I can still recall the way that it felt

Het was een vrij warme nacht. Het waren dit soort nachten dat Stormflight de voorkeur verkoos om zo ver mogelijk van de anderen te gaan liggen zodat hij in elk geval niet wakker zou liggen van de warmte. Het was ook om die reden dat hij een beetje bij de uitgang ging liggen omdat het verder in de den veel warmer was en hij die hitte juist wilde vermijden. Het duurde een tijdje eer dat hij in begon te slapen, maar net op het moment dat dat goed en wel gebeurde, voelde hij naast zich een beweging. Hij knipperde met zijn ogen, bewoog met zijn oortjes en wachtte vervolgens geduldig af tot het weer rustig zou worden. Dat gebeurde echter niet en na een poosje keek Stormflight toch lichtelijk geïrriteerd op naar diegene die naast hem lag. Hij herkende de she-cat algauw als Salmonsight en onderdrukte een zucht. “Salmonsight, alsjeblieft,” zei hij op een zachte toon tegen haar. “Blijf stil liggen of ga naar buiten, maar met dat gewoel kan geen enkele kat zijn oog nog dicht doen dadelijk.” Het was niet per se onvriendelijk bedoeld en zijn blik was zachter dan zijn toon toen hij deze op haar richtte.

Het duurde een paar seconden eer dat er antwoord kwam, waarin het duidelijk was dat Salmonsight een overweging maakte. Stormflight bleef echter rustig op antwoord wachtte en zijn geduld werd beloond; Salmonsight gaf groen licht en Stormflight gaf een knikje aan haar. “Laten we gaan dan,” zei hij op een zachte toon tegen haar, waarna hij overeind kwam en zorgvuldig zijn weg maakte doorheen de den. Omdat ze vrij dichtbij de uitgang lagen, was het niet erg moeilijk om zonder iemand wakker te maken naar buiten te gaan en zijn blik viel op de hemel, waar sterren aan de hemel Silverpelt verlichtten en enkele fonkelende sterren duidelijk maakten dat hun voorouders op hun neerkeken. Stormflight draaide zich naar Salmonsight en glimlachte naar haar. “Enige voorkeur waar we naartoe zullen gaan?” vroeg hij haar terwijl hij al naar de uitgang van het kamp begon te lopen.

Ook zij snelde zich recht en ging ook door de uitgang heen, waardoor er alleen maar duisternis optrad. Ze zag alleen maar een zwarte lucht, geen sterren, geen maan, en ze zou nooit een echte kans hebben die te zien. Het maakte allemaal niet erg veel uit voor haar, zolang ze maar katten om haar heen had die om haar gaven was ze gelukkig. De poes hoorde tussen haar gedachten de andere warrior vragen of ze een plek van voorkeur had. “Misschien naar de lily pool? Ik vind het daar gezellig”, mauwde ze, hopend dat de ander het zou goedkeuren. Er waren altijd andere meningen, altijd katten die liever iets anders wilden dan zij. En dan onstond er een soort van klein muurtje, je kon kiezen om erover te springen om met de ander z’n keuze akkoord te gaan of simpelweg aan de ene kant van de muur te blijven zonder context. De lichtbruine kattin keek hem aan met haar gele ogen, proberend te zien waar hij heen ging alhoewel het zeer moeilijk was en tegelijkertijd ook vragend.

De kattin volgde hem en het bleek dat hij naar haar toe kwam en met lichaamstaal vroeg of hij haar mocht begeleiden naar de lily pool. De lichtbruine poes knikte zachtjes en leunde wat tegen hem aan. Yay, ze had een begeleider. De vroege ochtend was ook niet de perfecte timing voor iemand zoals zij om naar buiten te gaan. Want de zon verlichtte nog erg weinig en dan was alles voor haar gewoon zwart. Zo zwart alsof het middernacht was. De jonge kattin zou ook nooit te weten komen hoe de sterren er uit zagen, hoe een spin er uit zag, hoe de simpelste maar mooiste dingen er uit zagen. En dat was dan ook zo’n pech voor haar, maar ze kon er wel mee leven. Ze had nooit anders gekund anyways. Vervolgens ademde de warrior wat van de frisse ochtendlucht in. “De lucht is nu lekker fris”, fluisterde ze.