My prayers are not loud enough[Open]

In haar ogen was Windclan nu een ramp en was alles even niet leuk. Misschien zelfs wel verschrikkelijk. In elk geval erg stom. Ze wist dat ze niet zo moest denken, want ze was een Apprentice nu en dus slimmer dan een kitten, maar soms dacht ze nog zulke kinderlijke gedachtes. Al was ze pas sinds vandaag een leerling geworden, met Firesong als haar mentor. De ceremonie was niet leuk geweest en nu was Wolfstar opeens de Leader. Stallionstar was weg, doordat Starclan dat wou. Storkpaw begon bijna te geloven dat dat het enige was wat Starclan kon, katten wegnemen. Heatherpaw was kwaad geworden, op Wolfstar en misschien ook op Starclan. Storkpaw wist het niet, maar ze wist wel dat ze zelf boos was op alles vandaag. Vandaag had ze geleerd dat het niet uitmaakte wie ze was en al wist ze al eventjes dat ze maar een van de vele in de clan was, nu had ze goed gemerkt dat het maar spel was allemaal. Toch was er ook iets wat in haar brandde, misschien gevoedt door de woede die ze voelde.

Maar als ze druk bezig was met een nest maken, want dat moest ze nu zelf doen, nam ze een besluit. Ze hoefde niet de beste te worden of ooit de clan leiden, maar ze zou ze laten zien dat ze meer waard was dan ze zich vandaag gevoeld had. Starclan of geen Starclan. Hoe de rest verliep zag ze wel, want zij was niet close to al die katten waar het gedoe tussen speelde. Zij maakte daarom niet uit nu. Zij had helemaal niks. Geen enkel probleem. Ze besloot dat haar nest goed genoeg was en ging er alvast in liggen. Als nieuweling lag ze vlak bij de uitgang, wat ze prima vond, waardoor ze nog een goed zicht had op het kamp. Het was nog redelijk vroeg en de meesten waren nog op. Ze wou er even niet bij zijn.

Nog niet zo lang geleden zou ze vrolijk op de anderen zijn afgestapt om kennis te maken en te horen over hun verhalen, maar toen was ze nog een domme kitten geweest. Die niet beter wist dan dat ze welkom was. Al had ze al twee keer geleerd dat het niet zo was, ze zou nog steeds door zijn gegaan bij anderen dan. Nu wou ze dat niet meer, durfde ze dat niet meer. Er gebeurde veel en ze konden haar er niet bij hebben. Dus bemoeide ze met niemand even, behalve met haar mentor en misschien Hedgekit. Bij hem voelde ze nog welkom, maar als hij zijn overgebleven familie had, dan was ze weer een buitenstaander. Ze besefte opeens dat ze hem nu moest missen, al was het maar voor een maan, wat dan werd hij ook Apprentice. Dat ze mam ook moest missen kwam even niet in haar op, maar dat zou ze straks wel merken, als ze ging slapen. Zuchtend legde Storkpaw haar kop op haar poten om maar even haar oogjes te sluiten. Het was nog te vroeg, maar ze wou even alles vergeten. Terwijl de gedachtes door haar kop spookte om langzaam te verdwijnen, probeerde ze in slaap te vallen. Net toen ze dacht dat het zou lukken kwam de geur van vers konijn haar tegemoet. Verbaasd opende ze haar oogjes weer en zag een gestalte vlak voor de den. Met een dood konijn. Er naar kijkend besefte ze opeens dat ze honger had. Misschien mocht ze wel eens stukje. De kat met het konijn sprak tegen haar, vreemd genoeg leek dat moeilijk te zijn voor hem. Ze stond toch maar op en ging naar hem toe. ''Ja, stomme dag''zei ze wat afwezig, kijkend naar het konijn. Net toen ze hem wou vragen of ze een stukje mocht besefte ze dat ze gehoord had dat Apprentices niet mochten eten voordat ze zelf gejaagd hadden. Zij was nu een Apprentice. Oh nee, dat betekende dat ze niet meer mocht eten voordat ze iets gevangen had en ze kon nog niet eens jagen. Maar ze had zo honger.

De oudere apprentice sprak raar en leek stukjes te herhalen in zijn zinnen, maar dat maakte Storkpaw maar weinig uit. Ze begreep wat hij zei en haar kop stond er toch niet bij momenteel om aan zulke dingen te denken. Ze mocht dus wel eten, in elk geval van hem en blij scheurde ze een stuk vlees van het dier af. ''Bedankt''het klonk nog steeds wat droevig, maar ze was echt niet van het ene moment op de andere weer tiptop. Al had ze honger, ze kauwde toch langzaam op het vlees. Eindelijk was ze een Apprentice, wat ze al zou lang wou en toch...Waarom voelde ze zich zo ongelukkig nu? Afwezig at ze door, totdat ze zich bedacht dat Bramblepaw er nog was. Oh, dat was een beetje raar. ''Euh, hoe is het Apprentice leven?''. Was het zwaar, misschien zelfs saai?Storkpaw was misschien toch wel een beetje bang voor die dingen. Wat als ze het fout deed allemaal?