Somewhere Over The Rainbow

Het nu nog naamloze katertje had zich op zijn rug weten te draaien, en staarde nu met grote verwonderde ogen naar de grijze rots boven hem. Het was niet mooi vlak, maar had allerlei patroontjes erin bijna. Hij zag er geen figuren in, want het katertje had nog niet genoeg dingen gezien om abstracte vormpjes te zien in de inkepingen in de rotswand; maar hij vond de onregelmatigheid erin wel mooi. Het was iets totaal anders dan de vacht van zijn familie. Hij vroeg zich af hoe het zou voelen. Zou het hetzelfde voelen als de rots naast hun nest, ook al zag dat er vlakker uit?

+Rascal eerst

Rascal zijn leven had zich volledig omgekeerd de dag dat hij van clan territorium was gevlucht. Hij moest wel. Hij hoopte dat Eveningglow het zou begrijpen. Maar hij had nooit, nooit verwacht dat hij nu zou zijn waar hij nu was, met iets wat hij een nieuwe familie durfde te noemen. En voor het eerst in lange tijd was in zijn hoofd geen storm meer, maar kalmte, als een spiegelglad meer of een open veld. Hij was gelukkig. Helemaal als hij in de gifgroene ogen van Vlinder keek en niet meer langer die van Cobra zag, maar de liefdevolle ogen van een meisje die heel snel heel dicht in zijn hart was gaan zitten. En haar vier prachtige kindjes... Ook al waren ze niet in bloed van hem, hij zou ze beschermen alsof ze dat wel waren. Eén daarvan was haar tweede zoon, grijs gestreept. Hij leek een beetje op Rascal zijn vader, Shark. Maar nee, hij had meer van Vlinder. Natuurlijk had hij meer van Vlinder. Ze zag dat hij naar boven keek. Hij trok zijn wenkbrauwen even op, waarna hij zich ook in het nest liet zakken en op zijn rug ging liggen, naast de piepjonge knul. Zijn ogen gingen naar het reliëf op het plafond van de grot. Hij kantelde zijn kop even. ‘Vind je dat mooi, knul?’ vroeg hij aan de jonge kater, niet wetend of hij hem wel echt begreep eigenlijk. ‘Wacht maar tot je buiten komt, je kijkt je ogen uit,’ snorde hij vrolijk. Hij was zelf ook onder de indruk geweest van de bergen, de enorme die hier groeiden. Het was zo anders dan waar hij geboren was. Misschien zou dat hem ook helpen om die tijd te vergeten.

Een stem sprak hem aan en het naamloze katertje richtte zijn blik op de kater die een snorrend geluid maakte. De woorden waren nog moeilijk voor de jonge kitten, al kon hij met de dag meer begrijpen van wat de anderen zeiden. De bruine kitten piepte even ten antwoord naar zijn soort-van-vader en snorde instinctief bij het horen van de snor van de oudere kater. Ja, mooi, alles was mooi! Was er nog meer te ontdekken dan? Oh, wat kon hij niet wachten om al die mooie dingen te zien!

De jongen snorde en Rascal draaide even zijn kop opzij naar de minuscule jongen. Was hij ook ooit zo klein? Hij kon zich niets van die tijd herinneren. Hij wist niet eens hoe lang hij ooit in ThunderClan had geleefd. Kort, dat moest wel. Al zijn eerste herinneringen kwamen uit het kamp van de elite. Misschien zou deze jongen ook wel niets meer van deze grot herinneren; maar voor nu was het thuis. En hij leek gelukkig. Wat wilde je ook van een kitten? Ze konden niets anders dan eten en slapen, wat een wonderlijk luizenleventje. Maar het was toch een soort gezellig, met de kleine jongen. ‘Ja joh, je hebt nog niets gezien. De bomen, de lucht, de sterren.. Er staat je nog veel te wachten, Pluis,’ begon hij maar tegen de grijs gestreepte kitten te babbelen. Ook al zou hij het niet begrijpen. Rascal rekte zichzelf uit en maakte het zich maar comfortabel.

De kater keek opzij naar hem, zodat de kitten zijn gele ogen kon bestuderen, en zijn bruin met witte vacht. Het was fascinerend, hoe de plekjes op zijn vacht in elkaar liepen, hoe sommige plekken zo licht waren en anderen dan weer zo donker. Oh, en de ogen, een kleur die hij nog nergens anders gezien had en die hij voor de rest van zijn leven zou associëren met de blik van zijn vaderfiguur. Vrolijk piepte het jonge katje als antwoord op wat Rascal hem vertelde, al kon hij de woorden nog niet helemaal begrijpen. Hij hoorde nieuwe termen, termen waarvan hij snel genoeg de betekenis zou leren - bomen, en lucht, en sterren. En hij hoorde zijn bijnaam, de enige naam waar hij momenteel aan gewend was: 'Pluis'. Maar Pluis was niet zijn échte naam, ook al wist hij dat nog niet echt. Later zou hij zich de naam misschien niet eens herinneren.

