Mad [Cyanide]

Het regende en woei en was kort samengevat onaangenaam. Cardinal ploegde voort door de modder en mopperde zacht voor zich uit dat ze een andere richting uit had moeten kiezen toen zij en haar patrouillegenoot opsplitsten. Nu, het zou in ieder geval niet zo lang meer duren; op deze manier waren ze twee keer zo snel klaar. Officieel moest je dan wel bij elkaar blijven, maar kom nou, met dit weer bleven die roofvogels toch ook veel liever in hun nest? Nee, zij zouden even snel beiden een rondje doen en dan de droogte van een grot opzoeken. En als ze de blik van de ander goed had geïnterpreteerd, konden ze misschien nog wel plezier hebben daar. Cardinal glimlachte even bij de gedachte, ondanks de regen en de kou. Ze wierp een blik omhoog. Nope, geen roofvogel hier, enkel grijze wolken en druppels die in haar ogen vielen. Ze liet haar blik weer zakken en bleef staan. Een kat? Haar patrouillegenoot kon het niet zijn, die was een heel andere kant op gegaan. Maar er waren nog geen andere patrouilles op uit gestuurd en wie was nou zo gek om met dit weer vrijwillig te gaan jagen? Hoofdschuddend liep Cardinal door om haar gestoorde tribegenoot aan te spreken. “Hey!” begon ze grijnzend, maar ze praatte niet verder, een frons op haar gezicht. Die kat kende ze niet.

De regen zorgde ervoor dat haar al dunne vacht enkel nog platter tegen haar uitgemergelde lijf bleef plakken. Het was duidelijk dat de rogue betere dagen had gekend, maar ondanks de stromende regen en de wind die aan haar vacht trok zag ze er onbekommerd uit. Geen ziel zou het in zijn kop halen om nu nog eropuit te gaan en dat was precies waarom zij daar op de glibberige rotsen stond. Dat hier een grote groep katten zaten, was haar zeker niet ontgaan. Stomme beesten, vieze beesten, op elkaar geplakt net als alle clankatten deden. Schijnheilig! Dat waren ze allemaal. Maar ook handig, dat zeker, want katten waren enkel waar voedsel was. Alleen moest ze buiten hun vizier blijven, en daar zou de regen voor zorgen. De gehavende rogue keek op toen ze een halfvergane karkas zag liggen. Waarschijnlijk een roofvogel die de laatste restjes van zijn prooi had laten vallen in de storm, een glimmende parel in het donker. Cyanide rende erop af en begon al watertandend de laatste, half rottende restjes van de botten af te trekken. Dat was, totdat er plots een stem door de stilte heen sneed. “Hey!” meteen verstijfde ze, licht ineen gedoken. Schichtig gingen haar ogen af naar de welgevoede vreemdeling, diens klauwen hoefde ze niet te voelen. Met een ruk pakte ze een laatst bot mee en maakte zich toen met een vaart uit de voeten. Snel als ze was met haar Windclan bloed schoot ze er vandoor, maar deze rotsen waren haar onbekend en de regen maakte ze gevaarlijk. Met een pijnlijke mauw gleed ze in haar vlucht uit en knalde haar lichaam op de rotsen voordat ze zich weer overeind kon krabbelen en verder van de vreemdeling weg probeerde te komen.

De andere kat verstijfde en even kon Cardinal haar beter bekijken. Een uitgemergelde poes, klein als een Prey Hunter en vol littekens. Even zag ze gifgroene ogen, voordat de poes in beweging schoot. Ze griste iets van de grond en schoot ervandoor over de gladde rotsen. Cardinal had het daarbij kunnen laten, maar als iets wegrende, ging je erachteraan, dat was niet meer dan een reflex. De Cave Guard mocht dan niet de snelste zijn, ze had hier vaak genoeg achter de jagers aangerend en ze kende het terrein. Haar poten vonden grip op de rotsen waar de vreemdeling die verloor. Niet ver weg zag ze de eenling neergaan en ze haastte zich om bij haar te komen voor ze weer op kon krabbelen. “Blijf liggen”, commandeerde ze, niet goed wetend of ze een vijandige of een ongeruste houding moest nemen tegenover dit meelijwekkende wezen. “Je breekt je botten als je zo doorgaat.”

