Easy sneezy

Het kleine katertje lag er wat mokkend bij. Het was al erg genoeg dat hij ziek was, maar nou had hij ook helmaal niets om te doen. Hij mocht ook niet spelen want hij moest rusten en zijn spinnenvriendje had hij ergens in de nursery achter moeten laten toen hij met mama en zijn broetje en zusje moest verhuizen naar de medicine cat den. Hij was ook nog steeds aan het niezen, en misschien was hij ook helemaal niet zo actief als dat hij normaal was. Maar dat zou hij niet toegeven. Nee, hij zou hoog en laag aanhouden dat hij beter aan het worden was hoor, want hij moest en zou een apprentice worden. Hij was immers al bijna zes moons en hij ging echt niet langer kitten blijven hoor. Nee. Nu-uh. Toch was dat niet up to him en moest hij maar hopen dat hij zich rond die tijd beter zou voelen. Want nu prikten zijn oogjes nog steeds en moest hij nog veel niesen en voelde hij zich helemaal niet top.


Dustpaw eerst

Dustpaw had gehoord dat er een kitten ziek was en dat vond ze eigenlijk wel heel sneu, en dus had ze besloten om hem te gaan amuseren tijdens één van haar vrije momenten. Ze had een mosballetje gemaakt, een hele mooie grote, en had die nu in haar bek terwijl ze lichtjes nerveus de medicine cat's den inliep. Ze wist niet zeker of ze hier mocht zijn en dat maakte haar nerveus. Wat als Rousebell of Waterpaw of iemand anders boos zou worden op haar omdat ze hier was? Het jonge poesje slikte even nerveus; met haar blauwe oogjes keek ze even angstig de den binnen voor ze verder durfde lopen. Maar eenmaal dat ze binnen was, zakte haar angst al snel naar beneden. Oké, dat was niet zo moeilijk als ze zichzelf aangepraat had. Ze zag al snel Frostkit liggen, een katertje maar een maan of zo jonger dan haar. Hij zag er niet zo ziek uit, maar als hij hier lag moest hij dat wel zijn toch? "Hey Frostkit..", mauwde Dustpaw, met een glimlach op haar snuitje terwijl ze zich zo normaal mogelijk probeerde te gedragen. "Heb je zin om een spelletje te doen met mij?" En hopelijk vond hij haar nu niet raar dat ze dat voorstelde, want dan zou ze nooit meer iets als dit proberen - dat was zeker.

psst frost staat nog op 2 manen in zn profiel

Een nies ontsnapte hem, net toen er iemand de medicine cat den in kwam. Het was een bruin-gestreepte kattin die hij niet kende, maar vast en zeker een apprentice. Toen ze hem vroeg of hij een spelletje te spelen knikte hij. Niet zo enthousiast als hij normaal zou hebben gedaan, maar enthousiast genoeg om aan te duiden dat hij al een stuk beter was dan toen hij hier naartoe was gebracht. Maar dat moest ook, want anders zou hij geen apprentice kunnen worden. “Welk spelletje?” vroeg hij op een wat verkouden toon terwijl hij zich uit het nest hees. Zijn neusje zat nog steeds dicht, maar zijn spiertjes waren al minder moe.

"Uhm..", antwoordde Dustpaw aarzelend. Zo ver had ze eigenlijk niet nagedacht. De jonge kattin rolde het mosballetje dat ze meegebracht had naar voren met haar poot, ernaar kijkend bijna alsof ze de blik van Frostkit wou ontwijken. Ze keek niet graag anderen in de ogen, dat maakte haar steeds ongemakkelijk. "Waar heb je zin in?", vroeg ze uiteindelijk haar stem bemoedigend - niet alleen voor hem, maar ook voor zichzelf. In ieder geval leek hij enthousiast, ook al klonk zijn stem nog ziekjes. Dan deed ze iets goeds, toch?

Ze vroeg hem wat hij wilde spelen. Uh, dat wist hij niet hoor. Normaal koos hij nooit de spelletjes uit en deed hij maar gewoon mee. Al was hij vooral veel met zijn spinnenvriendje aan het spelen geweest, maar hij dacht niet dat de apprentice die mee had gebracht. Toen haar oogjes afzakten naar de mosbal die ze mee had gebracht, gingen die van hem mee. Daar konden ze mee spelen! Maar welk spelletje? Overgooien? Pootbal? Of spelen alsof het een aanvaller was? Eigenlijk dacht hij niet dat hij genoeg energie had voor de laatste twee. "Overgooien met de mosbal?" stelde hij dan ook maar voor. Misschien zou Dustpaw dat wel een stom spelletje vinden.

Dustpaw glimlachte lichtjes bij zijn suggestie, even opkijkend naar het jonge katertje terwijl ze knikte. Een rustige suggestie, dat vond ze altijd wel fijn. Al was het waarschijnlijk niet zijn favoriet, en iets dat hij eerder uitkoos omdat hij nog niet de energie had voor de wildere spelletjes. Maar Dustpaw had altijd een zwak gehad voor de rustigere spelletjes; ze was van nature een rustige kattin. De jonge apprentice schopte het mosballetje naar Frostkit met een glimlach om haar lippen. Het voelde goed om een ander blij te kunnen maken.

Het leek een goed voorstel. Dustpaw glimlachte tenminste. Maar was het een echte glimlach of was het een glimlach dat ze vriendelijk tegen hem wilde doen omdat hij ziek was. Ze schopte de mosbal zijn kant op en Frostkit ving hem met beide pootjes. Hij was moe, ja, maar het spelletje liet hem toch zeker weer wat vrolijker blijken. Zijn oortjes stonden omhoog en hoewel zijn blik nog niet helemaal helder stond, was deze toch was scherper. Hij had nog steeds een erge verkoudheid, erg genoeg dat hij hier moest liggen, want dat was alles wat hij er van snapte, maar dat betekende niet dat alles stom moest zijn. Hij gooide het balletje met lichte moeite terug naar Dustpaw, want het balletje was toch nog wel iets aan de grote kant voor hem en zijn spieren waren een beetje zwak van de hele dag in een nest liggen en ziek zijn.