, of hij er überhaupt iets van moest gaan maken. Hij kon niet eens naar de kater lopen die het kamp uit ging, hij kon geen afscheid nemen. Hij liet zijn oren iets hangen, waarna hij op stond en terug de medicine cat den in liep. Hij moest gewoon werken. Werken zodat hij niet nog meer katten zou gaan verliezen, niet nog meer.