Sick

Hij was vanochtend opgestaan met een licht gebonk in zijn hoofd en algemene vermoeidheid. Tegen zijn zin in en met advies van wat 'vrienden', had hij toch besloten het wat rustiger aan te doen. Dat betekende dat hij niet kon gaan zoeken voor clankatten, de lage soort. Met een mokkend gezicht lag hij dan ook dicht bij het kamp te klagen in zijn hoofd. Zulke dagen wilde hij doorspoelen, hij kon niks doen, hij had net zo goed dood kunnen zijn vandaag. Ira keek verveeld toe naar wat spelende kittens. Hij had nooit gesnapt waarom andere zo hun dag konden verspillen, het enige wat telde was je purpose fulfillen. De kat had wel geaccepteerd dat niet iedereen clankatten ging jagen de gehele dag, maar zocht dan een ander doel voor je leven. Hij zuchtte een lange zucht en rolde naar zijn zij. Hopelijk kon hij morgen weer clankatten jagen. Alleen dan kon hij leven.

Naast hem kwam een poes te staan. Hij was te zwak om te zuchten en ontweek haar blik dan maar gewoon. Zin in praten had hij al bijna nooit als hij gezond was, laat staan als hij zich niet goed voelde. Haar vraag was ook nog eens de meest onnodige vraag ooit. Zijn ogen schoten even snel naar die van haar en hij fronste. Hm. Het was niet goed als andere dachten dat hij gewoon aan het nietsnutten was. "Uitzieken." Antwoordde Ira haar. Nu wist ze in ieder geval dat hij ziek was en dus hier met alle recht lag. Nu hij haar iets langer bekeek herkende hij haar als het slachtoffer van Skadi. Hij had die actie erg dom gevonden. Ze waren dan wel allemaal alleen in hun leven en ieder had zijn eigen doel, maar ze zaten wel in de zelfde clan. Daarbij kon het hem ook niet heel veel schelen, hij was er niet bij geweest dus hij zou zich er ook niet mee bemoeien.

Ze stond naast hem en vond het begrijpelijk. Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog. Fijn dat zij het begrijpelijk vond, kon hem niks schelen. Toevoeging had ze duidelijk niet. Ira wist als een van de weinige, of misschien wel als enige dat het Skadi was geweest die haar verbrand had. Haar woorden kwamen moeilijk uit haar bek toen ze hem beterschap wenste,maar hij voelde niet. Het was niet zijn conflict dus ging hij er ook niet over, hij zou zich er niet mee bemoeien. De wond zag er wel pijnlijk uit. "Dat kan ik ook tegen jou zeggen"Bromde hij zachtjes terug. Ira had een hekel aan ziek zijn, ziek zijn maakte je gelijk zwakker en er waren altijd een paar verdomde katten die daar graag gebruik van maakte.

De kater zei het ook terug. Hmm, maar zij was niet ziek- oh wacht. Haar hele verbranding ja. Ze was nog steeds zo verdomd boos op Skadi, op alles dat zij had gedaan, vervolgens tegen iedereen te liegen dat die stomme twolegs haar in de fik hadden gestoken. Ze wilde zo graag haar kop er af rukken zodat ze leek als een kip zonder kop, ze zou zo graag haar ook in de fik steken zodat ze wist hoe het voelde. Maar dat kon de poes niet, ze was te zwak voor alles. Dat ze al helemaal verbrand was, was al een teken van zwakte. Maar de kattin voelde zich niet zwak, ze zou het proberen. Maar later. Iedereen had haar verteld dat ze moest rusten. “Ik snap hoe het voelt wanneer je lichaam zegt dat je moet stoppen met alles dat je doet”, mauwde ze zachtjes. Iedereen was tegen haar, het geluk was tegen haar, zelfs haar eigen zelf was tegen haar. Ze had niemand meer, haar hele familie was verdomd gestorven aan de stomste redenen, en zijzelf ging er ook al bijna aan. Misschien was ze het gewoon niet waard meer. Niet waardig genoeg. Een goedhartige BloodClanner die bijna stierf aan iets kleins zoals een vuur, zeg nou zelf, hoe zwak is dat.

Hij hief zijn kop op toen ze sprak en knikte kort op als reactie op haar woorden. "In jou geval was dat iemand je verminkte, daarbij maakte je lichaam niet zelf de keuze om te stoppen." Zijn ogen gingen langs haar verbrande huid en haren. Heel even voelde hij medelijden, maar al snel vervaagde dat en kreeg hij zijn eigen strenge houding weer terug. Ira legde zop zijn poten en haalde zijn schouders op. "Waarom sta je nu bij mij, als je dingen kan doen."Vervolgde hij. Ze kon hem hier gewoon laten liggen, veel was hij nu toch niet waard. Ze had vast betere dingen te doen toch.

Hij zei dat het in haar geval kwam door iemand anders, dat iemand haar zo had gemaakt en dat haar lichaam daarop juist reageerde. Ergens klopte dat ook wel, maar het leek haar gewoon bozer te maken. De bevlekte poes had zo’n goed leventje gelijd, een leven als een furieuze young-one. En toen ging haar hele familie opeens dood en zij bijna ook, ze zou het nog erger kunnen wensen maar dat deed ze maar niet. “Ik heb niet veel beters te doen”, zei ze. “Ik moet nog wat herstellen voordat ik weer goed en vlot kan jagen”. De jonge kattin zette zich op een klein afstandje van hem neer en keek hem aan. Het voelde niet goed aan om te weten dat een ander ziek was, het voelde zelfs erger aan dan haar eigen pijn. Een soort van medelijden- maar anders. Haar gevoelens waren een mengelmoes tussen woedend, wraakzuchtig en gewoon triest. Want haar leven was nu eenmaal triest. En haar twijfels over haar toekomstige final assestment dan ook nog. Ze vond haarzelf de definitie van twijfel, een mysterie waarvan je nooit goeds kon verwachten. De poes wikkelde haar staart voorzichtig rond haar voorpoten en ze dacht weer na. Na over een goede wraak, na op wat ze kon doen om dit allemaal weer recht te zetten. Alles te zetten zoals het hoorde.