Met een klap knalde haar kop tegen de grond en het enige wat haar tong nog enigsinds redde was het bot tussen haar kaken die de klap opving. Cyanide haar kop suisde, maar tijd om zichzelf helder te laten worden gunde ze zich niet. Met haast krabbelde ze overeind, nog lichtelijk gedesoriënteerd. Zin had het toch niet, haar belager had haar al ingehaald. "Verdoemde rotsen, berg honden van jullie, zwarte regen-" vloekte ze grommend tegen niemand specifiek. “Blijf liggen” werd haar gecommandeerd. Cyanide haar oren schoten in haar nek, maar onderdanig als ze was deed ze zoals opgedragen. Haar hoofd dacht alle mogelijke scenario's uit, maar braaf luisteren leek haar voor nu de beste optie. Ze kon vluchtten wanneer de ander niet oplette, maar deze jonge poes was duidelijk getraind en gevoed. Hah! Vieze, verwende berghonden dat het waren. Ze wist niet wat het echte leven was. Wat lijden betekende. “Je breekt je botten als je zo doorgaat.” haar ogen flitsten op. "Alleen de tijd breekt mijn botten,"grauwde ze terug met haar rauwe stem en verdedigend zette ze een poot op het bot dat ze gestolen had, alsof ze er daadwerkelijk van overtuigd was dat deze welgevoede tribe kat de moeite zou doen om het half rottende restje vlees dat ze gestolen had terug te jatten.

Cardinals gezicht vertrok bij het gebrabbel. Duizend sterren, wat zag ze eruit, die oude zwerfster, mager als een lat, zodat je door haar dunne, smoezelige vacht de ribben kon tellen, en met meer littekens dan Cardinal kon tellen. En innerlijk was er duidelijk ook iets mis. Wartaal sloeg ze uit, en de verwildering in die gifgroene ogen joeg Cardinal angst aan. De Cave Guard wist zichzelf nog steeds niet goed een houding te geven. Haar opvoeding zei haar dat ze medeleven moest tonen, maar deze wilde kat wekte vooral afschuw in haar op, alsof haar erbarmelijke staat besmettelijk was. Ze had nooit geweten dat een kat er zó uit kon komen te zien. "Alleen de tijd breekt mijn botten", grauwde de vreemdeling. "Sure", mompelde Cardinal, niet overtuigd. Haar blik ging omlaag naar dat waar de zwerfster zo beschermend over was en ze fronste. Een bot, met wat verkleurde flarden halfvergaan vlees eraan. Getver. Zoiets zou Cardinal nog niet naar binnen krijgen als ze drie dagen niet gegeten had. "Maak je daar maar geen zorgen om hoor, dat bot mag je houden", miauwde ze. Er ging even een steek van medelijden door haar heen. Wat voor leven had die kat, om zich zo agressief op te werpen om een rottend bot?

Een vervormd gegrauw verliet haar bek bij de ongelovige opmerking van de ander. ”Verwend kind, aangeraakt door sterren...” Mompelde ze binnensmonds, haar half verstaanbare woorden minachtend. Slaaf van de bergen, dat was ze. Gevoed door hun goedheid, dik en lui nu. Haar ademhaling kwam wat moeizaam en raspend haar bek uit. In een onderdanige, haast kruipende houding met haar groene ogen wijd opengesperd hield ze ander in de gaten. Het bot was nog altijd onder haar klauwen geklemd. "Maak je daar maar geen zorgen om hoor, dat bot mag je houden", waakzaam keek ze toe en langzaam bracht ze haar bek naar het bot, waarna ze hongerig de laatste, half rottende stukken vlees naar binnen schoof alsof het een delicatesse was. Al deze tijd verbrak ze geen oogcontact, voor het geval de ander aan zou vallen wanneer ze een seconde niet op zou letten. Smiecht. Ze was niet zo onoplettend.”Kind.... Kind, waarvan ben jij het kind? De leeuwen of de honden?” hond, honden. Ze haatte de honden.

