Tell me, can you see me now?

Well, there he was
a falcon among crows.

Hier had hij nog iets van rust. De elder den was vrij leeg, zeker nu zijn moeder bij de medicine cats lag. Dus kon hij hier even zijn ogen sluiten. Even rusten, zo veel gevraagd was dat toch niet.. dit zou hem toch wel gegund worden? De kater was doodop. Hongerig en misselijkmakend dorstig. Maar de bloodclanners heerste met een stalen klauw en Hoarse vroeg zich af hoe lang hij dit nog ging volhouden. Hoe lang zijn familie dit ging volhouden. Het maakte hem bang, maar de moeheid was momenteel zo veel sterker dan de haat. En hij was zo zo moe..

Rustig sloot de kater zijn ogen en legde zijn kop op zijn poten. Een klein slaapje, hoeveel kon daar mis mee gaan?

@Sigrún first

Natuurlijk moest Sig alles in het kamp in de gaten houden. Haar buikje had in tijden niet zo vol gezeten, het was gewoon om te genieten. Een keer geen honger. Een keer geen gevechten om de prooi, een keer gewoon wat meer rust. En dat terwijl ze die ShadowClan katjes nog eens meer konden teisteren ook, dat was pas het leven. Nee, ze was heel blij met haar leven nu. Ze hoefden maar iets te zeggen en de ShadowClanners kwamen alles brengen op een prachtig blad. Een beetje dreigen kon veel doen, bleek al. Ze liep de den in van de elders, het was goed om te weten wie er hier lagen zodat ze ermee kon gaan dreigen niet waar? En kijk dan, ze was nog een lieve young one. Deed niemand kwaad. Haar ogen landden op een young one van ShadowClan met een witte vacht. Zonder enige twijfel liep ze naar de witte kater, waarna ze haar kopje kantelde en ‘per ongeluk’ op zijn staart stapte. ”Oh! I’m so terribly sorry! I didn’t mean to step on your tail!” sprak ze met een verontschuldigde stem tegenover de witte kater terwijl ze hem met grote ogen aan keek. Alsof ze oprecht bang was om hem pijn gedaan te hebben. Wie weet wat voor nuttige informatie ze kon krijgen van de witte kater niet waar?

If this is the last decision I can ever make

Hij was verzonken in zijn werk. Gefocust op zichzelf. Hopend dat hij geen irritante bloodclanners tegen het lijf zou.. Een kleine kreet schoot over zijn lip toen hij een trap op zijn staart voelde. Met een zwiep trok hij zijn kop om en gromde laag bij het zien van het bloodclanmormel. Ze sprak alsof het een ongelukje was geweest. Hij trok zijn staart hoog op, ver weg van haar poot en vernauwde zijn ogen. ”tuurlijk.” Mauwde hij kil voor hij zijn kop wegdraaide. Negeren en hopen dat ze weggaat. Hij had geen zin in een gevecht.. Zeker niet met als prijs zijn kop.

at least it is my decision

xoxo

Het arme ding had haar niet eens horen aankomen. Hij keek eerst niet op of om naar haar. Des te meer de reden voor haar om op de staart van t jonge jochie te gaan staan. Een kleine kreet bereikte haar oren en ze moest echt even energie er in te steken om niet te gaan grijnzen bij het geluid en in plaats daarvan te zeggen dat het haar speet. De kop van de kater schoot om naar haar, terwijl een diep gegrom uit de kater kwam. Stoer hoor! Zo eens. Echt heel stoer. Hij trok zijn staart weg van haar en stak deze hoog in de lucht, waarschijnlijk zodat ze er niet nog eens een keer op kon gaan staan. Ach, poes. Dat zou ze natuurlijk nooit doen, zo gemeen was ze toch niet? ”tuurlijk.” klonk er kil van de witte kater af, voordat hij zijn kop weer van haar weg draaide. Werd ze gewoon genegeerd? Nadat ze zo lief deed? Dat kon toch niet? Ze liep naar de voorkant van de kater, waar ze haar oren iets opzij deed, alsof ze beschaamd was van haar acties. ”I didn’t hurt you, did I?” vroeg ze op een bezorgde toon aan de witte kater terwijl ze naar hem keek. Kom op, haar acteerwerk verdiende toch echt wel complimentjes, kijk hoe goed ze bezig was! Ze was gewoon aardig tegen hem! ”It really wasn’t my intent, I’m so sorry.” sprak ze zachtjes, terwijl ze haar blik op de grond richtte. Wauw, waar was haar prijs??

Onderwerp: Re: Tell me, can you see me now?