Er kwam niet veel reactie van de kitten. Joh, hoe kon hij ook? Hij was piepjong, net zijn oogjes open. Voor hem was de wereld hier om hem heen alles wat hij kende en was het waarschijnlijk prachtig, onwerkelijk en groot. Maar Rascal sprak tegen hem alsof hij alles zou snappen, dat hij wist dat het gaaf zou zijn. Hij draaide zijn kop weer even richting Pluis. Grijs gestreept, bijna eng gelijk aan zijn vader. Maar Shark was al manen dood en zou hem nooit meer kunnen teleurstellen. En Rascal zou anders zijn dan Shark. Hij zou er wel voor deze kittens zijn. ‘Maar je bent nu nog te klein, Pluis,’ miauwde hij tegen het kleintje. Hij was misschien een flinke, gezonde kitten, door de grot lopen was nog een grote uitdaging. ‘Maar zodra je groot genoeg bent, neem ik je mee naar buiten,’ miauwde hij met een glimlachje. Hij keek weer naar het plafond van de grot. ‘Dat beloof ik.’

Pluis glimlachte vrolijk naar zijn vader; zijn kittenblauwe oogjes blonken geïnteresseerd terwijl hij keek hoe de oudere kater sprak. Fascinerend, toch? Zijn mond bewoog en dan kwamen er allerlei rare geluiden uit die hij nu nog niet kon interpreteren, maar ooit zou hij dat ook kunnen en dan zou hij iedereen's oren van hun hoofd praten, gegarandeerd. Dat wou hij nu al proberen; het kleintje opende zijn bekje en probeerde zijn vader na te doen. "Da.. Pa.. Da da!", babbelde hij; nog geen echte woordjes, hij kon er nog geen betekenis aan vasthangen; maar het waren geluidjes en het was een begin.

Rascal babbelde alsof Pluis zijn klankbuis was. Hij hoefde wat te praten en ook al kwam er niets terug, hij kon voorstellen alsof hij wat terug zei. Dat hij net zo enthousiast was als hij, dat ze samen de bergen konden ontdekken. Maar wat hij niet verwachtte dat er geluid terug zou komen behalve miauw uit de jonge kater. Hij keek opzij, een frons op zijn kop. Had hij het zich nou verbeeld.. of. ‘Wat zei je?’ miauwde hij, toch een beetje lacherig. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Hij zorgde voor deze kittens alsof ze van zichzelf waren, maar het voelde raar dat hij hem.. papa noemde. Alsof het een eer was die hij niet verdiende. Maar toch smolt zijn hart een beetje.

Papa moedigde hem aan, zo leek het, want hij lachte en hij vroeg iets en Rascal's lach was mooi, dat wou Courage meer zien, zeker als hij de oorzaak was. "Da, da.. Pa.. Da wa!", piepte hij opnieuw, razend enthousiast, terwijl zijn kittenblauwe oogjes met een vrolijke glinstering de grotere kater aankeek. Hij zou ervoor zorgen dat deze uitdrukking altijd bleef, want het was zo mooi en het gaf hem een warm gevoel vanbinnen om iemand gelukkig te maken zoals dit!

Pluis begon weer meer terug te brabbelen en Rascal grinnikte even. Hij moest eens weten wat hij zei, of ongeveer zei. Het klonk zo raar in zijn oren. Hij had immers zijn vader nooit "papa" genoemd. Hij weigerde dat, vooral toen hij groter en ouder werd, omdat hij niet Shark dat recht gunde. Maar om nu zelf... Het voelde vreemd. Hij duwde even grijnzend zijn neus tegen Pluis. ‘Oh is dat zo?’ reageerde hij, alsof hij net een waanzinnig verhaal had verteld. ‘Vertel me meer!’ moedigde hij hem enthousiast aan. Hij vouwde zijn staart om Pluis heen en nestelde zich nog eens even lekker in het royale nest.

Er was geen betere aanmoediging dan de lach van zijn vader, en de manier waarop hij zijn staart om hem heen krulde en er wat beter voor ging liggen. Pluis snorde tevreden, duwde zijn kopje dieper in de lange witte vacht van Rascal en brabbelde vrolijk verder. "Da, waawa da li meej!" Niet dat hij echt wist wat hij wou zeggen. Het was meer een mislukte versie van woorden die hij zijn ouders al had horen zeggen, het leek niet op heel veel, maar hij probeerde. Maar er was wel iets dat hij nog kon zeggen, dat ze heel vaak tegen hem zeiden - dus dan moest het wel iets heel goed betekenen, toch? "e plush!"

De woordjes kwetterden. Het betekende niets, het was enkel geluid, maar ergens stelde Rascal zich voor dat Pluis vanalles aan het vertellen was. Over wat hij meemaakte in de grot, over zijn broertjes en zusjes, misschien wel over hem en zijn moeder. Het zou vast snel genoeg gebeuren dat de woordjes mening zouden beginnen te krijgen. Hij snorde en toen uiteindelijk sprak Pluis iets wat wel vaag bekend klonk. Hij lachte. ‘Pluis ja,’ miauwde hij met een grijns. ‘Dat ben jij,’ miauwde hij, terwijl hij zijn poot tegen zijn zachte buikje aan drukte en hem eventjes kietelde. Gekke pluis. Hij zou vast een vrolijke jongen worden. In elk geval, hij hoopte dat hij zo zou blijven. Het kinderlijke enthousiasme was een prachtige eigenschap.