Cardinals gezicht vertrok van verontwaardiging bij de woorden. Het stond haar niet aan dat een of andere zielige vreemdeling haar een verwend kind noemde. Ze was verdorie een volwassen Cave Guard, en verwend was ze ook niet. Een beetje, misschien. Ze wist niet zo goed wat ze moest maken van die opmerking over sterren. Het had positief geklonken als de zwerfster het niet op zo'n minachtende toon had uitgesproken. Cardinals medelijden maakte plaats voor ongemak. Wat had die rare kat tegen de sterren? Was ze een vijand van de Tribe of Endless Hunting? Had ze zoiets vreselijks gedaan dat de sterren zelf zich van haar afgekeerd hadden? Ondanks haar miserabele staat, gaf ze Cardinal een onaangenaam gevoel, dat met kleine pootjes over haar ruggengraat liep. De gifgroene blik van de vreemdeling hield haar op haar plaats bevroren. Cardinal vernauwde verward haar ogen bij de onsamenhangende vraag die haar werd voorgelegd. Leeuwen? Honden? Waar hád die kat het over? "Ik weet niet waar je het over hebt, zwerfster", grauwde ze, defensief wordend in haar ongemak. "Ik ben een kind van de Tribe of Rushing Water, die de kinderen van de Tribe of Endless Hunting zijn." Aangeraakt door de sterren, jazeker. Zij had de sterren aan haar kant. Ze rechtte haar rug. Waarom liet ze zich eigenlijk intimideren door zo'n zielig hoopje vacht en botten? Wat kon die kat haar maken? Ze rook het rottende vlees en vroeg zich af hoe veel enge ziektes de zwerfster in haar vacht had hangen. Ze kon maar beter wat afstand houden.

Haar vacht glansde in het zonlicht, haar poten geplaatst alsof ze hun plaats wisten. Een gesis ontsnapte haar terwijl ze haar rug defensief krulde, waarbij haar bijna bruine tanden ontbloot werden. "Ik weet niet waar je het over hebt, zwerfster" hah! Hoorde haar woorden. Meisje, betut en geliefd door alles dat scheen. Ze zou op haar spugen, het rot laten proeven. "Ik ben een kind van de Tribe of Rushing Water, die de kinderen van de Tribe of Endless Hunting zijn." ze sperde haar gifgroene ogen nog verder open. "Je blaft als hen! Hond, hond, hond-!" sneerde ze met een valse stem waarna ze enkele keren achter haar staart aan cirkelde. "Ze liegt tegen Cyanide. Niemand jaagt voor altijd, dom, dom kind,"
 

Cardinals ogen verwijdden zich en ze moest zich inhouden om geen stapje achteruit te zetten bij de aanblik van de smerige, bruine gebit. Verdorie, ze ging toch niet terugschrikken voor dit treurige wezen? Ze kon het idee van al die viezigheid echter niet makkelijk van zich afzetten. Een wond door die tanden zou gaan ontsteken waar je bij stond, daar was ze wel zeker van. "Nou, jij in ieder geval niet" snauwde ze, haar ogen weer vernauwend. Nee, deze rare kat zou zeker niet naar de Tribe of Endless Hunting gaan. Cardinal wist niet wat er met haar geest zou gebeuren, maar mooi niet dat die ooit bij de voorouders van de Tribe in de buurt zou komen. "Ik ben geen hond en geen leugenaar, en jij bent de degene die d'r verstand verloren is." Ze keek naar de vreemdelingen en kon een huivering niet onderdrukken. De kou, zei ze tegen zichzelf. Het was niet helemaal een leugen, ze had het ook koud. Alles was nat en druilerig en naar en bij de sterren, wat zou ze veel liever warm en droog in de grot zitten dan hier een onsamenhangend gesprek te voeren met een of andere gestoorde poes. Misschien moest ze haar toch gewoon wegjagen en er klaar mee zijn, maar ze bewoog zich niet. Misschien voelde ze toch iets van medelijden voor het uitgemergelde beest. Misschien had ze gewoon geen zin om die vieze vacht ook maar met één poot aan te raken.

Ha, ha! Hoorde die woorden. Cyanide stootte een lachje uit, dat zich snel omtoverde tot een rochelend gehoest dat oud, aangekoekt slijm losmaakte en over de stenen gooide. De poes stopte met achter haar staart aan cirkelen en keek de ander recht aan met haar onnatuurlijk groene ogen. Het gif waar ze al zo vroeg naar vernoemd was. De regen liet haar vacht treurig aan haar lichaam kleven, waardoor haar eerder gekneusde ribben als schotsen scheef uit haar verdorde lichaam staken. De tijden waren nooit goed voor haar geweest. "Schel geblaf, waf waf waf waf waf!" kwetterde ze haast spottend, maar haar ware intenties waren zowel voor anderen als voor haar lastig te onderscheiden. "Hondendochter, verstand is gestorven toen de zon voor het eerst opkwam, gah!" en met die woorden probeerde ze haar botje op te pakken en al glibberend overeind te komen om zich van de ander te ontdoen.